ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Ρασίνγκ - Ιντεπεντιέντε: Μια κατάρα, επτά νεκρές μαύρες γάτες και 35 χρόνια γρουσουζιάς

Εντάξει, όλα τα φώτα πέφτουν σχεδόν πάντα στο Superclasico, στην απόλυτη μάχη ανάμεσα στην Μπόκα Τζούνιορς και τη Ρίβερ Πλέιτ. Μα στη χώρα που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο όπως καμία άλλη, τα ντέρμπι και οι αντιπαλότητες περισσεύουν. Και η διχόνοια που καλύπτει σαν πέπλο την Αβεγιανέδα, τη γειτονιά που μοιράζονται η Ρασίνγκ και η Ιντεπεντιέντε, έχει τη δική της ξεχωριστή θέση στην ποδοσφαιρική μυθολογία της Αργεντινής. Δύο ομάδες που ζουν για να απεχθάνονται η μια την άλλη και δυο γήπεδα που απέχουν 300 μέτρα μεταξύ τους. Η κόντρα της Ρασίνγκ με την Ιντεπεντιέντε έχει περάσει από ένα σωρό κύματα, έχει αμέτρητα επεισόδια. Αλλά δεν υπάρχει πιο ξεχωριστή στιγμή στα επεισόδια από την κατάρα που κόντεψε να στείλει στα βράχια την Ακαντέμια. Μια ιστορία για επτά νεκρές μαύρες γάτες που βρέθηκαν θαμμένες σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, λίγη μαγεία και 35 χρόνια κατρακύλας για τη Ρασίνγκ.

Η «πληγή» της Ιντεπεντιέντε, το «αλάτι» της Ρασίνγκ

Τα πάντα άρχισαν πολλά πολλά χρόνια πίσω. Η Ρασίνγκ πέρασε τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα κυριαρχώντας στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο, μα σύντομα η ορκισμένη αντίπαλός της θα ζούσε κι αυτή τη δική της καταπληκτική περίοδο, θα έγραφε τη δική της ιστορία. Η Ιντεπεντιέντε το 1964 έγινε η πρώτη ομάδα από την Αργεντινή που κατακτά το Copa Libertadores. Είχε την ευκαιρία της να κάνει... παγκόσμια την επιτυχία της, μα στον τελικό του Διηπειρωτικού ηττήθηκε από την Ίντερ του Ελένιο Ερέρα. Κανένα πρόβλημα θα έλεγε κανείς, αφού την επόμενη χρονιά, οι Ντιάμπλος Ρόχος βρέθηκαν ξανά προ της ίδιας σπουδαίας ευκαιρίας, με στόχο να κάνουν κάτι που δεν είχε κάνει καμία άλλη «συμπατριώτισσά» τους. Το 1965 η Ιντεπεντιέντε κατακτά ξανά το Copa Libertadores μα και πάλι στον τελικό του Διηπειρωτικού γονατίζει από την Ίντερ και βλέπει την «πληγή» της να παραμένει ανοιχτή στο κορμί της.

Και σε αυτήν ακριβώς την «πληγή» θα ρίξει... αλάτι λίγο μετά η μεγαλύτερη αντίπαλός της. Η Ρασίνγκ το 1967 ανεβαίνει με τη σειρά της στον θρόνο της Λατινικής Αμερικής, μα, σε αντίθεση με την Ιντεπεντιέντε, αυτή θα καταφέρει να φορέσει στο κεφάλι της το παγκόσμιο στέμμα. Η Ακαντέμια κατακτά μετά από τρία παιχνίδια (ένα σε κάθε έδρα και ένα τρίτο μπαράζ σε ουδέτερο έδαφος) απέναντι στη Σέλτικ το Διηπειρωτικό και γίνεται η πρώτη αργεντίνικη ομάδα που φτάνει σε αυτά τα ύψη. Οι οπαδοί της Ρασίνγκ πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, μεθούν από την επιτυχία της και δρόμοι της Αβεγιανέδα βάφονται γαλανόλευκοι και φιλοξενούν τους φρενήρεις πανηγυρισμούς τους. Αλλά δεν είναι όλοι στη γειτονιά τόσο χαρούμενοι...

Η κατάρα της εκδίκησης

Το χειρότερο δυνατό σενάριο έχει μόλις πάρει σάρκα για τους φίλους της Ιντεπεντιέντε που βλέπουν τη μισητή Ρασίνγκ να καταφέρνει αυτό που η δική τους ομάδα είχε αφήσει μισό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρέπει να υποστούν και τους πανηγυρισμούς της αντιπάλου στους δικούς τους δρόμους! Σύμφωνα με τον θρύλο, μερικοί από τους πιο τρελαμένους πιστούς των Ντιάμπλος Ρόχος απλά δεν... μπορούσαν να το αντέξουν. Οργανώθηκαν γρήγορα και έψαξαν τον τρόπο να εκδικηθούν τη Ρασίνγκ. Ο μύθος λέει πως συμβουλεύτηκαν μια μάγισσα της περιοχής και εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός πως ο νυχτοφύλακας του «Ελ Σιλίντρο», του σταδίου της Ρασίνγκ, υποστήριζε κι αυτός την Ιντεπεντιέντε. Έτσι, όσο η γαλανόλευκη πλευρά της πόλης ζούσε το δικό της πάρτι, εκείνοι τρύπωσαν στο γήπεδο και έθαψαν σε διαφορετικά σημεία στο χορτάρι του έξι νεκρές μαύρες γάτες και άλλη μια σε μια κρυφή τοποθεσία που ο νυχτοφύλακας τούς υπέδειξε.

Οι ψίθυροι άρχισαν να ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα, να μιλούν για την κατάρα που ερχόταν να κόψει τη χαρά της Ρασίνγκ και για τις επτά μαύρες γάτας που θα άλλαζαν τα πάντα και θα μόλυναν με γρουσουζιά το «Ελ Σιλίντρο» και την Ακαντέμια. Άλλοι γελούσαν και άλλοι ανησυχούσαν. Τον Δεκέμβριο του 1967, στο πρώτο μεταξύ τους ντέρμπι μετά από όλα αυτά, η Ιντεπεντιέντε θα έπαιρνε τη θριαμβευτική νίκη με 4-0 και θα κατακτούσε το πρωτάθλημα. Η ανησυχία των οπαδών της Ρασίνγκ θα γινόταν πιο έντονη, όμως τίποτα δεν θα μπορούσε να τους προετοιμάσει για όσα θα ακολουθούσαν.

Η Ακαντέμια θα βρισκόταν για χρόνια βυθισμένη σε έναν κυκεώνα κακοτυχίας και αποτυχιών. Συνεχείς αλλαγές προπονητών, ιστορικά βαριές ήττες, πρωταθλήματα χαμένα στο... παρα πέντε, αποχή από τους τίτλους. Όλα κυλούσαν τραγικά για τη Ρασίνγκ που κατρακυλούσε βασανιστικά. Το 1980 ο κόουτς Χουάν Κάρλος Λορέντσο θα προσπαθήσει να βάλει ένα τέλος στην κατηφόρα και, με την κατάρα των οπαδών της Ιντεπεντιέντε να έχει γίνει... περίφημη πια, θα διατάξει να σκαφτεί το γήπεδο για να ξεθαφτούν οι μαύρες γάτες! Πράγματι, η Ρασίνγκ βάζει μπρος στην επιχείρηση και εντοπίζει τους σκελετούς έξι γατών κάτω από το χορτάρι. Τους ξεθάβει και τους αντικαθιστά με τα κουφάρια έξι βατράχων, που σύμφωνα με την παράδοση... διώχνουν το κακό και συμβολίζουν την αναγέννηση, μα δεν μπορεί να βρει με τίποτα την έβδομη γάτα.

Οι άνθρωποί της πιστεύουν πως όσα έκαναν είναι αρκετά για να λυθούν τα μάγια, αλλά ακόμα δεν έχουν δει τίποτα... Τρία χρόνια μετά η Ιντεπεντιέντε νικάει την τελευταία αγωνιστική της Ρασίνγκ, κατακτά το πρωτάθλημα και στέλνει την αντίπαλό της στη δεύτερη κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της! Η Ακαντέμια θα περάσει δύο σεζόν στη δεύτερη κατηγορία και θα επιστρέψει εκεί όπου ανήκει. Πολλοί θα πιστέψουν πως τα βάσανα έχουν φτάσει πια στο τέλος τους. Αλλά όχι, η κατηφόρα... έχει ακόμα. Και τα «μάγια» της γρουσουζιάς δεν θα λυθούν μέχρι να βρεθεί η έβδομη γάτα.

Λύνοντας τα μάγια με την έβδομη γάτα

Οι γενιές αλλάζουν, τα χρόνια κυλούν και η Ρασίνγκ έχει... ξεχάσει τι σημαίνει πρωτάθλημα. Ακόμα και η αποχή από τους τίτλους βέβαια καταλήγει να μην είναι παρά ένα μικρό πρόβλημα. Λίγο πριν αλλάξει η χιλιετία, και ενώ οι οπαδοί της έχουν διοργανώσει μέχρι και εξορκισμό (!) με κανονικό ιερέα στο γήπεδο για το σπάσιμο της κατάρας, ο σύλλογος φτάνει στο απόλυτο ναδίρ του και ανακοινώνει πτώχευση. Η κατάσταση είναι τραγική, η Ακαντέμια φλερτάρει με την εξαφάνιση και κόβει... μαχαίρι όλα τα έξοδα, προκειμένου να σωθεί. Ανεβάζει αρκετά πιτσιρίκια στην πρώτη ομάδα, μεταξύ αυτών και ο Ντιέγκο Μιλίτο, και δίνει τα κλειδιά του πάγκου της στον Ρεϊνάλντο Μέρλο. Ο συγκεκριμένος κύριος είναι φημισμένος για τρία πράγματα. Για την ικανότητα να βγάζει από τη μύγα, ξίγκι και να παίρνει το καλύτερο από τους παίκτες του, για το σχεδόν κίτρινο, μακρύ μαλλί του που του χαρίζει και το ψευδώνυμο «Mostaza» (δηλαδή «Μουστάρδας») και για τη... γραφικότητά του. Ο Μέρλο υπήρξε ένας από τους πιο προληπτικούς τύπους του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, σε βαθμό που, όπως λένε, δεν είδε ποτέ του πέναλτι δίχως να έχει σταυρωμένα τα δάκτυλά του! Με άλλα λόγια, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για τη Ρασίνγκ.

Κι έτσι, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να αναγκάσει οριακά τη διοίκηση του συλλόγου να βρει την έβδομη γάτα. Το «Ελ Σιλίντρο» θα γίνει ξανά εργοτάξιο για λίγο κι ένα σωρό εργάτες θα επιστρατευτούν για την ανεύρεση της αγνοούμενης, έβδομης γάτας που κανείς δεν γνώριζε πού ήταν θαμμένη στο γήπεδο. Κι αυτό διότι δεν ήταν θαμμένη στο γήπεδο!

Πίσω στο μακρινό 1967 εκείνος ο πονηρός νυχτοφύλακας είχε πείσει τους συνοπαδούς του να θάψουν την τελευταία γάτα κάτω από ένα σημείο στο τσιμέντο της κερκίδας κι έτσι αυτή έμεινε εκεί για 35 χρόνια! Σύμφωνα με τον αργεντίνικο μύθο, ο Μέρλο επέμεινε να ψάξουν παντού για την έβδομη γάτα και εν τέλει τη βρήκαν εκεί... Κάτι τα νέα ταλέντα και «διψασμένα» ταλέντα όπως ο Μιλίτο, κάτι τα «μαγικά» του Μέρλο που μεταμόρφωσε την ομάδα και κάτι τα μαγικά ξόρκια των οπαδών της Ιντεπεντιέντε που λύθηκαν, με κάποιον τρόπο η Ρασίνγκ τα κατάφερε.

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ την αλήθεια. Αν υπήρχαν μαύρες γάτες και πόσες. Αν όντως αυτή η κατάρα ήταν πραγματική. Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί 35 χρόνια μετά, η Ακαντέμια ήταν ξανά πρωταθλήτρια. Πήρε τον τίτλο του 2001 την τελευταία αγωνιστική Για πρώτη φορά μετά τον θρύλο των επτά μαύρων γατών, η γαλανόλευκη πλευρά της Αβεγιανέδα είχε έναν λόγο να πανηγυρίσει. Ήταν πρωταθλήτρια και είχε ξορκίσει τη γρουσουζιά και το κακό στο οποίο οι άσπονδοι γείτονές της την είχαν βυθίσει (;).