Κατ' αρχάς θα ήθελα να μας πείτε πώς είναι σήμερα η ζωή σας. Με τι ασχολείστε;

«Xαίρομαι πολύ που μπορώ να μιλήσω σ' ένα τόσο σημαντικό μέσο ενημέρωσης στην Ελλάδα, μια χώρα που ξέρω καλά, καθώς έχω κάνει διακοπές και έχω περάσει αρκετό χρόνο εκεί. Έχω δικούς μου ανθρώπους που εργάζονται εκεί, όπως ο Ματίας Αλμέιδα.

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, βρίσκομαι στο Ροζάριο, που είναι η πόλη μου, εδώ γεννήθηκα. Πάντα είμαι αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο, παρακολουθώ πολύ μπάλα και προσπαθώ να επιστρέψω στην προπονητική. Είναι κάτι που έκανα πολλά χρόνια, δουλεύοντας σε ομάδες όπως οι Εστουδιάντες, Λα Πλάτα, Νιούελς Ολτ Μπόις, Κολόν, Σάντα Φε, Ατλέτικο Ραφαέλα και μετά ήμουν στη Χιλή στην Έβερτον Βίνια ντελ Μαρ. Τώρα περιμένω μια νέα ευκαιρία. Πριν από λίγο καιρό, μου φαίνεται ότι πέρυσι είχα μιλήσει όχι απευθείας με την ηγεσία, αλλά με κάποιον κοντά στον σύλλογο του Αστέρα Τρίπολης. Είχαμε μια κουβέντα αλλά δεν δεν δεν προέκυψε κάτι. Ωστόσο, όποτε μπορώ παρακολουθώ το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Όπως σας είπα, επειδή έχω έναν φίλο σαν τον Matías Almeida που είναι στην ΑΕΚ που τα πάει πολύ καλά, με κάνει να νιώθω πολύ καλά. Λοιπόν, έχω ήδη υπέροχες αναμνήσεις και θαυμασμό για τη χώρα σας».

Το ποδόσφαιρο πόσο έχει αλλάξει σήμερα σε σχέση με τη δική σας εποχή;

«Όπως σας περισσότερα πράγματα στη ζωή έτσι και το ποδόσφαιρο αλλάζει. Υπάρχουν νέοι κανόνες, κάποιοι βελτίωσαν το ποδόσφαιρο, άλλοι όχι. Επίσης, σήμερα οι τερματοφύλακες έχουν πιο περίπλοκο ρόλο, γιατί σήμερα οι τερματοφύλακες πρέπει να είναι παίκτες γηπέδου που πρέπει να παίζουν πολύ καλά με τα πόδια κι αυτό μου φαίνεται πολύ καλό. Σήμερα, υπάρχουν λάθη που μπορούν να κάνουν οι διαιτητές που μέσω του VAR μπορούν να μην γίνονται και πιστεύω ότι αυτό ήρθε για να βελτιώσει το ποδόσφαιρο.

Το ποδόσφαιρο καταλήγει να είναι ένα όμορφο άθλημα, ένα υπέροχο άθλημα, το λατρεύω, αλλά στη συνέχεια για πολλούς καταλήγει να είναι απλά μια επιχείρηση μ' ό,τι αυτό συνεπάγεται κι ό,τι το περιβάλλει αυτό. Μερικές φορές δεν βοηθάει. Σήμερα το ποδόσφαιρο έχει γίνει πολύ πιο άμεσο, με λιγότερη κατοχή, αλλά λιγότερες ντρίμπλες, επομένως υπάρχουν περισσότεροι παίκτες με μεγαλύτερη ατομική ανισορροπία. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο που παίζεται σήμερα, κυρίως στην Premier League, το οποίο μου φαίνεται ότι είναι το ποδόσφαιρο που το χαρακτηρίζουμε ως το καλύτερο πρωτάθλημα - τουλάχιστον στην Ευρώπη.

Τότε, έπρεπε να ζήσω στην Ιταλία για πολύ καιρό. Πέρασα δεκαεπτά χρόνια εκεί και το ιταλικό ποδόσφαιρο προσπαθεί να επιστρέψει στο επίπεδο του παρελθόντος, το οποίο έχασε τα προηγούμενα χρόνια γιατί το ξεπέρασαν η Ισπανία, η Αγγλία. Η Γαλλία μεγάλωσε πολύ. Λοιπόν, η Αγγλία είναι το κορυφαίο πρωτάθλημα από εδώ και πέρα. Αλλά μου φαίνεται ότι το ποδόσφαιρο σήμερα είναι πιο δυναμικό και με λιγότερες ατομικές ενέργειες σαν αυτές που υπήρχαν πριν».

Ντιέγο Μαραντόνα. Τον έχετε ζήσει όσο λίγοι... Πώς αντιδράσατε όταν μάθατε για το θάνατό του;

«Ναι, κάποιοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε δίπλα στον Ντιέγκο και να τον απολαύσουμε ως συμπαίκτη σε έναν αγωνιστικό χώρο, όπως σε μια προπόνηση, σε μια συζήτηση, σε έναν καφέ, σε ένα γεύμα. Θαυμασμός για τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο. Για εμάς τους Αργεντινούς αποτελεί ακόμη και σήμερα σημείο αναφοράς, μας έδωσε πολλή χαρά. Βοήθησε εμάς τους παίκτες να ανοίξουμε πόρτες που μερικές φορές γίνονταν πιο δύσκολες και χάρη σε αυτόν και το ποδόσφαιρό του, οι Αργεντίνοι γεμίζουν με περηφάνια για τα όσα έδωσε στους αγωνιστικούς χώρους. Και ιδιαίτερα περήφανοι ήμασταν όσοι είχαμε την τύχη να είμαστε μαζί του και δίπλα του τόσο καιρό.

Χρειάστηκε να παίξω μαζί του σε δύο Μουντιάλ, το '90 και το '94. Ο Ντιέγο, για εμάς τους Αργεντινούς, δεν είναι σωματικά παρών σήμερα, αλλά είναι με την έννοια ότι σε κάθε γωνιά της Αργεντινής, σε κάθε τοίχο, θα αναδυθεί η φιγούρα του ή μια καρικατούρα, ή κάπου θα δεις να γράφουν "ευχαριστώ Ντιέγκο", ή θα γράφουν "Θεός" με τον αριθμό δέκα δίπλα. Ο Ντιέγκο είναι ακόμη εδώ για εμάς. Δυστυχώς έφυγε πολύ νέος. Ένας άνθρωπος που μπορούσε να συνεχίσει να δίνει πολλά στο ποδόσφαιρο, ακόμα και εκτός γηπέδου, χωρίς να παίζει, αλλά δυστυχώς στα εξήντα του μας άφησε πολύ νέους.

Νομίζω ότι αυτό είναι που μετανιώνουμε περισσότερο. Αυτό που γνωρίζαμε προσωπικά. Κι ο Ντιέγκο, κάθε μέρα που περνά είναι σαν να γίνεται όλο και μεγαλύτερος. Είναι σαν αυτό που συμβαίνει συνήθως σε όλους εκείνους τους χαρακτήρες που έχουν κάνει τόσα πολλά για μια χώρα και μετά, όταν φύγουν, είναι σαν να γίνονται πολύ πιο σημαντικοί κάθε φορά».

Τι θυμάστε πιο χαρακτηριστικά απ' αυτόν; Κάποια αστεία στιγμή; Κάτι προσωπικό σας που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

«Κοίτα, ο Ντιέγκο, είναι πολλά περισσότερα από κάποια ανέκδοτα, απ' αυτά που ξέρω από τις πολλές συγκεντρώσεις μας και στα ματς. Όταν φτάναμε στα ξενοδοχεία, όταν κατεβαίναμε σε ένα αεροδρόμιο και όλες οι κάμερες ήταν μαζί του και πηγαίναμε πίσω του για να αποφύγουμε τους δημοσιογράφους. Αυτό που θαύμαζα πάνω του, περισσότερο από τα αστεία που έκανε, ήταν ότι έκανε πράγματα που δεν μπορούσες να κάνεις ούτε με το χέρι σου. Και το έκανε με το πόδι του. Ενα πορτοκάλι, ένα χαρτί, ένα τσουρέκι... Επαιζε μικρά παιχνίδια μ' όλα αυτά σαν να είναι μπάλα. Όταν παίζαμε ποδοτένις, που είναι παιχνίδι τεχνικής, αν του πέταγες οτιδήποτε, σου το επέστρεψε.

Γι' αυτό ήταν ο καλύτερος στον κόσμο, σωστά; Όχι απλώς επειδή τον έλεγαν Μαραντόνα, αλλά λόγω αυτών που έκανε μέσα από μια μπάλα, μια μπάλα ποδοσφαίρου, κάτι που κυλούσε. Αρπαζε ένα μπαλάκι του πινγκ πονγκ και έπαιζε ένα μικρό παιχνίδι μαζί σου, και φορούσε παπούτσια πουέντ, τα οποία αν τα φορούσε άλλος θα έπεφτε κάτω. Όσοι ήμασταν κοντά του στην προπόνηση διασκεδάζαμε αλλά το ίδιο συνέβαινε για τον κόσμο που πήγαινε να τον δει στο γήπεδο, γι' αυτό είναι ο μεγαλύτερος στην ιστορία. Τώρα, ευτυχώς, έχουμε τον Μέσι, που ακολουθεί λίγο τα χνάρια του Ντιέγκο και, λοιπόν, η Αργεντινή παραμένει σε θέση ισχύος. Ήμασταν πάντα τυχεροί που εμφανίστηκε ένας Μαραντόνα και μετά ο Μέσι. Αλλά δεν θέλω πραγματικά να παρεκκλίνω από τον Ντιέγκο».

Αντιμετωπίσατε και την Ελλάδα στο Μουντιάλ της Αμερικής. Τι θυμάστε από εκείνη την ημέρα;

«Ναι, το '94 στις Ηνωμένες Πολιτείες παίζαμε και με την Ελλάδα, ένα παιχνίδι που για εμάς ήταν, νομίζω, ήταν το καλύτερο που παίξαμε. Ενα παιχνίδι που τελείωσε 4-0 και ήταν πολύ, πολύ σημαντικό. Είχαμε μια εξαιρετική ομάδα με τον Ντιέγο που ήταν πολύ καλός, με τον Μπάτι (Μπατιστούτα, τον Κανίγια, τον Σιμεόνε, τον Ρουγκέρι, είχαμε τον Ρεδόντο. Είχαμε μια πολύ καλή ομάδα και δυστυχώς αργότερα δεν καταφέραμε να φτάσουμε τον στόχο που θέλαμε. Σωστά;

Θέλαμε να φτάσουμε στο τέλος. Και η Ελλάδα είχε καλή ομάδα. Θυμάμαι έπαιζε ο Μανωλάς, και μετά μου τον θύμιζε ο Κώστας Μανωλάς γιατί είναι κι εκείνος κεντρικός αμυντικός. Θυμάμαι μερικούς παίκτες της Ελλάδας, αλλά εκείνος ο αγώνας για την Αργεντινή ήταν ο καλύτερός της, ήμασταν σε μεγάλη στιγμή. Οι περισσότεροι παίκτες, κυρίως οι επιθετικοί μας, ήταν πολύ καλοί».

Θυμάστε τη νίκη της Ουντινέζε με τον Παναθηναϊκό;

«Παναθηναϊκός-Ουντινέζε. Ναι, αν θυμάμαι καλά, ήταν το 2005. Λοιπόν, μου φαίνεται ότι είχαμε κερδίσει 3-0 εντός έδρας, με τρία γκολ του Ιακουίντα, το νούμερο εννιά που είχαμε. Ναι, ήταν μια ωραία εμπειρία για εμάς, γιατί η Ουντινέζε δεν είχε συνηθίσει να παίζει στο Champions League κάτι που συνέβη εκείνη τη χρονιά. Η αλήθεια είναι ότι αργότερα αποκλειστήκαμε αλλά ήταν μια μεγάλη εμπειρία για εμάς και το να φτάσουμε εκεί για την Ουντινέζε να παίξει ενάντια στον Παναθηναϊκό, στην Μπαρτσελόνα και όλες αυτές τις μεγάλες ομάδες ήταν πολύ σημαντικό».

Ουντινέζε, Πάρμα, Λάτσιο... Ομαδάρες για εκείνη την εποχή και με τις οποίες κάνατε μια τεράστια καριέρα στο ιταλικό πρωτάθλημα.

«Ναι, έφυγα από την Αργεντινή όταν ήμουν 21 χρονών, από τη Νιούελς Ολντ Μπόις στο Ροζάριο και έπρεπε να πάω στην Ουντινέζε, μια ομάδα μικρή για εκείνη την εποχή και έπρεπε να συνηθίσω γρήγορα το ιταλικό ποδόσφαιρο. Μια ομάδα που δυσκολευόταν όταν έπαιζε ως φιλοξενούμενη. Μετά, λοιπόν, από τρεισήμισι χρόνια μετακόμισα στην Πάρμα. Μια ομάδα που είχε ήδη επιδείξει πολλά σημαντικά πράγματα, τόσο στο ιταλικό όσο και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Λοιπόν, εκεί άρχισα να κατακτώ τα πρώτα μου κύπελλα.

Ήμουν εκεί μέχρι το 1999 και νομίζω ότι ήταν έξι λαμπρά χρόνια. Μετακόμισα στη Λάτσιο, όπου είχαμε επίσης την τύχη να κερδίσουμε το πρωτάθλημα κι άλλα τρία κύπελλα. Ουσιαστικά αυτοί οι δύο σύλλογοι μ' έκαναν να εμφανιστώ στην Ευρώπη, σωστά; Γιατί στην Ιταλία τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά για μένα με την Ουντινέζε, μετά με την Πάρμα. Αργότερα επέστρεψα στην Πάρμα το 2000.

Πέρασα ακόμα δύο χρόνια στην Πάρμα και το 2002 επέστρεψα στην Ουντινέζε όπου έπαιξα μέχρι το 2006. Νομίζω ότι ήταν τρία πολύ σημαντικά βήματα στην καριέρα μου, οι τρεις σύλλογοι όπου ήμουν, γιατί και οι τρεις μου έδωσαν πάρα πολύ καλά πράγματα. Στην αρχή, επειδή ήμουν μικρός στην Ουντινέζε, μετά η Πάρμα μου έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθώ στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και να κερδίσω πράγματα, το ίδιο με τη Λάτσιο και η επιστροφή στην Ουντινέζε. Κέρδισα τρία τρόπαια στη σειρά, αλλά ναι, νομίζω ότι λόγω του χρόνου που ήμουν στην Πάρμα, μου φαίνεται ότι είναι ο σύλλογος που μου έδωσε τα περισσότερα πράγματα στο μεγαλύτερο μέρος της μου καριέρα. Είναι μια πόλη που αγαπώ πολύ.

Όχι ότι δεν θέλω και την Ουντινέζε, καθώς το Ούντινε είναι επίσης μια πόλη στην οποία έχω πολλούς φίλους. Η Ρώμη είναι μια φανταστική πόλη, με τη Λάτσιο πέρασα εκεί δύο χρόνια και ίσως δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ή να κάνω τόσους φίλους όπως έκανα σε άλλους συλλόγους».

Συνεργαστήκατε με εξαιρετικούς παίκτες. Θα ήταν εύκολο αν σας ρωτούσα να μου σχηματίσετε την ιδανική 11άδα από πρώην συμπαίκτες σας;

«Ναι, αλλά μάλλον θα αφήσω έξω κάποιους που αξίζουν να είναι ανάμεσα στους έντεκα, αλλά όταν πρέπει να σχηματίσω την ιδανική μου ομάδα, δεν ξέρω...

Λοιπόν, ξεκινάμε από τον Μπουφόν. Ο Τζίτζι είναι ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο και είχα την τύχη να μοιραστώ μαζί του πολλά χρόνια στην Πάρμα. Μετά πάμε στους Τουράμ, Καναβάρο, Νέστα. Είναι τρεις φανταστικοί παίκτες, όπως κι ο Αγιάλα στην ομάδα της Αργεντινής. Αλλά αφού πρέπει να επιλέξω για τις ομάδες που ήμουν, θα πω τον Μιχαΐλοβιτς, άλλος ένας φανταστικός παίκτης. Αργότερα, είχα την ευκαιρία να παίξω με τους Βερόν, Ρεδόντο, Σιμεόνε, Ντιέγο (Μαραντόνα), Μπατιστούτα και Κανίγια.

Δεν έπαιξα με τον Μέσι, αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι στην ομάδα. Μου φαίνεται ότι σου έδωσα τέσσερις αμυντικούς, τρεις χαφ, τον Ντιέγκο και δύο επιθετικούς (Κανίγια - Μπατιστούτα). Ξεχνώ τον Κρέσπο και σίγουρα ξεχνάω κι άλλους σπουδαίους παίκτες που είχα ως συμπαίκτες».

• Σενσίνι στο Gazzetta: «Ο Μπουφόν ήταν... μεγάλος από 16 ετών!»

Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για τον Αλμέιδα;

«Δεν θέλω να ξεχάσω τον Ματίας, τον Ματίας Αλμέιδα, με τον οποίο μοιράστηκα πολλά και στην Πάρμα και στη Λάτσιο και στην εθνική ομάδα. Σωστά; Πολύ ωραίες στιγμές. Μας δένει φιλία με τον Μάτι, έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και με κάνει χαρούμενο που τα πάει πολύ καλά εκεί στην Ελλάδα, και που η δουλειά του τον έχει φέρει στη χώρα σας. Πρώτα το έκανε στην Αργεντινή, μετά πήγε στο Μεξικό, αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σήμερα τα πηγαίνει εξαιρετικά στην Ελλάδα και όπως είπα αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο».

Ο κόσμος συγκρίνει τον Μέσι με τον Μαραντόνα; Εχετε μπει κι εσείς σ' αυτήν τη διαδικασία;

«Όχι, είναι φυσιολογικό. Σ΄ εμάς τους Αργεντίνους δεν μας αρέσει να συγκρίνουμε πάντα τα πράγματα. Εδώ, πιστεύω ότι είναι δύο Αργεντινοί παίκτες που σε διαφορετικές εποχές μας έδωσαν πράγματα που δεν ξέρω αν θα είναι εύκολο να επαναληφθούν.

Ο Ντιέγκο, μετά από το Μουντιάλ της Ιαπωνίας, μας οδήγησε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό. Μας έδωσε τόσα πολλά πράγματα σ' εμάς τους Αργεντινούς, αλλά προσέφερε πολλά αργότερα και στη Μπαρτσελόνα και στη Νάπολι. Έπαιξε και στην Ολντ Μπόις εδώ στο Ροζάριο και σήμερα εμφανίστηκε ο Λίο Μέσι.

Ο Μέσι είναι ο νούμερο ένα παίκτης εδώ και πολλά χρόνια. Είμαστε τυχεροί που είναι και οι δύο Αργεντινοί και που έχουν φορέσει και οι δύο τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Οπότε, δεν θα έκανα συγκρίσεις. Θα έλεγα ότι είναι δύο παίκτες που δύσκολα μιμούνται ή ότι στο μέλλον μπορεί να αναδυθούν ξανά φιγούρες σαν αυτές. Κι αυτό διότι δεν είναι εύκολο να βρεις δύο παίκτες που σε λιγότερα από τριάντα χρόνια θα έχουν δώσει τόσα πολλά στην Αργεντινή. Μιλάμε για δύο προσωπικότητες με τόσο ταλέντο και με τόση επιθυμία να κερδίσεις πράγματα.

Τριάντα με τριάντα πέντε χρόνια από τον έναν στον άλλο. Δυστυχώς, κάποια στιγμή θα αποσυρθεί ο Μέσι, ας ελπίσουμε να εμφανιστεί ένας άλλος Μαραντόνα ή ένας άλλος Μέσι. Θα ήταν φανταστικό, αλλά δεν θα τον συγκρίνω μαζί τους. Λέω ότι είναι κι οι δύο τους μοναδικοί».

Δεν γίνεται να μη σας ρωτήσω για την κόντρα που υπάρχει με την Βραζιλία.

«Αργεντινή-Βραζιλία σήμερα αλλά και πάντα ήταν η κλασική κόντρα, πέρα απ' αυτήν με την Ουρουγουάη, γιατί βρισκόμαστε στη μέση ενός ποταμού που μας χωρίζει. Ο κλασικός σημερινός αντίπαλος στη Νότια Αμερική είναι η Βραζιλία λόγω των παικτών που έχει. Είμαστε σε μια διαμάχη... Απέχουμε δύο Μουντιάλ, πιο πριν ήμασταν τρία Μουντιάλ μακριά, αλλά η Βραζιλία είναι μια τεράστια χώρα, από την οποία αναδύονται πολλά ταλέντα, όπως και στην Αργεντινή. Αλλά ναι, αυτό που μπορείς να περιγράψεις για ένα τέτοιο παιχνίδι, φορώντας τη φανέλα της Αργεντινής είναι ότι θέλεις να παίξεις, θέλεις να περιμένεις την ώρα να το παίξεις. Υπάρχει ένας μεγάλος ανταγωνισμός που μεγαλώνει, που μεγαλώνει κάθε χρόνο.

Τα τελευταία χρόνια με τη Βραζιλία πάμε καλά και ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσουμε έτσι. Είναι ένα ιδιαίτερο ματς, νομίζω ότι είναι το κορυφαίο ματς, εδώ στη Νότια Αμερική».

Να πάμε σε κάτι που μπορεί να σας πονάει μέχρι σήμερα. Αναφέρομαι στο χαμένο τελικό του Μουντιάλ με την Γερμανία.

«Ναι, ναι, όταν κοιτάς πίσω, δηλαδή στη δεκαετία του '90, όταν έπρεπε να παίξω σ' εκείνον τον τελικό με τη Γερμανία, τον οποίο έπρεπε χάσαμε στα λίγα λεπτά που έμειναν όταν ο Κοσεντάλ (ο τότε διαιτητής) έδωσε το πέναλτι κι εγώ ήμουν στη φάση αυτή. Ναι, με πονάει πολύ. Με πονάει λόγω της αδικίας, λόγω του πέναλτι που δεν έγινε, γιατί μας κόστισε πολύ στο να φτάσουμε σε εκείνη τη στιγμή, να κατακτήσουμε εκείνον τον τελικό. Γιατί εκείνο το Μουντιάλ του '90 δεν ξεκινήσαμε καλά. Επιπλέον, το τέταρτο παιχνίδι μας, ήταν απέναντι στη Βραζιλία, που ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο την αποκλείσαμε με το γκολ του Κανίγια και μετά ήταν η σειρά μας αργότερα, ήταν η σειρά μας απέναντι στους γηπεδούχους Ιταλούς και τους κερδίσαμε επίσης στα πέναλτι, στο Σαν Πάολο, στη Νάπολη. Ήταν ένα πολύ δύσκολο Παγκόσμιο Κύπελλο για εμάς.

Με μεγάλη δυσκολία από τον Ντιέγο που δεν ήταν καλά και τον Κανίγια που δεν ήταν καλά στο τελευταίο παιχνίδι. Γι' αυτό όταν σε μια από τις πρώτες ερωτήσεις που μου έκανες για τις αλλαγές στο ποδόσφαιρο, νομίζω ότι το θέμα του VAR είναι πολύ σημαντικό. Επειδή μερικές φορές, ορισμένες αδικίες όπως αυτή θα είχαν σίγουρα διαφορετική κατάληξη, ναι; Ή θα είχαν λύσει το λάθος του διαιτητή, αυτό λέω. Αλλά ούτως ή άλλως, ο Κοσεντάλ συνεχίζει να λέει ότι είδε πέναλτι όταν ήταν 35 μέτρα μακριά από τη φάση.

Δυστυχώς ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή για όλους. Ήταν επίσης μια δύσκολη στιγμή για μένα προσωπικά, γιατί ως 22 ετών που έπαιζε στον πρώτο του τελικό σε Μουντιάλ, δεν ήταν εύκολο. Όμως, ήξερα ότι έπρεπε να σηκωθώ ξανά και να συνεχίσω να κάνω αυτό που μου άρεσε, να παίζω ποδόσφαιρο. Οπότε αργότερα, είχα λίγη μέσα μου το να εκδικηθώ, επιστρέφοντας στην εθνική ομάδα, παίζοντας άλλα δύο Μουντιάλ και έτσι έκανα και μια καριέρα στην οποία 17 χρόνια ήμουν στην Ευρώπη και αυτή η περίοδος ήταν πολύ σημαντική».

Με τον Μπρέμε, που σκόραρε εκείνο το πέναλτι, συναντηθήκατε ποτέ αργότερα; Μιλήσατε πτέ γι' αυτό;

«Ναι, διασταυρωθήκαμε με τον Μπρέμε που δυστυχώς μας άφησε πριν από δύο χρόνια. Στεναχωρήθηκα όταν το έμαθα. Παίξαμε αντίπαλοι όταν ήταν στην Ίντερ κι εγώ στην Ουντινέζε, αλλά όχι, δεν το συζητήσαμε ποτέ. Απεναντίας. Υπήρχε ο Λόταρ Ματέους, υπήρχε ο Κλίνσμαν σ' εκείνη την Ίντερ, όπου αργότερα υπήρξαν δηλώσεις από τους Γερμανούς όπου ο Ματέους είπε ότι αυτό το πέναλτι ήταν άδικο αλλά δε υπήρχε πλέον γυρισμός.

Αλλά όχι, όταν συναντάμε ο ένας τον άλλον δεν μιλάμε γι' αυτό. Και με τον Φέλερ, που ήταν αυτός που πήδηξε στη φάση του πέναλτι, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο».

Πώς πανηγυρίσατε την κατάκτηση του Μουντιάλ στο Κατάρ;

«Τεράστια χαρά ως Αργεντινός, ως φίλαθλος, γιατί αυτά τα παιδιά το άξιζαν. Παίκτες που είχαν φτάσει σε αρκετούς τελικούς και δεν κατάφεραν να κερδίσουν. Με έκανε πολύ χαρούμενο. Για τον Μέσι, γιατί το άξιζε, γιατί πιστεύω ότι αν το ποδόσφαιρο έπρεπε να είναι δίκαιο, έπρεπε να δοθεί αυτή τη δυνατότητα στον Μέσι και τελικά το πέτυχε, όπως έκανε τότε ο Ντιέγο. Είδατε, επίσης ότι χτυπήθηκε από άδικη κριτική μια ομάδα παικτών.

Ο αργεντίνικος Τύπος δεν είναι εύκολος. Όταν έπρεπε να χάσουμε τον τελικό με τη Γερμανία, τη Βραζιλία ή όταν έπρεπε να χάσουμε τον τελικό του Κόπα Αμέρικα με τη Χιλή. Κάποιοι απ' αυτούς, οι περισσότεροι, χτυπήθηκαν άσχημα. Ο Ντι Μαρία, ο Μέσι, ο Οταμέντι και άλλοι που ξεχνώ τώρα, αλλά ο Σκαλόνι είχε την ικανότητα να συγκεντρώσει μια ομάδα παικτών συν αυτούς που είχαν παίξει σ' άλλα Μουντιάλ και να δημιουργήσει ένα υπέροχο γκρουπ - ήταν δίκαιοι νικητές. Από εκεί και πέρα ​​έχασαν το πρώτο παιχνίδι, αλλά μετά μου φαίνεται ότι αποδείχθηκαν μεγάλη ομάδα και κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Και εμείς ως Αργεντινοί το γιορτάζουμε. Μου φαίνεται ότι μοιάζουμε πολύ με την Ελλάδα. Από τα χρώματά μας, από τη σημαία, από τη φανέλα μας. Κι αυτό, λοιπόν, ήταν μια τεράστια χαρά για τον κόσμο, για τον λαό της Αργεντινής που άξιζε αυτήν την επιτυχία».

Πώς σκέφτεστε το μέλλον σας;

«Πάντα μου αρέσει να κοιτάζω το παρόν. Ναι, σκέφτομαι το μέλλον, αλλά μου αρέσει να είμαι πάντα στο παρόν. Θέλω να συνεχίσω να προπονώ και να είμαι στο ποδόσφαιρο, που μου αρέσει περισσότερο απ' οτιδήποτε και με παθιάζει. Με κάνει να ξυπνάω νωρίς κάθε μέρα για να δω τι νέα υπάρχουν για το ποδόσφαιρο και να προσέχω κάθε μάτε που υπάρχει, βλέποντας ποδόσφαιρο, πηγαίνοντας να δω προπονήσεις και αν υπάρχει κάποιο ματς του 8χρονου Χουάν μας πηγαίνω να το δω. Η ιδέα είναι βραχυπρόθεσμα, να φορέσω ξανά τη φόρμα του προπονητή».