Νίκος Βέργος, ο μόνος Ελληνας που έπαιξε στη Ρεάλ Μαδρίτης στο Gazzetta: «Ο Ρονάλντο ήταν άλλο επίπεδο»

Καταρχάς, ας μιλήσουμε λίγο για τη ζωή σου στη Μελβούρνη. Πώς είναι τα πράγματα εκεί τώρα που έχεις συμπληρώσει πέντε-έξι μήνες στη χώρα;

«Η αλήθεια είναι ότι μ' αρέσει πάρα πολύ. Από την πρώτη στιγμή είχα ένα θετικό συναίσθημα. Από την πρώτη κιόλας μέρα που ήρθα εδώ, ένιωσα όμορφα. Μου αρέσει που είναι σαν να βρίσκεσαι στην Ευρώπη, κυρίως γιατί υπάρχει πολύς κόσμος και έντονη παρουσία Ελλήνων. Αυτό είναι κάτι που με βοηθά να νιώθω πιο οικεία».

Πώς είναι να ζεις σε μια τόσο... ελληνική πόλη;

«Είναι απίστευτο. Πας στο σούπερ μάρκετ και ακούς ελληνικά. Πας στην τράπεζα, πάλι ελληνικά. Ακόμα και στα εστιατόρια ή όπου αλλού βρεθείς, πάντα θα υπάρχουν Έλληνες γύρω σου. Νιώθεις ότι δεν είσαι τόσο μακριά από την Ελλάδα όσο στην πραγματικότητα είσαι. Αυτό με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να προσαρμοστώ».

Η ελληνική κοινότητα στη Μελβούρνη είναι αρκετά δυναμική.

«Ναι, έτσι είναι! Η Μελβούρνη είναι η τρίτη μεγαλύτερη ελληνική πόλη στον κόσμο, μετά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Βέβαια, αρχικά νόμιζα ότι ήταν η δεύτερη, αλλά μάλλον είχα κάνει λάθος».

Αυτή η αίσθηση ότι υπάρχει μια τόσο μεγάλη ελληνική κοινότητα επηρεάζει και την καθημερινότητά σου στο ποδόσφαιρο;

«Σίγουρα! Όταν ξέρεις ότι έχεις κοντά σου ανθρώπους που μιλούν την ίδια γλώσσα και καταλαβαίνουν την κουλτούρα σου, όλα γίνονται πιο εύκολα. Υπάρχει στήριξη από την κοινότητα, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, ειδικά όταν βρίσκεσαι μακριά από την πατρίδα».

Εχεις προσαρμοστεί πολύ καλά στην ομάδα σου. Υπάρχει κάτι που σε δυσκόλεψε στην αρχή;

«Όχι ιδιαίτερα, για να είμαι ειλικρινής. Το γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι Έλληνες παντού έκανε την προσαρμογή πολύ πιο εύκολα από ό,τι περίμενα. Είναι σα να βρίσκεσαι σε μια "δεύτερη Ελλάδα". Δεν νιώθεις ποτέ μόνος».

Είναι σημαντικό αυτό που λες. Πολλοί πιστεύουν ότι η ζωή στο εξωτερικό είναι δύσκολη, αλλά φαίνεται ότι στη Μελβούρνη τα πράγματα είναι διαφορετικά για τους Έλληνες.

«Ναι, ακριβώς. Προφανώς, η απόσταση από την Ελλάδα είναι μεγάλη, αλλά το γεγονός ότι βλέπεις ελληνικά πρόσωπα, ακούς τη γλώσσα σου και νιώθεις την κουλτούρα σου γύρω σου, το κάνει όλο αυτό πιο εύκολο. Είναι κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα αλλού.

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινότητα είναι λίγο μακριά από το κέντρο όπου μένω, καθώς μένω κοντά στο κέντρο της πόλης λόγω των προπονήσεων. Ωστόσο, οι Έλληνες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο με έχουν αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή. Έχω κάνει και παρέες και, γενικά, όλοι στην ομάδα μου δείχνουν στήριξη. Η ατμόσφαιρα στις ομάδες γενικότερα είναι πολύ ωραία και αυτό με κάνει να νιώθω εξαιρετικά».

Άρα, νιώθεις δικαιωμένος για την απόφασή σου να πας στη Μελβούρνη;

«Εκατό τοις εκατό! Δεν το μετανιώνω καθόλου».

Πώς υποδέχτηκες την πρόταση να παίξεις εκεί; Ήταν εύκολη απόφαση για σένα;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν καθόλου εύκολη απόφαση. Είχα πολλούς ενδοιασμούς, αλλά οι άνθρωποι γύρω μου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Τους είμαι πραγματικά ευγνώμων, γιατί σε κάποιες στιγμές δεν μπορούσα να δω τα πράγματα ξεκάθαρα κάτι που έκαναν εκείνοι για εμένα. Στο τέλος, φυσικά, την απόφαση την πήρα εγώ, αλλά οι συζητήσεις που είχα με τον κύκλο μου με οδήγησαν σε αυτήν την επιλογή».

Η οικογένειά σου σε στήριξε σε αυτή την απόφαση; Ήρθαν μαζί σου στη Μελβούρνη; Είσαι παντρεμένος;

«Δεν είμαι παντρεμένος, αλλά ήρθα εδώ με την κοπέλα μου. Αφησε κι εκείνη τη ζωή που είχε στην Ελλάδα πίσω της για να με ακολουθήει, δεν είναι μια εύκολη απόφαση, αλλά δείχνει πολλά και το εκτιμώ απεριότιστα. Αυτό παίζει σίγουρα ρόλο, γιατί αν έχεις οικογένεια, είναι πιο δύσκολο να κάνεις μια τέτοια κίνηση. Ωστόσο, οι δικοί μου άνθρωποι από την Ελλάδα με στήριξαν πολύ και αυτό ήταν καθοριστικό για την απόφασή μου».

Πώς το βλέπει η οικογένειά σου όλο αυτό; Σε στηρίζουν στις αποφάσεις σου;

«Ναι, η οικογένειά μου με στηρίζει απόλυτα. Από μικρός λείπω από το σπίτι λόγω του ποδοσφαίρου και είμαι μακριά. Γι' αυτό και ουσιαστικά μου είπαν: "Σκέψου εσύ και κάνε αυτό που πιστεύεις ότι είναι καλύτερο για σένα". Αυτή η εμπιστοσύνη που μου δείχνουν είναι πολύ σημαντική».

Το συμβόλαιό σου έχει διετή διάρκεια;

«Ναι, μέχρι το 2026».

Το γεγονός ότι το συμβόλαιό σου έχει διάρκεια για άλλα δύο χρόνια, φαντάζομαι ότι σου δίνει μια αίσθηση σταθερότητας. Σε περίπτωση που σου προταθεί επέκταση του συμβολαίου, θα το συζητούσες; Ή μήπως σκέφτεσαι να γυρίσεις στην Ευρώπη;

«Ναι, ισχύει αυτό. Ειλικρινά, μου αρέσει πάρα πολύ εδώ. Δεν θα το κρύψω. Είναι πολύ καλύτερα και πολύ πιο όμορφα από ό,τι περίμενα, σ' όλους τους τομείς. Όσο για τις ανανεώσεις κι όλα αυτά, εγώ δεν ασχολούμαι μ' αυτά τα θέματα. Θέλω απλώς να παίζω, να απολαμβάνω το παιχνίδι, να περνάω καλά και να χαίρομαι κάθε στιγμή. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα».

Πώς νιώθεις για το μέλλον; Θα ήσουν ανοιχτός σε άλλες προκλήσεις;

«Δεν θα ήμουν αρνητικός σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή. Εδώ, πάντως, μου αρέσουν πάρα πολλά πράγματα. Η ομάδα, οι άνθρωποι στο κλαμπ, οι οπαδοί και το ποδόσφαιρο που είναι πολύ επιθετικό εδώ πέρα. Είναι διαφορετικό και ωραίο, κι η ζωή γενικά είναι πολύ ωραία εδώ. Υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνεις»

Έχετε συζητήσει με τον Μιράντα και άλλους παίκτες για το ελληνικό ποδόσφαιρο; Υπάρχουν ιστορίες που σας συνδέουν με την Ελλάδα;

«Ναι, συζητάμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ειδικά με τον Μιράντα, αφού και οι δύο έχουμε παίξει στον Ολυμπιακό. Υπάρχουν πολλές αστείες ιστορίες για την τρέλα που υπάρχει στην Ελλάδα, τόσο από τους οπαδούς όσο και από τις ομάδες. Κάθε νίκη, κάθε ήττα, κάθε "κόντρα" είναι διαφορετική σε σχέση με εδώ. Στην Ελλάδα, το ζεις πιο έντονα, με πολύ πάθος».

Με τον Μασάς έχετε μιλήσει για το Ιωνικός-Λαμία, όπου στο πρώτο ημίχρονο οι γηπεδούχοι έμεναν στην κατηγορία αλλά στο τέλος πανηγύρισε η ομάδα σου;

«Ναι, θυμάμαι το παιχνίδι με τον Μασάς. Είχαμε παίξει στα play-out τότε. Εγώ ήμουν τραυματίας δεν έπαιξα αλλά η ομάδα μου δεν έπεσε κατηγορία. Το παιχνίδι ήταν έντονο, αλλά καταφέραμε να παραμείνουμε στην κατηγορία.

Εχουμε μιλήσει γι' αυτό το ματς με τον Μασάς. Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το παιχνίδι ήταν απίστευτο. Όπως είπα, δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, αλλά φαίνεται ότι το θέλαμε περισσότερο εμείς εκείνη τη στιγμή. Παρόλο που ήμασταν πίσω με 2-0 και παίζαμε μέσα στην έδρα τους, καταφέραμε να γυρίσουμε το παιχνίδι και να κερδίσουμε. Ήταν λες και κάτι άλλαξε στο δεύτερο ημίχρονο».

Σχετικά με την ομάδα σας, ποιος είναι ο στόχος για φέτος;

«Ο στόχος είναι ξεκάθαρα η κορυφή. Βρισκόμαστε κοντά, αν και υπάρχουν ακόμα πολλά παιχνίδια μπροστά μας. Έχουμε δει και άλλες καλές ομάδες που θα μας ανταγωνιστούν. Πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι σε κάθε παιχνίδι γιατί το πρωτάθλημα είναι πολύ ανοιχτό και όλοι μπορούν να κερδίσουν όλους. Πέρσι η ομάδα τερμάτισε 4η. Στα play-off, χάσαμε στο τελευταίο λεπτό, παρόλο που κερδίζαμε μέχρι το 90ο λεπτό. Φέτος θέλουμε να επαναλάβουμε κάτι αντίστοιχο, αλλά πρέπει να πάμε βήμα-βήμα και να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα».

Σε ατομικό επίπεδο, έχεις ξεκινήσει πολύ καλά φέτος. Σκοράρεις και δίνεις ασίστ. Εχεις 2 γκολ και 1 ασίστ....

«Ναι, έχω δύο γκολ και δύο ασίστ σε 7 παιχνίδια. Όμως, μην μου κλέβεις τις ασίστ! (γέλια) Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για την ομάδα και να συνεχίσω να βοηθάω όσο μπορώ.

Σου ταιριάζει ο τρόπος παιχνιδιού εκεί; Μπορείς να βγάλει τον Νίκο εκεί μέσα στο γήπεδο;

«Πιστεύω ότι είναι κάτι που μου ταιριάζει, γιατί μπορώ να βγάλω τον καλύτερο εαυτό μου στον αγωνιστικό χώρο. Όπως σου είπα, όλες οι ομάδες παίζουν επιθετικά, είτε είσαι τελευταίος είτε πρώτος. Μπαίνεις μέσα για να κερδίσεις, γιατί αυτός είναι ο τρόπος που έχουν μάθει να παίζουν. Θεωρώ ότι μέσα από αυτή τη νοοτροπία θα βοηθήσω πάρα πολύ την ομάδα».

Στην αρχή υπήρξε κάτι που σε δυσκόλεψε;

«Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήταν δύσκολα. Το transition ήταν διαφορετικό, οι επιθέσεις γίνονταν πιο γρήγορα και η πίεση ήταν μεγαλύτερη. Παρόλα αυτά, το πιο δύσκολο ήταν ο καιρός. Ο ήλιος και η ζέστη εδώ το καλοκαίρι είναι πράγματα που χρειάστηκε χρόνος για να συνηθίσω. Τώρα, όμως, που το έχω συνηθίσει, νιώθω όλο και καλύτερα».

Ας πάμε λίγο πίσω, στα πρώτα σου βήματα στην Ελλάδα. Είσαι ένα παιδί που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στις ακαδημίες του Ολυμπιακού. Πώς ήταν για σένα εκείνη η περίοδος;

«Ο Ολυμπιακός είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην καριέρα μου. Όπως είπες, εκεί μεγάλωσα ποδοσφαιρικά. Όταν περνάς από τα 13 μέχρι τα 22 σου σε μια ομάδα, εκεί πραγματικά φτιάχνεις το χαρακτήρα σου. Ο Ολυμπιακός με βοήθησε πολύ να εξελιχθώ, και η νοοτροπία που μου έμαθαν από μικρό παιδί με ακολούθησε σε όλη μου την καριέρα».

Είναι ο Ολυμπιακός κάτι διαφορετικό για σένα σε σχέση με τις άλλες ομάδες που έχεις παίξει;

«Σίγουρα. Όπως σου είπα, ο Ολυμπιακός έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να διαμορφώσω την προσωπικότητά μου ως ποδοσφαιριστής. Όταν περνάς τόσα χρόνια σ' έναν τέτοιο οργανισμό, καταλαβαίνεις τη σημασία της νοοτροπίας του και του βάρους που φέρει η φανέλα του. Όλο αυτό με έχει επηρεάσει θετικά και είναι κάτι που το κουβαλάω μέσα μου».

Πώς ένιωσες όταν είδες την ομάδα αυτήν να κατακτά δύο ευρωπαϊκά τρόπαια, ενώ κάποιοι από τους παίκτες που βρίσκονται τώρα στην ομάδα προέρχονται από την ακαδημία;

«Χαίρομαι πολύ για τα παιδιά. Αλλά, πρέπει να πω ότι πέρσι, όταν έβλεπα τα παιχνίδια, αναρωτιόμουν αν πράγματι αυτοί οι παίκτες θα μπορούσαν να κάνουν το βήμα παραπάνω ή αν απλώς θα κατέκτησαν έναν τίτλο και θα τελείωναν εκεί. Στην Ελλάδα, πολλές φορές δεν υπάρχει συνέχεια για τους νεαρούς παίκτες. Παρόλα αυτά, φέτος, βλέπω ότι οι νέοι παίκτες αρχίζουν να παίρνουν περισσότερες ευκαιρίες και νομίζω ότι αυτό είναι μόνο η αρχή. Ελπίζω να συνεχίσουν να βάζουν περισσότερους νέους στην ομάδα».

Τι έχεις να πεις για την εμπειρία σου στο εξωτερικό και τι πιστεύεις για την εξέλιξη των νέων παιδιών;

«Υπάρχουν κάποια νέα παιδιά που σου αρέσουν ιδιαίτερα και πιστεύεις ότι έχουν τις δυνατότητες να κάνουν το επόμενο βήμα στην καριέρα τους; Ήδη βλέπουμε τους Τζολάκη, Ρέτσο, Μουζακίτη, Κωστούλα, Παπακανέλλο να παίρνουν χρόνο συμμετοχής.

Ναι, σίγουρα. Στον Ολυμπιακό βλέπω πολλά παιδιά με ταλέντο που έχουν δείξει εξαιρετικά πράγματα. Αυτά τα παιδιά έχουν όλα τις δυνατότητες να εξελιχθούν και να παίξουν σε υψηλό επίπεδο, και ήδη βλέπουμε ότι κάποιοι από αυτούς είναι βασικοί στην ομάδα. Χαίρομαι που βλέπω νέα παιδιά να παίρνουν ευκαιρίες».

Έχεις παρακολουθήσει τα παιχνίδια τους και έχεις ξεχωρίσει κάποιον;

«Εντάξει, για να σου μιλήσω ειλικρινά... Εδώ πέρα η διαφορά ώρας είναι πολύ μεγάλη, οπότε έχω δει ελάχιστα παιχνίδια και δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά. Απλά ό,τι ακούω. Δεν έχω προσωπική εικόνα για κανέναν. Μόνο ό,τι έχω δει από πέρυσι. Όμως, μου είχαν κάνει εντύπωση ο Παπακανέλλος και ο Κωστούλας».

Διαβάζουμε ότι τώρα τον Κωστούλα τον τσεκάρει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εσύ τότε, πήρες την ευκαιρία και πήγες σε μια ομάδα όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, σε μια περίοδο που υπήρχαν τεράστιες προσδοκίες από εσένα.

«Ναι, ήταν όντως μια περίοδος με μεγάλο potential για μένα. Θυμάμαι ότι το να πάει ένα παιδί από την Ελλάδα στη Ρεάλ Μαδρίτης τότε δεν ήταν εύκολο. Και ακόμα κι αν πήγαινε σε μια ομάδα όπως η Λα Κορούνια, δεν ήταν κάτι που γινόταν συχνά. Δεν ήταν κάτι συνηθισμένο, ειδικά για Έλληνες παίκτες. Σίγουρα ήταν δύσκολο, αλλά ήταν και μια τεράστια ευκαιρία».

Πώς ήταν για σένα να διαχειριστείς όλο αυτό το βάρος, αυτή την αλλαγή;

«Ήταν δύσκολο, η αλήθεια είναι. Και εκεί κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό: ότι στο ποδόσφαιρο, αλλά και στη ζωή γενικά, το πιο σημαντικό είναι η νοοτροπία σου και το πώς αντιδράς σε κάθε κατάσταση. Όταν βρεθείς σε μια ομάδα σαν τη Ρεάλ, το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις είναι η νοοτροπία. Αυτό είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν».

Μπορείς να μας δώσεις ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα για τη νοοτροπία;

«Στη Ρεάλ, για παράδειγμα, έπρεπε κάθε μέρα να είμαι στο γήπεδο τουλάχιστον μία ώρα νωρίτερα. Έπρεπε να δουλεύω παραπάνω, να κάνω ατομικές προπονήσεις, να δουλεύω στο γυμναστήριο. Σε ηλικία 15-16 χρονών, αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έκαναν τα παιδιά εκεί. Στην Ελλάδα, για να τα κάνεις αυτά, κάποιος πρέπει να σου το πει. Στη Ρεάλ, όμως, τα παιδιά το κάνουν αυτόματα. Το 90% ή 95% των παιδιών δουλεύει έξτρα κάθε μέρα. Έτσι, όταν φτάνεις 18 χρονών και βλέπεις πώς παίζουν οι παίκτες, καταλαβαίνεις ότι είναι έτοιμοι. Είναι έτοιμοι γιατί έχουν δουλέψει έτσι από τα 14-15 τους χρόνια».

Εσύ είχες προπονητή τον Σολάρι και συμπαίκτες όπως ο Βαλβέρδε και ο Χακίμι. Πώς ήταν η συναναστροφή σου με παιδιά σαν κι εσένα, που ξεκινήσατε από την ίδια βάση; Σήμερα, ο Βαλβέρδε είναι βασικός στη Ρεάλ, ο Χακίμι έχει κάνει μεταγραφές εκατομμυρίων.

«Εκείνη την εποχή, όλοι ήμασταν μικροί, οπότε δεν το αντιλαμβανόμασταν όπως το λες εσύ. Τώρα βλέπεις τη διαφορά, γιατί έχουν ξεχωρίσει μέσω αυτής της νοοτροπίας που σας λέω. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στη Ρεάλ είναι το πόσο σοβαρά παίρνουν τη δουλειά τους, τη ζωή τους και την καθημερινότητά τους. Η νοοτροπία τους ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα εκεί και είναι κάτι που εγώ δεν το είχα στην αρχή. Μετά από χρόνια το κατάλαβα και σκέφτομαι ότι αν το είχα και εγώ τότε, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Αλλά, εντάξει, όλα για κάποιο λόγο γίνονται στη ζωή».

Άρα αυτό που σου άφησε η Ρεάλ ήταν η νοοτροπία και το mentality τους;

«Ακριβώς. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις ανεξαρτήτως συναισθημάτων. Να μην αφήνεις εξωτερικούς παράγοντες να σε επηρεάζουν και να μην σταματάς ποτέ, είτε τα πράγματα πάνε καλά είτε όχι».

Αλλά είναι εύκολο να ακολουθήσεις αυτή τη νοοτροπία, ειδικά όταν δεν βρίσκεσαι σε μια ομάδα σαν τη Ρεάλ Μαδρίτης; Όταν είσαι σε μια ομάδα όπως ο Ατρόμητος ή η Λαμία, πώς διαχειρίζεσαι αυτή τη νοοτροπία;

«Πρέπει να κάνεις ό,τι μπορείς όπου βρίσκεσαι, αλλά χωρίς την ίδια πίεση και απαιτήσεις. Σίγουρα, όταν είσαι σε μια ομάδα όπως η Ρεάλ, το επίπεδο και η πίεση είναι τελείως διαφορετικά. Αλλά και σε άλλες ομάδες, πρέπει να κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Και πρέπει να βελτιώνεσαι συνεχώς. Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σου, πρέπει να επικεντρώνεσαι στον στόχο σου και να μην σταματάς».

Ο Σολάρι, ως προπονητής, πώς σε βοήθησε να εξελιχθείς ως παίκτης; Θυμάσαι κάποια συμβουλή του που σου έμεινε;

«Ο Σολάρι μου έδινε μια πολύ βασική συμβουλή: "Run in the space", δηλαδή να τρέχω στον χώρο. Αυτό με πίεσε, γιατί εγώ ήμουν ένας παίκτης που προτιμούσα να έχω την μπάλα στα πόδια μου. Αλλά μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να τρέχω στον χώρο, να δημιουργώ και να δίνω επιλογές στους συμπαίκτες μου».

Είχες επαφή με την πρώτη ομάδα τότε;

«Ναι, κάναμε πολλές προπονήσεις και φιλικά με την πρώτη ομάδα. Μάλιστα, έπαιζα με παίκτες όπως ο Μπέιλ, ο Καζεμίρο, ο Νάτσο και άλλοι. Ήταν τρομερό το επίπεδο εκεί. Και καταλάβαινες από την αρχή τη νοοτροπία που σου λέω: πρέπει να έχεις τα χαρακτηριστικά για να αντέξεις στην πίεση και να πάρεις τη φανέλα της Ρεάλ.

Το βάρος της φανέλας είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνεις αμέσως, αλλά όταν φτάνεις σε αυτό το επίπεδο, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι μόνο η ποιότητα του παίκτη που μετράει, αλλά και η νοοτροπία και η αφοσίωση. Η Ρεάλ δεν συμβιβάζεται, θέλουν πάντα τον καλύτερο, όχι απλώς κάποιον καλό παίκτη. Δεν θα πάρουν κάποιον επειδή είναι απλά καλός, θα πάρουν τον καλύτερο».

Έχεις κάποια στιγμή που να σου έχει μείνει στο μυαλό από προπόνηση, φιλικό ή κάτι που σου έχει σημαδέψει την εμπειρία σου εκεί;

«Όλες οι στιγμές με τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο ήταν έντονες, αλλά το πιο χαρακτηριστικό ήταν όταν έπαιζα με τον Ρονάλντο. Ήταν ο καλύτερος, με αισθητή διαφορά από όλους τους άλλους. Και δεν μιλάω μόνο για τις ικανότητές του με την μπάλα, αλλά για την αφοσίωση, την πειθαρχία και την νοοτροπία του. Έβλεπες ότι ήταν πάντα σε άλλο επίπεδο».

Συνεχίζοντας την καριέρα σου, τι είναι αυτό που κέρδισες από τη Ρεάλ Μαδρίτης;

«Όπως είπα, η νοοτροπία ήταν το πιο σημαντικό. Το κατάλαβα μετά από χρόνια, ήταν κάτι που με βοήθησε να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο. Δεν άλλαξα αμέσως, αλλά με το χρόνο κατάλαβα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η σωστή νοοτροπία».

Πώς ήταν το πέρασμα από την Ουγγαρία και τη Βάσας; Τι σου άφησε;

«Όταν πήγα στην Ουγγαρία ήμουν 21 χρονών και συνειδητοποίησα κάτι πολύ σημαντικό: για να προοδεύσεις και να πετύχεις, πρέπει να έχεις υγεία και παίκτες που καταλαβαίνουν την νοοτροπία του συλλόγου, το βάρος της φανέλας και τη σημασία του συλλόγου σε κάθε στάδιο της καριέρας τους. Αυτό δεν μπορείς να το περάσεις σε έναν ξένο ποδοσφαιριστή τόσο εύκολα. Όταν κάποιος προέρχεται από τις ακαδημίες, ξέρει ακριβώς τι σημαίνει η ομάδα για τους φιλάθλους και για την ιστορία της. Αυτό το μεταφέρει πιο εύκολα και στους ξένους παίκτες».

Να γυρίσουμε λίγο στον Ολυμπιακό. Πώς ήταν γενικότερα για σένα να είσαι μέλος του Ολυμπιακού, να ξεκινάς από την Ακαδημία και να παίζεις στην πρώτη ομάδα;

«Ήταν κάτι πολύ δύσκολο και πρωτόγνωρο για μένα, γιατί μιλάμε για μια πολύ βαριά φανέλα. Ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα έχει μια πολύ βαριά φανέλα, όπως και η Ρεάλ Μαδρίτης στον κόσμο. Όταν ξεκινάς από την Ακαδημία και βρίσκεσαι στην πρώτη ομάδα, το βάρος είναι μεγάλο, και πρέπει να αποδείξεις πολλά πράγματα. Εκείνη την εποχή, δεν βλέπαμε συχνά νέα παιδιά να παίζουν στην πρώτη ομάδα, ήταν κάτι δύσκολο και πρωτότυπο».

Πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό; Ένιωσες ποτέ ότι υπάρχει επιπλέον ευθύνη λόγω της βαριάς φανέλας;

«Αλήθεια, με επηρέασε, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το σκεφτόμουν πολύ. Αυτό που με απασχολούσε ήταν μόνο να παίζω. Είχα έναν τραυματισμό όταν ξεκίνησα να παίζω στην πρώτη ομάδα, κάτι που με πήγε πίσω. Μετά τον Μίτσελ που με πίστεψε, υπήρχαν συνεχείς αλλαγές προπονητών, κάτι που έκανε πολύ δύσκολο για μένα να βρω το ρυθμό μου και να πάρω χρόνο συμμετοχής σε μια μεγάλη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός».

Τι γνώμη έχεις για τον Μίτσελ, καθώς ήταν αυτός που σε έβαλε να παίξεις και σου έδωσε την ευκαιρία να σκοράρεις στην Τρίπολη;

«Έχω μόνο τα καλύτερα λόγια για τον Μίτσελ. Με βοήθησε πολύ και ήταν εκείνος που με έβαλε για πρώτη φορά να παίξω στην πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού. Όταν τον είδα ξανά σ' ένα ματε με την Λαμία, χάρηκα πολύ, γιατί είναι ο άνθρωπος που με έβαλε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Στην αρχή της καριέρας μου, μου είπε να μπαίνω στον αγώνα και να σκοράρω. Θυμάμαι και την πλάκα που μου έκανε μετά το παιχνίδι στην Τρίπολη, λέγοντας ότι αν δεν έβαζα γκολ στο τέταρτο παιχνίδι, θα έπρεπε να επιστρέψω στην Ακαδημία».

Φυσικά δεν γίνεται να μην σε ρωτήσουμε και για το ματς στο Ολντ Τράφορντ. Σου είπε κάτι ο Μίτσελ την ώρα της αλλαγής;

«Δεν μου είπε κάτι συγκεκριμένο, γιατί όπως ήταν το παιχνίδι δεν υπήρχε χρόνος αφού χάναμε και χρειαζόμασταν ένα γκολ. Ήταν απίστευτο όλο αυτό και με την πάροδο του χρόνου συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο ήταν όλο αυτό και ποσό σημαντικό ήταν για μένα να παίζω σ' ενα τέτοιο παιχνίδι όντας από την ακαδημία της ομάδας»

Πώς ήταν η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού;

«Στην πρώτη χρονιά, η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια ήταν πολύ καλή. Υπήρχαν πολλοί Έλληνες και ξένοι παίκτες και όλοι ήταν καλά παιδιά. Στη συνέχεια, με τις συνεχείς αλλαγές των παικτών και προπονητών, η ατμόσφαιρα άλλαξε και δυσκολεύτηκε να δημιουργηθεί η απαραίτητη χημεία στην ομάδα».

Με ποιον συμπαίκτη σου ταίριαζες περισσότερο; Ποιες σχέσεις είχες στα αποδυτήρια;

«Πιο πολύ, έκανα παρέα με όλους τους Ελληνες και κυρίως με τον Βούρο αλλά και τους υπόλοιπους, καθώς επειδή ήμασταν πιο μικροί μας πρόσεχαν οι πιο έμπειροι όπως ήταν οι Αβραάμ, Μανιάτης, Σάμαρης και όχι μόνο».

Όταν έφυγες από τον Ολυμπιακό και έμεινες ελεύθερος, πώς ένιωσες; Πιστεύεις ότι δεν πήρες τις ευκαιρίες που ήθελες;

«Πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πήρα κάποιες ευκαιρίες, αλλά δεν έπαιξα όσο ήθελα. Αλλά μετά πήγα στον Παναθηναϊκό, οπότε δεν είχα τον χρόνο να σκεφτώ τι πήγε στραβά. Έπρεπε να προσαρμοστώ γρήγορα σε μια άλλη μεγάλη ομάδα και να ξεκινήσω από την αρχή».

Πώς ήταν η εμπειρία σου με τον Παναθηναϊκό;

«Ήταν πιο δύσκολο από ότι περίμενα, γιατί ο Παναθηναϊκός είναι κι αυτός μια μεγάλη ομάδα με πολλές απαιτήσεις και πίεση. Επιπλέον, είχα έρθει από τον Ολυμπιακό και αυτό έκανε τα πράγματα λίγο πιο περίπλοκα, καθώς οι άνθρωποι σε κοιτάζουν διαφορετικά. Πέρασα δύσκολες στιγμές, έχασα και 'γω γκολ σε κάποιες ευκαιρίες, αλλά δεν έχω παράπονα. Είμαι πεπεισμένος ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο».

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Γιώργο Δώνη;

«Η συνεργασία με τον Δώνη ήταν καλή. Δεν έπαιξα πολύ, αλλά πάντα προσπαθούσα να είμαι επαγγελματίας. Ο Δώνης ήταν πολύ επικεντρωμένος στην τακτική και διάβαζε τα παιχνίδια πολύ καλά. Μέσα από αυτόν, άρχισα να κατανοώ καλύτερα τη σημασία της τακτικής στο ποδόσφαιρο».

Πες μας λίγα λόγια για την εμπειρία σου στην Έρκουλες και πώς επηρέασε την καριέρα σου;

«Όταν πήγα στην Έρκουλες, το σκεπτικό μου ήταν να κάνω μια καινούργια αρχή στην Ισπανία. Όμως, ο κορονοϊός άλλαξε τα πάντα και όλα σταμάτησαν εκεί. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα, καθώς βρέθηκα σε καραντίνα, σε απομόνωση και δεν μπορούσα να προπονηθώ κανονικά. Όταν γύρισα στην Ελλάδα, αποφάσισα ότι δεν θα ξαναφύγω αν δεν είμαι έτοιμος να παίξω και να δείξω την αξία μου».

Πώς κατάφερες να παραμείνεις ψυχολογικά δυνατός κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου;

«Δεν θα σου κρύψω, Στην Ισπανία, οι πρώτες μέρες ήταν πολύ δύσκολες και εκείνη την περίοδο άρχισα να δουλεύω πιο σκληρά με τον εαυτό μου. Εστίασα στην προπόνηση, τη διατροφή και προσπάθησα να το δω σαν μια ευκαιρία. Έλεγα στον εαυτό μου ότι ή θα εξελιχθώ ή θα μείνω πίσω, και αυτό με κράτησε ψυχολογικά δυνατό. Όταν γύρισα στην Ελλάδα, έκανα κάθε μέρα διπλές προπονήσεις για τρεις μήνες, προσπαθώντας να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο».

Πες μας λίγα λόγια για την εμπειρία σου στην Έρκουλες και πώς επηρέασε την καριέρα σου;

«Όταν πήγα στην Έρκουλες, το σκεπτικό μου ήταν να κάνω μια καινούργια αρχή στην Ισπανία. Όμως, ο κορονοϊός άλλαξε τα πάντα και όλα σταμάτησαν εκεί. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα, καθώς βρέθηκα σε καραντίνα, σε απομόνωση και δεν μπορούσα να προπονηθώ κανονικά. Όταν γύρισα στην Ελλάδα, αποφάσισα ότι δεν θα ξαναφύγω αν δεν είμαι έτοιμος να παίξω και να δείξω την αξία μου».

Πώς κατάφερες να παραμείνεις ψυχολογικά δυνατός κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου;

«Δεν θα σου κρύψω, Στην Ισπανία, οι πρώτες μέρες ήταν πολύ δύσκολες και εκείνη την περίοδο άρχισα να δουλεύω πιο σκληρά με τον εαυτό μου. Εστίασα στην προπόνηση, τη διατροφή και προσπάθησα να το δω σαν μια ευκαιρία. Έλεγα στον εαυτό μου ότι ή θα εξελιχθώ ή θα μείνω πίσω, και αυτό με κράτησε ψυχολογικά δυνατό. Όταν γύρισα στην Ελλάδα, έκανα κάθε μέρα διπλές προπονήσεις για τρεις μήνες, προσπαθώντας να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο».

Πες μας για τη δύσκολη περίοδο που πέρασες. Πώς την αντιμετώπισες;

«Ήμουν σ' ένα σημείο πολύ δύσκολο γιατί δεν είχα παίξει πουθενά στην ουσία. Ήθελα να κάνω μια γεμάτη χρονιά και το είδα ως ευκαιρία. Και σκέφτηκα: "Ο κορονοϊός είναι η ευκαιρία σου ή ο τάφος σου». Έτσι, όταν γύρισα στην Ελλάδα, για τρεις μήνες έκανα καθημερινά διπλές προπονήσεις. Πέρασα χρόνο με την οικογένειά μου, κάτι που με βοήθησε ψυχολογικά.

Πώς πήγες στον Παναιτωλικό και πώς ένιωσες εκεί;

«Όταν ήρθε το καλοκαίρι και ο Παναιτωλικός με κάλεσε, πήγα αποφασισμένος και έτοιμος. Είπα στον εαυτό μου: "Δεν ήρθα εδώ για να χάσω. Ήρθα με σκοπό να παίξω, να κάνω 30 ματς και να δείξω στον εαυτό μου αν μπορώ ή όχι". Στην πορεία, έδειξα ότι τα κατάφερα».

Ο Παναιτωλικός ήταν μια ομάδα που σε βοήθησε να εξελιχθείς. Τι ήταν αυτό που σε κράτησε εκεί;

«Η αλήθεια είναι ότι στον Παναιτωλικό έζησα τα καλύτερά μου χρόνια, τόσο από άποψη ζωής όσο και αγωνιστικής απόδοσης. Δέθηκα πολύ με την ομάδα. Η διοίκηση ήταν σοβαρή, οι συνθήκες ήταν καλές και η ομάδα ήταν σταθερή δύναμη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Υπήρχαν άνθρωποι γύρω μου που πίστευαν σε μένα και με στήριζαν, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές».

Είχες την τύχη να συνεργαστείς με αρκετούς προπονητές εκεί. Ποιους ξεχωρίζεις;

«Είχα την ευκαιρία να δουλέψω με αρκετούς προπονητές. Ο κύριος Χάβος με βοήθησε πολύ, γιατί κατάλαβα ότι το πρόβλημα ήταν στο μυαλό μου. Αν έβγαζα ό,τι κάνω στις προπονήσεις, θα μπορούσα να παίξω. Ο Λουτσιάνο με έβαλε βασικό για δύο ματς, κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Και φυσικά ο κύριος Δέλλας, ο οποίος μου έδωσε πρωτοβουλίες και τελικά καταφέραμε να πετύχουμε το στόχο της παραμονής. Ωστόσο, αργότερα στην ομάδα κι ο Λεωνίδας Βόκολος μού έδειξε εμπιστοσύνη και και μέσα απ' αυτό μπόρεσα και έβγαλα τον καλό μου εαυτό».

Τι σε έκανε να φύγεις για την Αυστρία;

«Ήθελα να δοκιμάσω κάτι νέο, το εξωτερικό και η Αυστρία μου φαινόταν η κατάλληλη επιλογή. Ήταν κεντρική Ευρώπη, με ανοιχτό ποδόσφαιρο και ένιωθα έτοιμος να το δοκιμάσω. Ήμουν 26 ετών, είχα κάνει δύο καλές χρονιές στην Ελλάδα και ήθελα να δω πώς είναι να παίζεις σε ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα».

Πώς ήταν η εμπειρία στην Αυστρία; Υπήρχαν δυσκολίες;

«Η εμπειρία στην Αυστρία είχε θετικά και αρνητικά στοιχεία. Παίζοντας στην ομάδα, ήμουν πίσω από έναν επιθετικό που είχε βάλει 22 γκολ σε έξι μήνες, οπότε έπαιζα κυρίως αλλαγή. Εγώ ήθελα να παίζω βασικός, κάτι που με έκανε να σκεφτώ να φύγω. Τελικά, πήρα την απόφαση να πάω κάπου που θα έχω τη δυνατότητα να παίξω βασικός».

Πώς προέκυψε η μεταγραφή σου στη Λαμία;

«Η Λαμία ήρθε με μια πολύ ξεκάθαρη πρόταση. Ο προπονητής μου, ο κύριος Παντελίδης, μου μίλησε με πολύ ωραίο τρόπο και μου έδειξε ότι με θέλουν στην ομάδα. Με πίστευαν και αυτό ήταν που με έκανε να πάω εκεί. Ήταν η ιδανική επιλογή, αφού ήθελα να παίξω και να βοηθήσω την ομάδα να παραμείνει στην κατηγορία».

Πες μας για εκείνο το σημαντικό γκολ με τον Ατρόμητο. Πώς το ένιωσες;

«Το γκολ με τον Ατρόμητο ήταν πολύ σημαντικό, γιατί ήμασταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Όλοι πιστεύαμε ότι η ομάδα είχε ελάχιστες ελπίδες να παραμείνει και τελικά τα καταφέραμε. Ένιωσα πολύ υπερήφανος γιατί βοήθησα την ομάδα να παραμείνει στην κατηγορία. Μετά, ακολούθησαν και άλλα γκολ, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν η πιο σημαντική».

Μετά ήρθε ο Ατρόμητος. Ήταν το βήμα που ήθελες να κάνεις;

«Ο Ατρόμητος ήταν όντως το επόμενο βήμα για μένα. Είναι μια οργανωμένη ομάδα με καλή διοίκηση και έχει παίξει και στην Ευρώπη. Αυτό ήταν το βήμα που ήθελα για την καριέρα μου, γιατί μου έδινε τη δυνατότητα να εξελιχθώ και να παίξω σε έναν πιο ανταγωνιστικό οργανισμό».

Ήθελες να μείνεις στον Ατρόμητο; Κι αν ναι γιατί δεν έμεινες;

«Η Αυστραλία ήταν μια πρόταση που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Αν και ήθελα να μείνω στον Ατρόμητο και υπήρχε ενδιαφέρον και από την ομάδα, η πρόταση από την Αυστραλία ήταν πολύ σημαντική για μένα και την καριέρα μου, οπότε το σεβάστηκαν και οι άνθρωποι του Ατρόμητου».

Πώς φαντάζεσαι το μέλλον σου στον ποδοσφαιρικό κόσμο;

«Τον φαντάζομαι χαρούμενο και να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο. Εδώ και καιρό σκεφτόμουν τι είναι το καλύτερο για μένα και πλέον θέλω να απολαμβάνω το ποδόσφαιρο χωρίς άγχη και πιέσεις».