Κάτσε στο Gazzetta: «Δεν πούλησα οπαδιλίκι, είμαι ένας ΠΑΟΚτσής που σεβάστηκε τον Παναθηναϊκό»

Να πιάσουμε τη ζωή σου από την αρχή. Ήρθατε με την οικογένειά σου στην Ελλάδα από την Αλβανία όταν ήσουν πολύ παιδί, σωστά;

«Στην Ελλάδα ήρθαμε όταν ήμουν 2 χρονών κι η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πολλά. Είχαμε συγγενείς στην Αλβανία και πηγαινοερχόμασταν συχνά. Τα παιδικά χρόνια τα έζησα στην Ελλάδα».

Οι γονείς σου τι δουλειά έκαναν στην Αλβανία;

«Ο πατέρας μου είχε ένα μαγαζί με έπιπλα μαζί τον κολλητό του και έκανε τις μεταφορές. Η μαμά δεν δούλευε και τόσο - πιο πολύ στο σπίτι ήταν για να μεγαλώσει εμένα και την αδερφή μου. Είναι 4 χρόνια μικρότερη. Αυτή ασχολήθηκε από μικρή με τον στίβο, αλλά τα παράτησε και τώρα έχει 3 μαγαζιά που λέγονται "4all", με καφέδες, σαν μικρό μίνι μάρκετ».

Το ποδόσφαιρο πότε μπήκε στη ζωή σου;

«Ποδόσφαιρο έπαιζα από πολύ μικρός, στις αλάνες και στην Αλβανία και στην Ελλάδα. Ήταν το όνειρό μου από μικρός. Όλη μέρα ήμουν με μία μπάλα. Όσο μεγάλωνα τόσο περισσότερο το αγαπούσα».

Πώς έγινε η μετάβασή σου από την ομάδα της περιοχής σου στον ΠΑΟΚ:

«Ξεκίνησα το ποδόσφαιρο στον Αχιλλέα Τριανδρίας από 8 χρονών. Τότε, μικρός, έπαιζα δεκάρι. Μου άρεσε να βάζω γκολ γιατί είχα καλό σουτ. Είχαμε πάρει τότε το πρωτάθλημα και είχαμε παίξει τελικό, όπου είχα βάλει γκολ με ψαλίδι και είχαμε κερδίσει 3-1, αν θυμάμαι καλά.

Στον ΠΑΟΚ πήγα το 2004. Βρέθηκα σε κάτι δοκιμές και είχα πετύχει 4 γκολ. Ο προπονητής είχε πει στον πατέρα μου: "Ο γιος σου έχει ταλέντο κι εμείς τον θέλουμε στην ομάδα. Είναι κρίμα να μην έρθει να δουλέψει μαζί μας". Ο προπονητής ήταν ο κύριος Λόμης, που μου είχε πει, όταν ήμουν 11 χρονών, με χιούμορ: "Αν δεν παίξεις στον ΠΑΟΚ, εγώ θα σε στείλω πίσω στην Αλβανία"».

Πώς ήταν για ένα παιδί από την Αλβανία να μεγαλώνει στην Ελλάδα; Βίωσες ρατσισιμό;

«Ρατσισμό βίωσα, αλλά όχι πολύ, γιατί στο σχολείο ήμασταν κι άλλα παιδιά που ήταν από άλλες χώρες και κάναμε παρέα όλοι μαζί. Δεν κοιτούσαμε από ποια χώρα είναι ο καθένας, αλλά το αν ταιριάζαμε ως παρέα. Στο ποδόσφαιρο, όταν έπαιζα επαγγελματικά, πάντα έβλεπα ότι υπάρχουν αυτοί που θα βρίσουν την οικογένειά σου και τη χώρα από την οποία κατάγεσαι.

Για μένα αυτή η λέξη, "ρατσισμός", δεν υπάρχει και δεν μπορώ να καταλάβω πώς σκέφτονται αυτοί που είναι ρατσιστές. Εγώ έχω κολλητό Γεωργιανό, Έλληνα και όταν ήμουν στον ΠΑΟΚ, ήμουν πολύ φίλος με τον Σέκου Ολίσε, που ήταν από την Αφρική. Εγώ, ως άνθρωπος, κοιτάω πάντα στον άλλον, τι καρδιά έχει και τι ανθρωπιά κουβαλάει μέσα του. Αν είναι καλό παιδί. Δεν κοιτάω αν είναι Έλληνας, Αλβανός ή από κάποια άλλη χώρα. Οπότε, ας κρίνουμε τους άλλους για το τι άνθρωποι είναι - καλοί ή κακοί - και όχι αν είναι Αλβανοί, Έλληνες ή κάτι άλλο».

Ο Χάβος ήταν ο προπονητής με τον οποίο έκανες το ντεμπούτο σου στον ΠΑΟΚ, σωστά; Πώς θυμάσαι εκείνη την ημέρα; Πώς ήταν τα πράγματα;

«Ναι, έτσι είναι. Το ντεμπούτο μου το θυμάμαι έντονα. Ήμουν τότε 17 χρονών, ίσως και 16,5. Ήταν μια περίοδος που η πρώτη ομάδα έπαιζε φιλικά παιχνίδια με τη δεύτερη και σε κάποια απ' αυτά τα ματς είχα κάνει καλές εμφανίσεις. Ο Χάβος πρόσεξε την απόδοσή μου και ρώτησε για μένα. Εκείνη την περίοδο είχε τραυματιστεί ο Βιτόλο. Έτσι, ο κόουτς με ανέβασε στην πρώτη ομάδα, ενώ επέστρεψε κι ο Σταύρος Τσουκαλάς από το δανεισμό του στην Κύπρο.

Ήταν αρκετά δύσκολο στην αρχή. Στην ομάδα υπήρχαν μεγάλοι παίκτες, όπως ο Τσιρίλο, ο Κοντρέρας, ο Χαλκιάς, ο Σαλπιγγίδης, ο Φωτάκης κι ο Κλάους Αθανασιάδης, που τότε ήταν κι εκείνος στα πρώτα του χρόνια. Ήταν πολλοί οι παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα κι αξία. Όταν βρίσκεσαι σε μια ομάδα με τόσες προσωπικότητες, είναι λογικό να είναι λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα, γιατί ο καθένας έχει τον δικό του χαρακτήρα».

Πώς αισθανόσουν όταν έκανες προπόνηση με παίκτες που παρακολουθούσες ως φίλαθλος;

«Θυμάμαι ότι είχα πολύ άγχος. Ήμουν παιδάκι τότε και έβλεπα αυτούς τους παίκτες στη τηλεόραση και στο γήπεδο. Το να βρίσκομαι ξαφνικά δίπλα τους στην προπόνηση ήταν σοκ για μένα. Όμως, πολλοί από τους παίκτες της ομάδας προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν εμάς τους μικρούς. Ήμουν μαζί με τον Σταφυλίδη. Στη συνέχεια κι οι δυο μας γίναμε επαγγελματίες έπειτα από εισήγηση του Χάβου».

Υπήρχε κάποιος παίκτης που σε βοήθησε ιδιαίτερα σε αυτή τη διαδικασία;

«Ναι, ο Σνάουτσνερ. Κάναμε πολλή παρέα, είχαμε γίνει κολλητοί. Θυμάμαι που κάναμε παιχνίδια στις προπονήσεις παίζαμε "δύο επαφές" πριν από τις προπονήσεις και γενικά με έκανε να νιώθω άνετα. Ήταν ο πρώτος που με αγκάλιασε και με έκανε να μη ντρέπομαι ή να μην έχω άγχος. Ήταν πραγματικά σημαντική η βοήθειά του, ειδικά στην αρχή, όταν προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην πρώτη ομάδα. Ερχόταν κι ο Ίβιτς αλλά με τον Σνάουτσνερ ήμασταν πιο κοντά.

Γενικά, η ομάδα είχε πολλές ισχυρές προσωπικότητες. Υπήρχαν παίκτες όπως ο Πάμπλο Γκαρσία, τον αγαπούσα πολύ για τον τρόπο που έπαιζε και τη δυναμική του στο κέντρο του γηπέδου. Ήταν παίκτης που οι οπαδοί του ΠΑΟΚ λάτρευαν και είχαν μια "τρέλα" μαζί του. Άλλοι παίκτες ήταν πιο απόμακροι, αλλά δεν θα έλεγα ότι υπήρχε κάποιος που μας δυσκόλευε ιδιαίτερα. Όλοι μας βοηθούσαν, ο καθένας με τον τρόπο του».

Δωμάτιο με ποιον ήσουν;

«Με τον Τσουκαλά στην αρχή. Εγώ ότι είχα ανέβει στην ομάδα και θυμάμαι ότι έγραφαν οι εφημερίδες για εμένα: "Ο αντι-Βιτόλο. Είχα άγχος και περίμενα πως και πως το ματς. Ήταν να παίξω βασικός εγώ αλλά τελικά ο κόουτς επέλεξε τον Τσουκαλά. Με τον Χάβο βρεθήκαμε μετά στην Καλαμάτα και μου εξήγησε ότι λόγω εμπειρίας είχε βάλει τον Σταύρο Τσουκαλά στην 11άδα σ' εκείνο το ματς με τον Πανσερραϊκό. »

Πώς ένιωσες όταν έκανες το ντεμπούτο σου στον αγώνα με τον Πανσερραϊκό;

«Ήταν μια μοναδική εμπειρία. Εκείνη τη μέρα θυμάμαι ότι ήμουν αγχωμένος, το γήπεδο είχε πολύ κόσμο αλλά οι συμπαίκτες μου με βοήθησαν πολύ. Ημουν ένα παιδί που είχα κάνει μόλις μία εβδομάδα προπονήσεις με την πρώτη ομάδα και κατευθείαν μπήκα αποστολή. Παίκτες που έβλεπα στην τηλεόραση, ξαφνικά τους είχα στο τραπέζι δίπλα μου και τρώγαμε μαζί. Ήμουν πολύ ντροπαλός, γιατί εκείνοι οι παίκτες δεν ήταν όπως τώρα. Εμείς τώρα κάνουμε τα νέα παιδιά να νιώθουν πιο άνετα. Τότε, εγώ δεν μπορούσα να κοιτάξω ούτε αριστερά ούτε δεξιά».

Ποιος ήταν αυτός που σε έκανε να κομπλάρεις λίγο παραπάνω για να του μιλήσεις;

«Εκείνοι στους οποίους δύσκολα πήγαινες να τους μιλήσεις ήταν οι Κοντρέρας, Γκαρσία, Τσιρίλο... Ο Μουσλίμοβιτς ήταν ένα παιδί που έκανε χαβαλέ, εμένα με πείραζε συχνά. Επειδή έτρεχα πολύ και του έπαιρνα τη μπάλα, με πήρε και με σήκωσε με το ένα χέρι στον αέρα. Τρελάθηκε! "Ρε τον πΟΥSth", είπε. Ο "Μούσλι" δύο μέτρα άντρας κι εγώ 1.60 πήγαινα και του την έπαιρνα συνέχεια».

Πώς ήταν τα αποδυτήρια τότε; Κάνατε πλάκα;

«Κοίτα, εγώ όταν είχα ανέβει στην πρώτη ομάδα, ήταν δύσκολα και στις πληρωμές. Δεν είχε ξεκινήσει ακόμη η εποχή Σαββίδη. Θυμάμαι ότι οι παίκτες είχαν συναντηθεί με την τότε διοίκηση του Ζαγοράκη για να μιλήσουν για την κατάσταση».

Ο ερχομός του Σαββίδη τι άλλαξε στην ομάδα - πέρα από το οικονομικό;

«Στην αρχή, δεν τον ξέραμε αλλά ήταν αυτός που έφερε οικονομική δύναμη στην ομάδα. Το οικονομικό πάντα είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Εφτιαξε καλή ομάδα, έριξε λεφτά στις εγκαταστάσεις, στην Ακαδημία. Εκανε μεταγραφές κι όλα ήταν λουξ. Εφερε κόσμο για να μας βοηθήσει σε ό,τι θέλαμε, δεν μας έλειπε τίποτα στην καθημερινότητά μας.

Τα πράγματα κάθε μέρα γινόντουσαν όλο και καλύτερα. Ήρθε ένας άνθρωπος και τ' άλλαξε όλα προς το καλύτερο. Ξεχρέωσε και την ομάδα και όλοι βλέπουν πώς ήταν ο ΠΑΟΚ κάποτε και πώς είναι τώρα. Η ομάδα έχει πάρει τρόπαια! Θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση πως η διοίκηση έστελνε λουλούδια με ευχές στην οικογένεια όποιου είχε γενέθλια. Εδινε δώρα tablet ή Play Station. Ακόμα και τώρα που είμαι 31 και έχω περάσει και από άλλες ομάδες, δεν το είδα κάπου αλλού αυτό. Κινήσεις που σε κάνουν να νιώθεις οικογένεια. Ήθελε να μας κάνει να αισθανόμαστε παιδιά του κι έτσι είναι. Μόνο με οικογενειακό κλίμα μπορείς να φέρεις επιτυχίες.

Θυμάμαι ότι εκείνη τη χρονιά, είχα βγει καλύτερος νέος παίκτης. Η ομάδα με είχε αγαπήσει πολύ και με είχαν πολύ ψηλά. Ο κύριος Σαββίδης, για μένα, ήταν πάντα σαν πατέρας. Σίγουρα έκανε το όνειρό μου πραγματικότητα και με βοήθησε σε πολλά επίπεδα, τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά όταν είχα όλα αυτά τα θέματα. Είμαι ΠΑΟΚ και έχω ζήσει πολλά πράγματα από την Ακαδημία και ως φίλος της ομάδας. Εκεί μεγάλωσα, είναι οικογένειά μου. Εκεί ζεις και μοιράζεσαι χαρές και λύπες. Όλη μου η ζωή ήταν εκεί και η οικογένειά μου με στήριξε πολύ, ειδικά σε δύσκολες στιγμές».

Μου είπες «όταν είχα τα θέματά μου». Αναφέρεσαι στο περιστατικό με τη φωτογραφία και το μπλουζάκι του UCK, που είχε κάνει ζημιά τότε στην καριέρα σου;

«Ναι, υπήρχαν αρκετές δυσκολίες και είχαν δημιουργηθεί προβλήματα. Θυμάμαι ότι είχα μιλήσει με τον πρόεδρο, τον κύριο Σαββίδη. Ήταν δύσκολες στιγμές για 'μένα, γιατί οι μισοί με έβριζαν κι άλλοι με κατηγορούσαν. Η ομάδα είχε αναστατωθεί αρκετά από αυτή την κατάσταση. Υπήρχαν αυτοί που με αγαπούσαν και ήξεραν το ποιος είμαι αλλά ήταν κι αυτοί που δεν με ήξεραν κι η ομάδα είχε αναστατωθεί κάπως.

Είχα μιλήσει τότε με τον κύριο Σαββίδη. Με είχε καλέσει στη σουίτα του στο Μακεδονία Παλλάς και του είπα ότι ίσως είναι καλύτερα να φύγω από την ομάδα για να ηρεμήσουν τα πράγματα. Του εξήγησα τι είχε γίνει και με πίστεψε από την αρχή. Ήξερε ποιος ήμουν και τι συνέβαινε. Εγώ πάντα έκανα παρέα με όλους στην ομάδα, χωρίς να κοιτάω την εθνικότητα ή το χρώμα του καθενός. Εκανα παρέα με τον Πρίγιοβιτς που είναι Σέρβος. Δεν κοιτάζω το αν είναι ο άλλος Αλβανός, Τούρκος ή Αφρικανός... Κοιτάζω μόνο το αν είναι καλός άνθρωπος όπως σου είπα και στην αρχή της συνέντευξης. Από όποια χώρα κι αν είναι ο άλλος, αν είναι φίλος μου θα είναι σαν αδερφός μου.

Ο κύριος Σαββίδης, μου είπε: "Εσύ δεν θα φύγεις, εγώ θα τα αλλάξω όλα, κάνε υπομονή". Με στήριξε σ' όλη αυτή τη διαδικασία, και μόλις πέρασε ο χρόνος, ο κόσμος κατάλαβε ποιος ήμουν και τι συνέβη στην πραγματικότητα. Όλοι αυτοί που με κατηγορούσαν, τελικά κατάλαβαν ότι δεν είχα κακές προθέσεις».

Πώς έγινε όλο αυτό; Θες να μας εξηγήσεις για να καταλάβει κι ο κόσμος για ποιο θέμα μιλάμε.

«Κοίτα, είναι κάτι για το οποίο έχω εξηγήσει τι έχει γίνει. Όλο αυτό με είχε επηρεάσει πολύ και έκανε κακό σε 'μένα - ειδικά επειδή ξέρω ποιος είμαι, ένιωσα ότι με έπνιξε η αδικία. Εγώ είχα πάει για ένα κούρεμα, ώστε να βοηθήσω τη γυναίκα ενός φίλου να διαφημίσει τη δουλειά της και βγήκα... εντελώς κουρεμένος. Δεν είναι αστείο, αλλά σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, που το σκέφτομαι, πιστεύω ότι θα έπρεπε να είμαι πιο προσεκτικός. Ζήτησα ένα μπλουζάκι να αλλάξω γιατί το άλλο ήταν μέσα στις τρίχες και έπρεπε να πάω σ' ένα άλλο ραντεβού που είχα κατευθείαν από εκεί. Μου έδωσαν αυτό το μπλουζάκι να το βάλω και να φωτογραφηθώ για να ανεβάσει στα social media. Ξέρεις, να δείξει ότι και καλά "κούρεψα τον Κάτσε". Είναι δυνατόν να θέλω να προκαλέσω; Ήταν να γίνει η στραβή και έγινε. Μέσα απ' αυτήν την ιστορία θέλω να συμβουλεύσω όλα τα νέα παιδιά να είναι πολύ προσεκτικά με τη διαχείριση των social media. Δεν θέλει πολύ για να έρθει μια κακή στιγμή. Εγώ μεγάλωσα στην Ελλάδα, δεν έχω επαφή μ' όλα αυτά. Είναι κακό να προβάλλουμε προς τα έξω το οτιδήποτε αφορά τον πόλεμο. Εμείς, που μπορεί να αποτελούμε είδωλα για κάποια παιδιά, πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί για το τι εικόνα περνάμε προς τα έξω».

Αρα από ένα κούρεμα βγήκες πιο... κουρεμένος.

«Ναι, ναι... Ήμουν πιτσιρικάς και θα έπρεπε να είμαι πιο προσεκτικός. Δεν ήξερα ότι είχε γίνει αυτός ο πόλεμος του Κοσόβου με την Σερβία. Ακόμα κι οι γονείς μου να είχαν πολεμήσει εκεί, δεν υπήρχε περίπτωση να φορούσα κάτι τέτοιο και να περάσω τέτοια μηνύματα που έχουν να κάνουν με το παρελθόν. Ανέβηκε αυτή η φωτογραφία στο facebook και έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Στην Αλβανία, δεν ασχολείται κανείς με όλα αυτά. Με κάποιους που έχουν κάνει κάτι αντίστοιχο δεν έχει ασχοληθεί κανείς - απλά πιστεύω ότι εδώ μας αρέσει να κοιτάμε τα πάντα περισσότερο. Μεγεθύνουμε τα πάντα περισσότερο. Αν δεις κάποιον να πίνει ένα ποτό, θα πουν ότι είναι αλκοολικός, αν τον δουν έξω θα πουν ότι είναι γυναικάς, αν τον δουν μία φορά στο καζίνο θα πουν ότι είναι τζογαδόρος. Εδώ στην Ελλάδα δεν πρέπει να δίνεις δικαίωμα ποτέ».

Το ματς που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

«Όταν παίξαμε μέσα στην Τούμπα κόντρα στην Ραπίντ Βιέννης. Τότε είχε γίνει και φασαρία... Οπαδοί της Ραπίντ πετούσαν φωτοβολίδες στην κερκίδα που υπήρχαν οικογένειες με παιδάκια. Ε, στη συνέχεια ήρθαν οι δικοί μας μέσα στο γήπεδο και μας...ντόπαραν ψυχολογικά για να τους νικήσουμε. Ως μικρός που ήμουν έβλεπα τον κόσμο να έρχεται και να μου λέει: "γ@μΗSt3 τους". Νικήσαμε με 2-1 με 10 παίκτες και είναι από τα ματς που σου μένουν».

Θέλω να μας πεις λίγα λόγια για τον Άγγελο Αναστασιάδη.

«Ναι, ο Άγγελος είναι ένας από τους ανθρώπους που έχει τον δικό του χαρακτήρα. Είναι πολύ αφοσιωμένος στη θρησκεία και είναι κοντά με τον Θεό. Γενικά και άλλοι προπονητές είναι κοντά στο Θεό, αλλά ο κύριος Άγγελος προσπαθούσε να μας περάσει το μήνυμα να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να είμαστε κοντά στον Θεό και πρώτα απ' όλα να είμαστε καλοί άνθρωποι. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό για εκείνον.

Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος για μένα. Με βοήθησε πολύ και ψυχολογικά. Θυμάμαι ότι με αγαπούσε πολύ. Προσπαθούσε να με καθοδηγήσει και να γίνω καλύτερος. Με βοήθησε πολύ και αγωνιστικά και γι' αυτό εκείνη τη χρονιά βγήκα και καλύτερος παίκτης. Έβαλα και τα περισσότερα γκολ μου εκείνη τη χρονιά. Θυμάμαι και το γκολ που έβαλα μετά, με την εθνική κόντρα στη Γαλλία. Ήταν από τις χρονιές που μου έχουν μείνει αξέχαστες στην καριέρα μου».

Μετά ήρθε ο Λουτσέσκου. Θεωρείς ότι θα έπρεπε να είχες περισσότερες ευκαιρίες;

«Η αλήθεια είναι ότι πριν έρθει ο Λουτσέσκου, ήμουν έτοιμος να φύγω δανεικός. Θυμάμαι ότι είχαμε μιλήσει για αυτό με τον προηγούμενο προπονητή, τον Ίβιτς αν δεν κάνω λάθος, με τον οποίο δεν έπαιζα πολύ. Ετσι, όταν ήρθε ο Λουτσέσκου το μυαλό μου ήταν στο ότι θα έφευγα. Αυτό το μήνυμα είχα από τον προηγούμενο προπονητή. Θυμάμαι, όμως, ότι στην αρχή με είχε βάλει να παίξω. Είχα σκοράρει, είχα δώσει και ασίστ στον Πρίγιοβιτς και γενικά τα είχα πάει καλά. Αρχικά, λοιπόν, είχε αλλάξει αυτό αλλά στη συνέχεια πάλι δεν έπαιζα - δεν ξέρω γιατί. Εγώ ήθελα να παίρνω παιχνίδια στα πόδια μου, μίλησα και με τον κόουτς και του ζήτησα να φύγω. Ποτέ δεν ήμουν από τους παίκτες που του άρεσαν να παίζουν 10 - 20 λεπτά. Ήθελα να είμαι ενεργός, να παίζω από την αρχή και να έχω ρόλο πρωταγωνιστή. Είχα πρόταση από τον Δώνη. Είχαν πάει οι οπαδοί στην προπόνηση και του ζήτησαν να μην με πάρει. Οπότε αποφάσισα τελικά να μην πάω. Είπα στον κόουτς τότε, ότι δεν ήθελα να ταράξω την ομάδα, γιατί υπήρχαν έντονες αντιδράσεις από τον κόσμο. Τον ευχαρίστησα και θυμάμαι ότι στεναχωρήθηκε πολύ. Ήταν ο προπονητής που με πίστεψε και με έβαλε να παίξω - τα περισσότερά μου ματς στην καριέρα μου τα είχα μ' εκείνον. Δεν είναι μόνο ότι με έβαλε στην ομάδα, αλλά έχει βοηθήσει και πολλούς άλλους παίκτες να αναδειχθούν. Η δουλειά του είναι πραγματικά μοναδική και για εμένα είναι το νούμερο ένα.

Αργότερα υπήρξε η πρόταση από τον Παναθηναϊκό;

«Υπήρχε η πρόταση από τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν ήθελα να πάω σε άλλη ελληνική ομάδα σ' εκείνο το χρονικό σημείο, ειδικά από τη στιγμή που υπήρχε κι η πρόταση του ΑΠΟΕΛ. Η κατάσταση στον Παναθηναϊκό ήταν δύσκολη, είχε πολλά οικονομικά προβλήματα και περιορισμούς σε μεταγραφές. Πήγα στην ομάδα στη χειρότερή της φάση. Θα ήταν δύσκολο και για εμένα να αποδώσω σε μια ομάδα τόσα προβλήματα, ενώ ο ΑΠΟΕΛ έπαιζε και Champions League.

Ετσι, όταν χάλασε με τον ΑΠΟΕΛ, από την Κύπρο πήγα κατευθείαν στην Αθήνα. Ήταν να πάει ο Κουρμπέλης στον ΠΑΟΚ και στη μεταγραφή θα έδιναν εμένα δανεικό. Στο τέλος ο Κουρμπέλης δεν πήγε στον ΠΑΟΚ, αλλά εγώ πήγα στον Παναθηναϊκό γιατί με ήθελε πολύ ο Ουζουνίδης και μαζί μου ήρθε κι ο Μυστακίδης».

Το γκολ σου στον Ολυμπιακό με τη φανέλα του Παναθηναϊκού πώς το θυμάσαι;

«Αυτό το γκολ είναι από τα πιο ωραία που έχω βάλει στην καριέρα σου. Στον Παναθηναϊκό πέρασα πολύ ωραία, πήρα πολλή αγάπη. Ο κόσμος με αγκάλιασε και με αγάπησε ενώ ήξερε ότι είμαι ΠΑΟΚτσής. Ενιωσα λες και ήμουν στην ομάδα 10 χρόνια. Εγώ είχα φύγει αγχωμένος από τον ΠΑΟΚ και τελικά πέρασα πολύ ωραία. Ήμουν πάντα στον ΠΑΟΚ, παθιασμένος με την ομάδα και ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα πάω σε άλλη ελληνική ομάδα. Πήρα πολλή αγάπη.

Εγώ είμαι ΠΑΟΚ, από πιτσιρικάς πήγαινα στη Θύρα 4 και έχω ζήσει πολλά με την ομάδα. Όπου κι αν έπαιζα μετά πάντα ΠΑΟΚ ήμουν και θα είμαι. Απλά όταν παίζεις αλλού κοιτάς να κερδίσεις. Και με τον αδερφό σου στο FIFA θες να τον κερδίσεις. Όπου κι αν έπαιζα ήθελα να νικήσω, αλλά είμαι ΠΑΟΚτσής κι αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Αλλο η δουλειά άλλο το συναίσθημα. Γενικά, ο Παναθηναϊκός μού έχει μείνει με πολλή αγάπη και μετά το γκολ στον Ολυμπιακό πήρα ακόμα περισσότερη αποδοχή. Δεν σου κρύβω ότι έχω πολλή αγάπη προς τον Παναθηναϊκό. Είμαι ΠΑΟΚτσής που σεβάστηκε τον Παναθηναϊκό. Αγαπάω αυτήν την ομάδα. Ακούγεται ανωμαλία, αλλά αυτά είναι τα συναισθήματά μου».

Λογικό μου ακούγεται.

«Ακόμα κι ο εχθρός σου αν σε αγαπήσει θα τον αγαπήσω κι εγώ. Ετσι είναι».

Όταν ολοκληρώθηκε το κεφάλαιο με τον ΠΑΟΚ και πήγες στον Άρη πώς ένιωσες;

«Σίγουρα ήταν μια δύσκολη περίοδος για μένα. Όταν έκλεισε το κεφάλαιο με τον ΠΑΟΚ, βρέθηκα σε μια αβεβαιότητα. Περίμενα να βρω κάτι καλό, αλλά δεν ήρθαν οι κατάλληλες προτάσεις. Ήταν μια δύσκολη κατάσταση γιατί υπήρχε μεγάλη οικονομική πίεση λόγω του μεγάλου συμβολαίου μου. Δεν βρήκα κάτι το αξιόλογο. Όταν αρνηθείς ειδικά κάποιες ομάδες, μετά στο κρατούν εγωιστικά και χάνεται η ευκαιρία να συνεργαστείς μ' αυτές.

Το να πάω στον Άρη ήταν δύσκολο. Πάντα υπήρχε και υπάρχει έχθρα στο ΠΑΟΚ-Άρης. Πάντα ήμουν αντίπαλος αυτής της ομάδας. Απλά εγώ κοιτούσα εκείνη τη στιγμή το πού θα ήταν καλύτερα για εμένα, να εξελιχθώ ως παίκτης κι η πρόταση του Άρη ήταν η καλύτερη. Πήρα μια απόφαση που έπρεπε να την πάρω. Ήξερα ότι θα υπάρχουν κάποιες αντιδράσεις από μια μερίδα του κόσμου αλλά η δουλειά μας είναι να παίζουμε ποδόσφαιρο. Εντάξει, εγώ ΠΑΟΚ είμαι κι αυτό δεν αλλάζει».

Πώς ένιωσες όταν πήγες να παίξεις αντίπαλος στην Τούμπα;

«Η αλήθεια είναι πως όταν παίξαμε εκεί, ήταν ο κορονοϊός και είχε πάρα πολύ λίγο κόσμο. Τα περισσότερα παιδιά που με έχουν ζήσει ξέρουν τι άνθρωπος είμαι, είχα μεγαλώσει μαζί τους και είχαμε ζήσει μαζί κάποια πράγματα, με σέβονται και ξέρουν καλά.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πουλάνε οπαδιλίκι . Ούτε όταν ήμουν στον ΠΑΟΚ το έκανα, ούτε όταν πήγα στον Άρη προσπάθησα να το παίξω Αρειανός. Εγώ παραμένω ο εαυτός μου. Ο χαρακτήρας μου είναι σταθερός. Όλοι ξέρουν ότι είμαι ΠΑΟΚ. Δεν πρόκειται να πω σήμερα ότι είμαι ΠΑΟΚ, αύριο Άρης, και μεθαύριο Παναθηναϊκός.

Όταν είσαι αληθινός και συνεπής ως χαρακτήρας και δεν δημιουργείς προβλήματα, τότε όλοι σε σέβονται. Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι ΠΑΟΚ ή Άρης. Όλοι έχουμε φίλους που είναι Αρειανοί, Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί ή Ηρακλειδείς. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι τι άνθρωπος είσαι και να σε σέβονται οι άλλοι. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι ΠΑΟΚ, Άρης ή Ολυμπιακός. Ο καθένας υποστηρίζει την ομάδα του κι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Το πιο σημαντικό είναι το τι άνθρωπος είσαι».

Ο Μάντζιος σε βοήθησε;

«Η αλήθεια είναι ότι στον Άρη ήμουν λίγο άτυχος. Τραυματίστηκα την περίοδο που μόλις είχα αρχίσει να βρίσκω τα πατήματά μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα παιχνίδι με τον Ατρόμητο, όπου χάναμε 2-0 και παίζαμε με 10 παίκτες. Μπήκα στον αγώνα στο 65ο λεπτό και καταφέραμε να γυρίσουμε το παιχνίδι.

Στην πρώτη μου επαφή με την μπάλα, έβαλα γκολ και το σκορ έγινε 2-1. Στο δεύτερο γκολ, που το πέτυχε ο Σάσα, η φάση ξεκίνησε από εμένα. Εκεί άρχισα να βρίσκω τον ρυθμό μου, αν και είχα πάει στην ομάδα χωρίς να έχω κάνει προετοιμασία. Όταν πηγαίνεις χωρίς προετοιμασία και μια ομάδα έχει πολλούς καλούς παίκτες, δεν είναι εύκολο να καθιερωθείς αμέσως. Χρειάζεσαι χρόνο και εμπιστοσύνη.

Εκείνη την εποχή, ο Άρης είχε πολύ καλούς παίκτες στο κέντρο. Ήμασταν εγώ, ο Τζέγκο, ο Σάσα και ο Ματέο Γκαρσία. Ήμασταν μια τετράδα με παίκτες υψηλού επιπέδου, που είχαν εμπειρία κι από άλλα μεγάλα πρωταθλήματα. Εκείνη τη χρονιά είχαμε βγει και δεύτεροι. Όταν άρχισα να παίρνω κάποια ματς ως βασικός έπαθα θλάση. Ήμασταν μια τετράδα "δυνατή" στο κέντρο. Εγώ έχασα έδαφος γιατί τραυματίστηκα και ήμουν πολύ άτυχος εκείνη τη χρονιά. Πιστεύω πως, αν δεν είχα τραυματιστεί, η εικόνα μου στον Άρη θα ήταν διαφορετική. Ο κόσμος ανυπομονούσε να με δει να παίζω.

Όταν έμπαινα στα παιχνίδια, ο προπονητής με χρησιμοποιούσε συνεχώς. Μου έδινε 15, 20 ή 25 λεπτά συμμετοχής. Σε κάθε παιχνίδι που έμπαινα, άλλαζα κατευθείαν την εικόνα της ομάδας. Ο κόσμος το έβλεπε αυτό και συχνά όταν έβγαινα έξω μου έλεγαν: "Πότε θα σε δούμε βασικό; Ανυπομονούμε να παίξεις!" Ήταν μια ωραία επιβεβαίωση, αλλά δυστυχώς ο τραυματισμός με κράτησε πίσω. Ήξεραν ότι είμαι ΠΑΟΚτσής, αλλά δεν κοιτούσαν αυτό. Κοιτούσαν ένα παιδί που έμπαινε μέσα και τα έδινε όλα για την ομάδα, που σκύλιαζε. Αυτό ήθελα και εγώ. Προσπαθούσα για την ομάδα και γι' αυτό έχω φίλους μέχρι και σήμερα. Είναι αυτό που σου λέω για το σεβασμό».

Και μετά;

«Μετά πήγα στην Αλβανία - εκεί έκανα λάθος».

Από ποια άποψη;

«Πήγα σε ένα πρωτάθλημα που δεν το ήξερα καθόλου. Ήταν δύσκολο το ποδόσφαιρο, με χαμηλό επίπεδο στις εγκαταστάσεις και στα γήπεδα. Πολύ ξύλο, δεν υπήρχε υψηλή τεχνική, αλλά πολλή τακτική. Ήταν σαν να έπαιζα στη Β’ Εθνική Ελλάδας, ίσως λίγο καλύτερο από αυτήν.

Η ομάδα στην οποία πήγα ήταν από τις καλύτερες, με στόχο να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Ωστόσο, ήμασταν σε μια φάση που δεν κερδίζαμε. Κάναμε συνεχώς ισοπαλίες. Επειδή ήμουν το μεγαλύτερο συμβόλαιο της ομάδας, το "πλήρωσα" αυτό. Είναι λογικό όταν μια ομάδα σε φέρνει με στόχο να πάρει το πρωτάθλημα, να περιμένουν να κάνεις τη διαφορά. Όμως, εκείνη τη χρονιά ήμασταν τρίτοι ή τέταρτοι κι έτσι δυσκολεύτηκα να συνεχίσω.

Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, οι ομάδες αρχίζουν να σκέφτονται πώς να μειώσουν τα έξοδα. Ειδικά όταν η χρονιά θεωρείται χαμένη, προσπαθούν να γλιτώσουν τα υπόλοιπα χρήματα από τα μεγάλα συμβόλαια».

Τι έγινε στη συνέχεια;

«Στη συνέχεια, από τη στιγμή που έψαχνα για την επόμενη ομάδα μου, θυμάμαι την πρόταση από τον Απόλλωνα Σμύρνης. Μου πρόσφεραν πολλά χρήματα, τα περισσότερα που είχε δώσει ποτέ αυτή η ομάδα στην ιστορία της. Ήταν μια ομάδα που προσπαθούσε να παραμείνει στην κατηγορία, σε αντίθεση με την άλλη πρόταση που είχα από μια ομάδα που διεκδικούσε το πρωτάθλημα. Επιπλέον, έπαιζαν στο νέο γήπεδο των Τιράνων, που μόλις είχε φτιαχτεί, και υπήρχαν υψηλοί στόχοι. Στο μυαλό μου τότε, ήταν η καλύτερη επιλογή που είχα στην Αλβανία. Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα. Δεν ευθύνομαι εγώ για ό,τι έγινε, απλώς τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Πήγα με άλλες προοπτικές και άλλα σχέδια. Αυτό είναι κάτι που πάντα συμβαίνει. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Μόνο ο Θεός ξέρει τι θα γίνει αύριο ή μεθαύριο. Πας με μια λογική, με κάποιες ελπίδες, πιστεύοντας ότι θα συμβεί το καλύτερο. Αλλά στη συνέχεια, παίζει ρόλο η τύχη και οι συγκυρίες, που πρέπει να έρθουν όπως πρέπει για να πετύχεις».

Στην Λάρισα πώς πέρασες;

«Στη Λάρισα είχα πάει δανεικός, πριν μεταβώ στον Άρη. Ήταν μια εξαιρετική περίοδος για μένα. Έκανα τρομερή χρονιά και βοήθησα πολύ την ομάδα, ήμουν δανεικός μαζί με τον Ουάρντα. Τότε καταφέραμε να τερματίσουμε κάπου στην έκτη θέση, κάτι που ήταν σημαντικό επίτευγμα για εκείνη τη σεζόν.

Ήμασταν κοντά στο να πετύχουμε σημαντικούς στόχους. Είχαμε πάρει νίκες εκτός έδρας και μάλιστα, είχαμε κερδίσει τον Άρη, κάτι που η ομάδα δεν είχε καταφέρει ποτέ πριν. Συνολικά, κάναμε μια εξαιρετική χρονιά. Ήταν δύσκολο, γενικά. Ήταν πραγματική πρόκληση να κοντράρουμε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, οι οποίες διέθεταν πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ από εμάς. Παρόλα αυτά, καταφέραμε να παρουσιάσουμε μια πολύ καλή ομάδα.

Πέρασα πολύ καλά στη Λάρισα και έκανα μια πολύ καλή σεζόν. Οι αναμνήσεις που έχω από εκεί είναι θετικές. Το μόνο που με είχε ξαφνιάσει και με έκανε να νιώσω άσχημα ήταν οι εγκαταστάσεις και τα γήπεδα που κάναμε προπόνηση. Ερχόμενος από ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ και ο Παναθηναϊκός, ήταν μια μεγάλη αλλαγή για μένα. Παρόλα αυτά είναι μια εμπειρία που κρατάω με ευγνωμοσύνη».

Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στην εθνική Αλβανίας. Εχεις συμμετάσχει και στο Euro.

«Τώρα που το σκέφτομαι, η εμπειρία που είχα στο Euro το 2016 και γενικότερα όσα περάσαμε με την εθνική ομάδα, είναι ένα κομμάτι που έχει μείνει πολύ έντονα στη μνήμη μου. Ξέρεις, όταν παίζεις με εθνικές, είναι μοναδικό. Έχω αγωνιστεί απέναντι στην Πορτογαλία και είδα τον Κριστιάνο Ρονάλντο από κοντά. Έπαιξα κόντρα στην Ισπανία, με παίκτες όπως ο Ίσκο και ο Σέρχιο Ράμος, παίκτες που βλέπαμε στο "El Clásico" και ξαφνικά τους αντιμετωπίζεις στο γήπεδο.

Η συμμετοχή στην εθνική είναι κάτι διαφορετικό. Παίζεις για τη χώρα σου, για τον τόπο όπου γεννήθηκες κι αυτό συνοδεύεται από συναισθήματα που δεν τα βρίσκεις αλλού. Όταν αγωνίζεσαι για την εθνική, σε βλέπει ολόκληρη η χώρα και αισθάνεσαι μια ιδιαίτερη υπερηφάνεια. Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής που να μη γουστάρει να φορέσει τη φανέλα της εθνικής. Όλοι έχουν όνειρο να κάνουν αυτό το βήμα, γιατί μέσα από την εθνική μπορείς να εξελιχθείς και να αγωνιστείς απέναντι σε παίκτες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα συναντούσες.

Για παράδειγμα, εγώ όσα χρόνια ήμουν στον ΠΑΟΚ, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να παίξω με ομάδες του επιπέδου που αντιμετώπισα με την εθνική. Επαιξα απέναντι στον Σέρχιο Ράμος, τον Τζόρντι Άλμπα, τον Πικέ ή με την Ιταλία απέναντι στον Μπουφόν. Αυτά είναι μοναδικές εμπειρίες. Η αλήθεια είναι ότι την περίοδο που ήμουν στον ΠΑΟΚ, η ομάδα δεν κατάφερε ποτέ να περάσει στους ομίλους του Champions League. Έτσι, η εθνική μου έδωσε τη δυνατότητα να ζήσω αυτές τις μεγάλες στιγμές. Και στη Βικτόρια Πλζεν παίζαμε Europa League.

Είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι η εθνική, γιατί μαζεύεσαι με παίκτες που αγωνίζονται σε κορυφαία πρωταθλήματα και έρχονται από άλλες χώρες. Παίκτες που έχουν παίξει στη Γαλλία, την Ιταλία, τη La Liga. Γενικά, είναι μια πολύ ωραία εμπειρία για τους ποδοσφαιριστές να συνεργάζονται με άλλους καλούς παίκτες που όλοι προσπαθούν να παίξουν για την εθνική ομάδα και να χαροποιήσουν τους ανθρώπους της χώρας τους».

Μου είπες για τον ΠΑΟΚ και ότι δεν καταφέρατε να μπέιτε στου ομίλους του Champions League. Είναι ένα απωθημένο σου όπως και το ότι δεν κατέκτησες κάποιον τίτλο με την ομάδα, παίζοντας κιόλας. Στον Βόλο δεν είχες παίξει, σωστά;

«Εχω κατακτήσει έναν τίτλο, το Κύπελλο, στον Βόλο. Απλώς δεν είχα παίξει στον τελικό, δεν ήμουν στην αρχική ενδεκάδα. Όπως και σ' ένα πρωτάθλημα ήμουν στην ομάδα στην αρχή αλλά είχα φύγει τον Ιανουάριο.

Ο ΠΑΟΚ πήρε το πρωτάθλημα με τον Ίβιτς και όταν είχαμε κατακτήσει το Κύπελλο ήμουν στην αποστολή αλλά δεν βρέθηκα στην 18άδα. Πάντα ήταν το απωθημένο μου να παίξω και να χαρώ τη συμμετοχή. Σε τελικό έπαιξα με τον Παναθηναϊκό που χάσαμε 4-1. Θα ήθελα να είμαι πρωταγωνιστής στην κατάκτηση κάποιου τίτλου».

Αν και έχεις μπροστά σου κάποια χρόνια, πώς σκέφτεσαι τον Εργκους στο μέλλον;

«Είμαι σε μια περίεργη φάση, γιατί, όπως σου είπα και πριν, βρίσκομαι σε αναζήτηση επόμενης ομάδας. Έχω ακόμα χρόνια μπροστά μου, δεν είμαι πολύ μεγάλος. Είμαι 31 και πιστεύω ότι έχω ακόμα πολλά να προσφέρω, επειδή το σωματότυπό μου και οι αντοχές μου είναι πολύ καλές. Επίσης, έχω την τύχη να έχω ταλέντο την αντοχή που με βοηθάει να συνεχίσω.

Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι και θέμα συγκυριών και τύχης. Χρειάζεται να σου κάτσει η σωστή ομάδα και να βρεις τις κατάλληλες συνθήκες. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, είμαι λίγο στον αέρα, δεν ξέρω τι θα γίνει τον Ιανουάριο, αν θα έχω προτάσεις και γενικά ψάχνω πού μπορώ να βρω μια ομάδα για να κάνω μια νέα αρχή, να κάνω restart και να προχωρήσω».

Η Ελλάδα είναι στο μυαλό μου, γιατί η οικογένειά σου είναι στη Θεσσαλονίκη;

«Φυσικά, θα ήθελα να γυρίσω και να παίξω ποδόσφαιρο εκεί, σε μια ομάδα που θα μου δώσει στόχους και κίνητρα για να συνεχίσω να εξελίσσομαι. Θα δω τι προτάσεις θα έχω τώρα τον Ιανουάριο και σίγουρα η οικογένεια είναι κι αυτή στη μέση. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια είμαι χωρίς την οικογένεια, φεύγω μόνος μου και έχω και δύο παιδιά.

Είναι δύσκολο όταν έχεις παιδιά να φεύγεις συνέχεια κι όταν έχεις συνηθίσει να είσαι με την οικογένειά σου και ξαφνικά ζεις μόνος σου - ειδικά για μένα - είναι πολύ δύσκολο. Έχω μάθει πάντα να είμαι με την οικογένειά μου από μικρός και τώρα τα τελευταία χρόνια που τριγυρνάω μόνος, η αλήθεια είναι ότι ψυχολογικά με επηρεάζει. Είναι δύσκολο να απομακρύνομαι από τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου, τους φίλους και την οικογένειά μου γενικά. Είναι ένα κομμάτι το οποίο δυσκολεύει, αλλά έτσι είναι η δουλειά μα και πρέπει να παλέψουμε. Από αυτή τη δουλειά ζούμε και πρέπει να κοιτάμε το μέλλον για τα παιδιά και την οικογένειά μας. Εγώ πρέπει να δουλεύω, να φέρνω τα χρήματα στην οικογένειά μου και να βοηθάω όσο μπορώ. Έτσι είναι».