Μίλτος Τεντόγλου στο Gazzetta: «Δεν με νοιάζει να νικάω, με νοιάζει να μην χάνω»
Με μια κουκούλα και σκυφτό κεφάλι, ίσως και γυαλιά ηλίου καμιά φορά, περνάει ανάμεσα από τον κόσμο κι εκείνοι ίσως να μην γυρίσουν να τον κοιτάξουν. Ένας τύπος είναι, όπως όλοι, γιατί να δώσεις σημασία; Άλλωστε ούτε εκείνος σε κοίταξε, θα σκεφτόταν τα δικά του. Ή θα σκεφτόταν πώς θα καταφέρει να μην τον προσέξεις. Και πολλές φορές παίρνει και σε αυτό χρυσό.
Μέχρι που ένα παιδί, που κοιτάζει από χαμηλά, θα καταφέρει να δει λίγο καλύτερα το πρόσωπό του και θα γουρλώσει τα μάτια του. “Μαμά, αυτός δεν είναι που κοιτούσαμε στον αγώνα; Που πηδάει στην άμμο;”, θα ρωτήσει για να επιβεβαιώσει την υπόνοιά του πως μπροστά του βρίσκεται αυτός ο τύπος που πηδούσε πολύ μακριά στο σκάμμα και πήρε χρυσό, πάλι. Ο τύπος εκείνος, ναι, που τον βλέπει στην τηλεόραση και προσπαθεί να τον μιμηθεί, πηδώντας από τη μία άκρη του καναπέ στην άλλη και που ζητά από τους γονείς του να χειροκροτάνε ρυθμικά όσο φωνάζουν “ΤΕ-ΝΤΟ-ΓΛΟΥ, κι όχι το δικό του όνομα.
“Είστε όντως εσείς;” θα τον ρωτήσει η μαμά κι εκείνος, σχεδόν φευγαλέα αλλά πάντα ευγενικά, θα απαντήσει πως ναι, αυτός είναι, ρίχνοντας ένα χαμογελάκι. Γιατί είναι αυτή η ερώτηση που έχει κάτι, κάτι συγκινητικό. Είναι αυτός, αυτός ο τύπος που ξέρουν όλοι, εκείνος ο αθλητής που τους κάνει να μαζεύονται στα σπίτια και να παρακολουθούν τον αγώνα του. Και δεν είναι ποδόσφαιρο, όχι. Είναι στίβος, για έναν αγώνα μήκους μαζεύονται φίλοι, οικογένειες και μαζί περιμένουν το μεγάλο άλμα. Και θα το πανηγυρίσουν με την ψυχή τους. Κι ας μην καταλαβαίνουν όλους τους κανόνες μερικές φορές, τι σημασία έχει άλλωστε; Σημασία έχει που νίκησε το δικό μας το παιδί, που το μυαλό του δεν έχει πάρει αέρα και που παραμένει τόσο ανθρώπινος παρά το μεγαλείο του.
Ένα παιδί που δεν χρειάζεται να “φωνάζει” για να το κοιτάξουν, που δεν γουστάρει και πολύ την πραγματικότητα των social media, που έχει πει μόνο την αλήθεια του και όσα πραγματικά πιστεύει ακόμη κι αν αυτά δεν συνάδουν με την τυπική εικόνα ενός πρωταθλητή, που δεν θέλει να είναι πρότυπο γιατί δεν μπορεί να κρύψει πως καίγεται στα videogames και πως τρώει fast food συχνά.
Αυτό το παιδί, όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται που χαρακτηρίζουμε "παιδί" τον δύο φορές χρυσό Ολυμπιονίκη ο οποίος στην πραγματικότητα έχει αναγκαστεί να ωριμάσει πολύ πριν ενηλικιωθεί, έχει καταφέρει να ενώσει τον κόσμο και να κάνει τους Έλληνες να συντονίζονται μπροστά στις οθόνες τους για να παρακολουθήσουν στίβο. Ακόμη κι αν δεν γνωρίζουν από αθλητισμό γενικά, από στίβο ειδικά, από μήκος ειδικότερα. Τους αρκεί που βλέπουν Μίλτο. Τόσο απλά.
Αυτόν τον τύπο, τον Μίλτο. Που μετά από 11 χρυσά σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά ανδρών δεν έχει εμφανιστεί ούτε μία φορά 100% ικανοποιημένος μετά από τον αγώνα του -γιατί έτσι ακριβώς είναι οι τεράστιοι αθλητές- και έχει φέρει ξανά στον στίβο το κοινό που του αξίζει. Έχει κάνει εκείνους που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τον αθλητισμό να πορωθούν, να θέλουν κι άλλο. Για την ατάκα στη μεικτή ζώνη μετά τον αγώνα, για το smirk που θα κάνει στην κάμερα έτσι για πλάκα, για αυτή τη συστολή στο πρόσωπό του όταν του δίνουν συγχαρητήρια, για το πάθος που έχει όταν μιλάει για το μήκος, για την κόντρα με τα “μεγάλα κεφάλια” για το δίκιο του, για την προσωπικότητά του που έχει σπάσει τα καλούπια που είχε δημιουργήσει ο κόσμος για τους αθλητές.
Χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις, χωρίς κανένα εξωφρενικό lifestyle, χωρίς πολλά πολλά. Με τα λίγα και τα σημαντικά, τα σοβαρά και τα δύσκολα, ο Μίλτος Τεντόγλου έχει μπει στις καρδιές όλων των Ελλήνων και έχει γίνει το παιδί που άλλοι δείχνουν στα δικά τους παιδιά και τους λένε να του μοιάσουν. Να αφοσιώνονται αν αγαπούν κάτι πραγματικά, να τα δίνουν όλα χωρίς να νιώθουν πως κάνουν θυσίες, να μην κυνηγάνε τη φήμη και να μην τους ενδιαφέρει να τους χαϊδεύουν τα αυτιά, να ικανοποιούνται απόλυτα μόνο όταν πετυχαίνουν το μέγιστο και να προσπαθούν ξανά για κάτι ακόμη καλύτερο, να είναι οι εαυτοί τους χωρίς εκπτώσεις και έξω από τα καλούπια. Να είναι σαν τον Μίλτο.
Ο δύο φορές χρυσός Ολυμπιονίκης του μήκους, Μίλτος Τεντόγλου, μίλησε στο Gazzetta για το δεύτερο, σερί χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο που κατέκτησε στο Παρίσι, για όλο το ζήτημα με τα παπούτσια και τον λόγο που ο ίδιος ένιωσε πίεση στον σημαντικότερο αγώνα της τριετίας, για τα ρεκόρ και την επίδοση που θα του δώσει το παγκόσμιο ρεκόρ αλλά και για το… κάψιμο στα videogames, τον Λεξ και τους ράπερ λατρεύει, τον Μανόλο και όλα όσα θα ήθελε κανείς να τον ρωτήσει αν τον είχε μπροστά του.
Δείτε τη συνέντευξη του Μίλτου Τεντόγλου στο Gazzetta
Photo credits: Τζίνα Σκανδάμη
«Ήμουν 100% σίγουρος ότι θα νικήσω στους Ολυμπιακούς αλλά ήμουν πιεσμένος γιατί δεν είχα παπούτσι να αγωνιστώ»
Μίλτο, την προηγούμενη φορά που κάναμε συνέντευξη στο Gazzetta ήσουν χρυσός Ολυμπιονίκης. Πια, είσαι δύο φορές χρυσός Ολυμπιονίκης. Πως ακούγεται στα δικά σου αυτιά αυτός ο τίτλος;
«Είναι αναβάθμιση, είναι το διπλάσιο. Είναι καλύτερο σίγουρα».
Αλλάζει κάτι αυτό;
«Το δύο με το ένα; Όχι δεν αλλάζει.
Σίγουρα τα δύο είναι καλύτερα από το ένα, εννοείται. Αλλά η πρώτη φορά είναι αυτή που μετράει περισσότερο, που είναι πιο σημαντική και μένει. Μετά τις επόμενες φορές, ακόμα κι αν δεν κερδίσεις και είσαι στα μετάλλια πάλι, είναι πολύ σημαντικό εξίσου. Το Olympic Champion που λέμε μένει, και μια φορά να το κερδίσεις, μένει».
Άρα ανάμεσα σε Τόκιο και Παρίσι, αν έπρεπε μια από τις δύο διοργανώσεις με ό,τι συνεπάγεται αυτό, τί θα επέλεγες;
«Να σου πω την αλήθεια, σαν αγώνες εγώ τα κρίνω, δεν μ' άρεσε κανένας από τις δύο αγώνες τόσο πολύ. Στο Παρίσι ήταν λίγο καλύτερος, ήμουν εγώ λίγο καλύτερος στο πλάστο. Ήμουν πιο σωστά τεχνικός, πιο ωραία άλματα, καλό προκριματικό. Στον τελικό είχα ωραία άλματα συνολικά, πολύ καλύτερο από το Τόκιο».
Να πάμε στο Παρίσι; Είχες πάει ως κάτοχος του τίτλου. Παγκόσμιος πρωταθλητής, πρωταθλητής Ευρώπης, είχες την κορυφαία επίδοση στον κόσμο και όλοι ήταν εκεί να νικήσουν τον Μίλτο. Θα ήθελα να μου πεις αν έστω εκείνη τη μία φορά, ένιωσες πίεση.
«Εγώ ήμουν πιεσμένος στο Παρίσι για άλλο λόγο, δεν αμφισβήτησα ποτέ τις ικανότητες μου και ότι θα νικούσα. Ήμουν 100% σίγουρος ότι θα νικούσα. Αλλά κάποιοι άλλοι παράγοντες με έκαναν να μην νιώθω τόσο σίγουρος, ας πούμε. Στο αθλητικό κομμάτι και στον τρόπο που θα αγωνιστώ κλπ. θα έπρεπε να κάνει κάποιος θαύμα για να με κερδίσει και μπορεί να έκανε το θαύμα και πάλι να μην κέρδιζε».
«Έβγαλαν το παπούτσι από τη λίστα 10 μέρες πριν τον αγώνα, δεν είχα τη σιγουριά που ήθελα»
Σε τι παράγοντες αναφέρεσαι;
«Δεν είχα παπούτσι να αγωνιστώ. Αυτό ήταν το θέμα μου. Είχα βρει ένα παπούτσι το καλοκαίρι που αγωνιζόμουν από τον Ιούνιο. Το είχα φορέσει για ένα μήνα και κάτι.
Και όταν ήρθαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες αυτό το παπούτσι δεν επιτρέπονταν να το φορέσω πια, το έβγαλαν από τη λίστα 10 μέρες πριν τον αγώνα μου. Και εγώ είχα ταξιδέψει στο Παρίσι, ήδη ήμουν εκεί, και δεν είχα κανένα άλλο παπούτσι πάνω μου. Είχα μόνο αυτό. Και αναγκάστηκα να φορέσω κάτι που ήταν πολύ κατώτερο.
Δεν ήταν παπούτσι για μήκος, δεν ήθελα να πηδήξω με το παπούτσι του μήκους προτιμώ να πηδάω με παπούτσι που είναι για σπριντ και για την ακρίβεια πηδούσα με το Ambition που είναι για 800 μέτρα. Και μετά επειδή αυτό δεν επιτρεπόταν, αναγκάστηκα να πηδήξω με το Avanti, το οποίο είναι επίσης για μεγάλες αποστάσεις αλλά είναι ακόμα πιο μαλακό και δεν είχα τη σιγουριά που ήθελα.
Αν σου πω τα στατιστικά από τον αγώνα, οι ταχύτητες που έμπαινα ήταν πάνω από 41 χιλιόμετρα την ώρα, ήμουν με διαφορά πιο γρήγορος από όλους στον αγώνα ακόμα και από τους Τζαμαϊκανούς, από όλους ήμουν πιο γρήγορος. Αλλά ενώ ήμουν τόσο γρήγορος, το άλμα δεν ήταν όσο μεγάλο ήθελα. Γιατί εγώ άμα μπαίνω με 40 χιλιόμετρα την ώρα, μπορώ να κάνω 8.50μ ή και παραπάνω. Και τώρα έμπαινα με 41,5-41,8 χιλιόμετρα την ώρα -42χλμ σε ένα άλμα- και έκανα 8.30μ και 8.40μ. Δεν βγαίνει».
Γενικά υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση με τα παπούτσια στον στίβο. Πες μου, όμως, εκεί που έμπαινες με 42 χιλιόμετρα, που είναι πάρα πολύ γρήγορο και φαντάζομαι αναφέρεσαι και στο τελευταίο άλμα στο Παρίσι που δεν το ολοκλήρωσες, τί έφταιγε; Το παπούτσι ήταν μαλακό;
«Ναι σε εκείνο το άλμα αναφέρομαι, που το παπούτσι "διαλύθηκε". Ήταν μαλακό. Τη στιγμή που θα πατήσω βαλβίδα, επειδή η δύναμη που βάζω είναι τεράστια και το παπούτσι “διαλύεται” εκείνη τη στιγμή, πρέπει να έχω ένα παπούτσι το οποίο θα είναι ελαφρύ για το τρέξιμο αλλά και σκληρό για τη βαλβίδα, να “αντιδράει”. Και ενώ είχα αυτό το παπούτσι, μου το βγάλανε από τη λίστα. Κι όχι μόνο αυτό το παπούτσι, έχουν βγάλει από τη λίστα τα μισά παπούτσια για τα άλματα.
Δεν είχα αυτό που ήθελα. Δηλαδή, ενώ έμπαινα τόσο γρήγορα, στο διάδρομο ήταν καλό αλλά την ώρα που πατούσα το παπούτσι δεν… “διαλυόταν”. Ήταν χειρότερο από το να πηδήξεις ξυπόλυτος, ας πούμε.
Έχει σημασία αυτό το παπούτσι για μένα. Έχω πολύ καλή αίσθηση και θέλω κάτι που να είναι γρήγορο και στη βαλβίδα να αντέχει τα περίπου 300 με 400 κιλά δύναμης που βάζω εκείνη τη στιγμή. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να φτιαχτεί ένα τέτοιο παπούτσι, αλλά έχουν υπάρξει παπούτσια που βόλευαν και απλά τα έχουν βγάλει από τη λίστα».
Γνωρίζεις γιατί; Σου έχει δώσει κάποιος μια επαρκή απάντηση;
«Δεν ξέρουν ακριβώς αλλά πριν από λίγα χρόνια ο καθένας μπορούσε να βάλει ό,τι παπούτσι ήθελε. Και Ολυμπιονίκες έχουν βάλει στο μήκος παπούτσια για σπριντ που τώρα δεν επιτρέπονται. Και εγώ δεν έχω την ίδια ευχέρεια να το κάνω αυτό τώρα και νιώθω ότι, ξέρεις, δεν παίζουμε στα ίδια με τους παλιούς. Άμα θέλω να ανταγωνιστώ κάποιον από το παρελθόν, να πω ότι θέλω να περάσω με το ρεκόρ του τάδε, τώρα δεν είναι τόσο εύκολο να το κάνω».
«Υπάρχουν μόνο 1-2 παλιοί μηκίστες που θα είχαν μία πιθανότητα να με νικήσουν αν αγωνίζονταν σήμερα, ο Ιβάν Πεντρόσο και ο Ντουάιτ Φίλιπς»
Παρ' όλα αυτά, υπάρχει αυτή η "πίεση" να καταρρίπτετε ρεκόρ και να ξεπερνάτε τους παλιούς και οι διοργανωτές αγώνων, η ομοσπονδία, το κοινό ζητούν τα ρεκόρ τα οποία μπορεί να είναι εξωπραγματικά σε σχέση με το σήμερα. Από την άλλη οι παλιοί, δεν σας δίνουν καθόλου credit και συγκρίνουν συνεχώς τους εαυτούς με εσάς για να τονίσουν πως εκείνοι ήταν καλύτεροι.
«Ναι κοίτα, οι παλιοί λένε αυτό. Οι καινούργιοι λέμε άλλα. Εγώ λέω ότι υπάρχουν ένα με δύο άτομα από τους παλιούς μηκίστες που πιστεύω θα είχαν μια πιθανότητα να με κερδίσουν, αν ήταν σε αυτή τη γενιά.
Πιστεύω αν αγωνίζονταν τώρα, οι μόνοι που θα με κέρδιζαν είναι ο Ιβάν Πεντρόσο και ο Ντουάιτ Φίλιπς. Αυτός που έχει τον παγκόσμιο ρεκόρ, ο Μάικ Πάουελ, σε αυτή την περίοδο τώρα θα ήταν στα ίδια με μένα».
Δεν έβαλες τον Καρλ Λούις μέσα. Και μιλάμε για μια τεράστια μορφή, η οποία όμως έχει μιλήσει υποτιμητικά για σχεδόν όλους τους μικήστες του σήμερα.
«Αυτό που είπα, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Οι παλιοί θα λένε αυτά, εμείς θα λέμε άλλα. Εγώ θα λέω αυτό που είπα τώρα, ότι άμα ήταν στη δική μου γενιά τώρα θα τους κέρδιζα όλους. Και αυτοί θα λένε ότι άμα ήμουν τότε θα με κέρδιζαν. Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει. Δεν ξέρουμε τι θα γινόταν στα αλήθεια. Είναι διαφορετικό αγώνισμα από τότε μέχρι τώρα. Έχει πολλές διαφορές το μήκος».
Τι ακριβώς έχει αλλάξει; Είναι το αντιτόπινγκ; Είναι η βαλβίδα; Είναι τα παπούτσια; Είναι ακόμη και η άμμος στο σκάμμα;
«Αυτό, είναι ακόμα και η άμμος. Είναι ακόμα και η βαλβίδα. Οι παλιές βαλβίδες ήταν πιο καλές. Κάνανε ένα μπαλαντζάρισμα, σαν τραμπολίνο. Οι καινούργιες βαλβίδες είναι πέτρα. Δεν κουνιούνται, γλιστράνε. Έχουμε το laser τώρα (σ.σ. για το έγκυρο πάτημα), έχουμε κανονισμούς στα παπούτσια, έχουμε αντιντόπινγκ. Είναι πάρα πολλά τα “διαφορετικά”.
Υπάρχουν οι αγώνες που πηγαίνουν τώρα στα Παγκόσμια και στους Ολυμπιακούς κτλ, και είναι το μήκος έτσι. Άμα κάνω έναν αγώνα κάπου αλλού, σε ένα meeting που είναι λίγο πιο old school, που έχουν ακόμα τις παλιές βαλβίδες ας πούμε, νιώθω ότι κάνω άλλο αγώνισμα. Θα ήθελα φέτος να δοκιμάσω κάτι τέτοιο, να πάω σε έτσι ένα μίτινγκ λίγο πιο απλό. Να μην είναι τόσο, ξέρεις, τυπικά με τα call room και όλα αυτά αλλά έναν αγώνα που απλά κάνεις το ζεσταματάκι σου και μπαίνεις μέσα κατευθείαν στον αγώνα και να δούμε πώς θα πάει. Να πετύχω και λίγο αέρα, λίγο...».
Αυτό είναι ένα θέμα με σένα, το έχει πει πολλές φορές και ο Πομάσκι. Ενώ έχεις πάρα πολύ καλές επιδόσεις, το Τop10 σου είναι γεμάτο εξαιρετικά άλματα, αν τα προσέξουμε, ούτε ένα δεν έχει καλό αερά.
«Δεν έχω πετύχει καλό αέρα τα τελευταία χρόνια, μόνο σε έναν αγώνα πέτυχα καλό αέρα, στο Diamond League της Ντόχα φέτος. Είχε πολύ αέρα, που δεν πειράζει αν δεν μετρήσεις επίδοση, αλλά τουλάχιστον βλέπεις λίγο πόσο θα κάνεις με αέρα. Εν τω μεταξύ πέτυχα 1,9 αέρα εκεί, έκανα 8,36μ. Αλλά ήταν ο πρώτος μου αγώνας της σεζόν και εμείς με τον Πομάσκι λέγαμε “οκ πάμε να κάνουμε ένα 8,10μ, ένα 8,20μ” γιατί είναι ο πρώτος αγώνας. Δεν ήμουν έτοιμος και ξαφνικά βλέπουμε τον αέρα κάνει και ο ΜακΛάουντ 8,50μ. Και προσπάθησα κι εγώ αλλά βγήκε 8,36μ, για πλάκα έτσι. Δεν έχω κάνει πιο εύκολο 8,36μ απλά δεν ήμουν έτοιμος για παραπάνω, δηλαδή δεν θα αντιδρούσα ούτε το πόδι μου, ούτε ήμουν σε ετοιμότητα, ούτε στον αέρα ήμουν καλός. Ήταν νωρίς, ήταν κάπου το Μάιο αυτό. Ήταν πολύ νωρίς, ήταν ο πρώτος αγώνας, δηλαδή κρίμα. Αν πετύχαινα αυτόν τον αέρα δύο μήνες μετά θα ήταν άλλη επίδοση».
«Αν κάνω 8.75μ, για μένα θα είναι παγκόσμιο ρεκόρ»
Αν κάποια στιγμή οι συνθήκες είναι αυτές που θα ήθελες, να έχεις ένα καλό αεράκι, να έχεις το παπούτσι που θέλεις, να νιώθεις εκείνη τη μέρα ότι έχεις όρεξη για αγώνα, πόσο πιστεύεις ότι θα έγραφε; Και δεν μιλάω για 9 μέτρα, μου φαίνεται κάπως μη ρεαλιστικό αυτό πια...
«Όχι, δεν λέω ούτε εγώ τέτοια, λέω μόνο όσο πραγματικά πιστεύω ότι μπορώ να κάνω, με facts. Βάσει των προπονήσεων, των επιδόσεων μου, των δυνάμεών μου, όλα αυτά, είναι αληθινά τα νούμερα που λέω.
Πιστεύω μπορώ να κάνω γύρω στο 8.70μ, 8.75μ. Πολύ καλό. Με 8.75μ θα φτάσω στο Νο5 όλων των εποχών. Αυτό είναι ένας στόχος μου. Το 8.75μ για μένα θα είναι σαν να έχω κάνει παγκόσμιο ρεκόρ».
Το έχεις πει ξανά αυτό με το παγκόσμιο ρεκόρ, γιατί το τονίζεις;
«Ήταν άλλη εποχή, αυτό. Δεν θέλω να πω κάτι. Άμα κάνω 8.75μ για μένα είναι τέλειο».
Ποιος έχει το 8.74μ, που θα τον αφήσεις πίσω σου στη λίστα; Σίγουρα ξέρεις.
«Ο Ντουάιτ Φίλιπς έχει 8.74, του οποίου τα ρεκόρ είναι legit, ο Λάρι Μίρικς επίσης και ο Έρικ Γουόλντερ νομίζω».
Ο Ντουάτ Φίλιπς έχει αναφερθεί σε σένα και έχει γράψει για τη σταθερότητά του και για το ταλέντο σου, ένας από τους λίγους παλιούς.
«Οι επιδόσεις μας είναι αρκετά κοντά και γενικά στους μέσους όρους μας είμαστε κοντά, γιατί πηδούσε κι εκείνος συνέχεια 8.60μ, 8.50μ κλπ. Είμαι όσο σταθερός είναι αυτός και δεν έχω τελειώσει ακόμα την καριέρα μου, γι' αυτό πιστεύω ότι το είπε. Το σέβεται αυτό και τον σέβομαι κι εγώ».
Icon για εσένα όμως παραμένει ο Ιβάν Πεντρόσο, σωστά; Τι σου λέει όταν μιλάτε;
«Ναι ναι, ο Πεντρόσο! Δεν μιλάει πολύ καλά αγγλικά αλλά από ό,τι μπορούμε να πούμε μου έχει πει ότι “Είσαι πολύ καλός, very good technique, very nice” τέτοια πράγματα».
«Στο Παρίσι δεν γινόταν να αγχωθώ - Μετά τον αγώνα είπα "Εεε... μπορούσα και καλύτερα"»
Σε έναν αγώνα που γίνεται μια φορά στα τέσσερα χρόνια, μπορούν αν συμβούν τα πάντα, το έχουμε δει να συμβαίνει. Εσύ δεν αγχώθηκες ούτε για μια στιγμή στους Ολυμπιακούς του Παρισιού;
«Ξέρεις τι; Στον τελικό δεν μπορούσα να αγχωθώ με τίποτα γιατί είχα πάει στον προκριματικό και έκανα 8.32μ πρώτο άλμα και μέτριο άλμα. Πώς να αγχωθώ μετά από αυτό; Δηλαδή, μόνο προς τα πάνω θα μπορούσα να πάω από αυτό το άλμα. Αν ζοριζόμουν στον προκριματικό και έκανα 7.90, με το ζόρι για να περάσω, άλλο αυτό. Αλλά μπαίνω και κάνω 8.32μ, πρώτη προσπάθεια for fun ας πούμε, τι να έκανα μετά…».
Θα σε άγχωνε αν ερχόταν στον τελικό κάποιος και έκανε ένα 8.50μ;
«Δεν θα με άγχωνε, περίμενα κάποιον να κάνει τόσο από πριν».
Σε ξενέρωσε που δεν έκαναν ας πούμε;
«Ναι. Εγώ το είχα στο μυαλό μου ότι 100% κάποιος θα κάνει 8.50μ και κάτι. Ο Πίνοκ θα μπορούσε, τον Γκέιλ πίστευα αλλά δεν πέρασε στο τελικό… Και τον ΜακΛάουντ περίμενα, τον άλλο Τζαμαϊκανό, αλλά κάτι έπαθε, είχε κάποια θέματα φαντάζομαι γιατί δεν πήδηξε πολύ καλά. Και μετά τους υπόλοιπους όπως με τον Φουρλάνι και τον Εχάμερ, τους είχα στο 8.30μ με 8.40μ, τους το είχα».
Ο Φουρλάνι, αν και αρκετά μικρός σε ηλικία, έχει εντυπωσιάσει πολύ- όχι τόσο με τις επιδόσεις όσο με την αυτοπεποίθησή του και τη συμπεριφορά του, έχει μια άγνοια κινδύνου την οποία είχες κι εσύ. Ήρθε στους Ολυμπιακούς, μέσα σε ένα κατάμεστο στάδιο, και αντί να τρέμουν τα πόδια του εκείνος μπήκε για να σε νικήσει, κι εσένα και όλους δηλαδή.
«Εμένα μου πήρε περισσότερο χρόνο από αυτόν για να φτάσω σ' αυτό το σημείο. Αυτός είναι 19 τώρα, εγώ από τα 21 και πιο μετά άρχισα τέτοιες επιδόσεις. Δηλαδή εγώ στα 19 με τίποτα δεν θα μπορούσα να τα κάνω αυτά. Πηδούσα έτσι 8 μετράκια μία στο τόσο, όχι συνέχεια. Αυτός πηδάει συνέχεια. Εγώ είχα κάνει τότε στο πρωτάθλημα των εφήβων 8.07μ και είχα κάνει 8.30μ στο Πανελλήνιο αλλά είχα πάει και στο Παγκόσμιο εκείνη τη χρονιά και δεν πέρασα τελικό».
Πιστεύεις ότι είναι κοντά η στιγμή που θα μπορούσε ο Φουρλάνι να σε νικήσει; Σε μια μεγάλη διοργάνωση, σε ένα Ευρωπαϊκό κλειστού για παράδειγμα.
«Στο Ευρωπαϊκό κλειστού; Σίγουρα θα μπορούσε να με νικήσει».
«Δεν με νοιάζει να νικήσω, αλλά με νοιάζει να μην χάσω»
Πιστεύεις ότι είναι κοντά αυτή η στιγμή;
«Εξαρτάται από τη βελτίωση που θα δείξει τώρα. Γιατί θα έχουν περάσει και αρκετοί μήνες από τους Ολυμπιακούς μέχρι τον Μάρτιο, είναι 7-8 μήνες. Μπορεί να δείξει ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση. Αν μείνει στα ίδια δεν νομίζω ότι μπορεί να με κερδίσει, αν κάνει δηλαδή γύρω στο 8.30μ και κάτι. Αν ανέβει όμως και πάει στο 8.45μ και πάνω, εννοείται ότι μπορεί να με κερδίσει».
Έχεις στο μυαλό σου ότι πλέον τα χρυσά τα μετάλλια και οι οι τίτλοι δεν σε νοιάζουν τόσο; Ότι σε νοιάζει πια μόνο η επίδοση, κι ας χάσεις.
«Άμα με περάσουν κάποιοι κι εγώ έχω κάνει μεγάλη επίδοση, δεν θα με πειράξει. Είναι λίγο εγωιστικό το πώς το βλέπω. Δεν με νοιάζει να κερδίσω, αλλά με νοιάζει να μην χάσω».
Άρα σε νοιάζει να νικήσεις.
«Όχι. Δεν μου αρέσει να χάνω».
Άρα πρέπει να νικήσεις.
«Ναι, αλλά δεν με νοιάζει να νικήσω».
Δηλαδή αν πας στο Ευρωπαϊκό που έρχεται και έρθει ο Φουρλάνι και κάνει 8.45μ και εσύ κάνεις 8.44μ, θα σε πείραζε;
«Ναι θα με πείραζε λίγο. Αλλά άμα κάνω 8.60μ και χάσω, δεν με πειράζει».
«Μετά το μετάλλιο είπα "Εεε... μπορούσα και καλύτερα"»
Πάμε πίσω στο Παρίσι. Παίρνεις το δεύτερο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, κάνεις εκεί όλα τα απαραίτητα, δημοσιογράφους, μεικτή ζώνη, αντιντόπινγκ κτλ., και μετά τελειώνει η “φασαρία” και πηγαίνεις στο δωμάτιο το βράδυ. Όταν έμεινες μόνος σου, τι σκέφτηκες;
«Είπα “Εεε…”. Αυτό».
Μια νορμάλ αντίδραση ενός τύπου κερδίζει χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο…
«Εεε... Οκ, “Καλή είναι η νίκη” είπα, "αλλά... οκ μπορούσα και καλύτερα"».
Λόγω επίδοσης;
«Ναι».
Τι θα ήθελες να έχει γράψει για να είναι ιδανικό; Με τις συνθήκες που υπήρχαν εκεί πάντα.
«Με τις συνθήκες εκείνες; 8.48μ αλλά να ήταν καλό το άλμα. Τεχνικά δεν ήταν καλό αλλά και σαν καθαρό άλμα δεν ήταν καλό γιατί ήταν οριακά εγκύρο, στον αέρα ήταν λίγο περίεργο, λίγο προσγειώθηκα χάλια, ήταν λίγο βιαστική κίνηση. Και το παπούτσι αυτό πλέον δεν αντιδρούσε για να βγω να κάνω αυτό που ήθελα. Δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο».
Ο Πομάσκι τι σου είπε;
«Τίποτα, εγώ του έλεγα ότι δεν ήμουν καλός αυτό. “Δεν ήμουν καλός σήμερα”, αυτό είπα. “Μια χαρά ήταν, μια χαρά”, μου έλεγε».
Μπορούμε να πούμε πως ο Γιώργος Πομάσκι είναι Μίδας, που ό,τι πιάνει στα χέρια του γίνεται χρυσό, ή είναι το δικό σας δίδυμο που έχει δουλέψει άριστα;
«Έχει πολλά μετάλλια ο Πομάσκι, πέρα από μένα, με πολλούς αθλητές. Αλλά πιστεύω ότι έχει δουλέψει καλύτερα με μένα και γενικά το μεταξύ μας. Έχει ταιριάξει πιο πολύ για να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Σαν προπονητής γενικά είναι πολύ καλός αλλά μπορεί να μην ταιριάξει με κάποιον χαρακτήρα».
Ποιος από τους δυο σας έχει κάνει πιο πολλούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις; Γιατί είστε δύο αρκετά διαφορετικές προσωπικότητες.
«Εε… ο Πομάσκι».
«Ο Μανόλο θα μπορούσε να νικήσει τον Ντουπλάντις αν με άκουγε λίγο περισσότερο»
Τον τελευταίο καιρό κάνεις προπόνηση μαζί και με τον Εμμανουήλ Καραλή που είστε besties, οι καλύτεροι φίλοι.
«Δεν είμαστε».
Ο Μανόλο λέει άλλα.
«Δεν είναι φίλος μου».
Πες μου γιατί.
«Λοιπόν, εντάξει, ο Μανόλο είναι λίγο φίλος μου. Για να μην παίρνει και πολύ αέρα…».
Έχουμε δει πως παρ' ότι ο ένας βοηθάει τον άλλο με τον δικό του τρόπο, τσακώνεστε αρκετά συχνά σχεδόν καθημερινά. Είναι έτσι; Γιατί έχω καταλάβει πως ο Πομάσκι κάνει τον διαιτητή…
«Τσακωνόμαστε μερικές φορές, πολλές φορές βασικά. Του τη λέω, μπας και στρώσεις λίγο το παιδί. Ο τρόπος που σκέφτεται δηλαδή. Να έχει το winner's mentality».
Μα αν έχεις μπροστά σου τον Μόντο Ντουπλάντις…
«Ναι, άμα είσαι από πριν έτσι και σκέφτεσαι ότι θα χάσεις, ναι εννοείται ότι θα χάσεις».
Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να ο Μανόλο να νικήσει τον Ντουπλάντις;.
«Κανένας δεν είναι ανίκητος. Θα μπορούσε ο Μανόλο. Θα μπορούσε, αν με άκουγε λίγο περισσότερο. Να γίνει λίγο πιο άγριος έτσι, λίγο πιο killer. Κι ο Ντουπλάντις έτσι είναι, είναι στο στυλ μου. Τώρα που έχει κάνει τόσα παγκόσμια ρεκόρ και δεν τον νοιάζει, γελάει. Αλλά άμα τον δεις λίγα χρόνια πριν…».
Μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε σύγχρονο GOAT τον Ντουπλάντις;
«Ναι!».
Ξεπερνάει τον Μπούμπκα;
«Άλλο αγώνισμα. Είναι άλλο αγώνισμα. Είναι σαν να συγκρίνω τον Ντουπλάντις με τον Μπολτ. Είναι άλλο αγώνισμα, δεν μπορώ να τους συγκρίνω.
Νομίζω ότι είναι πολύ κοντά, όμως, ακόμα και στο αθλητικό κομμάτι. Δηλαδή είδαμε τον Ντουπλάντις που έτρεξε 100 μέτρα σε 10.30, ο Μπούμπκα έτρεχε 10.20. Επίσης ο Μπούμπκα πηδούσε 8 μέτρα μήκος, ήταν beast. Και ο Ντουπλάντις πιστεύω ότι μπορεί να τρέξει ακόμα πιο γρήγορα, κάτω από 10:30, και μπορεί να κάνει και μήκος κοντά στα 8 μέτρα».
«Δεν μ' αρέσουν οι βραβεύσεις, το εκτιμώ αλλά βραβείο είναι το μετάλλιο γιατί να ξαναβραβευθώ; Δεν μου αρέσει να είμαι διάσημος»
Στις βραβεύσεις γιατί δεν πηγαίνεις;
«Δεν μ' αρέσουν οι βραβεύσεις. Για μένα η σημαντικότερη βράβευση είναι το μετάλλιο που παίρνεις. Κερδίζεις ένα χρυσό μετάλλιο και σε βραβεύουν εκείνη τη στιγμή, το παίρνεις το μετάλλιο. Αυτό για μένα είναι το σημαντικό. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται επειδή έκανες αυτό. Αλλά εγώ το έκανα αυτό. Οκ. Γιατί να πρέπει να ξαναβραβευθώ και να ξαναβραβευθώ; Δεν μου κάνει τίποτα, κατάλαβες;
Δηλαδή το εκτιμώ που με σκέφτονται και ότι με εκτιμούν και ότι είμαι αθλητής της χρονιάς και όλα αλλά δεν είμαι αυτός ο τύπος. Δώστε το σε κάποιον άλλον, αλήθεια. Δώστε το σε κάποιον άλλον το βραβείο».
Εσύ φέτος αν ψήφιζες, δηλαδή, ποιον θα ψήφιζες;
«Τον Χρήστου ή τον Μανόλο. Και τον Πετρούνια θα ψήφιζα. Βασικά, όλα τα παιδιά. Εμένα δεν μου αρέσει ούτε να είναι με διάσημος ούτε να με αναγνωρίζει ο κόσμος, δεν μου αρέσει αυτό το πράγμα. Αλλά αν το θέλει ο Μανολο για παράδειγμα, να τον βγάλουν κορυφαίο, να πάει εκεί.
Εμένα δεν μου αρέσει αυτό».
Ο κόσμος σε θεωρεί πρότυπο. Εσύ θες να είσαι πρότυπο;
«Όχι…».
Νιώθεις, όμως, πως είσαι;
«Όχι…».
Σου λέει κάτι το να σου πει κάποιος ότι είσαι πρότυπο για το παιδί του κι ότι εκείνο σε βλέπει και θέλει να γίνει σαν εσένα;
«Χαίρομαι! Και χαίρομαι όταν έχω επιρροή στο αθλητικό κομμάτι. Ότι ας πούμε, θέλουν να κάνουν μήκος τόσο πολλά παιδιά επειδή με είδαν. 100%, αυτό μου αρέσει. Αλλά οτιδήποτε άλλο... δεν μου αρέσει να είμαι αυτό».
«Η φάση με τα καραβάκια στην Τελετή Έναρξης δεν ήταν για μένα, έπρεπε να χάσω δύο μέρες προπόνηση και εννοείται πως τις έβαλα σε προτεραιότητα»
Είχα γίνει η μεγάλη συζήτηση το καλοκαίρι πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για τότε με τη σημαία της Τελετή Έναρξης στο Παρίσι. Τότε γράφτηκαν και σχόλια ότι αρνείσαι τη σημαία ή ότι την παραχώρησες στον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
«Ναι, θα σου πω τί έγινε. Πρώτον, ήμουν στην προετοιμασία εκείνη την περίοδο, πολύ σημαντικό κομμάτι. Δεύτερον, ήξερα ότι η Τελετή, θα γίνει στον Σηκουάνα, ήξερα ότι είναι λάθος να πας. Δηλαδή έβρεξε κιόλας αλλά και να μην έβρεχε, είναι λάθος».
Εγώ πάω για το performance στους Ολυμπιακούς, ακόμη και το παραμικρό μπορεί να με πάει πίσω, μπορεί να μην μου κάνει τόση ζημιά αλλά ίσως να μου χαλάσει την αυτοπεποίθηση. Για να το κάνω αυτό, για να πάω στην Τελετή, θα πρέπει να χάσω δύο μέρες προπόνηση και εννοείται θα τις βάλω σε προτεραιότητα. Εγώ πάω να κερδίσω, δύο προπονήσεις δεν χάνω. Και μία να ήταν δηλαδή...
Αν ήταν σε στάδιο, θα το σκεφτόμουν λίγο διαφορετικά. Αλλά εκεί με τα καραβάκια, όλη η φάση εκεί... δεν είναι για μένα. Και είχα δει και τον καιρό ότι δεν θα ήταν τόσο καλός».
Έχεις δεσμευθεί για το LA2028 παρ' όλα αυτά.
«Ναι, στο LA εννοείται να πάω. Άμα δεν κάνουν πάλι τέτοια πράγματα περίεργα. Άμα το κάνουν σε στάδιο όπως ήταν στην Αθήνα πχ, 100% να πάω».
Έχει ξεκινήσει τώρα (ξανά) και μία μεγάλη συζήτηση με τους Ολυμπιονίκες, με την οκτάδα, και τη μεγάλη τη διαφορά που έχει αυτός που είναι στο βάθρο με αυτόν που είναι από την τέταρτη θέση και κάτω. Στα προνόμια, στην αντιμετώπιση στην πολιτεία, στα χρήματα που παίρνουν στο βιοπορισμό τους. Νομίζω με την εμπειρία σου μπορείς να αντιληφθείς πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος μεταξύ μεταλλιούχων και αυτών που είναι "απλά" στην οκτάδα των Ολυμπιακών.
«Θα μιλήσω για τον στίβο, γιατί δεν ξέρω για τα άλλα αθλήματα πως πηγαίνουν. Για μένα η οκτάδα είναι respect. Το 1 με το 8 είναι κοντά. Οκ ας μην μιλήσουμε για τον πρώτο, ας μιλήσουμε για τον δεύτερο και τον τρίτο που η διαφορά με τον όγδοοο είναι τίποτα. Είναι το ίδιο πράγμα. Για μένα ο όγδοος έχει respect, από οχτώ και πάνω είναι αθληταράς και θα μπορούσε κάλλιστα αυτός που είναι όγδοος να είναι τρίτος ή να είναι δεύτερος».
Πιστεύεις η πολιτεία θα μπορούσε να αλλάξει κάτι; Να υπάρχει μια αποκατάσταση.
«Θα έπρεπε, θα έπρεπε να γίνει αυτό σίγουρα. Τώρα, δεν ξέρω για τα άλλα αθλήματα, αλλά για εμάς οι οχτώ είναι ο τελικός συνήθως. Και στο μήκος δηλαδή περνάνε 12 και μένουν οι οχτώ. Νομίζω η οκτάδα είναι συνήθως ο τελικός άρα πρέπει να έχει μια καλή ανταμοιβή.
Πραγματικά είναι το ίδιο πράγμα. Και για μένα τα μετάλλια, να σου πω την αλήθεια, τί πρώτος τί τρίτος είναι το ίδιο πράγμα. Είναι πολύ κοντά οι αθλητές, είναι πάρα πολύ κοντά. Βλέπεις ας πούμε στην κολύμβηση είναι 0,1, τι διαφορά είναι αυτή; Είναι και οι δύο φοβεροί αθλητές. Και στον στίβο, 0 εκατοστά μπορεί να είναι. Όπως έγινε με μένα στο Τόκιο (σ.σ. ο Τεντόγλου είχε άλμα στα 8.41μ όπως και ο Ετσεβαρία και επικράτησε ο Έλληνας καθώς είχε καλύτερο δεύτερο άλμα, κατακτώντας το χρυσό)».
«Καίγομαι στα games, έχω φτάσει Diamond 2 στο LOL δεν είμαι κανένας νουμπάς - Στην αναρρίχηση με κερδίζουν σχεδόν όλοι»
Αυτό που φοράς πάνω στη μπλούζα σου, σήμερα, είναι videogame. Καίγεσαι στα games;
«Αυτό είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι, αυτή τη στιγμή. Είναι το Path of Exile 2. Έχω 3000 ώρες στο PoE το 1 και τώρα βγήκε το 2 και παίζω full.
Καίγομαι γενικά ναι. Παίζω περίπου 6 ώρες τη μέρα, άμα έχω διπλή προπόνηση ίσως να παίζω λιγότερο. Το Σαββατοκύριακο παίζω περισσότερο, μ' αρέσει την Κυριακή να παίζω που είναι το ρεπό μου.
Τους ψήνω όλους, είμαι πολύ καλός να τους πείθω να παίζουμε παιχνίδια μαζί».
Και όχι μόνο αυτά τα παιχνίδια, τους πείθεις και έχετε κάνει γκρουπ στίβου για αναρρίχηση…
«Ναι, ναι. Πηγαίνουμε αναρρίχηση, σε κλειστό χώρο είναι indoor γυμναστήριο, και κάνουμε boulder. Και τους έχω πείσει όλους, τους έχω πάρει όλους. Όποιον βλέπω μπροστά μου του λέω, “Ε, θέλεις να ‘ερθεις;”, κι έρχονται».
Εκεί είσαι ο καλύτερος;
«Όχι. Δεν είμαι καλός».
Ποιοι σε νικάνε;
«Σχεδόν όλοι. Συνεχίζω, όμως, θα τους κερδίσω καμιά μέρα. Δεν έχω δύναμη στα χέρια. Δεν πιάνομαι καλά άλλα έχω βελτιωθεί πάρα πολύ. Από τον Σεπτέμβριο ξεκίνησα, πηγαίνω μία φορά τη βδομάδα. Ξεκίνησα με το ζόρι να κάνω τη δυσκολία 2 και τώρα κάνω δυσκολία 4. Άρα τουλάχιστον βελτιώθηκα. Με μία φορά τη εβδομάδα δεν βελτιώνομαι, στα αλήθεια. Κάνω, πιάνεται λίγο το χέρι μου και μετά περνάνε τόσες πολλές μέρες που ξεκινάω από το 0 ξανά.
Δεν το νοιάζουν τον Πομάσκι τα χέρια μου, είναι ΟΚ που πηγαίνω αναρρίχηση. Τα πόδια μου είναι πολύ γυμνασμένα, δεν παθαίνουν τίποτα».
Ο ΛΕΞ έβγαλε νέο δίσκο και σε ανέφερε σε ένα κομμάτι. Γενικά, οι Έλληνες ράπερς σε εκτιμούν και έχουν και τον δικό σου σεβασμό γιατί τους ακούς από μικρός.
«Ναι! Χαίρομαι πάρα πολύ. Ευχαριστώ τον Λεξ, εννοείται, που με ανέφερε στο κομμάτι του, χαίρομαι. Το έχει κάνει και ο Iratus το 2021.
Πρώτος απ' όλους, όμως, το έχει κάνει ένας ξάδερφος μου που έκανε ραπ. Το 2017, που δεν ήμουν γνωστός τότε αλλά είχα κερδίσει το Ευρωπαϊκό των εφήβων και είχε έρθει εκεί να με δει».
Έχεις μιλήσει με κάποιον από αυτούς;
«Μου έχει στείλει ο Λεξ, και με τον Iratus έχω μιλήσει αρκετές φορές.
Πέρα από αυτούς εγώ από μικρός άκουγα κι άλλους ράπερ. Ο Anser είναι από τους αγαπημένους μου, Ταφ Λάθος. Όταν ήμουν πολύ μικρός άκουγα και τον Iratus με τον Full Face, με τον Tiny Jackal, Ραψωδό Φιλόλογο, Killah P, Mικρό κλέφτη, Βόρεια Αστέρια. Μου άρεσαν. Και τώρα, στο αμάξι θα βάλω τέτοια να ακούσω ναι.
Στο σπίτι δεν ακούω πολλή μουσική γιατί όταν παίζω games δεν μου αρέσει να ακούω μουσική, με αποσυντονίζει λίγο γιατί ακούω και τους φίλους μου στο Discord, ακούω και το παιχνίδι. Και αν ακούω και μουσική δεν μπορώ να συγκεντρωθώ».
Υπάρχει κάτι που δεν ξέρει κανείς για σένα και μπορείς να μας το πεις. Να κλείσει η συνέντευξη με ένα ακραίο μυστικό από Μίλτο Τεντόγλου.
«Δεν ξέρω…».
Τι rank είσαι στο LOL;
«Αυτό είναι μυστικό. Ωραία, να το πω. Να πω στον κόσμο τα παιχνίδια που παίζω, για να μην νομίζουν ότι είμαι κανένας νουμπάς.
Αυτή τη στιγμή στο League είμαι Diamond 4. Παίζω EDC. Το peak μου είναι Diamond 2, έχω φτάσει πριν από ένα ή δύο χρόνια. Δεν παίζω τόσο πολύ LOL αυτή τη στιγμή, παίζω Path of Exile. Έχω παίξει και DOTA, εννοείται. Έχω κοντά στις 1000 ώρες DOTA. Counter Strike, Valorant, PUBG,έχω πολλές ώρες σε αυτά τα παιχνίδια.
Μου αρέσουν τα χαζοπαίχνιδα, λέγονται Foddian Games.Είναι σπαστικά παιχνίδια, δύσκολα και τα έχω τερματίσει σχεδόν όλα αυτά. Pogostuck, Getting Over It, Jump King, Get to Work. Πιο παλιά επίσης έπαιζα πολύ από την Blizzard τα παιχνίδια, ήμουν πολύ καλός σε αυτά αλλά αυτή την εταιρεία δεν την παίζω πια.
Είμαι ανταγωνιστικός, παίζω competitive games περισσότερο ή δύσκολα games. Αν παίζω και σε single player game θα είναι κάποιο πολύ δύσκολο παιχνίδι, θα το έχουν τερματίσει, για παράδειγμα, το 0,5% των παικτών ή το 2% των παικτών, κάτι τέτοιο».
«Αν κάνω 8.62μ στον κλειστό είναι πολύ σκληρό, θα είμαι Νο3 όλων των εποχών»
Δεν κατάλαβα τίποτα… Ας κλείσουμε τότε με τους φετινούς σου στόχους. Έχεις τρεις μεγάλες διοργανώσεις φέτος, τι στόχους έχεις;
«Στόχος μου είναι στο κλειστό να κάνω ρεκόρ. Το καλύτερο για μένα θα ήταν να κάνω στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού μια επίδοση που θα είναι 8.62μ και πάνω, γιατί είναι το ρεκόρ διοργάνωσης. Εγώ έχω 8.55μ, που είναι το Νο6 όλων των εποχών στον κλειστό στίβο, είναι πολύ καλή η επίδοση. Και άμα κάνω πάνω από 8.62μ θα είμαι Νο3, πολύ σκληρό.
Και στο Παγκόσμιο ανοιχτού πηγαίνω για χρυσό, ναι. Όλα τα άλλα τα έχω από δύο και το Παγκόσμιο ανοιχτού το έχω μία, γιατί πήρα ασημένιο στο Όρεγκον...».
@Photo credits: INTIME, eurokinissi, ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI, ΜΠΙΡΝΤΑΧΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ / ΙΝΤΙΜΕ
