Πέλκας στο Gazzetta: «Εχω κλάψει πολύ για τον ΠΑΟΚ, στόχος ζωής να πάμε με την Εθνική σε μεγάλη διοργάνωση»

Με μία γρήγορη ματιά, έχεις πάνω από 50 ευρωπαϊκά ματς. Πώς αισθάνεσαι σε αυτά τα παιχνίδια; Τι ξεχωριστό έχουν;

Πάντα είναι καλύτερο να παίζεις στην Ευρώπη, γιατί αλλάζεις παραστάσεις. Φεύγεις από την ρουτίνα του πρωταθλήματος. Ίσως τα βλέπουμε έτσι, πλέον, εμείς. Στην ουσία εκπροσωπείς μία ομάδα, στα Κύπελλα Ευρώπης. Τα ματς αυτά, τα παρακολουθούν περισσότεροι φίλοι του ποδοσφαίρου. Το πρωτάθλημα το ζει περισσότερο ο κόσμος που ζει στην εκάστοτε χώρα.

Έχεις κάποιο ευρωπαϊκό ματς που να έχεις παίξει και να σου έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στο μυαλό;

Έχω αρκετά ματς. Από τα παιχνίδια που δεν θα ξεχάσω και θα ήθελα με έναν μαγικό τρόπο να τα ξαναπαίξω, είναι αυτό με την Κράσνονταρ στην Τούμπα. Τότε που δεν καταφέραμε να μπούμε στο Champions League. Το ματς με την Μπενφίκα που αν και προηγηθήκαμε, επίσης, δεν καταφέραμε να το πάρουμε και να μπούμε στο Champions League. Τα ματς με την Τσέλσι είναι, επίσης, ξεχωριστά, άσχετα που μας κέρδισαν εντός και εκτός έδρας. Ήμουν μικρός τότε και έπαιξα παιχνίδια, μέσα από τα οποία απέκτησα σπουδαίες εμπειρίες. Θα σου πω, όμως, ένα, που το έχω σαν σημαντική στιγμή καριέρας για μένα. Είναι αυτό με την Μπρόντμπι που κερδίσαμε 5-0 και περάσαμε στο Europa League. Είχα βάλει γκολ και ήταν από τα πρώτα μου παιχνίδια στην Ευρώπη με τον ΠΑΟΚ.

Δύο πράγματα δεν έχεις ζήσει ως τώρα στην καριέρα σου. Το πρώτο να παίξεις στο Champions League με τον ΠΑΟΚ, το δεύτερο σε μία μεγάλη διοργάνωση με την Εθνική. Είναι αυτό το ματς με την Κράσνονταρ το μεγαλύτερό σου «αχ» ή το ματς με την Γεωργία;

Νομίζω το ματς με την Γεωργία, γιατί όταν χάσαμε το ματς με τον ΠΑΟΚ από την Κράσνονταρ δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα πάρω μεταγραφή και θα φύγω. Είχα στενοχωρηθεί αφάνταστα, αλλά είχα σκεφτεί ότι την επόμενη χρονιά θα τα καταφέρναμε και θα μπαίναμε στο Champions League. Ήμουν σίγουρος ότι θα έρθει η στιγμή μας. Στο ματς με την Γεωργία, έτσι όπως ήρθε το ματς και πήγε στα πέναλτι, ήταν πολύ – πολύ άσχημο αυτό που ζήσαμε.

Φοβήθηκες τότε ότι αυτός ο αποκλεισμός ήταν κάτι που, ενδεχομένως, δεν θα μπορέσετε να ξεπεράσετε;

Εκείνη τη στιγμή και για αρκετό καιρό μετά, το φοβήθηκα. Συζητούσαμε και με τα παιδιά για το πώς θα το ξεπεράσουμε. Με την Εθνική είναι διαφορετικά τα πράγματα σε σχέση με τις ομάδες. Ξέραμε ότι θα βρεθούμε ξανά μετά από τρεις μήνες, για να παίξουμε κάποια φιλικά ματς. Και μετά από έξι μήνες, θα ξεκινούσαμε μία νέα προσπάθεια για να βρεθούμε σε μία μεγάλη διοργάνωση, μετά από δύο χρόνια. Με τον ΠΑΟΚ σκέφτηκα ότι έχουμε φτάσει τόσες φορές κοντά και δεν αργεί η στιγμή για να το πετύχουμε. Άσχετα που μετά πήρα μεταγραφή και συνεχίστηκε διαφορετικά η ζωή μου.

Αισθάνεσαι ότι αυτό το «αχ» με τον ΠΑΟΚ, είναι κάτι δυνατό που δεν έχεις ζήσει ή το αήττητο νταμπλ σε κάνει να σκέφτεσαι πως έχεις ζήσει τα πάντα;

Σίγουρα θα ήθελα πολύ να είμαι μέρος της ομάδας τη χρονιά που θα μπει για πρώτη φορά στο Champions League, όμως, είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που έχω ζήσει με τον ΠΑΟΚ. Ειδικά για το νταμπλ, έγινε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Το πήραμε αήττητοι και πραγματικά νιώθω πολύ περήφανος.

Θέλω να θυμηθείς μία ιστορία που να είναι πολύ ξεχωριστή για σένα από τη χρονιά του νταμπλ και για την οποία να μην έχεις συζητήσει ποτέ ως τώρα.

Όλες οι στιγμές, ήταν ξεχωριστές. Θυμάμαι πηγαίνοντας στο ματς στην Ξάνθη, καθόμασταν πίσω γαλαρία με τους συμπαίκτες μου και προσπαθούσα να εξηγήσω στα αγγλικά, με όσα αγγλικά μπορούσα να μιλήσω, στους ξένους, το τι θα επικρατεί. Ότι είχε πάρει ο ΠΑΟΚ όλα τα εισιτήρια και είχε γίνει sold out και ότι θα ήταν σαν να παίζαμε εντός έδρας. Στο ματς με τη Λάρισα, που είχα βάλει το γκολ που έδινε το πρωτάθλημα, λίγα λεπτά νωρίτερα είχε πάθει ο Βιεϊρίνια τον χιαστό. Ήταν περίεργη στιγμή, από τη μία χαιρόμουν γιατί είχα βάλει το γκολ που θα έδινε το πρωτάθλημα, από την άλλη ο συμπαίκτης μου και αρχηγός μου είχε χτυπήσει τόσο σοβαρά. Πιο πριν, που ήμουν τραυματίας για ένα διάστημα, παίζαμε με τον Ατρόμητο στην Τούμπα και άκουγα τον κόσμο να τραγουδά «και σε 5-6 εβδομάδες θα είμαστε πρωταθλητές» και ανατρίχιαζα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως θα συμβεί, είχαμε ματς ακόμα να παίξουμε και δεν είχε κλειδώσει κάτι. Η πιο δυνατή στιγμή ήταν πριν το ματς με τον Λεβαδειακό, το τελευταίο παιχνίδι. Ήμασταν στο δωμάτιο με τον Γιαννούλη και περιμέναμε να έρθει η ώρα να πάμε να παίξουμε. Είχαμε αγχωθεί, σκεφτόμασταν τι πρέπει να προσέξουμε. Ποιοι παίκτες του Λεβαδειακού βγάζουν, για παράδειγμα, καλές σέντρες. Όταν κατεβήκαμε κάτω για να φύγουμε, στο «Μακεδονία Παλλάς», είχε κόσμο να μας συνοδεύσει ως το γήπεδο και έβλεπα ανθρώπους να κλαίνε. Άρχισα να κλαίω κι εγώ. Ανατρίχιασα και δάκρυσα όταν σκέφτηκα τι χαρά θα δώσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους.

Τι σημαίνουν για αυτήν την αναγέννηση του ΠΑΟΚ, αρχικά ο Ιβάν Σαββίδης και εν συνεχεία ο Ραζβάν Λουτσέσκου;

Ο Ιβάν Σαββίδης είναι ευεργέτης. Για μένα, είναι σαν δεύτερος πατέρας μου, έτσι τον ένιωθα και έτσι τον νιώθω ακόμα και τώρα. Όποτε υπάρχει η δυνατότητα, επικοινωνούμε. Άλλαξε τα πάντα στον ΠΑΟΚ, άλλαξε την ιστορία του ΠΑΟΚ. Πρόλαβα να ζήσω και την προ Σαββίδη εποχή στον ΠΑΟΚ. Ήμουν κυρίως στις ακαδημίες και λίγο στην πρώτη ομάδα. Έξι μήνες αφού ανέβηκα στην πρώτη ομάδα, πήρε την ομάδα ο Ιβάν Σαββίδης. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου είναι ο καλύτερος προπονητής που έχω συνεργαστεί ποτέ. Τρομερός άνθρωπος, εκπληκτικός. Τον ένιωθες σαν φίλο σου, κάνει τρομερή διαχείριση σε όλα τα κομμάτια. Έχει πολλές γνώσεις τόσο στο ποδοσφαιρικό, όσο και στο τακτικό κομμάτι. Ήσουν πάντα έτοιμος μέσα στο γήπεδο να κάνεις ό,τι χρειαστεί. Να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση, μπορεί να προκύψει μέσα στο ματς. Έχω άριστες σχέσεις μαζί του ακόμα και τώρα και αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς λόγους που κατάφερα να φτάσω στο επίπεδο που αγωνίζομαι σήμερα.

Τα όσα είχαν γίνει την προηγούμενη χρονιά, ανεξάρτητα του που ήταν το δίκιο και που το άδικο, σας είχαν πεισμώσει;

Πάρα πολύ. Εκείνη τη χρονιά είχαμε παίξει τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ και πήραμε το ματς, όντες απόλυτοι κυρίαρχοι. Εκείνο το βράδυ, του αγώνα με την ΑΕΚ στην Τούμπα, θυμάμαι χαρακτηριστικά να μην μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί. Είχα γυρίσει σπίτι, ήμουν με την οικογένειά μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα νεύρα. Εκείνη η χρονιά για μένα, ήταν η πιο παραγωγική μου. Είχα κάνει τα καλύτερα νούμερα της καριέρας μου. Αν παίρναμε εκείνη τη σεζόν το πρωτάθλημα, θα ένιωθα ότι θα ήμουν από τους πρώτους που έφεραν τον ΠΑΟΚ και πάλι στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Επειδή ήμασταν η ίδια ομάδα και την επόμενη σεζόν, το είχαμε περάσει όλοι μαζί αυτό που περάσαμε και ήμασταν έτοιμοι να μην σταματήσουμε πουθενά. Όπως κι έγινε.

Για ένα παιδί, όπως εσύ, που έχει δηλώσει ανοιχτά ότι είναι οπαδός του ΠΑΟΚ, πόσο όμορφο είναι να έχει ζήσει όλα αυτά με την ομάδα της καρδιάς του;

Δεν υπάρχει το συναίσθημα αυτό! Δεν έχω ζήσει και δεν πρόκειται να ξαναζήσω, τόσο έντονα κάτι. Ήμουν αρχηγός στην ομάδα τη χρονιά του νταμπλ, σήκωσα κι εγώ το κύπελλο τότε. Είμαι από τους πρώτους που κατάφεραν να βγουν από τα σπλάχνα της ομάδας, να φτάσουν στην πρώτη ομάδα και να κατακτήσουν αήττητο νταμπλ. Ίσως τώρα, ο Κουλιεράκης και ο Κωνσταντέλιας μπορούν να το καταλάβουν. Όμως και πάλι, δεν ξέρω αν έχει άλλος την ομάδα στην καρδιά του, όπως εγώ.

Όταν έφυγες για την Φενέρμπαχτσε έκλαψες;

Κυβέλη: Δεν διανοείσαι κλάμα! Είχαν γίνει όλα τόσο γρήγορα. Έπαιζαν και με παίρνει και μου λέει «φεύγω». Τον ρωτάω, «έρχεσαι σπίτι;». «Όχι, πάω να υπογράψω», μου απάντησε. Και τον παίρνω βιντεοκλήση και μου το κλείνει. Με παίρνει μετά και ήταν μέσα στο κλάμα. Έκλαιγε με λυγμούς. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τον ρωτάω «τι έχεις;». Μου λέει «δεν μπορώ να κάνω sum up την κατάσταση. Προσπαθώ να γράψω ένα ποστάρισμα και δεν μπορώ». Έκλαιγε μία ώρα ασταμάτητα.

Έπιασα να γράψω το ποστ στο Instagram και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει. Τέλος. Πολύ κλάμα.

Στο πρώτο σου διάστημα στη Φενέρμπαχτσε σου έλειπε ο ΠΑΟΚ;

Η αλήθεια είναι πως με το που κατάφερα να γράψω αυτό που έγραψα και εκτονώθηκα, επειδή είχα όνειρο να παίξω και σε ομάδα του εξωτερικού, σε καλύτερο πρωτάθλημα, άλλαξα γρήγορα τη ρότα. Είμαι έτσι και ως άνθρωπος, σκέφτηκα ότι αρχίζει μία καινούργια μέρα. Εκτός του ότι δεν βγήκαμε στο Champions League, ένιωθα ότι είχα ολοκληρώσει κάποια πράγματα με τον ΠΑΟΚ και ήμουν στην κατάλληλη ηλικία για να φύγω σε ομάδα του εξωτερικού και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Θεωρούσα ότι για να πας σε μία μεγάλη ομάδα, πρέπει να υπάρχει ένα σκαλοπάτι. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα, μπορεί ένας παίκτης πιο εύκολα να πάει σε πρωτάθλημα του top-5. Τότε ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις παικτών που έφευγαν για τα κορυφαία πρωταθλήματα απευθείας. Από τον Ολυμπιακό, ίσως, ήταν πιο εύκολο. Όχι, όμως και από τον ΠΑΟΚ. Θυμάμαι μονάχα τον Σταφυλίδη, που είχε παίξει ελάχιστα στον ΠΑΟΚ και τον είδαν κυρίως από τις Εθνικές ομάδες και τον Βιεϊρίνια που πήγε στη Βόλφσμπουργκ. Έφυγα, λοιπόν, γιατί ήθελα να κάνω ένα ενδιάμεσο βήμα, για να πάω σε ένα ακόμα καλύτερο πρωτάθλημα.

Ποιες ήταν οι πρώτες σου εντυπώσεις στην Τουρκία;

Αισθάνθηκα πάρα πολύ καλά. Πήγα στο προπονητικό κέντρο, που ήταν πολύ διαφορετικό από του ΠΑΟΚ. Πολύ πιο εξελιγμένο, είχε τα πάντα μέσα. Αυτό που είδα στο προπονητικό της Φενέρ, δεν το είχα δει ξανά. Ο καθένας είχε το δωμάτιό του, υπήρχαν σαλόνια, τραπεζαρία. Μία εντυπωσιακή είσοδος. Ήταν όλα πολύ ωραία. Με έκαναν να νιώσω… πιο ποδοσφαιριστής! Ξεκίνησα πάρα πολύ καλά και πήρα τρομερή αγάπη από τον κόσμο. Ανεκτίμητη θα έλεγα. Δεν το περίμενα.

Σε αγάπησαν πριν καν δείξεις τι μπορείς να κάνεις; Αισθάνθηκες πως έπαιζε ρόλο το ότι είσαι Έλληνας;

Δεν με ήξεραν. Την ημέρα που υπέγραψα, υπέγραψα μαζί με τον Περότι από τη Ρόμα. Επειδή λόγω Covid, τράβηξαν δύο μήνες μετά οι μεταγραφές, μπήκα απευθείας σε αγώνα. Σε αυτόν έβαλα και γκολ! Την Πέμπτη έκανα την πρώτη μου προπόνηση, το Σάββατο παίζαμε και έβαλα γκολ. Με το που έβαλα γκολ άρχισε ο κόσμος να αναρωτιέται ποιος είμαι!

Τι σου έλεγε ο κόσμος στην αρχή όταν σε συναντούσε στον δρόμο;

Γιουνάν, Έλληνας! Μου έβγαλαν και παρατσούκλι, "Ουζουμλού Κεκ". Κέικ σταφυλιού, σημαίνει αυτό! Το γλυκό μου! Και στο Instagram έτσι σχολιάζουν για μένα.

Έδεσες, όμως, πολύ με όλα στην Τουρκία.

Πιστεύω ότι βοηθάει πολύ ο τρόπος ζωής, η νοοτροπία. Δεν νιώθεις ότι είσαι στο εξωτερικό. Ίδιες συνήθειες, ίδια χούγια. Το πρωτάθλημα ταιριάζει πολύ σε επιθετικογενείς παίκτες. Πιο πολύ παίζεις ποδόσφαιρο της αλάνας, δεν είναι τόσο της τακτικής. Φέρνει σε Bundesliga, αλλά σε χαμηλότερο επίπεδο.

Ένα παιδί που ξεκινάει από τα Γιαννιτσά και φτάνει σε τόσο ψηλό επίπεδο. Πόσο εύκολο είναι να μείνει, όσο προσγειωμένος έμεινες εσύ;

Δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο. Εγώ το θεώρησα εύκολο γιατί δεν σκέφτηκα ποτέ ότι παίζοντας σε υψηλό επίπεδο ή παίρνοντας περισσότερα λεφτά, πρέπει να αλλάξω ως άνθρωπος. Πάντα αυτός ήμουν, πάντα αυτός θα είμαι. Είμαι ο εαυτός μου, είτε αρέσω σε κάποιους, είτε δεν αρέσω. Είμαι όπως μεγάλωσα με τους γονείς μου, όπως με ανέθρεψαν. Το να υποδύεσαι κάτι άλλο, δεν νομίζω ότι σε βοηθάει σε κάτι.

Φανταζόσουν όντας παιδάκι ότι θα ζήσεις όσα έζησες στο ποδόσφαιρο;

Όχι, σίγουρα δεν το φανταζόμουν. Αυτό που θυμάμαι σαν παιδί, είναι να λέω στον πατέρα μου ότι εγώ θα παίξω ποδόσφαιρο και θα κάνω λεφτά από το ποδόσφαιρο. Είχα τρέλα με αυτό και μόνο αυτό ήθελα.

Την πρώτη μέρα που πέρασες την πόρτα του προπονητικού κέντρου του ΠΑΟΚ, πως την θυμάσαι;

Ήταν Ιούνιος όταν έμαθα ότι θα ξεκινήσω με τον ΠΑΟΚ. Με το που μου το είπε ο πατέρας μου, πήγα μέσα στο δωμάτιο και ετοίμασα τα πράγματά μου. Με ρωτάει ο πατέρας μου «τι κάνεις εκεί; Σεπτέμβριο ξεκινάτε!». Εγώ είχα θεωρήσει ότι θα έφευγα την επόμενη μέρα. Την πρώτη μέρα, πήγαμε στην Τούμπα που είχαν δημιουργηθεί ξενώνες, ήταν εποχή Ζαγοράκη και είχαν μαζέψει παιδιά από όλη την Ελλάδα. Ήμουν παιδάκι 14 χρονών, από τους πιο μικρόσωμους. Μου φαινόντουσαν όλα μεγάλα. Είχα τρομερή όρεξη και ανυπομονησία να παίξω.

Βλέποντας το ποδόσφαιρο τώρα και έχοντας τόση εμπειρία, πόσο σκληρός θεωρείς ότι είναι ο χώρος του ποδοσφαίρου;

Είναι πολύ δύσκολος, αλλά και ωραίος.

Είναι κάποιες φορές και άδικος;

Πολύ. Νομίζω ότι ο καθένας μας βιώνει διαφορετικά την αδικία.

Εσύ πότε την αισθάνθηκες;

Πολλές φορές την αισθάνθηκα. Αλλά, πάντα με πείσμωνε. Είχα τον πατέρα μου, που πάντα μου έλεγε ότι «κανένας δεν θα σε σταματήσει»!

Αυτό είναι ένα ωραίο μότο για κάθε άνθρωπο στη δουλειά του; Συνολικά, ίσως, στη ζωή.

100%. Αρκεί, πάντα, να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις. Να είσαι, πάντα «all in». Είτε είναι ποδόσφαιρο, είτε είναι ο γάμος σου. Πρέπει να τα δίνεις όλα για όλα.

Έμελλε σε αυτό το μέρος που ήρθες εκείνη την τελευταία μέρα των μεταγραφών, να ζήσεις πολλά. Αναφέρομαι στην Τουρκία, φυσικά. Πώς το βλέπεις τώρα, πλέον, αυτό το μέρος;

Το αγαπήσαμε πολύ αυτό το μέρος, το βλέπουμε σαν δεύτερο σπίτι. Την πόλη, τους ανθρώπους, τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκα. Νιώθω πάρα πολύ ωραία. Εύκολα θα ζούσαμε κι εδώ. Κυλούν όλα ιδανικά. Πολύς κόσμος όταν έρχεται ως τουρίστας θα αναρωτηθεί «τι γίνεται με την κίνηση;». Όταν, όμως, μάθεις τους ρυθμούς της πόλης, σου αρέσει.

Πώς πήρες την απόφαση να πας στη Χαλ;

Ήθελα, πάντα, να αγωνιστώ στην Αγγλία. Ήθελα να δω πώς είναι αυτό που έβλεπα στην τηλεόραση και μου άρεσε τόσο. Το ζουν διαφορετικά εκεί το ποδόσφαιρο. Τα ματς που ήταν στις 15:00 Αγγλίας, δεν τα δείχνουν οι τηλεοράσεις για να πάει ο κόσμος στο γήπεδο. Έτσι γεμίζουν τα γήπεδα. Ο κόσμος τα βλέπει όλα τελείως διαφορετικά. Έβγαινες έξω και δεν σε ενοχλούσε κανείς, δεν ήσουν κάτι ξεχωριστό. Ήσουν το ίδιο με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Είχα βλέψεις να πάω στην Τσάμπιονσιπ για να παίξω δύο χρόνια και μετά να πάω στην Πρέμιερ Λιγκ.

Σε απογοήτευσε, έστω λίγο, αυτό που συνάντησες;

Δεν με απογοήτευσε, αλλά δεν ήταν του στιλ μου. Ήταν διαφορετικό το ποδόσφαιρο. Δεν ταιριάζουν όλοι οι ποδοσφαιριστές σε όλα τα πρωταθλήματα. Όπως και όλοι οι άνθρωποι σε όλους τους τρόπους ζωής. Οι Άγγλοι έχουν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής σε σχέση με την Ελλάδα ή την Τουρκία. Η εμπειρία ήταν ωραία. Αν δεν είχα πάει και μου δινόταν ξανά η ευκαιρία, θα έπαιρνα την ίδια απόφαση. Ήθελα να το ζήσω, να δω πώς είναι. Ενώ είχε ξεκινήσει καλά η χρονιά, είχα τον τραυματισμό που με κράτησε δύο μήνες εκτός. Ζορίστηκα να επανέλθω, ήταν η όλη φάση που με έκανε να αποφασίσω να μην συνεχίσω.

Και τι ήταν αυτό που σε έκανε να πάρεις την απόφαση να επιστρέψεις στην Τουρκία και συγκεκριμένα στην Μπασακσεχίρ;

Ήξερα ότι είναι ομάδα που στοχεύει ψηλά στην Τουρκία, περιβάλλον που μου ταιριάζει και πολύ οργανωμένο κλαμπ. Τότε που ήρθα ήταν ένας προπονητής που με ήξερε καλά, ήταν τεχνικός διευθυντής στην Φενέρ παλαιότερα. Ο Εμρέ Μπελόζογλου. Με ήθελε πολύ στην ομάδα. Είναι σημαντικό να σε ξέρει καλά ο προπονητής. Η ζωή και το ποδόσφαιρο στην Τουρκία έκαναν εύκολη την απόφασή μου. Με το που ήρθε η πρόταση, έγινε.

Στα χρόνια που είσαι μακριά από την Ελλάδα, έχει υπάρξει στιγμή που να έχεις σκεφτεί ότι θέλεις να γυρίσεις; Σου έχει λείψει η τρέλα που βιώνεις ως Έλληνας, όταν αγωνίζεσαι στην Ελλάδα;

Άμα έχεις μάθει στην πίεση, σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και έχει απαιτήσεις, σου λείπει όλο αυτό. Έχεις μάθει να λειτουργείς διαφορετικά. Σου λείπει, επίσης, η οικογένειά σου και οι φίλοι σου. Στην Ελλάδα τους έχεις συνεχώς δίπλα σου. Όταν είσαι μακριά, χάνονται λίγο οι επαφές. Δεν το θέλεις, είναι στενάχωρο. Είναι πολύ διαφορετικό να υπάρχει η καθημερινή τριβή με τους δικούς σου ανθρώπους. Ποδοσφαιρικά έχω μάθει να ζω έτσι, σε ομάδα που έχει πίεση και κάνει πρωταθλητισμό. Ακόμα και στην Μπασακσεχίρ, όμως, έχει δημιουργηθεί έτσι αυτή η ομάδα ώστε να πρέπει να τερματίσει στην πρώτη πεντάδα.

Ο κόσμος, όμως, δεν έρχεται στο γήπεδο. Έχεις μπει ποτέ στο γήπεδο και να πεις ότι «τώρα θα ήθελα να είμαι στην Τούμπα»;

Πολλές φορές. Όλοι οι ποδοσφαιριστές που αγωνιζόμαστε στην Μπασακσεχίρ, θα θέλαμε να παίζουμε με περισσότερο κόσμο στο γήπεδο. Κάποιος θα σκεφτεί ότι μπορεί να έχουμε την ηρεμία μας, αλλά ο κόσμος δίνει πάντα το έξτρα κίνητρο. Το καταλαβαίνω όταν γυρίζω στην Εθνική, που παίζουμε με κόσμο. Είναι πιο ωραίο το ποδόσφαιρο.

Τι ασίστ έβγαλες! Ντεμπούτο στην Εθνική ομάδα κόντρα στη Βόρειο Ιρλανδία. Πώς αντέδρασες την πρώτη φορά που έμαθες ότι είσαι στις κλήσεις της Εθνικής;

Ήταν εκπληκτικό. Πετούσα στον αέρα, στο Θεό, στα ουράνια!

Συνεργάστηκες με πολλούς ανθρώπους στην Εθνική. Σκίμπε, Αναστασιάδης, Φαν’τ Σχιπ, Πογέτ. Ποιον ξεχωρίζεις;

Πιο πολύ έζησα στον Πογέτ. Σε αρκετές κλήσεις του Φαν’τ Σχιπ, δεν ήμουν μέσα. Το ίδιο ισχύει και για τον Σκίμπε. Θα σου πω για τον Πογέτ, ότι μαζί του ένιωσα σημαντικό μέλος της Εθνικής. Ένιωθα καλά μαζί του, ένιωθα πολύτιμο μέλος της Εθνικής.

Ο Φαν΄τ Σχιπ αρχικά και ο Πογέτ στη συνέχεια, έχτισαν την Εθνική από την αρχή. Πώς βίωσες αυτήν την προσπάθεια, το νέο ξεκίνημα;

Ήμουν πολύ αισιόδοξος, πίστευα ότι θα φέρουμε και πάλι την Εθνική στα παλιά της στάνταρντς. Να είμαστε ανταγωνιστικοί στο κορυφαίο επίπεδο. Έβλεπα το γκρουπ. Όλοι όσοι ερχόμασταν στην Εθνική προσπαθήσαμε να γυρίσουμε το κλίμα, να τα δώσουμε όλα. Ήμασταν έτοιμοι να πεθάνουμε για την Εθνική. Από όταν ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια, όποιος καινούργιος ερχόταν, τον βάζαμε σε αυτό το κλίμα. Δεν σκεφτόμασταν αντιπαλότητες και ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό. Είχαμε έναν στόχο. Ήρθαν απογοητεύσεις, ήρθαν ήττες απρόσμενες, αλλά το θέλουμε πάρα πολύ. Να φτάσουμε την Εθνική, εκεί που ήταν. Υπάρχει πολύ ταλέντο και στα παιδιά που τώρα έρχονται και είμαστε πολύ κοντά.

Είσαι, όμως, μέλος ενός κλειστού γκρουπ παιδιών που στα μάτια μου εκπροσωπείτε αυτή την προσπάθεια της αναγέννησης της Εθνικής ομάδας. Μεταξύ σας, βλέποντας, την ομάδα να εξελίσσεται, τι σκέφτεστε;

Αισθανόμαστε περήφανοι, αλλά είμαστε πάρα πολύ πεινασμένοι. Δεν έχουμε καταφέρει ακόμα αυτό που θέλουμε. Το έχουμε βάλει στόχο ζωής, να μην τελειώσουμε την καριέρα μας αν δεν πάμε την Εθνική σε μια μεγάλη διοργάνωση. Όχι μόνο να πάμε, να είμαστε και ανταγωνιστικοί.

Βλέπουμε, πλέον, την Εθνική να παίζει και ελκυστικό ποδόσφαιρο. Πόσο σας έχει βοηθήσει σε αυτό, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς;

Πολύ. Ήρθε και έφερε τη δική του ταυτότητα. Δεν έχει πολλές μέρες να μας προπονήσει, αλλά μας πέρασε την ιδέα του. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς ότι μιλάει ελληνικά. Κανονικά ελληνικά! Λέει στα αποδυτήρια λέξεις στα ελληνικά, που πολλές φορές, εμείς που είμαστε Έλληνες δεν τις ξέρουμε! Έχουμε ξαφνιαστεί με ατάκες του. Νιώθουμε πως έχουμε έναν Έλληνα προπονητή, που ξέρει να μας τσιγκλήσει, να μας δώσει το κάτι παραπάνω. Στο ματς με την Αγγλία στο Γουέμπλεϊ, για παράδειγμα, μπαίνει στο ημίχρονο στα αποδυτήρια και μας λέει «μπείτε μέσα στην περιοχή ρε, μην σουτάρετε από μακριά. Τους έχουμε, θα τους κερδίσουμε». Είναι ατάκες που όσο και αν θέλει ένας ξένος, δεν μπορεί να σου τις πει με τον ίδιο τρόπο. Φυσικά και οι αναλύσεις του, μας έχουν εντυπωσιάσει. Είμαστε πολύ χαρούμενοι όλοι οι παίκτες της Εθνικής.

Τώρα που οι σκέψεις έχουν μπει σε μία σειρά μέσα στο κεφάλι. Αυτό το κράμα συναισθημάτων στο Γουέμπλεϊ, ήταν κάτι αδιανόητο. Πώς το βίωσες;

Πολύ περίεργο, μετά από ό,τι είχε γίνει με τον Τζορτζ. Ήταν πολύ ανάμεικτα τα συναισθήματα. Δεν είχε κανείς κουράγιο να πανηγυρίσει. Δεν ήταν αποτέλεσμα που έδωσε κάποια πρόκριση ή κάποια διάκριση, αλλά ήταν κάτι ιστορικό. Δεν το είχε ξανακάνει η Ελλάδα και δεν ξέρουμε αν θα το ξανακάνει.

Έχετε όλα τα παιδιά της Εθνικής, σπουδαίες επιτυχίες με τους συλλόγους στους οποίους έχετε αγωνιστεί. Το να μπαίνεις, όμως και να ακούς τον Εθνικό Ύμνο, μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο;

Προσωπικά, κάθε φορά, ανατριχιάζω. Ειδικά στο ματς με την Αγγλία στο ΟΑΚΑ, ήταν κάτι εκπληκτικό. Ένιωθες ότι ενώνεται όλο το έθνος. Καταλάβαινες τι σημαίνει να είσαι Έλληνας.

Είναι αυτό και το μεγαλύτερο κέρδος αυτής της προσπάθειας;

Μέχρι στιγμής, ναι.

Έχοντας, πλέον, την εμπειρία από το ποδόσφαιρο, τι σου λείπει και θα ήθελες για το μέλλον;

Ακόμα έχω πολλή όρεξη για ποδόσφαιρο. Έχω να δώσω πολλά πράγματα. Η διάκριση, σίγουρα, που πλέον έχει γίνει πρωταρχικός στόχος, είναι να μπούμε με την Εθνική σε μία μεγάλη διοργάνωση. Με τα παιδιά τον Μάρτιο, με την γυναίκα μου, η συζήτηση είναι ότι μπορούμε να πάμε στο Μουντιάλ. Το δεύτερο που θέλω να καταφέρω είναι να παίξω στο Τσάμπιονς Λιγκ. Θα ήθελα να αγωνιστώ και σε ομάδα από τα τοπ πρωταθλήματα της Ευρώπης, αλλά είναι δύσκολο να συμβεί αυτό.

Σκέφτεσαι την επιστροφή στην πατρίδα;

Και την σκέφτομαι και την θέλω. Θέλω κάποια στιγμή να γυρίσω, αλλά να είναι ευνοϊκές οι συνθήκες. Δεν θέλω να γυρίσω, απλά για να γυρίσω. Θέλω να είναι το σωστό τάιμινγκ, να με θέλει η ομάδα. Δεν θα πάω απλά για να κλείσω την καριέρα μου και να πω ότι γύρισα. Να είναι όλα κανονικά και να προσφέρω αυτά που έχω να προσφέρω.

Πόσο σε έχει βοηθήσει το γεγονός ότι στο εξωτερικό έχεις την γυναίκα σου στο πλευρό σου;

Η γυναίκα μου, είναι το στήριγμά μου. Είναι πολύ σημαντικό που έχω αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μου. Από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα, κατάλαβα ότι θα με σπρώξει προς τα εμπρός. Κατάλαβα ότι αυτός είναι ο άνθρωπός μου. Με κάνει καλύτερο άνθρωπο, καλύτερο χαρακτήρα.

Κλείνοντας, αν μπορούσες να βελτιώσεις ένα στοιχείο του χαρακτήρα σου, ποιο θα ήταν αυτό;

Να μην είμαι τόσο ζεν!

Κυβέλη: Μετά από τόσα χρόνια καριέρας και τριβής με τον χώρο, να μην παίρνει μέσα του τόσο βαθιά κάτι που θα έπρεπε να έχει συνηθίσει. Για παράδειγμα, μία απόφαση του προπονητή.

Μέχρι να σταματήσω το ποδόσφαιρο, δεν θα το συνηθίσω. Δεν συνηθίζεται! Ο κάθε ποδοσφαιριστής όταν δεν παίζει, τρελαίνεται. Όταν βγαίνει αλλαγή, τρελαίνεται. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι έχω βελτιωθεί. Τώρα, πλέον, κάθε τέτοιο γεγονός, θα με πειράξει για μία μέρα. Μετά θα είμαι και πάλι… με τα χίλια!

Πώς έχεις μάθει τον εαυτό σου να ξεπερνάει την κακή βραδιά;

Με βοηθάει πολύ ο πατέρας μου και η γυναίκα μου. Σκέφτομαι πως ό, τι έγινε, έγινε. Δεν αλλάζει και πάμε για το επόμενο. Έμαθα πως μετράει η συνέπεια. Ξέρω ποιος είμαι, τι μπορώ να δώσω και πάντα θα υπάρχουν κακές βραδιές. Στο ποδόσφαιρο η χαρά είναι μία και σε εκτοξεύει, όμως, οι λύπες είναι καθημερινές.