Άρωμα Βαρετάδας: Η ομάδα με το πιο ιδιαίτερο όνομα ποδοσφαιρικής ομάδας στην Ελλάδα
Κάθε Κυριακή στην Ελλάδα αγωνίζονται χιλιάδες ερασιτεχνικές ομάδες. Μπροστά από τα ονόματα των περιοχών που εκπροσωπούν θα δει κανείς συνήθως τις λέξεις: Νίκη, Δόξα, Θύελλα, Θρίαμβος. Υπάρχουν, όμως, μερικά που είναι πιο ευρηματικά. Και σίγουρα ένα που βρίσκεται στην κορυφή της λίστας.
Πρόκειται για το Άρωμα, το Άρωμα Βαρετάδας. Μια ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα τα ορεινά της Αιτωλοακαρνανίας, η οποία ιδρύθηκε μόλις πριν από τέσσερα χρόνια και μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα έχει καταφέρει ήδη να πρωταγωνιστήσει και να διεκδικεί στα ίσια την άνοδο στην πρώτη ερασιτεχνική κατηγορία του νόμου. Ποια είναι η ιστορία της όμως και το κυριότερο: πώς προέκυψε η ονομασία Άρωμα;
Για να λάβουμε τις απαντήσεις μας, επισκεφτήκαμε το γήπεδο που χρησιμοποιεί ο σύλλογος ως έδρα τα τελευταία χρόνια, μερικά χιλιόμετρα μακριά. Αυτό συμβαίνει καθώς όπως εξηγεί ο Θωμάς Παπανίκος, ταμίας και ιδρυτής του συλλόγου, το χωριό δεν είχε ποτέ γήπεδο. Και μέχρι πρότινος ούτε και ποδοσφαιρική ομάδα. Όλα άλλαξαν όμως το 2020.
«10 μήνες τον χρόνο πρέπει να είσαι πάνω από την ομάδα. Έσοδα δεν υπάρχουν, είναι δύσκολες εποχές»
«Μεγάλωσα στη Βαρετάδα και έπαιξα ποδόσφαιρο ερασιτεχνικά σε πολλές ομάδες της περιοχής. Η ζωή τα έφερε όμως έτσι ώστε να φύγω από το χωριό και να ζήσω στην Αθήνα και αργότερα στη Λευκάδα. Πριν από μερικά χρόνια, όμως, επέστρεψα» εξηγεί. Στην αρχή ήρθε η ίδρυση της εθελοντικής ομάδας που είχε κυρίως ως στόχο τον καθαρισμό και τον καλλωπισμό των κοινόχρηστων χώρων του χωριού. Έτσι προέκυψε και το όνομα: Άρωμα.
Πολλά από τα μέλη εκείνης της ομάδας, λοιπόν, συνέβαλαν για τη δημιουργία λίγο καιρό αργότερα της ποδοσφαιρικής ομάδας. Το εντυπωσιακό της όλης υπόθεσης ήταν το χωριό δεν είχε ποτέ στο παρελθόν δικό του σύλλογο, κάτι το οποίο ήταν αρκετά σύνηθες στην περιοχή ιδιαίτερα τα 80s και τα 90s. Ο ενθουσιασμός και η συμμετοχή στα κοινά του συλλόγου ήταν τόσο μεγάλη που μόλις την πρώτη χρονιά, το Άρωμα κατάφερε να ανέβει κατηγορία. Τρία χρόνια και μια πανδημία μετά, πρωταγωνιστεί στη δεύτερη ερασιτεχνική κατηγορία του νόμου. Πέρυσι, τερμάτισε τρίτο. Φέτος ο στόχος, όπως εξηγεί, ο Θωμάς Παπανίκος, είναι να πάει ακόμη πιο ψηλά, γιατί όχι και να προκριθεί στην πρώτη.
Γνωρίζει, όμως, ότι δεν πρόκειται για ένα εύκολο εγχείρημα. «10 μήνες τον χρόνο πρέπει να είσαι πάνω από την ομάδα. Έσοδα δεν υπάρχουν, είναι δύσκολες εποχές. Να φανταστείς ότι αυτή τη στιγμή είμαστε η μοναδική ενεργή ομάδα του ορεινού βάλτου. Που κάποτε υπήρχαν τουλάχιστον πέντε. Ο δήμος Αμφιλοχίας πια έχει μόνο τέσσερις ομάδες. Τη Στάνου, τον Αμφίλοχο και άλλη μία στο Χαλκιόπουλο που είναι παιδική. Αν δεν τρέξεις, δεν γίνεται τίποτα. Μία ομάδα για να πρωταγωνιστήσει στη Β' θέλει από 10 έως 12 χιλιάδες ευρώ» εξηγεί.
Όπως σημειώνει, στον σύλλογο πια αγωνίζονται ποδοσφαιριστές από όλα τα τριγύρω χωριά. Κι αυτό γιατί καθίσταται αδύνατο πια να συντηρηθεί μια ερασιτεχνική ομάδα ποδοσφαίρου με παίκτες αποκλειστικά από έναν οικισμό. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο Βασίλης Ράπτης, ο οποίος πέρα από τον ρόλο του ποδοσφαιριστή έχει και εκείνον του προπονητή της ομάδας. Μόνο που τις συμβουλές δεν τις δίνει από τον πάγκο, αλλά μέσα από τον αγωνιστικό χώρο.
Σήμερα βέβαια όμως θα παρακολουθήσει το παιχνίδι πίσω από τα σύρματα, καθώς στο προηγούμενο ματς τιμωρήθηκε με κόκκινη κάρτα. Το ματς, όπως παραδέχονται όλοι είναι κρίσιμο, καθώς μπορεί να παίζουν με τη Θύελλα Παραβόλας, η οποία βρίσκεται στα χαμηλά της βαθμολογίας, ωστόσο με νίκη το Άρωμα Βαρετάδας θα βρίσκεται μόνο του στη δεύτερη θέση.
«Έχω πάντα κάτι να ασχολούμαι. Κοιμάμαι και ξυπνάω για την ομάδα. Και αυτό μου αρέσει»
Αρκετή ώρα πριν από την έναρξη του παιχνιδιού, ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται και να παίρνει θέση στα πλάγια του γηπέδου. Το τοπίο είναι μοναδικό. Από τη μία πλευρά, μια πλαγιά πυκνή με φυτά, που την άνοιξη γίνονται κατακίτρινα και από την άλλη στάνες με γουρούνια, πολλά από τα οποία κατά τη διάρκεια του ματς βολτάρουν γύρω από τα κόρνερ χωρίς να συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Οι θεατές είναι χωρισμένοι. Από τη μία πλευρά, οι υποστηρικτές του Αρώματος και από την άλλη εκείνοι της Θύελλας. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά υπάρχει ένταση στο παιχνίδι. Ο προπονητής των γηπεδούχων στέκεται σε έναν πεζούλι πίσω από τα σύρματα και δίνει οδηγίες. Σήμερα η ομάδα, ελέω και των διακοπών για τις γιορτές των Χριστουγέννων, έχει απουσίες και ο πάγκος είναι μικρός.
Οι μάχες είναι σώμα με σώμα. Οι ευκαιρίες δεν είναι πολλές και όταν αυτές έρχονται ο κόσμος ξεσηκώνεται. Τα σουτ συνήθως περνούν εκτός εστίας. Άλλα καταλήγουν στα χωράφια τριγύρω και μερικά ακόμη και στον επαρχιακό δρόμο πιο κάτω. Το ημίχρονο λήγει με σκορ 0-0. Παρά τις ευκαιρίες στο δεύτερο, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Το πρώτο ματς της χρονιάς λήγει χωρίς τέρματα.
Ο Θωμάς Παπανίκος είναι εκεί για να φροντίσει για οτιδήποτε χρειαστεί η ομάδα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη του παιχνιδιού. Μπορεί να ήθελε όσο τίποτα άλλο τη νίκη αλλά ξέρει ότι το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο ακόμη. Άλλωστε ο λόγος που ασχολήθηκε με την ομάδα δεν ήταν το αποτέλεσμα αλλά η αγάπη για το χωριό και το ποδόσφαιρο. «Έχω πάντα κάτι να ασχολούμαι. Κοιμάμαι και ξυπνάω για την ομάδα. Και αυτό μου αρέσει» καταλήγει.
Σειρά έχει τώρα ο δεύτερος γύρος. Κανείς δεν ξέρει αν το Άρωμα θα καταφέρει να πάρει το εισιτήριο ανόδου στην Α' κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ένα, όμως, είναι το δεδομένο: εάν υπήρχε πρωτάθλημα για τα πιο ξεχωριστά ονόματα ποδοσφαιρικών ομάδων στην Ελλάδα, σίγουρα θα ήταν στην κορυφή.
@Photo credits: Άκης Κατσούδας
