Στο Σαν Σίρο δεν πηγαίνεις μόνο για να δεις μπάλα

Μικρά κιόσκια με φανέλες και memorabilia και πάγκοι με βιβλία της ιστορίας των δύο ομάδων ακόμη και από τη δεκαετία του 1950. Το μάτι μου πέφτει γρήγορα σε μια εγκυκλοπαίδεια της Ίντερ. Ξεφυλλίζοντάς την, καταλαβαίνω ότι πρόκειται για ένα αρκετά παλιό σύγγραμμα που σίγουρα δεν αξίζει μόνο 20 ευρώ που το πουλάει ο μικροπωλητής. Φτάνω στο 1952, όχι τυχαία.

Είναι η χρονιά που ο πρώτος Έλληνας ποδοσφαιριστής πέρασε τα σύνορα της χώρας για να παίξει ποδόσφαιρο. Πρόκειται για τον τερματοφύλακα Νίκο Πεντζαρόπουλο που, όπως αποδεικνύουν και τα ντοκουμέντα που το Gazzetta έφερε στη δημοσιότητα πέρυσι, φόρεσε τη φανέλα της Ίντερ για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Κι αυτό γιατί ο Πανιώνιος, ο σύλλογος στον οποίο άνηκε στην Ελλάδα, δεν του έδωσε το δικαίωμα να φύγει. Οπότε οι μοναδικές εμφανίσεις του στην Ιταλία αφορούν ορισμένα φιλικά παιχνίδια, ακόμη και εσωτερικά της ομάδας, το φθινόπωρο του 1952.

Δυστυχώς, όμως, δεν κατάφερε να αγωνιστεί ποτέ στα επίσημα παιχνίδια του ιταλικού πρωταθλήματος, και έτσι, προς μεγάλη μου απογοήτευση, δεν αναφέρεται και στη λίστα με τους ποδοσφαιριστές της λίστας που ξεκίνησαν με την ομάδα εκείνη τη χρονιά. Η ιστορία, όμως, δε ξεγράφει ότι ο «Ήρωας του Τάμπερε», όπως ήταν και το προσωνύμιό του, υπήρξε ο πρώτος Έλληνας που τα κατάφερε σε μια εποχή που το άθλημα ακόμη εδώ ήταν ερασιτεχνικό.

Μέχρι σήμερα υπάρχουν αρκετοί ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τις φανέλες κυρίως της Ίντερ αλλά και της Μίλαν. Ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Γρηγόρης Γεωργάτος, ο Λάμπρος Χούτος, ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος. Ο τελευταίος, μάλιστα, μπορεί να μην αγωνίστηκε πολύ αλλά πρόλαβε μερικά από τα μέλη της μεγάλης γενιάς της ομάδας που της χάρισαν αρκετά scudetto και το Champions League.

Κανείς δε ξεχνάει την προσφορά τους. Για αυτό και έξω από το Σαν Σίρο, λίγο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι κόντρα στη Κάλιαρι υπάρχουν δεκάδες πάγκοι γεμάτοι με κόκκινα κασκόλ με τα πρόσωπα του Μαλντίνι, του Κακά, του Σεβτσένκο, του Ιντζάκι, του Βαν Μπάστεν και όλων των μεγάλων ποδοσφαιριστών που μεγαλούργησαν με τους ροσονέρο.

Το σημερινό παιχνίδι έχει μια πανηγυρική διάθεση καθώς είναι το πρώτο στην Ιταλία μετά τον θρίαμβο της ανατροπής και της κατάκτησης του ιταλικού Super Cup στη Σαουδική Αραβία. Οι ουρές γύρω από τις θύρες είναι τεράστιες.

Κατευθύνομαι προς τη 12. Γνώριζα, από τη στιγμή που έκλεινα κιόλας το εισιτήριο, ότι θα έβλεπα το παιχνίδι από πολύ ψηλά. Δεν ήξερα, όμως, ότι για να φτάσω ως εκεί, θα έπρεπε να κάνω τόσα βήματα. Νιώθεις ότι οι σκάλες δεν τελειώνουν ποτέ. Όταν βλέπω για πρώτη φορά το εσωτερικό του γηπέδου γεμάτο με κόσμο με πιάνει ένα ρίγος.

Εκείνη τη στιγμή αναλογίζομαι τα λόγια του φίλου μου Βρετανού δημοσιογράφου. Είναι πράγματι το πιο εντυπωσιακό γήπεδο στον πλανήτη. Και το προνόμιό μας είναι ότι είναι μόλις δυόμιση ώρες μακριά με το αεροπλάνο. Ένας ναός του ποδοσφαίρου που πρέπει πραγματικά να ζήσει από μέσα όποιος αγαπά το άθλημα.

Η θέα, πράγματι, προς τον αγωνιστικό χώρο δεν είναι και η καλύτερη. Ειδικά από τη στιγμή που ακριβώς μπροστά μου υψώνεται ένα πανήψηλο πλέξιγκλας που μειώνει αρκετά την ορατότητα. Από το σημείο, όμως, που μπορώ να δω πολύ καθαρά όλα τα άλλα.

Την τεράστια κερκίδα των οπαδών της Μίλαν από τη μία πλευρά που δεν σταματούν να τραγουδούν και να φωνάζουν συνθήματα κατά της Ίντερ καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική του και το κυριότερο: το πόσο πραγματικά τεράστιο είναι. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι πρόκειται για ένα γήπεδο 70 χιλιάδων θέσεων. Το 15ο σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το παιχνίδι δεν μπορώ να πω ότι έλεγε και πάρα πολλά. Χαρακτηριστικό είναι το πρώτο ημίχρονο λήγει με σκορ 0-0, χωρίς καμία από τις δύο ομάδες να υπερηφανεύεται ότι έκανε πολλά. Στο δεύτερο μέρος μπαίνουν δύο τέρματα αλλά η αναμέτρηση λήγει τελικά ισοπαλία. 1-1. Μέσα σε μερικά μόλις λεπτά το γήπεδο έχει αρχίσει να αδειάζει.

Οι περισσότεροι κατεβαίνουν γρήγορα τις σκάλες που μοιάζουν με τη ροή του κόσμου σαν περιστρεφόμενες και φτάνουν στο έδαφος. Οι μυρωδιές από τις καντίνες σού σπάνε τη μύτη. Όλοι τρώνε τα ντόπια σάντουιτς με κοτολέτα, σαλάμια και πολλή κέτσαπ. Όλα τα βαγόνια φεύγουν γεμάτα από το Σαν Σίρο. Η κοσμοσυρροή είναι τόσο μεγάλη που είναι αδύνατο να κάνεις ούτε ένα μικρό βήμα.

Οι περισσότεροι είναι απογοητευμένοι. Ξέρουν, όμως, ότι η σεζόν έχει πολύ δρόμο ακόμη. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι το εξής: θα είναι εκεί στο επόμενο και σε κάθε επόμενο εντός έδρας ματς της Μίλαν στο Σαν Σίρο. Άλλωστε είναι κάπως αδύνατο να ζεις σε αυτή την πόλη, να έχεις μερικά χιλιόμετρα μακριά αυτό το γήπεδο και εσύ να το παίξεις αδιάφορος.