Τσερίσεβ στο Gazzetta: «Χρειάστηκα ψυχολόγο, αλλά πλέον τις απαντήσεις μου τις δίνει ο Θεός»

Ντένις, καταρχάς, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που είσαι σήμερα μαζί μας. Είναι πραγματικά μεγάλη τιμή για εμάς που η πρώτη σου μεγάλη συνέντευξη στην Ελλάδα γίνεται στο Gazzetta.

«Ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ και είναι χαρά μου να μιλήσουμε».

Θα ήθελα να ξεκινήσω από τις ρίζες σου. Πώς θυμάσε τα παιδικά σου χρόνια;

«Θυμάμαι ότι μεγαλώσαμε στη Ρωσία. Ήμουν μικρός τότε και συνήθιζα να ακολουθώ τον πατέρα μου στους αγώνες του. Εκείνος έπαιζε στη Διναμό Μόσχας κι αυτές είναι οι πρώτες μου αναμνήσεις, πάντα είχαν φόντο το ποδόσφαιρο. Αυτή η εικόνα το να βλέπω τον πατέρα μου να αγωνίζεται, με συνοδεύει πάντα».

Και μετά μετακομίσατε στην Ισπανία, σωστά;

«Ναι, ο πατέρας μου πήρε μεταγραφή στη Σπόρτινγκ Χιχόν κι έτσι μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Ισπανία. Ήταν τότε που ξεκίνησα και εγώ να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο πιο σοβαρά».

Πριν πάμε στην Ισπανία, ας μείνουμε λίγο στα παιδικά σου χρόνια στη Ρωσία. Ο πατέρας σας ήταν ποδοσφαιριστής. Η μητέρα σου εκείνη την περίοδο ασχολούνταν με κάτι;

«Η μητέρα μου εργαζόταν για κάποια χρόνια. Ωστόσο, όταν μετακομίσαμε στη Μόσχα, εκείνη έμεινε στο σπίτι για να με φροντίσει, γιατί ήμουν μικρός και χρειαζόμουν την προσοχή της».

Εχεις αδέρφια;

«Ναι, έχω έναν μικρότερο αδερφό. Είναι δέκα χρόνια μικρότερος από εμένα, τώρα είναι 24 χρονών».

Η οικογένειά σου έχει παράδοση στο ποδόσφαιρο. Ήταν μοιραίο να ακολουθήσεις την καριέρα του πατέρα σου;

«Παρακολουθούσα τα παιχνίδια του πατέρα μου από μικρός και με ενέπνεε πάρα πολύ. Ήθελα κι εγώ να κάνω το ίδιο. Όταν μετακομίσαμε στo Νίζνι Νόβγκοροντ, άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο και συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε πραγματικά. Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά. Στην αρχή το έκανα για τη χαρά του παιχνιδιού, για να διασκεδάζω με τους φίλους μου. Με τον καιρό, άρχισα να δουλεύω πιο σκληρά για να εξελιχθώ».

Σου άρεσε το σχολείο; Πώς τα πήγαινες με τα μαθήματα;

«Ναι, μου άρεσε πολύ το σχολείο. Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, γιατί είχα καλή μνήμη και μπορούσα να θυμάμαι εύκολα αυτά που διάβαζα. Ακόμα και μετά το σχολείο, πήγα στο πανεπιστήμιο και σπούδασα για τέσσερα χρόνια . Αν ήθελα, θα μπορούσα να δουλέψω ως δάσκαλος μετά την ποδοσφαιρική μου καριέρα».

Εχεις ακόμα χρόνια για να σκεφτείς γι' αυτό νομίζω (γέλια). Πώς βλέπεις την καριέρα σου σήμερα;

«Σήμερα θέλω να απολαμβάνω κάθε στιγμή. Το ποδόσφαιρο είναι η μεγάλη μου αγάπη. Έχω παίξει επαγγελματικά για πάνω από 20 χρόνια και θέλω να συνεχίσω όσο περισσότερο μπορώ».

Όταν ήσουν παιδί, φανταζόσουν ποτέ ότι θα έφτανες να αγωνίζεσαι στο κορυφαίο επίπεδο, αποκομίζοντας εικόνες από τη Ρεάλ Μαδρίτης και την εθνική ομάδα;

«Όταν ξεκίνησα στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο στόχος μου ήταν να φτάσω στην πρώτη ομάδα. Αυτό ήταν το μεγάλο μου όνειρο. Η εθνική ομάδα δεν ήταν τότε στο μυαλό μου, γιατί έμοιαζε πολύ δύσκολο να το πετύχω. Με τον καιρό όμως, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, δούλεψα σκληρά και κατάφερα να το πετύχω κι αυτό».

Τι σημαίνει για σένα αυτή η διαδρομή που έχεις διανύσει ως σήμερα;

«Είναι ένα ταξίδι γεμάτο χαρές και προκλήσεις. Κοιτώντας πίσω, είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω ζήσει και για το γεγονός ότι κατάφερα να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα».

Γνωρίζω ότι έχεις μια βαθιά σχέση με τη θρησκεία και το Θεό. Πόσο σημαντική είναι για εσένα η πίστη;

«Είναι πολύ σημαντική. Κάθε μέρα, προσπαθώ να ευχαριστώ τον Θεό – το πρωί που ξυπνάω και το βράδυ πριν κοιμηθώ. Αυτή η σχέση με τον Θεό είναι για μένα βασική. Εδώ, στην Ελλάδα, υπάρχει το Άγιο Όρος και προσπαθώ να το επισκέπτομαι τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο. Είναι για μένα σαν μια "επαναφόρτιση μπαταριών". Όταν αισθάνομαι ότι η ενέργειά μου έχει μειωθεί, πηγαίνω εκεί για να ανανεωθώ».

Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος πνευματικός στο Άγιο Όρος που ακολουθείς;

«Ναι, φυσικά. Όταν επισκέπτομαι το Άγιο Όρος, πάντα αναζητώ καθοδήγηση από τους πατέρες. Είναι σημαντικό να ακούς αυτά που λένε – όχι μόνο για το σώμα σου, αλλά και για την ψυχή και το μυαλό σου. Μένω εκεί μερικές μέρες, μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, για να ανακαλύψω ξανά τον εαυτό μου. Είναι ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος εκεί κι αυτό με βοηθάει πάρα πολύ».

Το ότι η Ελλάδα είναι μια χώρο με ορθόδοξους Χριστιανούς ήταν και ένας λόγος που επιλέξατε να έρθετε στην Ελλάδα;

«Ναι, ήταν σίγουρα ένας από τους λόγους. Η Ελλάδα είναι μια Ορθόδοξη χώρα, και αυτό με έκανε να νιώσω άνετα. Μετά τη Ρωσία, ένιωσα ότι εδώ θα μπορώ να διατηρήσω αυτή τη σύνδεση με τη θρησκεία μας».

Μετά τη μεγάλη νίκη - πρόκριση με τον Πανσερραϊκό, έμαθα ότι κατευθείαν πήγες να προσευχηθείς στις εικόνες που έχεις μαζί σου.

«Ναι, πάντα στη ζωή μου προσπαθώ να διατηρώ μια πνευματική σύνδεση με τα πράγματα που κάνω. Οπότε ήταν λογικό να το κάνω και μετά τη νίκη επί του Πανσερραϊκού. Προσευχήθηκα για την επιτυχία μας. Ήταν κάτι που βγήκε φυσικά από μέσα μου - όπως κάνω πάντα εξάλλου».

Να γυρίσουμε στο ποδόσφαιρο και πάλι. Ποιος ήταν ο άνθρωπος που αναγνώρισε πρώτος το ταλέντο σου όταν ήσουν ακόμα παιδί;

«Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που με βοήθησαν στο ταξίδι αυτό. Στην ακαδημία, έπαιζα με εξαιρετικούς παίκτες, πολλοί από τους οποίους ήταν καλύτεροι από εμένα. Ωστόσο, πιστεύω ότι αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν η αποφασιστικότητά μου και η προθυμία να δουλέψω σκληρά».

Κοιτάζοντας πίσω σήμερα, τι θεωρείς ότι σ' έκανε να προχωρήσεις και να φτάσεις σ' αυτό το επίπεδο;

«Νομίζω ότι ήταν η αφοσίωσή μου. Η δουλειά μου, η επιμονή κι η πίστη στον εαυτό μου με έφεραν εδώ που είμαι».

Πολλοί νέοι σε ηλικίες από 15 έως 19 βρίσκονται αντιμέτωποι με διάφορες δυσκολίες και πειρασμούς. Εσύ πώς κατάφερες να παραμείνεις συγκεντρωμένος στους στόχους σου;

«Είναι αλήθεια ότι αυτές οι ηλικίες θες να βγεις έξω, να πας σε κλαμπ, να χαλαρώσεις. Ίσως κάποια στιγμή το ήθελα, αλλά είχα ένα όνειρο. Ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και αυτό το όνειρο ήταν μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο. Έτσι, αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι και ευχαριστώ τον Θεό που έκανα τη σωστή επιλογή».

Ο Νίκος Βέργος, ο μόνος Ελληνας που έχει περάσει από την ομάδα της Ρεάλ Β' έχει πει στο Gazzetta ότι σ' αυτήν την ομάδα δεν είναι αρκετό το να είσαι καλός παίκτης. Πρέπει να είσαι ο καλύτερος. Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που πρέπει να έχεις για να ξεχωρίσεις ώστε να επιβιώσει κανείς σ' ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον;

«Στη Ρεάλ Μαδρίτης, δεν αρκεί μόνο το ταλέντο. Πρέπει να μπορείς να διαχειρίζεσαι την πίεση γενικότερα – την πίεση των φιλάθλων, των συμπαικτών σου και του ίδιου σου του εαυτού. Πολλοί ήταν καλύτεροι από εμένα, αλλά αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν η αποφασιστικότητα και η συνέπεια στη δουλειά μου. Υπάρχουν στιγμές που δεν παίζεις και πρέπει να αποδεχθείς την κατάσταση και να συνεχίσεις να δουλεύεις».

Η δουλειά μπορεί αν σε οδηγήσει σ' άλλους δρόμους αν εν τέλει δεν μπορέσεις να παίξεις στην πρώτη ομάδα;

«Σίγουρα. Αν δεν καταφέρεις να φτάσεις στην πρώτη ομάδα της Ρεάλ, αυτό δεν σημαίνει ότι ήρθε το τέλος. Υπάρχουν πάντα άλλες ευκαιρίες, σ' άλλες ομάδες ή ακόμα και σε διαφορετικές χώρες. Για εμένα, το σημαντικό είναι να μην εγκαταλείπεις. Αν κάποιος μου έλεγε ότι δεν με χρειάζεται, δεν θα καθόμουν να κλαίω. Θα γύριζα σπίτι, θα δούλευα πιο σκληρά, θα έκανα γυμναστική, θα δυνάμωνα το σώμα μου και θα συνέχιζα να προσπαθώ».

Εχεις παίξει δίπλα σε σπουδαίους παίκτες, όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

«Φανταστικά. Το να παίζεις δίπλα σε θρύλους του ποδοσφαίρου, όπως ο Κριστιάνο, είναι κάτι που σε εμπνέει και σε βοηθά να μεγαλώσεις τόσο ως παίκτης όσο και ως άνθρωπος. Το επίπεδο είναι εξαιρετικά υψηλό και αυτό σε αναγκάζει να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό κάθε μέρα».

Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις σου από τη συνεργασία σου μ' αυτούς τους κορυφαίους παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης;

«Πρώτα απ’ όλα, οι πρώτες φορές που πήγα για προπόνηση με την πρώτη ομάδα ήταν αξέχαστες. Ήμουν περίπου 16-17 χρονών και ο προπονητής τότε ήταν ο Μανουέλ Πελεγκρίνι. Ήταν μια μαγική στιγμή. Στην προπόνηση ήταν θρύλοι όπως ο Ραούλ, ο Φαν Νίστελροϊ, ο Ρομπίνιο και ο Ίκερ Κασίγιας. Ήμουν ενθουσιασμένος αλλά και αρκετά αγχωμένος».

Ήταν δύσκολο να προσαρμοστείς σ' αυτό το επίπεδο;

«Φυσικά. Στην αρχή ήμουν πολύ φοβισμένος για να μη χάσω τη μπάλα. Θυμάμαι να σκέφτομαι συνεχώς, "Μην κάνεις λάθος!" Όμως οι συμπαίκτες μου ήταν απίστευτα υποστηρικτικοί και με βοήθησαν να χαλαρώσω. Σίγουρα, όταν προπονείσαι με τέτοιους παίκτες, η πίεση είναι μεγάλη. Αν κάνεις ένα λάθος, είναι εντάξει, αλλά αν συνεχίσεις να κάνεις λάθη, οι αντιδράσεις τους γίνονται πιο έντονες. Μετά τη δεύτερη ή τρίτη μπάλα που θα χάσεις, θα σε κοιτάξουν και ίσως σου πουν: "Ξύπνα, συγκεντρώσου!" Αυτό όμως είναι μέρος της διαδικασίας και της προσαρμογής σ' αυτό το επίπεδο».

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ιστορία από εκείνες τις προπονήσεις που θυμάσαι ιδιαίτερα;

«Θυμάμαι μια φορά σε μια προπόνηση, έκανα ένα λάθος και έχασα τη μπάλα. Ο Ραούλ, αντί να με αποθαρρύνει, ήρθε κοντά μου και με ενθάρρυνε να συνεχίσω. Μου είπε: "Μην ανησυχείς, όλοι κάνουμε λάθη. Σημασία έχει πώς αντιδράς μετά." Αυτή η στιγμή μου έδωσε τεράστια αυτοπεποίθηση και με βοήθησε να καταλάβω τη σημασία του να έχεις θετική νοοτροπία, ακόμα κι όταν είσαι υπό πίεση».

Κάτι άλλο που σου έχει μείνει χαραγμένο;

«Θυμάμαι μια από τις πρώτες μέρες που ήμουν στην πρώτη ομάδα. Δεν θα ξεχάσω μία προπόνηση όπου πήγα να πάρω την κατοχή σε μια φάση και έπρεπε να δώσω πάσα στον Λούκα Μόντριτς. Χάνω την πρώτη μπάλα. Με κοιτάζει περίεργα αλλά ήταν να σαν να μου λέει "δεν πειράζει θα μου δώσει την επόμενη".

Είπα, εντάξει. Μετά χάνω τη δεύτερη όμως και ήταν σαν να μου έλεγε "Έλα, ξύπνα". Στη Ρεάλ αντιλαμβάνεσαι πως η πίεση είναι τέτοια που απαγορεύεται να χάσεις έστω μία μπαλιά. Θέλουν από εσένα να παίζεις γρήγορα, με δύο επαφές το πολύ. Είναι δυναμικό το ποδόσφαιρο. Είναι σημαντικό να παίζεις με γρήγορη σκέψη.

Επίσης, θυμάμαι, σε μια προπόνηση τον Μπενζεμά που ήταν καταπληκτικός. Στην προπόνηση, στους αγώνες επίσης, ήταν, τέτοιος ποδοσφαιριστής που με το που βρισκόταν στην κατάλληλη θέση, θα σκόραρε. Τέτοιου είδους παίκτες θέλουν να τους δίνεις τη μπάλα, είναι πιο εγωιστές, αλλά δεν πειράζει. Ωστόσο, ο Κριστιάνο ήταν κάτι διαφορετικό. Ο Κριστιάνο έπαιρνε την μπάλα και... μπουμ. Σκόραρε πάντα».

Εχεις να μας μοιραστείς κάποια ξεχωριστή εμπειρία μαζί του;

«Ναι... Θυμάμαι ένα ματς του Champions League. Νομίζω ότι παίζαμε στο Μάντσεστερ για το Champions League και γυρίσαμε στη Μαδρίτη στις 3 ή 4 τα ξημερώματα. Πήγαμε στο προπονητικό για να πάρουμε τα αυτοκίνητά μας. Δεν έπαιζα τότε ακόμη στην πρώτη ομάδα, αλλά ταξίδευα με την αποστολή. Όλοι, λοιπόν, πήραν τα αυτοκίνητά τους για να πάνε σπίτι αλλά ο Ρονάλντο ξέρεις τι έκανες; Πήγε σ' έναν χώρο που έχει το προπονητικό και έκανε ice bath. Έμεινα έκπληκτος παρόλο που ήξερα πόσο επαγγελματίας είναι».

Eίναι επίσης κάτι που σε κάνει να σκεφτείς «αν κάνει ο Κριστιάνο αυτό εγώ τι πρέπει να κάνω»;

«Δουλεύει σαν θηρίο κάθε μέρα. Αν θέλουμε να πετύχουμε κάτι, απλά κάτι, ίσως ένα μικρό μέρος απ' ό,τι πέτυχε εκείνος, πρέπει να κάνουμε περισσότερα απ' αυτόν (Ρονάλντο) - ειδικά από τη στιγμή που δεν έχει κάποιος το ταλέντο του. Απλά πρέπει να δουλέψει».

«Ο Μαρσέλο ήτα ο πιο αστείος τύπος»

Ο παίκτης που σε έκανε να νιώθεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση; Πού είχες περισσότερη μεγαλύτερη άνεση στα αποδυτήρια μαζί του; Που ήταν ίσως πιο χαβαλές;

«Ο Μαρσέλο ήταν ο πιο αστείος τύπος, πάντα έκανε πλάκες, ήταν πολύ καλός τύπος, πολύ ωραίος».

Μια στιγμή που θυμάσαι ιδιαίτερα από τη Ρεάλ Μαδρίτης; Κάτι που σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο για εσένα; Ίσως το ντεμπούτο σου ή όταν έμαθες ότι θα είσαι στην 1η ομάδα για πρώτη φορά...

«Ναι... Φυσικά! Θυμάμαι όταν ήμουν στην Καστίγια, στη 2η ομάδα, όπου με φώναξε στην εθνική Ρωσίας ο Καπέλο.

Εκανα το ντεμπούτο μου τον Νοέμβριο νομίζω κόντρα στις ΗΠΑ στη Ρωσία. Παίξαμε. Στη συνέχεια, όταν πήγα μετά τον αγώνα στα αποδυτήρια, είχα ένα μήνυμα στο τηλέφωνό μου από τον Μουρίνιο και μου έλεγε: "Συγχαρητήρια για το πρώτο παιχνίδι".

Δεν είχα καν τον αριθμό του και ο Μουρίνιο μού έλεγε: "Συγχαρητήρια για το πρώτο παιχνίδι με την εθνική ομάδα. Την επόμενη εβδομάδα, θα παίξεις μαζί μας". Μου έγραψε αυτό πριν από ένα ματς Κύπελλο.

Ξέρεις, ο Μουρίνιο γνώριζε ότι ο πατέρας μου ήταν μεγάλος παίκτης στη Ρωσία κι ότι είχε παίξει στην εθνική. Γι' αυτό και στο μήνυμά του συνεχάρη και τον πατέρα μου. Εκείνη τη μέρα είχα 1.000.000 μηνύματα, αλλά μετά ήρθε αυτό του Ζοσέ Μουρίνιο και είπα, "ώπα, αυτό είναι κάτι το διαφορετικό"».

Τι τύπος ήταν ο Μουρίνιο;

«Ξέρεις, είναι διαφορετικός απ' αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση. Είναι πολύ καλός. Οπότε κι εγώ θα του είμαι πάντα ευγνώμων γιατί είχαμε καταπληκτικούς παίκτες στην Καστίγια. Με πήρε και με έβαλε να παίξω για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Για μένα είναι ο σημαντικότερος προπονητής στην καριέρα μου. Μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω με την πρώτη ομάδα. Ξέρεις πώς πάει... Μετά απ' αυτό, ανοίγονται περισσότερες πόρτες, οπότε έπαιξε μεγάλο ρόλο στην καριέρα μου».

Ο Καπέλο στην Εθνική επίσης να φανταστώ;

«Ναι, επίσης σημαντικός, αλλά ήμουν μαζί του προς το τέλος του της καριέρας του. Ήμασταν μαζί στην εθνική Ρωσίας και θυμόταν τη Ρεάλ επίσης με αγάπη. Κέρδισε 2 ή 3 πρωταθλήματα και ήταν διαφορετικός προπονητής. Είχε... ιταλικό στιλ. Με πίστευε και με έβαλε να παίξω. Μου έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστώ με το εθνόσημο. Έτσι, έτσι θα του είμαι επίσης τόσο ευγνώμων».

Ο Μουρίνιο σού είπε τίποτα πριν παίξεις στο πρώτο σου ματς;

«Απλά: "Μπες και παίξε". Μιλήσαμε μία μέρα πριν το ματς, ήμασταν στο ξενοδοχείο και με φώναξε για να μου πει: "Παίξε όπως κάνεις πάντα. Είσαι καλός. Μη φοβάσαι και όλα θα πάνε καλά". Προσπάθησε να με ηρεμήσει, να μην είμαι νευρικός. Μου είπε ίσως κάποια πράγματα από άποψη τακτικής αλλά όχι τόσα πολλά».

Και έρχεται η στιγμή που τα πόδια σου πατούν στο γρασίδι του Μπερναμπέου. Πώς νιώθεις;

«Ήταν λες και είμαι σε ταινία, ήταν καταπληκτικά».

Νομίζω ότι έπαιξες με τη Ρεάλ σε 6 παιχνίδια... Όχι πολλά. Ωστόσο, αυτή η εμπειρία με τη Ρεάλ ήταν η σημαντικότερη της καριέρας σου;

«Ήταν πολύ καλή, αλλά ήμουν πολύ νέος και πολύ φιλόδοξος και εκείνη την εποχή δεν είχα την υπομονή να μείνω εκεί ώστε να παλέψω περισσότερο για τη θέση μου. Μέσα σε 6 μήνες, έπαιξα μόνο αυτά τα 6 παιχνίδια και ήθελα να φύγω για να παίξω, γιατί ο προπονητής στην εθνική ομάδα εκείνη την εποχή ήταν ο Σλούτσκι και μου είχε πει: "Αν δεν παίζεις, δεν θα πας στο Euro". Οπότε ένιωθα και την πίεση από αυτό. Αλλά αν είχα την ευκαιρία να αλλάξω κάτι, θα έμενα με τον Ζιντάν στη Ρεάλ Μαδρίτης και θα έβλεπα τι θα γινόταν. Ποτέ δεν ξέρεις.

Όμως, εκείνη την εποχή το μυαλό μου λειτουργούσε διαφορετικά. Ήμουν πολύ φιλόδοξος. Ήθελα να είμαι στην εθνική ομάδα, να παίζω κάθε λεπτό. Ήταν σημαντικό. Μερικές φορές πρέπει να έχεις υπομονή και όταν σου δίνεται η ευκαιρία να παίξεις, να την αρπάξεις.

Είχες μιλήσει με τον Ζιντάν για τη θέση σου στην ομάδα;

«Ναι. Παίξαμε 6 μήνες με τον Ράφα Μπενίτεθ. Δεν έπαιζα πολύ και όταν ήρθε ο Ζιντάν, μου είπε: "Άκου, αν μείνεις, θα σε υπολογίζω. Θέλω να μείνεις". Ωστόσο, ήξερα ότι ήθελα να φύγω, γιατί είχα προτάσεις από καλές ομάδες που έπαιζαν επίσης στο Europa League και στο Champions League. Οπότε μου είπε: "Τι θέλεις να κάνεις;" Του είπα ότι ήθελα να φύγω για να παίζω περισσότερα λεπτά. Και μετά από 10 παιχνίδια τραυματίστηκα και δεν έπαιξα στο Euro. Αλλά έτσι είναι. Πρέπει να παίρνεις κάποιες αποφάσεις».

Υπήρχε κάποιος συμπαίκτης σου που σε έκανε ιδιαίτερη εντύπωση για τη στήριξή του προς το πρόσωπό σου;

«Ναι, θυμάμαι ότι ο Ραούλ Αλμπιόλ, για παράδειγμα, ήταν ένας από αυτούς που με ενθάρρυνε πολύ. Ήταν θετικός άνθρωπος και πάντα έβρισκε τον τρόπο να σε κάνει να νιώθεις άνετα. Επίσης, ο Ίκερ Κασίγιας. Θυμάμαι στις προπονήσεις όταν παίζαμε αντίπαλοι, αστειευόταν λέγοντας: "Πάλι αυτός; Αυτός ο πιτσιρικάς δεν σταματάει! Θα μας... σκοτώσει με το τρέξιμό του!" Αυτές οι μικρές στιγμές σημαίνουν πολλά για έναν νέο παίκτη».

Θυμάσαι το πρώτο σου γκολ ενάντια στον Κασίγιας;

«Το πρώτο δεν το θυμάμαι, αλλά θυμάμαι ένα πολύ ωραίο γκολ που είχα πετύχει. Ήταν μια "λόμπα", όπως λέτε εδώ στην Ελλάδα. Ήταν φανταστικό συναίσθημα, ειδικά απέναντι σε έναν τόσο μεγάλο τερματοφύλακα».

Και τελικά πήρες την απόφαση να φύγεις από τη Ρεάλ Μαδρίτης...

«Ήταν δύσκολη απόφαση, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να συνεχίσω την καριέρα μου κάπου που θα είχα περισσότερες ευκαιρίες να αγωνιστώ όπως σου είπα και πριν».

Υπήρξε κάποια στιγμή που χρειάστηκες ψυχολογική υποστήριξη για να αντιμετωπίσεις την πίεση; Διότι εσύ ειδικά τότε αποφάσισες να φύγεις για να παίξεις στο Euro και τελικά τραυματίστηκες.

«Υπήρξε μια περίοδος που συνεργάστηκα μ' έναν ψυχολόγο στη Ρεάλ. Ήταν ένας άνθρωπος που δούλευε εκείνη την εποχή στον σύλλογο και με βοήθησε πάρα πολύ. Όταν ήμουν στη Βαλένθια, επίσης συνεργάστηκα μ' έναν ψυχολόγο. Αυτή η βοήθεια ήταν πολύτιμη, ιδιαίτερα για τη διαχείριση της πίεσης».

Και τώρα;

«Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η στήριξή μου προέρχεται κυρίως από την πίστη μου στον Θεό. Όταν έχω προβλήματα ή δυσκολίες, προσεύχομαι. Αυτή η εσωτερική δύναμη είναι που με καθοδηγεί πλέον».

Παρόλο που είσαι κοντά στο Θεό δεν απέρριψες την επιστήμη. Σημαντικό αυτό.

«Στη ζωή μου υπήρξαν στιγμές που συνεργάστηκα με ψυχολόγους και με βοήθησαν πάρα πολύ. Ωστόσο, κάποια στιγμή ένιωσα ότι η δύναμη του Θεού ήταν αυτή που μπορούσε να με βοηθήσει ακόμα περισσότερο. Όταν έχω προβλήματα, προσεύχομαι και λέω την προσευχή του Ιησού. Κατά κάποιον τρόπο, όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα».

Η πίστη καθοδηγεί τη ζωή σου;

«Ναι. Πλέον, όταν έχω κάποιο ερώτημα ή χρειάζομαι καθοδήγηση, συζητώ με τον πνευματικό μου πατέρα. Μου δίνει τις σωστές κατευθύνσεις κι αυτό με έχει βοηθήσει να αντιμετωπίζω τη ζωή πιο ήρεμα και με περισσότερη σιγουριά».

Μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης, ποια ήταν η επόμενη μεγάλη απόφαση στη ζωή σου;

«Αφού έφυγα από τη Ρεάλ, βρέθηκα για λίγο στη Σεβίλλη. Εκεί η ζωή μου δεν ήταν εύκολη. Δεν αγωνιζόμουν πολύ και είχα πολλή αγωνία για το μέλλον μου. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, αλλά αυτή με βοήθησε να αναθεωρήσω πολλά».

Τι εννοείς;

«Κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω το στόχο μου και τον τρόπο που σκεφτόμουν. Ήμουν λίγο χαμένος τότε. Αυτή η εμπειρία με έκανε πιο δυναμικό, μου έδειξε ότι πρέπει να δουλεύω περισσότερο και να μην τα παρατάω».

Θυμάστε κάτι θετικό από εκείνη την περίοδο στη Σεβίλλη; Κατέκτησες το Euro.

«Αν και η περίοδος ήταν δύσκολη, κέρδισα εμπειρίες που με βοήθησαν να ωριμάσω. Είναι μέρος της πορείας μου και δεν θα την άλλαζα, γιατί με διαμόρφωσε ως άνθρωπο και παίκτη. Ήθελα πολύ να παίξω και να δείξω ότι είμαι ο καλύτερος. Όταν αγωνίζεσαι σε τέτοιο επίπεδο, υπάρχει πάντα αυτή η πίεση να αποδείξεις την αξία σου».

Είχες συμπαίκτη και τον Ιμπόρα εκεί, που τον είδαμε να κατακτά με τον Ολυμπιακό το Conference League.

«Ο Ιμπόρα ήταν πραγματικά ένας πολύ καλός φίλος και συμπαίκτης. Τον αγαπώ πολύ. Ο Βιθέντε, επίσης, ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους μου στο ποδόσφαιρο. Παίξαμε μαζί στη Σεβίλλη και στη συνέχεια βρεθήκαμε στη Βιγιαρεάλ. Αυτή η περίοδος ήταν ιδιαίτερη για εμένα, καθώς ήταν μια περίοδος που ήρθαμε κοντά».

Όταν ο Ιμπόρα ήρθε στον Ολυμπιακό, υπήρξαν πολλοί που είπαν ότι δεν έκανε αλλά μετά το δεύτερο μισό της σεζόν, παρακαλούσαν να μείνει.

«Είναι αλήθεια ότι όταν πρωτοήρθε στον Ολυμπιακό, ο Ιμπόρα αντιμετώπισε έντονη κριτική. Ήταν δύσκολο για εκείνον, αλλά μετά την πρώτη σεζόν, όλα άλλαξαν. Εδειξε τις πραγματικές του ικανότητες και έγινε βασικό στοιχείο της ομάδας. Ήταν καθοριστικός παίκτης για τον Ολυμπιακό και, τελικά, ο κόσμος τον εκτίμησε τόσο που ήθελε να μείνει πάση θυσία».

Ποια είναι η γνώμη σου για τον Ιμπόρα, τόσο ως παίκτη όσο και ως άνθρωπο;

«Είναι ένας απίστευτος άνθρωπος και εξαιρετικός παίκτης. Με βοήθησε πάρα πολύ σε δύσκολες περιόδους, όπως τότε που ήμουν στη Σεβίλλη. Παρόλο που πήγαμε σε διαφορετικές ομάδες, διατηρήσαμε πολύ καλή σχέση και συζητάμε ακόμα. Στο γήπεδο, είναι έξυπνος, ξέρει πώς να διαβάζει το παιχνίδι και επιλέγει σωστά τις θέσεις του. Είναι ιδιαίτερα καλός στο να παίζει με το κεφάλι και αυτό τον έκανε ακόμα πιο χρήσιμο στη θέση του. Τον αγαπώ, όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες αλλά και γιατί είναι εξαιρετικός άνθρωπος».

Μου είπες ότι ο Μαρθελίνο είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές που είχες.

«Ο Μαρθελίνο ήταν καθοριστικός για την καριέρα μου. Η εποχή εκείνη είχε πολλές προκλήσεις, αλλά με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε τον χώρο να αποδείξω τον εαυτό μου. Αυτό ήταν το κλειδί για να βρω ξανά την αυτοπεποίθησή μου και να επιστρέψω δυναμικά.

Όταν έφτασα στη Βιγιαρεάλ, είχα την ίδια, ίσως, "αυτοπεποίθηση" που είχα και στη Σεβίλλη. Ήμουν αρκετά αλαζόνας. Θυμάμαι ότι, κατά τη διάρκεια μίας προπόνησης, είπα κάτι για το πώς γινόταν η προπόνηση. Ο Μαρθελίνο σταμάτησε τα πάντα, με πήρε στην άκρη και μου είπε: "Αν σκεφτείς κάτι τέτοιο ξανά, δεν θα παίξεις άλλο. Θα φύγεις από την ομάδα".

Θυμάσαι τι ήταν αυτό που είπες;

«Είχα κάνει ένα σχόλιο για την προπόνηση, όχι τόσο για το τι κάναμε, αλλά για τον τρόπο που το κάναμε. Ήταν άστοχο, και ο Μαρθελίνο με έβαλε στη θέση μου. Ήταν αυστηρός αλλά δίκαιος. Μου είπε ότι αν το ξανακάνω, δεν θα έχω θέση στην ομάδα».

Πώς σε επηρέασε αυτή η στιγμή;

«Ήταν καθοριστική. Ένας φίλος μου μού είπε τότε: "Πρέπει να κάνεις κάτι λάθος, γιατί όλοι σου λένε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα". Άρχισα, λοιπόν, να αναρωτιέμαι. Κατάλαβα ότι χρειαζόταν να αλλάξω. Και όντως, μετά από εκείνη τη στιγμή, η καριέρα μου απογειώθηκε. Ήταν μία από τις καλύτερες χρονιές μου».

Είναι εντυπωσιακό που αναγνωρίζεις τα λάθη σου και το λες ανοιχτά. Δεν είναι εύκολο για όλους.

«Σ' ευχαριστώ. Ήταν δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Έκανα πολλά λάθη, ειδικά στα πρώτα μου χρόνια. Ίσως μιλήσαμε στη σωστή στιγμή της ζωής μου, γιατί, αν αυτή η συζήτηση είχε γίνει δέκα χρόνια νωρίτερα, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά».

Είναι σπάνιο να βλέπουμε τέτοια αυτογνωσία. Ευχαριστούμε που τα μοιράζεστε μαζί μας όλα αυτά.

«Εγώ σας ευχαριστώ. Όλα αυτά είναι μέρος της πορείας μου. Χωρίς αυτά, δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Τότε μπορεί και να μη μιλούσαμε για όλα αυτά που λέμε σήμερα».

Μια περίοδο γράφτηκε ότι σε ήθελε ο Ολυμπιακός. Είχες πράγματι πρόταση;

«Δεν μπορώ να πω ότι είχα πραγματικές προτάσεις, αλλά υπήρξε κάποιο ενδιαφέρον. Όχι μόνο από τον Ολυμπιακό, αλλά και από τον Παναθηναϊκό, μερικά χρόνια αργότερα. Υπήρχε ενδιαφέρον, αλλά δεν ξέρω αν ήταν πραγματικό. Άκουσα κάποιες φήμες για ελληνικές ομάδες που με ήθελαν, αλλά τίποτα συγκεκριμένο. Ήταν περισσότερο συζητήσεις και όχι επίσημες προτάσεις».

Η εμπειρία στη Βαλένθια πώς ήταν;

«Έπαιξα δύο φορές στη Βαλένθια. Την πρώτη φορά πήγα εκεί αφού είχα φύγει από τη Ρεάλ. Ακολούθησα τον Μαρθελίνο, ο οποίος είχε σημαντικό ρόλο στην καριέρα μου. Ωστόσο, όταν εκείνος απολύθηκε, έφυγα κι εγώ. Αργότερα, επέστρεψα στη Βαλένθια. Ήταν μια καλή ομάδα και παρόλο που υπήρχαν δυσκολίες, αποκόμισα πολλές εμπειρίες».

Πώς ήταν η κατάσταση τότε στην ομάδα;

«Η Βαλένθια αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα εκείνη την περίοδο. Ο νέος ιδιοκτήτης, από τη Σιγκαπούρη, προσπάθησε να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Παρά τις δυσκολίες, η ομάδα είχε καλό δυναμικό και έδειξε χαρακτήρα σε κρίσιμα παιχνίδια. Ήταν μια περίοδος που απαιτούσε προσαρμοστικότητα, αλλά συνολικά, η εμπειρία ήταν θετική. Κάθε εμπειρία, είτε καλή είτε κακή, με βοήθησε να εξελιχθώ, τόσο ως παίκτης όσο και ως άνθρωπος. Η καριέρα μου ήταν γεμάτη προκλήσεις, αλλά είμαι ευγνώμων για όλα όσα έζησα. Οι δύσκολες στιγμές μου δίδαξαν πολλά και οι καλές στιγμές με έκαναν να αγαπήσω ακόμα περισσότερο το ποδόσφαιρο».

Για ποιον λόγο επέστρεψες στην Βαλένθια;

«Νομίζω πως ήταν η καλύτερη επιλογή που είχα εκείνη την περίοδο. Ένας από τους βασικούς λόγους ήταν ο Μαρθελίνο. Ήξερα τον τρόπο που ήθελε να παίζω και τι ζητούσε από εμένα ως ποδοσφαιριστή. Αυτό έκανε την απόφαση πολύ πιο εύκολη για μένα».

Τι ήταν αυτό που έκανε τον Μαρθελίνο τόσο ξεχωριστό στα μάτια σου;

«Δεν ήταν μόνο ότι με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε ευκαιρίες να παίξω. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η μεθοδικότητά του. Ήξερε πώς να προετοιμάζει την ομάδα. Πριν από κάθε παιχνίδι, ήμασταν απόλυτα έτοιμοι. Μας εξηγούσε ακριβώς τι να κάνουμε σε κάθε πιθανό σενάριο. Εάν ο αντίπαλος έκανε κάτι συγκεκριμένο, γνωρίζαμε πώς να αντιδράσουμε. Ήταν σαν να βλέπαμε το παιχνίδι να ξετυλίγεται ακριβώς όπως το είχε προβλέψει. Ήταν απίστευτο πώς οι οδηγίες του έκαναν το παιχνίδι πιο εύκολο για εμάς. Δεν χρειαζόταν να σκεφτόμαστε πολύ κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ήμασταν προετοιμασμένοι για κάθε κατάσταση. Και αν δεν ακολουθούσες τις οδηγίες του, ήταν εμφανές ότι το λάθος ήταν δικό σου».

Άρα ξεχωριστή εκείνη η περίοδος στην καριέρα σου;

«Ήταν μια από τις καλύτερες περιόδους της καριέρας μου. Παίξαμε εξαιρετικό ποδόσφαιρο και καταφέραμε να διακριθούμε, τόσο σε εγχώριο επίπεδο όσο και στην Ευρώπη. Μάλιστα, πετύχαμε να κερδίσουμετο Copa del Rey, κάτι που δείχνει τη δουλειά που κάναμε όλοι μαζί ως σύνολο».

Στη Βαλένθια, τι έγινε κι η ομάδα μετά δεν είχε ανάλογη συνέχεια;

«Μετά από τα πρώτα δύο χρόνια, τα πράγματα έγιναν λίγο πιο δύσκολα, καθώς δεν εξελιχθήκαμε όπως θα θέλαμε στην Ευρώπη. Ήταν δύσκολο, γιατί χάσαμε μερικούς σημαντικούς παίκτες από την ομάδα. Αυτό έκανε την κατάσταση πιο απαιτητική γι' αυτούς που έμειναν».

Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες εκεί;

«Είχα πολλούς καλούς φίλους και συμπαίκτες στην ομάδα. Ξεχωρίζω τον Ζάουμε Ντόμενεκ, τον Κάρλος Σολέρ, τον Χοσέ Γκαγιά τον αρχηγό μας, αλλά και τον Μάνου Βαγιέχο, που ήταν πολύ καλός φίλος μου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν την εμπειρία μου στην ομάδα ιδιαίτερη».

Είσαι ο παίκτης που θα κάνει χαβαλέ στα αποδυτήρια;

«Προσπαθώ πάντα να είμαι θετικός και να βοηθάω όσο μπορώ με τη συμπεριφορά μου. Το χαμόγελο κι η καλή διάθεση είναι πολύ σημαντικά, ειδικά όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα».

Πλέον είσαι στην Ελλάδα. Πώς είναι εδώ η ζωή; Σ' αρέσει;

«Το περιβάλλον στην Ελλάδα είναι πολύ φιλικό και ζεστό. Στο ποδόσφαιρο, αλλά και γενικά στην καθημερινότητα, οι άνθρωποι δείχνουν μεγάλο πάθος. Μου αρέσει αυτή η κουλτούρα, γιατί μοιάζει με αυτή της Ισπανίας, όπου το συναίσθημα και το πάθος έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο».

Είχες ποτέ πρόβλημα με κάτι που γράφτηκε στα ΜΜΕ ή στα social media; Χρειάστηκε να πάρεις τηλέφωνο δημοσιογράφο να του ζητήσεις το λόγο;

«Όχι, ποτέ. Θυμάμαι ένα περιστατικό όταν ήμουν στην Κάντιθ, όπου υπήρχε ένα ζήτημα με τις κίτρινες κάρτες. Είχα μαζέψει τρεις κίτρινες κάρτες ενώ έπαιζα στη Βιγιαρεάλ κι αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να χάσω ένα παιχνίδι. Έτυχε να είναι το επόμενο παιχνίδι κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν ήταν κάτι σημαντικό, αλλά έγινε αρκετή συζήτηση γύρω από αυτό».

Πώς αντιμετωπίζεις την κριτική, ειδικά τώρα που τα social media παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο;

«Προσπαθώ να μην διαβάζω τίποτα. Ό,τι λένε οι άλλοι για μένα δεν είναι δική μου δουλειά. Εστιάζω στο να είμαι ο καλύτερος για την ομάδα μου και τους συμπαίκτες μου. Η κριτική μπορεί να είναι σκληρή, ειδικά όταν ήμουν νεότερος και μόλις είχα φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο. Από τα 100 σχόλια, αν τα 95 είναι θετικά και τα 5 αρνητικά, το μυαλό σου τείνει να κολλάει σε αυτά τα 5. Αυτό μπορεί να σε φθείρει. Έτσι, αποφάσισα να μην διαβάζω τίποτα».

Υπήρξε κάποιος που σε βοήθησε να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις;

«Ναι, ο πατέρας μου. Ήταν και εκείνος ποδοσφαιριστής και μου δίνει πάντα χρήσιμες συμβουλές. Οι παρατηρήσεις του είναι εποικοδομητικές και εστιάζουν σε ό,τι μπορώ να βελτιώσω. Αυτή είναι η διαφορά από την κριτική που προέρχεται από έξω και μπορεί να σε καταστρέψει. Έχω επίσης τους προπονητές μου, που με βοηθούν να γίνομαι καλύτερος».

Τι συμβουλή θα έδινες σ' έναν νεαρό ποδοσφαιριστή που προσπαθεί να διαχειριστεί την πίεση και την κριτική;

«Να παραμένει συγκεντρωμένος στη δουλειά του και να μη δίνει σημασία στην εξωτερική κριτική. Είναι σημαντικό να ακούει μόνο τις φωνές που τον βοηθούν να βελτιωθεί, όπως οι προπονητές του και οι κοντινοί του άνθρωποι. Και, πάνω από όλα, να πιστεύει στον εαυτό του».

Μετά τη Βαλένθια, ήθελες να παραμείνεις στην Ισπανία ή σκεφτόσουν ότι ήρθε η στιγμή να γνωρίσεις ένα άλλο πρωτάθλημα;

«Αρχικά, ήθελα να παραμείνω στην Ισπανία. Υπήρχαν κάποιες προτάσεις από μικρότερες ομάδες, αλλά τελικά αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό και να μετακομίσω στην Ιταλία. Μου προσέφεραν ένα καλό project κι συμβόλαιο δύο ετών. Ήταν μια ευκαιρία να ζήσω μια διαφορετική εμπειρία, καθώς έπαιζα στην Ισπανία για πάνω από δέκα χρόνια».

Και πώς πήγαν τα πράγματα στη Βενέτσια;

«Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Τους πρώτους δύο μήνες έπαιξα αρκετά παιχνίδια, σκόραρα κι η απόδοσή μου ήταν καλή. Ωστόσο, τα αποτελέσματα της ομάδας δεν ήταν όπως αναμένονταν στη συνέχεια κι αυτό οδήγησε το κλαμπ σε αλλαγές. Ο προπονητής απολύθηκε και αργότερα και ο τεχνικός διευθυντής που με είχε φέρει στην ομάδα. Ήταν δύσκολη περίοδος για μένα, καθώς δεν αισθανόμουν ότι ο νέος προπονητής με εμπιστευόταν. Ήταν πραγματικά μια μεγάλη δυσκολία αλλά προσπαθούσα να παραμένω θετικός και να κάνω το καλύτερο για να συνεχίσω».

Μετά από αυτή την εμπειρία, πώς αποφασίσατε να μετακομίσετε στην Ελλάδα;

«Σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα για μια νέα αρχή. Η πρόταση από την Ελλάδα ήταν ενδιαφέρουσα, και ήθελα να δω κάτι διαφορετικό».

Πόσο σημαντική ήταν η υποστήριξη της οικογένειάς σου κατά τη διάρκεια αυτών των αλλαγών;

«Ήταν καθοριστική. Ειδικά η γυναίκα μου, με την οποία είμαστε παντρεμένοι εδώ και 1,5 χρόνο, ήταν πάντα δίπλα μου. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου χρονιάς στην Ιταλία, με στήριξε πάρα πολύ, κάτι που ήταν ανεκτίμητο, καθώς εκείνη την περίοδο αποκτήσαμε και το πρώτο μας παιδί. Ήταν δύσκολες στιγμές, αλλά όταν γύριζα σπίτι, ένιωθα ασφαλής και ευτυχισμένος χάρη σε εκείνη».

Πώς γνωριστήκατε με τη γυναίκα σου;

«Γνωριστήκαμε στην εκκλησία της ρωσικής κοινότητας στη Μαδρίτη. Η γνωριμία μας έγινε σε μια δύσκολη περίοδο. Αλλά μόλις περάσαμε έναν χρόνο μαζί, καταλάβαμε ότι θέλαμε να είμαστε για πάντα μαζί».

Το θέμα του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας πώς το βλέπεις;

«Ελπίζω πραγματικά να τελειώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, γιατί πολλοί άνθρωποι υποφέρουν και στις δύο πλευρές. Είναι θλιβερό να βλέπεις πόσος πόνος υπάρχει. Για τους λόγους και όλα αυτά δεν είμαι ο κατάλληλος για να μιλήσει».

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία με τον Πανιώνιο; Θυμάστε την ημέρα που έμαθες για την πρόταση;

«Εκείνη την περίοδο ήμουν στη Μαδρίτη. Είχα προτάσεις από τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία, από ομάδες της πρώτης κατηγορίας. Ωστόσο, ένιωσα ότι η καλύτερη επιλογή για μένα και την οικογένειά μου ήταν να έρθω στην Ελλάδα. Ήμουν πολύ χαρούμενος όταν ήρθε η πρόταση του Πανιωνίου, γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να αγωνιστώ και να δείξω την αξία μου».

Πώς αντέδρασες όταν έμαθες για τον Πανιώνιο;

«Αρχικά προσπάθησα να συγκεντρώσω όσο περισσότερες πληροφορίες μπορούσα για την ομάδα. Είχα φίλους που γνώριζαν κάποιους από τους παίκτες της ομάδας, και όλοι μιλούσαν πολύ θετικά. Θυμάμαι ότι ο Τάσος Αυλωνίτης, που είναι φίλος ενός φίλου μου, μου είπε πως ο Πανιώνιος είναι ένα φανταστικό μέρος για να αγωνιστείς. Αυτά τα λόγια έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου να έρθω».

Ποια ήταν η αντίδρασή σου όταν είδες τον κόσμο να σε υποδέχεται στο αεροδρόμιο;

«Ήταν συγκινητικό. Όταν γράφτηκε ότι έρχομαι στην Ελλάδα, υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός. Ο Πανιώνιος έχει ιστορία στην Ελλάδα και είναι υπέροχο να βλέπεις μια ομάδα να ξεκινά κάτι νέο και να επενδύει σε 'σένα. Είναι τιμή μου που έγινα μέρος αυτού του project».

Πόσο σημαντικό είναι για έναν παίκτη να νιώθει ότι η ομάδα του τον θέλει τόσο πολύ;

«Είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα. Όταν νιώθεις ότι ο προπονητής, ο πρόεδρος, ο σύλλογος γενικά, πιστεύουν σε 'σένα, αυτό σου δίνει αυτοπεποίθηση και σε κάνει πιο αποτελεσματικό. Κατά τη γνώμη μου, όταν ένας παίκτης αισθάνεται αυτή την εμπιστοσύνη, μπορεί να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του».

Γενικότερα, από την όλη κουβέντα μας αυτό αντιλαμβάνομαι. Ότι για 'σένα παίζει μεγάλο ρόλο να νιώσεις ότι σε εμπιστεύονται.

«Φυσικά. Θέλω να επιστρέψω αυτή την εμπιστοσύνη με τη δουλειά μου στο γήπεδο. Νομίζω ότι κάθε παίκτης αισθάνεται το ίδιο. Αν πας σ' έναν σύλλογο που πραγματικά σε θέλει, είναι πιο εύκολο να προσαρμοστείς, να βρεις το ρυθμό σου και να δείξεις ποιος είσαι. Αν όμως δεν υπάρχει αυτή η υποστήριξη, τότε ό,τι κι αν κάνεις, θα είναι δύσκολο να πετύχεις».

Στον Πανιώνιο συνεργάστηκες και μ' έναν θρύλο του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον Αντώνη Νικοπολίδη. Κι αυτός με την εθνική του ομάδα έκανε κάτι ξεχωριστό, όπως κι εσύ στο Μουντιάλ που ήσουν πρώτος σκόρερ για την εθνική σου.

«Ήταν μεγάλη χαρά και τιμή. Ο Νικοπολίδης είναι θρύλος, και ο Τάσος Αυλωνίτης είναι εξαιρετικός παίκτης, με καριέρα σε μεγάλες ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Το γεγονός ότι μιλούν με τόσο καλά λόγια για τον σύλλογο δείχνει ότι ο Πανιώνιος επενδύει σοβαρά σε παίκτες και προσωπικότητες που έχουν φιλοδοξίες για να προχωρήσουν και να εξελιχθούν - και μαζί μ' αυτούς κι ο σύλλογος φυσικά».

O Πανιώνιος είναι το καλύτερο μέρος για εσένα σ' αυτήν τη φάση της καριέρας σου;

«Ναι, σίγουρα. Ήθελα να παίζω και να συνεχίσω να απολαμβάνω το παιχνίδι. Νιώθω καλά, παρόλο που είμαι 34 χρονών. Ήταν μια εξαιρετική απόφαση να έρθω εδώ. Ελπίζω να συνεχίσω για αρκετά ακόμα χρόνια, ίσως να φτάσω και τα 40, όπως άλλοι παίκτες».

Εχει δυσκολέψει το έργο σας για την άνοδο όμως.

«Είναι μια μεγάλη πρόκληση, αλλά πρέπει να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Όλοι δουλεύουμε σκληρά για να πετύχουμε τον στόχο. Είμαι αισιόδοξος ότι, αν δώσουμε το 100%, θα τα καταφέρουμε. Αν δεν κάνουμε την προσπάθειά μας δεν θα μάθουμε αν θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι τόσο σημαντικό».

Τι σου αρέσει περισσότερο στην καθημερινότητά σου στην Ελλάδα;

«Το πρωί κάνω προπονήσεις. Το φαγητό είναι εξαιρετικό και περνάω χρόνο με την οικογένειά μου. Είναι ένας ιδανικός τρόπος ζωής».

Δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στην εθνική ομάδα και στο Μουντιάλ.

«Ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Αν και στο Euro δεν αποδώσαμε τόσο καλά όσο θα θέλαμε, το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν πραγματικά ξεχωριστό. Ήταν τιμή μου να συμμετάσχω με την εθνική ομάδα και να ζήσω αυτές τις μοναδικές στιγμές».

Η εμπειρία σου στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν μοναδική. Τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνες τις στιγμές;

«Ήταν σαν όνειρο. Θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι μας ενάντια στη Σαουδική Αραβία. Ήθελα μόνο να παίξω λίγα λεπτά, για να μπορώ να πω στα παιδιά μου ότι συμμετείχα σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Και τελικά, έγινα ένας από τους βασικούς παίκτες της ομάδας. Ήταν κάτι περισσότερο από όνειρο».

Νιώθεις ικανοποιημένος με την καριέρα σου;

«Νιώθω χαρούμενος, αλλά πάντα θέλω περισσότερα. Ο επόμενος στόχος μου είναι να πάω με τον Πανιώνιο στη Super League 1. Αυτό θα ήταν το ιδανικό. Πάμε Πανιωνάρα».