Γκαμπριέλ Μπατιστούτα: Το αφεντικό!
Η εικόνα πάνω απ’ όλα και τα σουτ-κεραυνοί πάνω απ’ όλους. Και επειδή το προϊόν είναι κυρίως τηλεοπτικό, κύριε σκηνοθέτη αναζητήστε τον έναν, τον μοναδικό και μοναχικό καουμπόι. Όχι, μην μπερδεύεστε. Πίσω από την κάμερα ο Σέρτζιο Λεόνε και μπροστά απ’ αυτήν, ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα! Ένας Ιταλός καλλιτέχνης και ένας Αργεντινός πάντα συνεννοούνται. Τώρα, εσείς οι θεατές, ανοίξτε τις χούφτες σας και αφήστε τα δολάρια, ευρώ, να πέσουν. Ψιθυρίστε τη νοσταλγία λέγοντας «κάποτε στη Δύση βλέπαμε…» και ύστερα συγκεντρώστε το βλέμμα σας στον καλό, τον κακό, τον άσχημο. Στον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα!
Εντάξει, άσχημο δεν τον λες. Βέβαια, γούστα είναι αυτά… Καλός όμως ήταν σίγουρα. Και κακός όσο λίγοι. Μέσα στο γήπεδο φυσικά. Το πλάνο ανοίγει, πάμε στο παλιό, το σινεμασκόπ και βλέπουμε τον έναν, τον εκτελεστή, να περιμένει. Ο αντίπαλος στέκεται και ψάχνει το αγριεμένο του βλέμμα. Ό,τι και να γίνει η μπάλα δεν θα περάσει τη γραμμή του τέρματος. Και επειδή το τρένο που σφυρίζει τρεις φορές δεν ακούγεται, αναλαμβάνει ο «Μπατιγκόλ». Όλα θα γίνουν με την ταχύτητα μιας σφαίρας. Κίνηση, σήκωμα ποδιού, εκτέλεση, αστραπές και βροντές. Η μπάλα δέχεται το χάδι το διχτυών και ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα αποδεικνύει ότι το γήπεδο ποδοσφαίρου είχε και έχει ένα αφεντικό, την αφεντιά του!
Γράφουν οι: Αλέξανδρος Στεργιόπουλος - Πολύδωρος Παπαδόπουλος
Ειδωλοποιήθηκε γιατί αγάπησε με πάθος!
Στο γήπεδο, η απλότητα συχνά μετατρέπεται σε πιο σύνθετη υπόθεση. Ως οπαδοί, πολλές φορές εξοργιστήκαμε με παίκτες που δεν μπόρεσαν να βάλουν την μπάλα στα δίχτυα. Μόνο λίγοι εκλεκτοί, φαίνεται, πως έχουν... χάρτη του στόχου τυπωμένο μέσα στα κεφάλια τους. Λιγότεροι ακόμη είναι σε θέση να συντονίσουν αυτή την εικόνα με τα πόδια τους. Ενας από αυτούς ήταν και ο Γκάμπριελ Μπατιστούτα. Φιγούρα συνώνυμη με την εποχή των 90s. Για κάθε ρομαντικό του ποδοσφαίρου, αυτός ο ατίθασος τύπος με την περήφανη χαίτη να ανεμίζει στο «Αρτέμιο Φράνκι» θα παραμείνει για πάντα ως ένα από τα σύμβολα της αγνής πλευράς του ποδοσφαίρου.
Βρέθηκε ίσως στο ωραιότερο πρωτάθλημα που έχουμε δει (μαζί με την Premier League στην αρχή του αιώνα), τότε, που η Serie A βίωνε το ξεκίνημα της δικής της ιστορικής ακμής. H Φιορεντίνα τον έκανε δικό της μαζί με τον σούπερ γκολτζή, τον Λατόρε, ο οποίος είχε μαζί του κι ένα περιοδικό που τον χαρακτήριζε ως «τον νέο Μαραντόνα». Τη συνέχεια την ξέρει όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης. Ο Μπατιστούτα πέτυχε 13 γκολ στην πρώτη σεζόν, στη 2η 16, όμως δεν μπόρεσε να γλιτώσει την ομάδα από τον υποβιβασμό. Μόνος του πάλευε, μόνος του μάτωνε, μόνος του... λύγισε μιας και οι άλλοι είχαν παραδώσει πνεύμα από νωρίς. Ήταν τότε που ο Μπατιστούτα κλήθηκε να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση της καριέρας του, παραμένοντας πιστός στους Βιόλα.
Μια απόφαση που περικλείει στο ακέραιο το ανόθευτο συναίσθημα του Αργεντινού για τη Φιορεντίνα. «Ερωτεύτηκα την πόλη και την ατμόσφαιρα και είπα στον εαυτό μου ότι θα μείνω εδώ. Ήταν μια εποχή που με ήθελαν ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ», ήταν η εξήγηση που έδωσε στον Τύπο για τον λόγο που δεν έφυγε ποτέ.
Η ιστορία τον δικαίωσε. Το 1996 οδήγησε τη Φιορεντίνα στο Κύπελλο Ιταλίας σε μια σεζόν που τον βρήκε πρώτο σκόρερ της Serie A με 26 γκολ ενώ λίγο αργότερα ταπείνωσε στον τελικό του Super Cup τη Μίλαν για να χαρίσει στη Φλωρεντία ακόμα ένα τρόπαιο. «Μπατιγκόλ», «ο Άγγελος Γαβριήλ», ο «μπομπέρ με το υπερυψωμένο δάχτυλο». Σε αυτά τα εννέα χρόνια βρήκε δίχτυα 207 φορές, ειδωλοποιήθηκε και λατρεύτηκε όσο λίγοι. Το τελευταίο παιχνίδι του Μπατιστούτα με τη φανέλα της Φιορεντίνα, μπροστά στους λατρεμένους οπαδούς του, ήρθε έξι μήνες πριν από το παιχνίδι στο Olimpico.
Απέναντι στην ήδη υποβιβασμένη ομάδα της Βενέτσια χρειαζόταν δύο γκολ για να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Κουρτ Χάμριν. Ο Μπατιστούτα είχε κάτι καλύτερο, αφού με ένα χατ τρικ έκανε τον τέλειο αποχαιρετισμό. Και η αφοσίωση που έδειξε στους Βιόλα κατά τα εννιά χρόνια της κοινής τους πορείας δεν κλονίστηκε ούτε την στιγμή της μεγάλης φυγής. Ο ίδιος έσπασε τα δεσμά της αγνής αγάπης, ο ποδοσφαιρικός του εγωισμός ζητούσε κάτι πολύ περισσότερο και η Φιορεντίνα του Τσέκι Γκόρι δεν μπορούσε να του δώσει. Ισως τον κορόιδεψε, όμως ο ίδιος είχε πάρει την απόφασή του. Η Ρόμα ήταν ο επόμενος σταθμός μιας και η πρότασή της έκανε καλό και στον σύλλογο που λάτρεψε!
Το όνειρο του Scudetto το έζησε στη Ρώμη
Ο Καπέλο δάκρυσε στο άκουσμα του deal (36 εκατ. ευρώ για έναν 30αρη) με τον Μπατιστούτα, όπως και ο ίδιος όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πρώην του ομάδα. «Από τους οπαδούς ζητώ μόνο να με καταλάβουν και αν επιστρέψω ως αντίπαλος, να με χαιρετήσουν με όλη τους την αγάπη». Υπήρξε όμως διχασμός μεταξύ των οπαδών σχετικά με το πώς θα έπρεπε να τον χαιρετίσουν στο «Olimpico». Αλλοι ήθελαν να τον κράξουν, άλλοι να τον αποθεώσουν και άλλοι να αδιαφορήσουν. Η μοίρα έπαιξε τη δική της μπάλα και ο «Μπατιγκόλ» πέτυχε ένα απίθανο γκολ στη νίκη της Ρόμα «Ο Μπατιστούτα έσπασε την καρδιά της Φιορεντίνα, όπως και τη δική του» έγραψε την επόμενη μέρα ο Τύπος, επηρεασμένος από την αντίδραση του Μπατιγκόλ και τα δάκρυα που κύλησαν στο πρόσωπό του μετά το περίφημο γκολ.
Οι οπαδοί των Βιόλα ωστόσο δεν μπορούσαν ξαφνικά να απαρνηθούν τον δικό τους Θεό... Στο τέλος της σεζόν ωστόσο οι αμφιβολίες για την επιλογή του είχαν ξεδιαλύνει πλήρως. Με τον ίδιο άλλωστε να βάζει 20 γκολ στο πρωτάθλημα, η Ρόμα σκαρφάλωσε στην κορυφή της Ιταλίας τον Μάιο του 2001 για να κατακτήσει το πρώτο της Scudetto έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια. Ο «μπομπέρ» πλέον είχε χαράξει ακόμα ένα χρυσό κεφάλαιο στην καριέρα του, αλλά και στα ιταλικά γήπεδα.
Τα παρατσούκλια είναι αρχαία εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να επαινούν τις δεξιότητες των θνητών. Στο ποδόσφαιρο, μόνο λίγοι είναι σε θέση να τα τιμήσουν πραγματικά. Ο Μπατιστούτα ή «Μπατιγκόλ», ανταποκρίθηκε σε αυτό από την αρχή της καριέρας του μέχρι το τέλος. Ήταν τέτοια η ποιότητά του που, μόνο ο Λιονέλ Μέσι μπορούσε να τον ξεπεράσει στην Αργεντινή.
Eίχε κάτι από το χρυσάφι των τίγρεων
Το να παίζεις για την Εθνική Αργεντινής είναι υποχρέωση, ευλογία, κατάρα αλλά και άλυτος γρίφος. Κάπως σαν το διάβασμα του Χούλιο Κορτάσαρ (ίσως ο κορυφαίος Αργεντινός λογοτέχνης). Είναι απαραίτητο να τον διαβάσεις. Ένα κομμάτι του μεγαλείου σου παραδίδεται και την ίδια στιγμή νιώθεις τους πόνους της πνευματικής δοκιμασίας. Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα τίμησε τη φανέλα με το εθνόσημο, την ίδρωσε, την ύψωσε περήφανα, ακολούθησε τη δόξα του παρελθόντος, τα λάθη και τα πάθη της εθνικής πορείας και στο τέλος έδωσε τα πάντα και πήρε τα ελάχιστα, τα πολύτιμα.
Ήταν απαραίτητο, αναπόφευκτο, να γίνει μέλος της «Αλμπισελέστε». Αυτή του έδωσε κάτι από τον ποδοσφαιρικό της πλούτο. Αυτός της έδωσε πολύ κόπο και μια μεγάλη ψυχή που χωρούσε τις πίκρες, κυρίως, και τις χαρές. Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα έδωσε τα πάντα στη χώρα του κι ένα μερίδιο του πάθους του αντήχησε στη φανέλα με τον εθνόσημο.
Ο Μπατιστούτα, λοιπόν, όχι μόνο δεν φοβήθηκε την ποδοσφαιρική κληρονομιά του τόπου του, όχι μόνο δεν λύγισε υπό το βάρος της μαραντονικής σκιάς, αλλά χάραξε τις δικές του εθνικές και ποδοσφαιρικές, γραμμές. Αν τα σχηματοποιήσουμε και τα κωδικοποιήσουμε, θα πούμε ότι κατέγραψε 78 συμμετοχές και 56 γκολ. Έλαβε μέρος σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα. Έλαβε μέρος σε τρία Κόπα Αμέρικα και κατέκτησε τα δύο. Μέχρι να τον περάσει ο Λιονέλ Μέσι, ήταν πρώτος σκόρερ της Εθνικής Αργεντινής.
Και να η «μετάφραση» σε όλα τα προηγούμενα. Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα δεν έγινε ποτέ το χρυσό παιδί του έθνους. Μάλιστα, έφυγε από την Εθνική ομάδα, το 2002, πικραμένος. Και όμως! Όπως ο συμπατριώτης του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, μέγας λογοτέχνης, έτσι και αυτός είχε μέσα του κάτι από το χρυσάφι των τίγρεων. Ο Μπατιστούτα επέκτεινε τη δημιουργία των άλλων και μέσα αυτή δημιουργούσε και ο ίδιος! Κάπου εκεί αχνοφαίνεται ο Μπόρχες.
Κι αν θέλετε τον λόγο του… Θεού για να σας πείσει, ιδού: Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε δηλώσει πως ήταν ο καλύτερος επιθετικός που είχε δει να παίζει.
Η επώδυνη αναμέτρηση με το απόλυτο
Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα δεν δίστασε να αναμετρηθεί με το... απόλυτο του παιχνιδιού. Τι σημαίνει αυτό; Γι’ αυτόν δεν αρκούσε να προσπαθείς, να έχεις θέληση και αγωνία για το ποδόσφαιρο. Αν η ψυχή σου δεν «φώναζε» κι αν το κορμί σου δεν έπιανε τα όρια του, δεν είχες κάνει τίποτα. Ο «Μπατιγκόλ» ήξερε ότι μόνο η μέγιστη προσπάθεια βλέπει τον ήλιο από κοντά και σε αυτήν έμεινε. Σταθερά, ευλαβικά και άκρως επώδυνα. Ο Αργεντινός με τον πόνο έγινε αδελφός και ποτέ δεν άφησε τη λαβωμένη κραυγή του να βγει στο γήπεδο. Άντεξε, επέμεινε και όλες τις προκλήσεις και απαιτήσεις του πράσινου πεδίου (του γηπέδου) τις δέχτηκε, τις πολέμησε και τις νίκησε. Μέχρι που αποχώρησε από την ενεργό δράση…
Η είδηση αυτή όποιον τον έβρισκε τον σόκαρε. Τα δημοσιεύματα έκαναν λόγο πως ο Μπατιστούτα δεν μπορούσε να περπατήσει! Οι δηλώσεις του ήταν αφοπλιστικές: «Άφησα το ποδόσφαιρο και σε μία νύχτα δεν μπορούσα να περπατήσω. 'Έβρεξα' το κρεβάτι μου, παρότι το μπάνιο ήταν ήταν μόλις τρία μέτρα μακριά. Ήταν ξημερώματα και ήξερα ότι αν σταθώ όρθιος, το πόδι μου θα με πεθάνει. Πήγα στον γιατρό και του είπα να μου ακρωτηριάσει τα πόδια. Με κοίταξε και μου είπε ότι ήμουν τρελός. Δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο, ήταν τόσο μεγάλος ο πόνος». Αυτά έλεγε στο «TyC Sports». Οι χόνδροι και οι τένοντες είχαν καταστραφεί. Ο Μπατιστούτα τα έδινε όλα σε κάθε αγώνα.
Ο χρόνος του έκανε μια μικρή χάρη και δεν «μίλησε» όταν έπρεπε. Η σιγή του, όμως, δεν θα έμενε για πάντα. Η γλώσσα του κενού και ο ήχος του κενού επιτέθηκαν στον Αργεντίνο. Για αυτό και ζήτησε τον ακρωτηριασμό. Για αυτό και υπήρξαν κινητικά προβλήματα μετά την ενεργό δράση. Ο ίδιος κατάλαβε ότι έδωσε πολύ περισσότερα απ’ όσα έπρεπε να δώσει. Αλλά αυτός ήταν ο παίκτης Μπατιστούτα. Τα έδινε όλα για μια χούφτα χρυσόσκονη κι ας ήξερε ότι το χέρι του χρόνου και ο αέρας θα τα σαρώσουν όλα.
AlexisPASas..
Λατρεία μεγάλη ο Μπατιγκολ, μεγαλούργησε σε μια εποχή που πολλοί ποδοσφαιριστές είχαν ρομαντισμό μέσα τους. Ποιός παίκτης της αξίας του,θα ακολουθούσε την ομάδα του στην β κατηγορία; Κανείς. Ένας επιθετικός που λατρευες να παρακολουθείς, οι κινήσεις, το πώς υποδεχόταν την μπάλα, πως εκτελούσε, ο πανηγυρισμός, ήταν όλα αυτά που ζητούσε ένας ποδοσφαιρόφιλος. Δεν μου αρέσει να κάνω σύγκριση παικτών, όμως δεν έχω δει ακόμα σέντερ φορ της αξίας του Μπατιγκολ, μπορεί να υπάρχουν σέντερ φορ που έχουν βάλει περισσότερα γκολ,έχουν κερδίσει περισσότερα τρόπαια, δεν έχει σημασία για μένα. Ο Μπατιστούτα έπαιξε στο καλύτερο και δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου, μέλος μίας ομάδας που δεν ήταν από το πάνω ράφι και όμως ο ίδιος διέπρεψε, πάρα λίγο να πάρει και το πρωτάθλημα, αν ο Εντμουντο,το κτήνος όπως ήταν το παρατσούκλι του, δεν άφηνε την ομάδα για να διασκεδάσει στο καρναβάλι την περίοδο που ο Γκάμπριελ είχε τραυματιστεί. Μου λείπουν τέτοιοι παίκτες,μου λείπει αυτό το ποδόσφαιρο που δεν ήταν όλα εμπόριο. Υπήρχε συναίσθημα, υπήρχαν παίκτες σημαίες, έλεγες Τότι και σκεφτόσουν Ρόμα, έλεγες Ντελ Πιέρο και σκεφτόσουν Γιούβε, Μαλντίνι Μίλαν και ούτω καθεξής.
antfouk
Τρεις παίκτες ήθελα να γράψω, όχι δύο! :)
antfouk
Μπράβο, Αλέξη, βλέπεις τα οπαδικά άρθρα, κ μετά διαβάζεις αφιερώματα σε τέτοιους παίκτες και σχόλια σαν το δικό σου. Χαίρομαι κ για την αναφορά σε δύο παίκτες που μπορούσαν ταυτόχρονα να είναι και ελίτ στο παιχνίδι τους, και σημαίες των ομάδων τους, και τζέντλεμεν, Κύριοι με το κάπα κεφαλαίο.