Μπραντ Φρίντελ στο Gazzetta: «Νικοπολίδης ο πιο γνωστός Ελληνας, θάρρος και αθλητικότητα τα πιο σημαντικά προσόντα»

Πώς διάλεξες τη θέση του τερματοφύλακα; Είχες παίξει ποτέ σε άλλη θέση όταν ξεκίνησες;

«Ήμουν επιθετικός στα πολύ πρώτα μου χρόνια, αλλά γύρω στην ηλικία των 15-16 ξεκίνησα να παίζω ως τερματοφύλακας. Επίσης, έπαιξα σε υψηλό επίπεδο μπάσκετ, τένις και χόκεϊ επί πάγου».

Όταν ξεκίνησες την καριέρα σου στην Premier League, δεδομένου ότι η μεταγραφή σου δεν ήταν εύκολη, φανταζόσουν ποτέ ότι θα γίνεις ο παίκτης με τις περισσότερες σερί συμμετοχές στην πρώτη κατηγορία;

«Καθόλου. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Δεν είχαμε καν επαγγελματική λίγκα στις ΗΠΑ όταν μεγάλωνα, οπότε το να παίξω έστω έναν αγώνα στην Premier League ήταν όνειρο που έγινε πραγματικότητα, πόσο μάλλον να παίξω 310 συνεχόμενους αγώνες».

Τι είδους πνευματική και σωματική προετοιμασία απαιτήθηκε για να πετύχεις αυτό το τρομερό επίτευγμα;

«Η σωματική προετοιμασία μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε ηλικία, αρκεί να είσαι πειθαρχημένος και συγκεντρωμένος. Η πνευματική προετοιμασία είναι πολύ πιο δύσκολη και γίνεται πιο εύκολη με την ηλικία και την εμπειρία. Αυτό που ξεχωρίζει τους κορυφαίους τερματοφύλακες από τους υπόλοιπους είναι πώς διαχειρίζονται τα λάθη. Όλοι κάνουμε λάθη κατά καιρούς, αλλά δυστυχώς για τους τερματοφύλακες τα περισσότερα λάθη καταλήγουν σε γκολ, κάτι που αλλάζει την ατμόσφαιρα του αγώνα».

Η θέση του τερματοφύλακα θεωρείται συχνά η πιο δύσκολη θέση στο γήπεδο. Συμφωνείς; Αν ναι, τι την καθιστά την πιο απαιτητική;

«Δεν θα έλεγα ότι είναι η πιο δύσκολη, καθώς κάθε θέση έχει τα δικά της κριτήρια. Θα έλεγα όμως ότι είναι η θέση που απαιτεί τη μεγαλύτερη συγκέντρωση και εστίαση».

Ποιες θεωρείς τις βασικές ικανότητες που χρειάζεται να έχει ένας κορυφαίος τερματοφύλακας;

«Δύο βασικές ικανότητες που πρέπει να έχει κάθε τερματοφύλακας είναι το θάρρος και η αθλητικότητα. Αν δεν τις έχεις, δεν μπορείς να είσαι κορυφαίος τερματοφύλακας. Αν τις έχεις, και ένας προπονητής το καταλάβει σε νεαρή ηλικία, όλες οι τεχνικές μπορούν να διδαχθούν. Οταν λέω «θάρρος», εννοώ όχι μόνο τη σωματική αντοχή, αλλά και την ψυχική αντοχή».

Ποιους τερματοφύλακες θαύμαζες πιο πολύ από ποτέ;

«Θαυμάζω τόσους πολλούς. Τον Ρέι Κλέμενς όταν ήμουν μικρός, τον Σμάιχελ, τον Σίμαν, τον Τσεχ, τον Σάουθχολ τον Όμπλακ, τον Μπουφόν, τον Κασίγιας, τον Φαν ντερ Σαρ, τον Άλισον, τον Μαρτίνες… Και φυσικά τον Χιγκίτα, γιατί ήταν τόσο γενναίος και με χαρακτήρα στο τέρμα».

Όταν έπαιζες, υπήρξαν στιγμές που ήσουν μεγαλύτερος από κάποιους από τους προπονητές σου, όπως ο Βίλας Μπόας και ο Ποτσετίνο, κάτι προφανώς σπάνιο. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για σένα;

«Ναι, ήταν περίεργο, αλλά και με τους δύο έχω ακόμα σήμερα πολύ καλές σχέσεις. Ήμουν πάντα επαγγελματίας, οπότε ποτέ δεν άφησα αυτό το γεγονός να επηρεάσει αρνητικά τίποτα».

Μετά την κατάκτηση του College Cup το 1990, είχες προσεγγίσεις από την Νότιγχαμ Φόρεστ και την Νιουκάστλ, αλλά δεν είχες τα απαραίτητα έγγραφα για να παίξεις στην Premier League. Πώς χειρίστηκες αυτή την κατάσταση εκείνη την εποχή;

«Ήταν πολύ απογοητευτικό, αλλά κάθε αρνητικό έχει τη θετική του πλευρά. Είχα την ευκαιρία να παίξω σε δύο καταπληκτικούς συλλόγους, σε όμορφες πόλεις, να μάθω νέες κουλτούρες και γλώσσες και να γνωρίσω νέους φίλους με τους οποίους εξακολουθώ να έχω επαφή μέχρι σήμερα. Στην Μπρόντμπι και την Γαλατασαράι».

Η συμμετοχή σου στην Εθνική ομάδα των ΗΠΑ τελικά σου έδωσε τα απαραίτητα έγγραφα για να παίξεις στην Premier League, αλλά πώς ήταν να παίζεις για μια εθνική ομάδα σε μια χώρα όπου το ποδόσφαιρο δεν ήταν το κυρίαρχο άθλημα;

«Ηταν μια ευχάριστη αλλαγή, καθώς ήταν μια «ανάσα» από την πίεση του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ακόμα και η MLS σήμερα έχει πολύ λιγότερη πίεση σε σχέση με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Το να παίζεις για την Εθνική ομάδα δεν ήταν διαφορετικό τότε, εκτός από τα παιχνίδια με το Μεξικό, που είχαν μια διασκεδαστική πίεση που ανέβαζε την απόδοσή μας».

Πώς ένιωσες όταν μετακόμισες στη Λίβερπουλ;

«Ήταν απίστευτη τιμή που ήμουν μέρος αυτής της καταπληκτικής ποδοσφαιρικής ομάδας».

Στην Μπλάκμπερν Ρόβερς είχες καταπληκτική καριέρα και μάλιστα σημείωσες γκολ το 2004. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Είχαμε κάποιους εξαιρετικούς παίκτες εκείνη την περίοδο και πολύ καλούς ιδιοκτήτες. Το γκολ που σημείωσα δεν ήταν και το πιο σημαντικό, καθώς χάσαμε το παιχνίδι στις τελευταίες στιγμές, οπότε δεν το αναφέρω πολύ. Καταφέραμε όμως να προκριθούμε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις 5 ή 6 φορές από τα 8 χρόνια που έπαιξα εκεί και το Ewood Park έγινε ένα γήπεδο που πολλοί δεν ήθελαν να έρθουν, γιατί ήξεραν ότι είχαμε πολύ καλή ομάδα».

Στον αγώνα που παίξατε απέναντι στην Λάρισα με την Μπλάκμπερν (2-1), νομίζεις ότι η ομάδα την υποτίμησε;

«Δεν είμαι σίγουρος αν την υποτιμήσαμε, νομίζω ότι απλώς ξεκινήσαμε άσχημα τον αγώνα και δεν ανακάμψαμε αρκετά. Αυτοί αμύνθηκαν πολύ καλά, όπως θυμάμαι, αλλά πέρασαν πολλά χρόνια από τότε».

Πώς αντέδρασες όταν κληρωθήκατε με την Λάρισα;

«Νομίζω ότι νιώθαμε αυτοπεποίθηση, ωστόσο δεν αποδώσαμε όσο θέλαμε».

Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον μιλούσε συχνά για σένα. Σε προσέγγισε ποτέ προσωπικά; Τι θυμάσαι να λέει;

Ναι, συναντηθήκαμε μερικές φορές. Εκτός γηπέδου ήταν πολύ ευγενικός και σεβαστικός. Στην άκρη του πάγκου, ως προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν εξαιρετικός. Οι ομάδες του ήταν πάντα πολύ δύσκολες να αντιμετωπιστούν, χρόνο με το χρόνο... Το ρεκόρ του μιλάει από μόνο του, είναι ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών.

Ποια ήταν η πιο καθοριστική στιγμή στην καριέρα σου στην Άστον Βίλα και πώς διαμόρφωσε την πορεία σου;

«Στα 37 μου ήταν περίεργο να αλλάξω ομάδα, αλλά ήταν μια εξαιρετική απόφαση εκείνη την περίοδο. Δυστυχώς για την Μπλάκμπερν, που πωλούσε την ομάδα, και όπως είδαμε, αυτό δεν πήγε καλά. Η Άστον Βίλα, με τον Μάρτιν Ο'Νιλ, ήταν σε φάση ανάκαμψης και η ομάδα ευημερούσε… Υπέροχο γήπεδο, εξαιρετικό προπονητήριο και το πιο σημαντικό, εξαιρετικοί άνθρωποι που δούλευαν στην ομάδα εκείνη την εποχή».

Έχεις μιλήσει για τον ενθουσιασμό σου για την επιστροφή της Βίλα στην Premier League. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνει για να επανέλθει σταθερά στις πρώτες θέσεις;

«Δεν έπρεπε ποτέ να υποβιβαστεί. Μια ομάδα αυτού του μεγέθους; Είναι απίστευτο ότι συνέβη αυτό. Πλέον, η Βίλα σημειώνει επιτυχία. Έπεσε, ανέβηκε, έμεινε και τώρα είναι στο Champions League... Λίγες ακόμα σεζόν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και η ομάδα θα επιστρέψει πλήρως!»

Κατά την παραμονή σου στην Άστον Βίλα, γίνεσαι ο γηραιότερος παίκτης που έχει παίξει ποτέ στην ομάδα. Πώς κατάφερες να διατηρήσεις τόσο υψηλό επίπεδο απόδοσης ενώ ήσουν διπλάσιας ηλικίας από μερικούς από τους συμπαίκτες σου;

«Τύχη, διατροφή, φυσική κατάσταση, πειθαρχία, ποδοσφαιρική εκπαίδευση… δεν υπάρχουν μυστικά».

Τι πιστεύεις για τον Εμιλιάνο Μαρτίνες ως τερματοφύλακα; Ποιες συμβουλές θα του έδινες για να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο;

«Εξαιρετικός τερματοφύλακας, εξαιρετικός άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να του δώσω καμία συμβουλή. Από τη στιγμή που τον γνώρισα, ξέρω ότι έχει τη σωστή νοοτροπία, δουλεύει σκληρά και ασκεί πίεση στον εαυτό του για να πετύχει. Για μένα είναι ένας από τους 5 κορυφαίους τερματοφύλακες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου».

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης στην Premier League αυτή τη σεζόν;

«Για αυτή τη σεζόν έχω δύο... τον Φαν Ντάικ και τον Άλισον».

Ποια ήταν η καλύτερη ομάδα που έχεις αντιμετωπίσει στην καριέρα σου;

«Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του 1999 και η Άρσεναλ του 2004».

Έκλεισες την καριέρα σου στην Τότεναμ. Ποια είναι η πιο αξέχαστη στιγμή σου εκεί;

«Και πάλι, όπως στην Βίλα, ήταν περίεργο να μετακομίσω σε τόσο καλή ομάδα σε τόσο μεγάλη ηλικία (40). Εκεί έκανα όλα τα διπλώματα προπονητικής (UEFA PRO) και έπαιξα με 4 διαφορετικούς προπονητές σε 4 χρόνια. Ήταν μια περίοδος γεμάτη μάθηση και είχα την ευκαιρία να παίξω με κάποιους παγκόσμιους μεγάλους, όπως τον Μόντριτς και τον Μπέιλ για να πω δυο εξ' αυτών...»

Τι θυμάσαι από τους αγώνες της Τότεναμ απέναντι στον Παναθηναϊκό και τον Αστέρα Τρίπολης;

«Hμουν αρχηγός στην Τότεναμ απέναντι στον Παναθηναϊκό, οπότε ήταν μια ξεχωριστή βραδιά. Με τον Αστέρα Τρίπολης ήμουν με την πρώτη ομάδα, ναι, αλλά έκανα ταυτόχρονα τη διπλωματική μου για προπονητές και περισσότερο ασχολούμουν με την προπόνηση παρά με το παιχνίδι».

Παρακολουθείς την πορεία της Τότεναμ αυτή τη σεζόν; Τι πιστεύεις για τη δουλειά του Ποστέκογλου;

«Φυσικά, παρακολουθώ όλες μου τις παλιές ομάδες. Έχουν πολλούς τραυματισμούς, δεν μπορεί να κάνει και πολλά φέτος. Όταν όλοι είναι υγιείς, είναι μια ομάδα που αξίζει να παρακολουθείς, δεν υπάρχουν βαρετοί αγώνες!!!»

Τι σε έκανε να αποφασίσεις να αποσυρθείς;

«Μου προσφέρθηκε να μείνω άλλη μια χρονιά στην Τότεναμ, αλλά η επιθυμία μου για να παίξω είχε τελικά φύγει… απλά ήρθε η ώρα.

Αποσύρθηκες στα 44 σου, αλλά συνέχισες να δουλεύεις στην ακαδημία της Τότεναμ. Πώς εξελίχθηκε ο ρόλος σου τα τελευταία χρόνια στην ομάδα και τι έμαθες από αυτήν την εμπειρία;

«Μετά την σεζόν 2014/15 μετακόμισα στις ΗΠΑ και εργάστηκα ως βοηθός προπονητή στην U20 Εθνική Ομάδα και επικεφαλής προπονητής στην U19 Εθνική Ομάδα. Παράλληλα, παρέμεινα πρεσβευτής της Τότεναμ στις ΗΠΑ για δύο ακόμα χρόνια, καθώς η ομάδα επενδύει πολύ στην αμερικανική αγορά».

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης της Τότεναμ;

«Ο Μπεν Ντέιβις. Είναι ο μόνος που έπαιξε μαζί μου... Χαχαχχαα, είμαι πια παλιός».

Σου λείπει το παιχνίδι;

«Όχι. Έπαιξα αρκετά. Η συντροφικότητα με τους παίκτες, ναι, αυτή μου λείπει πολύ».

Η προπονητική είναι ο δρόμος που έχεις επιλέξει. Στο τέλος, είναι πιο δύσκολο να παίζεις ή να προπονείς;

«Η προπονητική και ο ρόλος του Τεχνικού Διευθυντή / Αθλητικού Διευθυντή. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι μόλις ο αγώνας ξεκινήσει, είναι πιο δύσκολο να διορθώσεις τα λάθη. Ως παίκτης αυτό ήταν κάτι που έπρεπε πάντα να κάνεις και είχες τον έλεγχο. Ως προπονητής, όμως, ελπίζεις ότι οι παίκτες θα βρουν τη λύση».

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προπονητής στην Αγγλία και ποια ομάδα πιστεύεις ότι θα κατακτήσει την Premier League;

«Δεν έχω αγαπημένο προπονητή. Έχω μάθει πολλά από καθέναν από αυτούς. Ποια ομάδα θα κατακτήσει την Premier League; Η Λίβερπουλ».

Γνωρίζεις κάποιους Έλληνες τερματοφύλακες;

«Φυσικά. Ο πιο γνωστός για μένα είναι ο Νικοπολίδης. Η καριέρα του συνέπεσε με τη δική μου».

Ποια ήταν η πιο σημαντική απόκρουση στην καριέρα σου;

«Όποια απόκρουση και αν έκανα απέναντι στο Μεξικό ή σε τοπικά ντέρμπι… Αυτές είναι πάντα οι πιο σημαντικές γιατί σημαίνουν πολλά για όλους τους ανθρώπους που συμμετέχουν στην ομάδα».

Τι κάνεις τώρα; Που μένεις και σε ποια πρότζεκτ εργάζεσαι;

«Μένω στην Κωνσταντινούπολη. Ήμουν πρόσφατα Αθλητικός Διευθυντής στην Μπεσίκτας... Θα ξεκινήσω το νέο μου πρότζεκτ αυτό το καλοκαίρι».