Παρ Ζέτερμπεργκ στο Gazzetta: «Οταν ήμουν στον πάγκο δεν έφταιγε ο Λεμονής, αλλά εγώ!»

- Αρχικά, πότε ξεκινήσατε ποδόσφαιρο, σε ηλικία και ποιον είχατε ως είδωλο;

«Θα σου εξηγήσω. Όταν ήμουν μικρός, η Γκέτεμποργκ ήταν μεγάλη ομάδα, είχε κερδίσει δύο Κύπελλα UEFA οπότε είχα κολλήσει το ποδόσφαιρο. Είδωλο μου ήταν ο επιθετικός της ομάδας που τον έλεγαν Τόρμπιον Νίλσον και τον θαύμαζα για όσα έκανε και μου άρεσε πολύ και ο Μισέλ Πλατινί. Εκείνη την εποχή δεν βλέπαμε πολύ ποδόσφαιρο από το εξωτερικό. Μόνο μία φορά την εβδομάδα βλέπαμε την Premier League της Αγγλίας και γι' αυτόν τον λόγο παρακολουθούσαμε σχεδόν μόνο το σουηδικό ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα να παίζω μπάλα στα 6 μου».

- Είχατε φανταστεί ότι θα γίνετε επαγγελματίας;

«Κάθε παιδί που ξεκινάει το ποδόσφαιρο έχει ως όνειρο να γίνει επαγγελματίας και να παίξει στην εθνική ομάδα αλλά είναι μόνο όνειρο στην αρχή. Όσο περνούν τα χρόνια, βρίσκεις τα ποιοτικά χαρακτηριστικά σου και αντιλαμβάνεσαι ότι μπορείς να το ακολουθήσεις επαγγελματικά».

- Η Άντερλεχτ πώς προέκυψε;

«Κάθε χρόνο, τα καλοκαίρια έκαναν ένα καμπ για παιδιά ηλικίας 14 με 15 ετών μπορούσαν να πάρουν μέρος και οι 16 καλύτεροι από κάθε περιοχή έπαιρναν μέρος εκεί. Αν σε διάλεγαν, τότε έκανες προπόνηση με προπονητές των εθνικών ομάδων και γενικά σε παρακολουθούσαν διάφοροι σκάουτ. Επιλέχθηκα και έτσι πήγαμε με την ομάδα σε ένα τουρνουά στη Δανία. Εκεί με είδε ένας άνθρωπος της Άντερλεχτ. Με ξεχώρισε, με κάλεσε για δοκιμαστικά για 10 μέρες στο Βέλγιο όταν ήμουν 15 ετών. Μετά τα δοκιμαστικά μου πρόσφεραν συμβόλαιο».

- Ήταν εύκολη απόφαση αν αφήσετε τη χώρα σας;

«Ήταν εύκολη απόφαση να αφήσω τη χώρα μου γιατί ήταν το όνειρο μου και ήταν μία ευκαιρία να δοκιμάσω να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ήξερα ότι και να αποτύχω, υπάρχει το σπίτι μου στη Σουηδία να επιστρέψω. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και ένιωθα ότι έχω τις δυνατότητες να τα καταφέρω».

- Υπήρχε κάποια συμβουλή που σας έχει μείνει μέχρι σήμερα;

«Σε πιο μεγάλη ηλικία, συνάντησα έναν προπονητή που μου είπε: "Αν παίζεις άσχημα σε ένα παιχνίδι, ακόμα και αν χάνεις όλα τα κοντρόλ και τις πάσες, θα πρέπει να τρέξεις για όλη την ομάδα και να παλέψεις. Τότε δεν θα σε αλλάξω. Αν δεν το κάνεις, τότε θα σε βγάλω". Ήμουν 10άρι και είχα ως κύριο ρόλο να "φτιάχνω" το παιχνίδι. Μετά από αυτή τη συμβουλή, όσες φορές έπαιζα άσχημα, σκεφτόμουν ότι έπρεπε να παλέψω και να τρέξω για την ομάδα. Με βοήθησε πολύ αυτή η συμβουλή και την ακολουθούσα συνεχώς. Τη συμβουλή αυτή μου την έδωσε ο Robert Waseige που δεν είναι πια στη ζωή».

- Μετά από ένα δανεισμό στη Σαρλερουά μετά μείνατε στην Άντερλεχτ. Πόσο σας βοήθησε ο δανεισμός;

«Με βοήθησε πολύ αυτός ο δανεισμός. Ήμουν αρκετά νέος στην πρώτη ομάδα της Άντερλεχτ και δεν ήμουν τόσο καλός για να είμαι βασικός. Η Σαρλερουά μου έδωσε την ευκαιρία να πάρω συμμετοχές και να επιστρέψω ακόμα πιο έτοιμος. Η Άντερλεχτ είχε μία πολύ καλή ομάδα και εκείνη την εποχή και στα 19 μου ανακάλυψα ότι είμαι διαβητικός. Ο προπονητής που είχα τότε, ήταν ο Ντε Μπος, αρκετά γνωστός εκείνη την εποχή. Είχε βγει στους δημοσιογράφους χωρίς να μου μιλήσει ή να το συζητήσουμε και είχε πει ότι είμαι διαβητικός και ότι η καριέρα μου έχει τελειώσει. Δεν είσαι και ο καλύτερος άνθρωπος όταν λες κάτι τέτοιο. Ήρθα σε κόντρα μαζί του, του είπα αυτό που σου είπα και ο πρόεδρος θεώρησε καλύτερο να πάω κάπου δανεικός αλλά χωρίς οψιόν αγοράς για να μην έχουν το δικαίωμα να με αγοράσουν».

- Είχατε σκεφτεί να σταματήσετε το ποδόσφαιρο;

«Ποτέ δεν σκέφτηκα να αφήσω το ποδόσφαιρο αλλά δεν ήξερα πολλά για τον διαβήτη. Ήμουν τυχερός που βρήκα έναν καλό γιατρό και μου εξήγησε αν μπορώ να παίξω ή όχι. Μου είπε ότι είναι στο χέρι μου να γίνω επαγγελματίας και ότι είναι πιθανό να συνεχίσω το ποδόσφαιρο. Οπότε τα έδωσα όλα για να τα καταφέρω».

- Τι έπρεπε να κάνετε;

«Έπρεπε να τα έχω όλα σε ισορροπία και να προσέχω τα πάντα όταν είμαι ξύπνιος ή κοιμάμαι. Είναι κάτι επικίνδυνο οπότε θα πρέπει να είσαι κάθε στιγμή σε εγρήγορση και να "ακούς" το σώμα σου, αλλιώς θα έχεις πρόβλημα».

- Ο διαβήτης σας είχε προκαλέσει προβλήματα;

«Δεν είχα ποτέ πρόβλημα σε αγώνα. Μόνο σε κάποιες προπονήσεις που ζαλιζόμουν. Έπρεπε να τρώω τέσσερις ώρες πριν από προπόνηση ή αγώνα. Όχι λιγότερο. Για παράδειγμα αν είχα 10 το πρωί προπόνηση, θα έπρεπε να τρώω πρωινό στις 6, κάτι που ήταν δύσκολο. Υπήρχαν φορές που δεν τηρούσα το πρόγραμμα και τότε είχα πρόβλημα».

- Και από εκεί, καταφέρατε το 1997/98 να αναδειχθείτε κορυφαίος παίκτης της σεζόν στο Βέλγιο...

«Για να κερδίσεις τέτοια βραβεία σε ατομικό επίπεδο, πρέπει να παίζεις σε μια πολύ καλή ομάδα. Οι συμπαίκτες μου με βοήθησαν πάρα πολύ και έτσι έφτασα σε αυτό το βραβείο».

- Ποια στιγμή με την Άντερλεχτ σας έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας;

«Το τελευταίο μου παιχνίδι στην καριέρα μου, το 2006. Ήταν η τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος στην έδρα μας και θα στεφόμασταν πρωταθλητές και εγώ θα κρεμούσα τα παπούτσια μου. Κερδίσαμε εκείνο το παιχνίδι με τη Ζούλτε Βάρεγκεμ (3-0) και γίναμε πρωταθλητές. Ήταν το τελευταίο μου ματς και είχε πραγματικά μία απίθανη στιγμή με τους οπαδούς της Άντερλεχτ. Ήταν σκληρό που σταματούσα το ποδόσφαιρο αλλά από την άλλη ήταν τρομερός ο τρόπος που έγινε».

- Πάμε στο κομμάτι του Ολυμπιακού. Αρχικά γνωρίζατε πράγματα για το ελληνικό ποδόσφαιρο πριν έρθετε;

«Ήξερα λίγα πράγματα για τον Ολυμπιακό από τα αποτελέσματα στο Champions League και το παιχνίδι με τη Γιουβέντους. Γνώριζα για τους οπαδούς του και το πόσο μεγάλος σύλλογος είναι. Ήταν πολύ ενδιαφέρον για εμένα που θα πάω σε μία τόσο μεγάλη ομάδα που θα παίζει και στο Champions League».

- Είχατε και άλλες προτάσεις;

«Είχα πολλές προτάσεις από κλαμπ της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας. Όλες από τις πρώτες κατηγορίες».

- Τι σας έκανε αρχικά εντύπωση στην Ελλάδα;

«Αρχικά ήταν καλοκαίρι οπότε ήταν πολύ ζεστός ο καιρός. Ήταν κάτι που χρειάστηκε λίγο χρόνο για να προσαρμοστώ (γέλια). Επίσης δεν ήξερα τους παίκτες και μόλις τους είδα, κατάλαβα πόσο καλή ομάδα έχει ο Ολυμπιακός. Είχε απίστευτες μονάδες, πολλή ποιότητα και χρειάστηκα χρόνο για να προσαρμοστώ. Ήταν δυνατή ομάδα και έπρεπε να φτάσω το επίπεδο των άλλων παικτών. Προσπάθησα να προσαρμοστώ όσο πιο γρήγορα γινόταν αλλά χρειάστηκε χρόνο».

- Τι σχέση είχατε με τον Σωκράτη Κόκκαλη;

«Ήταν εξαιρετικός άνθρωπος. Φιλικός, θετικός και διαθέσιμος να του μιλήσεις κάθε στιγμή. Η πόρτα του γραφείου του ήταν ανοικτή για όλους μας. Με βοήθησε πολύ όσο ήμουν στον Ολυμπιακό και δεν έχω τίποτα κακό να πω για εκείνον».

- Τι σε δυσκόλεψε στην αρχή στον Ολυμπιακό;

«Έπαιζα για πολλά χρόνια στην ίδια ομάδα και είχα "κουμπώσει" στο συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού της ομάδας. Έπαιρνα περισσότερο μπάλα, έλεγχα εγώ το παιχνίδι αλλά έπρεπε να μάθω σε έναν διαφορετικό τρόπο. Υπήρχαν πολλοί παίκτες που έπαιρναν επίσης την μπάλα και κινούνταν στον ίδιο χώρο με έμενα. Οπότε έπρεπε να προσαρμοστώ σε αυτό και χρειάστηκα πολύ χρόνο για να γίνει. Μου πήρε πάνω από έναν χρόνο και στην πορεία χάνεις την αυτοπεποίθηση σου, ψάχνεις τα πατήματά σου αλλά ευτυχώς τα κατάφερα και βοήθησα την ομάδα και πλέον έχω πολλούς φίλους στην Ελλάδα και ο κόσμος με θυμάται για τα καλά».

- Όντως ο κόσμος σας αγαπάει...

«Είναι πολύ όμορφο που το ακούω, είμαι πολύ χαρούμενος. Τους αγαπάω τους οπαδούς της ομάδας και θυμάμαι που παρότι έπαιζα στην αρχή άσχημα, δεν με κριτίκαραν και με στήριζαν. Ήταν πάντα στο πλευρό μου και θέλω να τους ευχαριστήσω γιατί είναι δύσκολο όταν βλέπεις έναν παίκτη από το εξωτερικό που δεν παίζει καλά και να τον στηρίζεις. Θυμάμαι τι γινόταν στον Πειραιά όταν κατακτήσαμε το πρωτάθλημα πριν αποχωρήσω. Ήταν καταπληκτικό και μία ανάμνηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ».

- Ήσασταν και στον θρίαμβο κόντρα στη Λεβερκούζεν σε εκείνο το ιστορικό 6-2...

«Η Λεβερκούζεν ήταν φιναλίστ του Champions League την περασμένη σεζόν και παίξαμε στη Ριζούπολη. Ήταν το φαβορί στο ματς γιατί ήταν μία μεγάλη ομάδα αλλά εκείνη τη μέρα παίξαμε απίστευτα. Δώσαμε τα πάντα και θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να έχουμε βάλει και παραπάνω γκολ από τα έξι που πετύχαμε. Ήταν ένα απίστευτο παιχνίδι, ιστορικό και εκεί κατάλαβαν όλοι πόσο δυνατή ομάδα είχε τότε ο Ολυμπιακός».

- Πείτε μου για τον Τάκη Λεμονή...

«Ήταν βοηθός προπονητή όταν πήγα και μετά ανέλαβε πρώτος. Το στυλ παιχνιδιού δεν μπορώ να πω ότι μου ταίριαζε αλλά έπρεπε να το σεβαστώ. Επέλεξε τον Νινιάδη αντί εμού και λογικό γιατί ήταν εκπληκτικός εκείνη την περίοδο αλλά δεν έχω να πω κάτι κακό για τον Λεμονή. Είναι πολύ καλός προπονητής, έπαιρνε τις σωστές αποφάσεις και αυτό φαινόταν αλλά εγώ δεν έπαιζα καλά όσο ήταν προπονητής εκείνος και αυτό ήταν δικό μου πρόβλημα, όχι δικό του. Κατακτήσαμε και το πρωτάθλημα με εκείνον».

- Και αναγεννηθήκατε με τον Όλεγκ Πρότασοφ.

«Ήταν εκείνος που αναγέννησε. Μου έδωσε αυτοπεποίθηση και πραγματικά τον ευχαριστώ για τη στήριξη του προς εμένα».

- Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που δεν θα ξεχάσετε με τον Ολυμπιακό;

«Θυμάμαι έντονα το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη που κερδίσαμε με 3-0. Έπρεπε να νικήσουμε με διαφορά δύο γκολ για να έχουμε ελπίδες να γίνουμε πρωταθλητές επειδή είχαμε χάσει με 2-1 στην έδρα τους. Υπήρχε τόσος κόσμος στις εξέδρες, πραγματικά ήταν πάρα πολύς κόσμος και υπήρχε τόσο πάθος. Σε κάθε γωνιά της πόλης, παντού μιλούσαν για αυτό το παιχνίδι και παίξαμε τόσο καλά, τόσο δυνατά και είναι ένα ματς που δεν θα ξεχάσω ποτέ».

- Πώς βιώσατε το ντέρμπι «αιωνίων» μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού;

«Σημαίνει τόσο πολλά και για τις δύο ομάδες. Είτε είσαι Ολυμπιακός, είτε Παναθηναϊκός. Είναι πολύ σημαντικό να νικήσεις τον συγκεκριμένο αγώνα, όλοι μιλούν για αυτό, όλοι ασχολούνται με αυτό, όλα είναι διαφορετικά και την ώρα του αγώνα, βλέπεις ότι όλα είναι ένα κλικ πιο πάνω από άλλα παιχνίδια. Οι παίκτες τρέχουν παραπάνω, πηγαίνουν πιο δυνατά στην μπάλα, υπάρχει μεγαλύτερο πάθος. Αν δεν μπορείς και κάνεις κάτι έξτρα από αυτό που κάνεις συνήθως, δεν θα νικήσεις ποτέ τον συγκεκριμένο αγώνα. Είναι πολύ όμορφο να το ζήσεις».

- Τι έγινε και αποχωρήσατε; Θέλατε να μείνετε;

«Θα ήθελα να μείνω αν μου είχε προταθεί νέο συμβόλαιο. Το ήδη υπάρχον έληγε το καλοκαίρι και δεν είχα λάβει πρόταση για να το ανανεώσω, οπότε έπρεπε να πάρω μία απόφαση για το που θα παίξω. Δεν ξέρω αν ήθελαν να μείνω ή όχι. Εγώ θα ήθελα αλλά η Άντερλεχτ μου έκανε πρόταση, οπότε είχα μόνο μία επιλογή, να γυρίσω στο Βέλγιο».

- Καλύτερος συμπαίκτης;

«Πολύ δύσκολη ερώτηση. Είναι τόσοι πολλοί, δεν γίνεται να πω μόνο έναν. Άμα δεις την ποιότητα του Γιαννακόπουλου, του Τζιοβάνι, του Τζόρτζεβιτς, του Νινιάδη, του Καρεμπέ, του Ζε Ελίας, του Αλεξανδρή. Υπήρχε τόσο πολύ ποιότητα σε όλες τις γραμμές του γηπέδου. Είναι απίστευτο αλήθεια. Τόσο δυνατή ομάδα! Πραγματικά καλοί παίκτες».

- Η γνώμη σας για τους οπαδούς του Ολυμπιακού;

«Τους αγαπάω τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Όπως είπα και πριν, με στήριξαν και ήταν δίπλα μου παρά την κακή μου αρχή».

- Τι σημαίνει για εσάς ο Ολυμπιακός;

«Σημαίνει πάρα πολλά. Είναι κομμάτι της ζωής μου. Δεν έχω απολύτως τίποτα κακό να πω για τον Ολυμπιακό. Πέρασα τρία υπέροχα χρόνια στον Ολυμπιακό, θα ήθελα να μείνω παραπάνω αλλά αγάπησα την πόλη, τους ανθρώπους, τους οπαδούς, την ομάδα. Τα πάντα».

- Θα αλλάζατε κάτι από την πορεία σας στην ομάδα;

«Θα ήθελα να παίζω καλά από το πρώτο παιχνίδι. Να δώσω στην ομάδα το 100% από την πρώτη στιγμή και να μην συμβεί μετά από έναν χρόνο. Ήταν πολύ δύσκολο για εμένα στην αρχή, ήταν πολύ άσχημη περίοδος για εμένα που δεν μπορούσα να αποδώσω αλλά χαίρομαι που τουλάχιστον στο τέλος έβγαλα τον εαυτό μου. Αλλά αν θα άλλαζα κάτι, θα ήταν αυτό, να παίξω τόσο καλά από την πρώτη στιγμή. Βέβαια είναι καλύτερο να παίζεις καλύτερα στο τέλος παρά στην αρχή γιατί στο τέλος θυμούνται τι έκανες στο τέλος. Αλλά το καλύτερο είναι να είσαι τέλειος συνεχώς».

- Γίνατε ο «Πάρης» του Ολυμπιακού...

«Ναι, ναι το γνωρίζω (γέλια). Πέρασα πολύ όμορφα στον Ολυμπιακό. Έρχομαι Ελλάδα κάθε χρόνο και βλέπω την αναγνώριση που υπάρχει και αυτό είναι κάτι που με κάνει να νιώθω υπέροχα».

- Πανηγυρίσατε για την κατάκτηση του Conference League;

«Και βέβαια. Είμαι πραγματικά χαρούμενος για αυτή την επιτυχία. Είδα το παιχνίδι με τη Φιορεντίνα, έπαιξαν εξαιρετικά και μετά τον τελικό είχα μία συνάντηση με τον Καρεμπέ και μιλήσαμε για τον τελικό και την μεγάλη επιτυχία της ομάδας».

- Είχατε καλές σχέσεις με τον Κριστιάν Καρεμπέ σωστά;

«Ο Καρεμπέ ήταν ο μόνιμος συγκάτοικος μου στα ξενοδοχεία (γέλια). Κάθε φορά ήμασταν μαζί και έχουμε διατηρήσει μία εξαιρετική σχέση».

- Τέλος, θα ήθελα να στείλετε τις δικές σας ευχές για τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού...

«Να πω χρόνια πολλά σε αυτό το φανταστικό κλαμπ. Είμαι υπερήφανος που κατάφερα να αποτελώ μέρος της ιστορίας του συλλόγου. Έπαιξα για τρία χρόνια, κατακτήσαμε τίτλους και πλέον στα 100 χρόνια μπορώ να ευχηθώ μόνο τα καλύτερα».