Ένα λιοντάρι δεν πεθαίνει ποτέ. Μόνο κοιμάται…

Ο Μανζέ και η Καριζάτα Σισέ άφησαν την Ακτή Ελεφαντοστού το 1974 για την Αρλ της Γαλλίας, προκειμένου ο πρώτος να εκπληρώσει τα ποδοσφαιρικά του όνειρα. Αρχηγός στην Εθνική της χώρας του, έκανε το μεγάλο βήμα και έβγαζε αρκετά χρήματα ώστε να ζει σε μια πολυτελή βίλα, μαζί με την σύζυγό του και τα έξι τους παιδιά. Στις 12 Αυγούστου 1981 ήρθε και το 7ο. Το όνομά του: Τζιμπρίλ Αρούν Σισέ.

Γεννήθηκε μέσα στη χλιδή, έζησε τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του μέσα σε μια από τις πιο πλούσιες οικογένειες. Αν κάποιος τον ρωτήσει σήμερα, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θυμάται. Και πως θα μπορούσε. Οι περισσότερες έρευνες που έχουν γίνει, δείχνουν πως το 80% των ανθρώπων θυμούνται πράγματα και καταστάσεις από την ηλικία των 3 ετών και έπειτα. Όταν ο Σισέ ήταν τριών, η βίλα είχε μετατραπεί σε ένα διαμερισματάκι με δύο υπνοδωμάτια. Ο Μανζέ είχε εγκαταλείψει την Καριτζάτα και τα εφτά παιδιά τους το 1983, για να επιστρέψει στην Ακτή Ελεφαντοστού. Η μητέρα του αναγκάστηκε να δουλεύει απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, καθαρίζοντας σπίτια, προκειμένου να παρέχει ένα πιάτο φαγητό στα παιδιά της.

Για παιχνίδια; Ούτε λόγος. «Ζούσαμε σε μια σκληρή γειτονιά. Όμως την θυμάμαι με τρυφερότητα εκείνη την εποχή. Μπορεί να μην είχαμε ούτε ένα παιχνίδι, αφού το φαγητό ήταν σημαντικότερο, αλλά περνούσαμε καλά. Διασκεδάζαμε με τ’ αδέρφια μου (σ.σ. Νμα, Νταμάιγ, Αμπού, Φοντέ, Σενί, Χαμέντ)», θα πει ο Σισέ για εκείνα τα δύσκολα, μα και αθώα παιδικά χρόνια. «Η δύναμη της μητέρας μας, έδινε δύναμη και σε εμάς. Ξυπνούσε κάθε βράδυ στις 2 για να πάει στη δουλειά και να μας ζήσει. Θα είναι για πάντα η ξεχωριστή γυναίκα στην καρδιά μου».

Στη γειτονιά Μπαριόλ του Αρλ, η μητέρα του εκτός από τη δουλειά έπρεπε να πείσει τα παιδιά της πως ο κόσμος είναι επικίνδυνος. Ο Τζιμπρίλ δεν έκανε φίλους, μα είχε ήδη: τα αδέρφια του. Εκείνα αποτέλεσαν και τους πρώτους του συμπαίκτες, όταν ο Γάλλος άρχισε να καταλαβαίνει πως το ποδόσφαιρο θα είναι η διέξοδός του απ’ όλα τα προβλήματα. Μαζί με τα δύο απ’ αυτά πήγαν στην τοπική ομάδα, την Αρλ και μετέπειτα θα πάει στιε ακαδημίες της Νιμς Ολιμπίκ. Μέχρι που τον ανακάλυψε ο «ποδοσφαιρικός του πατέρας», όπως λέει, ο Γκι Ρου.

Η εμβληματική φυσιογνωμία της Οσέρ άκουσε το scouting report, πήγε και τον είδε ο ίδιος και αποφάσισε να τον πάρει στις ακαδημίες της ομάδας. Ακαδημίες που δεν τον… χώρεσαν για πολύ καιρό, αφού ο Γκι Ρου τον ήθελε στην πρώτη ομάδα. «Είναι σαν πατέρας μου. Ήξερε πάντα να βρίσκει τα κουμπιά μου, να μου πει αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν. Η σχέση μας ήταν και είναι σαν πατέρας με γιο». Τα λόγια του Σισέ για τον Γκι Ρου, είναι λόγια ενός παιδιού που ο πατέρας του το εγκατέλειψε νωρίς. Η εμπιστοσύνη του Γκι Ρου τον έκανε γνωστό σε όλη την Ευρώπη και ανάγκασε μέχρι και τον πατέρα του, τον Μανζέ, να εμφανιστεί 17 χρόνια μετά. «Τζιμπρίλ, συγχαρητήρια για το πρώτο σου γκολ. Εύχομαι να πάνε όλα όπως τα έχεις ονειρευτεί», ακούγεται η φωνή στο τηλέφωνο.

Ο Σισέ δυσκολεύτηκε στα πρώτα του βήματα στην Οσέρ, αφού σε ηλικία μόλις 14 ετών αναγκάστηκε να φύγει 300 μίλια μακριά απ’ το σπίτι του και την οικογένειά του. Το ποδόσφαιρο τον έκανε να τα ξεπεράσει όλα και έμεινε στην Βουργουνδία για οχτώ χρόνια συνολικά (δύο στη Νέων, έξι στην επαγγελματική). Οχτώ χρόνια γεμάτα γκολ, πανηγυρισμούς, όμορφες στιγμές, δόξα, χρήματα, αποθέωση. Οχτώ χρόνια μακριά απ’ αυτό που είχε συνηθίσει σε εκείνη την κακόφημη γειτονιά του Αρλ, όταν όλα στη ζωή του έδειχναν πως θα πάρει τον… κακό δρόμο. Αναγέννηση… «Ένα λιοντάρι δεν πεθαίνει ποτέ. Μόνο κοιμάται».

Η Γαλλία δεν μπορούσε, πια, να σηκώσει τη φήμη και τα χρήματα που δεδομένα θα έβρισκε αλλού ο Τζιμπρίλ Σισέ. Το καλοκαίρι του 2004 φτάνει το πλήρωμα του χρόνου. Ο 23χρονος, τότε, επιθετικός αφήνει την Οσέρ και τον Γκι Ρου για τη λαμπερή Πρέμιερ Λιγκ και τη Λίβερπουλ. Είναι έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Πρώτος σκόρερ στη Γαλλία το 2002, βασικός στην Εθνική ομάδα στο Μουντιάλ της Κορέας, κατάκτηση του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών το 2003.

Οι Βρετανοί τον υποδέχονται σαν μεγάλο αστέρα, αλλά και με μια μικρή καχυποψία. Ο λόγος; Ο αποκλεισμός του από την Εθνική στο EURO 2004, λόγω απρεπής συμπεριφοράς σε αγώνα για τα τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κάτω των 21 ετών. Στο «Άνφιλντ» πήγε με όνειρα να κάνει μια λαμπρή καριέρα. Μια καριέρα που λίγο έλειψε να ολοκληρωθεί στα 23 του χρόνια, στο «Ίγουντ Παρκ» του Μπλάκμπερν. Στις 30 Οκτωβρίου 2004, ο Σισέ εφορμά προς την άμυνα της Μπλάκμπερν με τον μεγάλο διασκελισμό του. Ο Τζέι Μακίβλι του κάνει τάκλιν για να τον σταματήσει και ο χρόνος παγώνει. Κάταγμα κνήμης – περόνης στο αριστερό πόδι. Κίνδυνος να έχανε μέχρι και το πόδι του. Τα πάντα βυθίστηκαν στο σκοτάδι.

«Δεν θυμάμαι πολλά. Είχα δίπλα μου τον αντίπαλό μου, με ακούμπησε με το πόδι και μετά απλά άκουσα το πόδι μου να σπάει. Η αμέσως επόμενη ανάμνηση είναι στο ασθενοφόρο, πηγαίνοντας για το νοσοκομείο. Ο γιατρός μου είπε πως δεν θα παίξω ξανά μέσα στη χρονιά. Εκεί ξύπνησα. Του είπα πως θα ξανά παίξω κι εκείνος πίστευε ότι τα έλεγα λόγω της μορφίνης που μου είχαν δώσει για να μην πονάω».

Ο Σισέ τα κατάφερε. Σηκώθηκε, περπάτησε, έπαιξε, σκόραρε, πανηγύρισε το Τσάμπιονς Λιγκ. Κι όλα αυτά 5,5 μήνες μετά από εκείνο το βράδυ. Στις 13 Απριλίου 2005, έπειτα από 164 ημέρες απουσίας. «Ένα λιοντάρι δεν πεθαίνει ποτέ. Μόνο κοιμάται»…

«Ο Ράφα Μπενίτεθ με διώχνει από τον σύλλογο». Με αυτή την ατάκα, στις αρχές καλοκαιριού του 2006, ο Τζιμπρίλ Σισέ θέλησε να κάνει γνωστή σε όλο το Λίβερπουλ την επιθυμία το να παραμείνει στον σύλλογο, όχι όμως και την συγκατάθεση του Ισπανού προπονητή. Τελικά, το πρωινό της 7ης Ιουνίου 2006 κι ενώ ο ίδιος βρίσκεται στο Σεντ Ετιέν για την προετοιμασία της Εθνικής Γαλλίας εν όψει του Μουντιάλ, ανακοινώνεται η επιστροφή του στη χώρα του. Μαρσέιγ και Λίβερπουλ έδιναν τα χέρια για τον δανεισμό του ποδοσφαιριστή.

Η μέρα χαράς μετατράπηκε μέσα σε λίγες ώρες σε φρίκη. Νέα φρίκη. Παρόμοια με εκείνη της 30ης Οκτωβρίου 2004. Το απόγευμα εκείνης της ημέρας η Γαλλία αντιμετωπίζει την Κίνα, στο τελευταίο φιλικό πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σαν σε καρμπόν με εκείνη την κούρσα που επιχείρησε απέναντι στη Μπλάκμπερν, ο Σισέ πετάει τη μπάλα από δεξιά και προσπαθεί να ξεφύγει απ’ τον αντίπαλο του. Στην κόντρα του με το νούμερο «10» της Κίνας πέφτει στο έδαφος και βγάζει κραυγή. Ο χρόνος σταματά ξανά. Κάταγμα κνήμης – περόνης, αυτή τη φορά στο δεξί πόδι.

«Είναι πολύ σκληρό να ακούς τον Τζιμπρίλ να βγάζει τέτοια κραυγή. Μου κόπηκε το αίμα. Όταν είδα το πόδι του αισθάνθηκα ότι χάνω για πάντα έναν πολύ καλό συμπαίκτη. Αμέσως μετά όμως σκέφτηκα ότι θα επιστρέψει ακόμα πιο δυνατός. Δεν έχω γνωρίσει πιο σκληρό παιδί από αυτόν. Και είμαι σίγουρος ότι και πάλι θα βγει νικητής». Ο Τιερί Ανρί δεν μπορεί να πιστέψει τα τραγικά παιχνίδια που παίζει η μοίρα στον συμπαίκτη του. Το Μουντιάλ το βλέπει απ’ τις εξέδρες, στη Μασσαλία κάνουν λόγο για σοκ που θα στοιχίσει στη Μαρσέιγ, ο κόσμος θεωρεί πως θα λυγίσει και η καριέρα του κάπου εδώ θα σταματήσει. Τι έκανε ο ίδιος; Θα τρέξει να συγχαρεί τους συμπαίκτες του μετά το χαμένο τελικό από την Ιταλία, κρατώντας ένα μπαστούνι. Και θα υποσχεθεί στον εαυτό του πως τίποτα δεν μπορεί να τον λυγίσει.

Στις 20 Οκτωβρίου 2006 αγωνίζεται για πρώτη φορά με τη φανέλα της Μαρσέιγ. Ο Τύπος τον υποδέχεται επιφυλακτικά, μα εκείνος απαντά με 15 γκολ σε 25 συμμετοχές και «αναγκάζει» τον σύλλογο να αγοράσει τα δικαιώματά του το καλοκαίρι του 2007. Νωρίτερα, έχει οδηγήσει την Μαρσέιγ στη δεύτερο θέση και στην έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οι εφημερίδες από «τελειωμένο» τον χαρακτηρίζουν «αποκάλυψη» και ξεροσταλιάζουν για μία του συνέντευξη. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί αφιερώνουν εκπομπές ολόκληρες, μιλώντας για την δύναμη της θέλησης. Για την επιμονή και την πίστη. Για «ένα λιοντάρι που δεν πεθαίνει ποτέ. Μόνο κοιμάται».

Η Πρέμιερ Λιγκ ήταν το απωθημένο του. Ονειρεύτηκε να την κατακτήσει – κυριολεκτικά και μεταφορικά – με τη φανέλα της Λίβερπουλ, μα δεν τα κατάφερε. Κατέκτησε, όμως, το Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο «κοσμεί» το κορμί του ως ένα από τα 42 τατουάζ του. Η ιδέα της επιστροφής του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη δεν έσβησε ποτέ από μέσα του.

Όταν, λοιπόν, εμφανίστηκε η Σάντερλαντ, δεν δίστασε ούτε δευτερόλεπτο. Δεν σκέφτηκε καν πως στις «μαυρόγατες» δεν θα κάνει πρωταθλητισμό. «Η Αγγλία είναι το δεύτερο σπίτι μου», είχε δηλώσει φεύγοντας από εκεί, με την υποσημείωσε πως μια μέρα θα γυρίσει. Και γύρισε, έστω και σαν δανεικός από την Μαρσέιγ. Στη Σάντερλαντ ξεκίνησε όπως ακριβώς και στη Λίβερπουλ. Με γκολ στο ντεμπούτο του κόντρα στην Τότεναμ. Η σεζόν στο γήπεδο πηγαίνει καλά, όχι όμως και έξω απ’ αυτό.

Ο Γάλλος συλλαμβάνεται για επίθεση σε μια στριπτιζέζ έξω από ένα κλαμπ, πηγαίνει στο τμήμα και αφήνεται ελεύθερος με εγγύηση. Τα ταμπλόιντς αντιλαμβάνονται πως ο Σισέ «πουλάει» και αφιερώνουν ολόκληρες σελίδες σε κάθε ευκαιρία. Για τα τατουάζ, για τα μαλλιά του, για τη σχέση του, για την συμπεριφορά του, για τις βόλτες του. Για οτιδήποτε άλλο, εκτός από το ποδόσφαιρο. Κι ας αποδεικνύει στο γήπεδο πως ο κύριος λόγος που βρίσκεται εκεί είναι να παίξει μπάλα. Τελειώνει τη σεζόν με 35 ματς και 11 γκολ, όμως η αποχώρηση του Ρόι Κιν από τη Σάντερλαντ φέρνει νέο τεχνικό και ο Σισέ εγκαταλείπει το νησί.

Αναζητεί έναν σύλλογο που θα τον επαναφέρει στο υψηλό επίπεδο και θα του δώσει ξανά το δικαίωμα να διεκδικήσει θέση στην Εθνική Γαλλίας. Έναν σύλλογο που θα τον κάνει ξανά πρωταθλητή. Την ίδια ώρα, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, ο Παναθηναϊκός αναζητά κι αυτός τον ποδοσφαιριστή που θα τον κάνει ξανά πρωταθλητή. Η προσπάθεια απόκτησης του Χούλιο Κρουζ πέφτει στο κενό, αλλά τα λεφτά της πολυμετοχικής διοίκησης παραμένουν και περιμένουν… κάτοχο. «Υπάρχει ένα λιοντάρι. Ο Τζιμπρίλ Σισέ».

Ο Παναθηναϊκός έχει αποκτήσει τους Σεμπάστιαν Λέτο και Κώστα Κατσουράνη, όταν το όνομα του Τζιμπρίλ Σισέ αρχίζει να εμφανίζεται στις εφημερίδες. Την Τρίτη, 23 Ιουνίου 2009 τα ραδιόφωνα μεταδίδουν πως οι «πράσινοι» ήρθαν σε συμφωνία μαζί του και πως δύο μέρες αργότερα ο Γάλλος σταρ έρχεται στην Ελλάδα. Πράγματι, στις 25 Ιουνίου η Πύλη 7 του «Ελευθέριος Βενιζέλος» γεμίζει από κόσμο, που υποδέχεται τον Σισέ σαν μεσσία.

Οι φωτογράφοι υψώνουν γερανούς για να τραβήξουν τον Τζιμπρίλ την ώρα που βγαίνει απ’ το αεροπλάνο, ο κόσμος τον ακολουθεί από το αεροδρόμιο μέχρι τον Αστέρα Βουλιαγμένης, εκεί που τον περιμένει ο Νικόλας Πατέρας για να υπογράψουν το πλουσιοπάροχο τετραετές συμβόλαιο. Δεν έμελλε να παραμείνει τόσο πολύ στην Ελλάδα, αλλά η διετία του με το «τριφύλλι» στο στήθος ήταν τόσο δυνατή σε συναισθήματα, που ο ίδιος «χτύπησε» τατουάζ το έμβλημα του συλλόγου στο γόνατο, μαζί με το έτος της κατάκτησης του νταμπλ και ο κόσμος φωνάζει το όνομά του ακόμα και σήμερα.

Ο Σισέ στην Ελλάδα ήταν ο απόλυτος σταρ, εντός και εκτός γηπέδων. Εκκεντρικός, δυναμικός, ηγετικός, συσπειρωτικός. Πετυχαίνει περισσότερα από 60 γκολ σε δύο χρόνια, οδηγεί τον Παναθηναϊκός στο νταμπλ το 2010, δίνει μια μοναδική παράσταση στο Ολίμπικο της Ρώμης απέναντι στη Ρόμα, επανέρχεται στην Εθνική Γαλλίας και γίνεται το απόλυτο είδωλο για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού ένα βράδυ στο Καραϊσκάκη. Το βράδυ που κοιτάζει στα μάτια τον Βαγγέλη Μαρινάκη και έρχεται σε ανοιχτή κόντρα μαζί του.

Την ίδια βραδιά που ο Σισέ μπαίνει για πάντα στις καρδιές των φίλων του «τριφυλλιού», μπαίνει και στον ίδιο η οριστική σκέψη της αποχώρησης το επόμενο καλοκαίρι, αυτό του 2011. «Ξέρετε οτι το δεύτερο γκολ μας ήταν έγκυρο. Οτι το δεύτερο του Ολυμπιακού δεν ήταν έγκυρο. Θα μιλήσω προσωπικά γιατί πονάει η καρδιά μου. Όταν υπέγραψα συμβόλαιο στην Ελλάδα, ήρθα για να παίξω ποδόσφαιρο. Δεν ήρθα για να μου παίρνουν το κεφάλι για το ποιος θα είναι διαιτητής. Μου τα είχαν πει, δεν ήθελα να τα πιστέψω. Αυτή είναι η δεύτερη φορά. Αρκετά. Αυτόν τον αγώνα έπρεπε να τον κερδίσουμε και τον κερδίσαμε. Υπήρχε όμως ένας άνθρωπος που αποφάσισε οτι δεν το είχαμε κερδίσει. Αρκετά πια. Θα πάρω τις αποφάσεις μου, αλλά είμαι ως εδώ... Εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία γιατί είναι οι τελευταίοι μήνες που θα με βλέπετε στην Ελλάδα», δηλώνει μετά το τέλος του ματς στο Καραϊσκάκη, στις 19 Φεβρουαρίου 2011.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, σε μία από τις πολλές συνεντεύξεις που αναφέρθηκε στον Παναθηναϊκό, ο Γάλλος δίνει μια άλλη εκδοχή: «Το καλοκαίρι του 2011 μου ζήτησαν να φύγω, γιατί δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους στο οικονομικό. Η ομάδα μου συμπεριφέρθηκε σωστά, αλλά ράγισε η καρδιά μου όταν έφυγα. Αγαπώ την ομάδα και έκανα ένα τατουάζ με το έμβλημα του club. Εγώ και η οικογένεια μου ελπίζω να γυρίσουμε εκεί κάποια στιγμή. Όχι ως ποδοσφαιριστής, αλλά ως πρεσβευτής της ομάδας». Αλήθεια ή ψέματα; Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Είναι, όμως, σίγουρα αλήθεια πως ο Παναθηναϊκός έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του Γάλλου σταρ.

Με τον Παναθηναϊκό έγινε πρωταθλητής, αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ στην Ελλάδα και επέστρεψε στην Εθνική Γαλλίας. Το δήλωσε από την πρώτη μέρα που ήρθε, πως στόχος του είναι το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Τα κατάφερε. Πήγε. Αλλά το βγήκε ξινό. Η 22α Ιουνίου 2010 είναι η τελευταία μέρα που ο Τζιμπρίλ Σισέ εμφανίστηκε σε μεγάλη διοργάνωση.

Αγωνίστηκε ως βασικός με την Εθνική Γαλλίας στο τελευταίο ματς του ομίλου κόντρα στην οικοδέσποινα, Νότια Αφρική, σ’ ένα Μουντιάλ που οι Γάλλοι έφυγαν ντροπιασμένοι και… ρεζιλεμένοι. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας τους εκεί, οι «παλιοσειρές», Εβρά, Γκοβού, Μαλουντά και Ανελκά απείχαν από προπονήσεις, λόγω διαφωνιών με τον Ραϊμόν Ντομενέκ. Ο Ανελκά έφυγε από τη διοργάνωση, ο Ντομενέκ «πέταξε» εκτός ομάδας του υπόλοιπους και το κάζο των Γάλλων σε αγωνιστικό επίπεδο ήταν πρωτοφανές. Η Γαλλική Ομοσπονδία εξέτασε το ζήτημα και όταν ο Σισέ εμφανίστηκε ενώπιον της επιτροπής ξέσπασε.

«Γαμ…κα για να τα καταφέρω και να παίξω στο Μουντιάλ και κάποιοι μου κατέστρεψαν το όνειρο. Έχω κάνει δύο χειρουργεία και ήρθα για να παίξω ποδόσφαιρο, όχι για να τσακώνομαι. Τις επόμενες μέρες, όταν έπεφτα για ύπνο, σκεφτόμουν ότι η μητέρα μου, για να μας ζήσει, ξυπνούσε να πάει για δουλειά στις δύο το πρωί. Και εγώ κάποια χρόνια μετά έκανα λευκή απεργία για να μην προπονηθώ πριν από έναν αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου; Πώς να συγχωρήσω τον εαυτό μου και πώς να κοιμηθώ;».

Μετά τον Παναθηναϊκό ακολούθησαν οι Λάτσιο, ΚΠΡ, Αλ Γκαράφα, Κούμπαν Κράσνονταρ, Μπαστιά και η άσημη Σεντ Πιερουά. Το χρώμα του δεν άρεσε εξαρχής στους οπαδούς της Λάτσιο, όμως ο ίδιος δήλωνε χαρούμενος που θα ζήσει την εμπειρία του Καμπιονάτο. Τελικά, έξι μήνες και 18 ματς μετά, έχοντας σημειώσει μόλις ένα γκολ στο πρωτάθλημα (στο ντεμπούτο του), ο Σισέ ζητάει να αποχωρήσει, έχοντας έρθει σε κόντρα με τους οπαδούς, αλλά και με τον προπονητή των λατσιάλι, Εντουάρντο Ρόχα, που τον χρησιμοποιούσε ως δεξί εξτρέμ.

Στις 31 Ιανουαρίου 2012 ο Σισέ επιστρέφει ξανά στην Πρέμιερ Λιγκ και… οποία έκπληξις: σκοράρει στο ντεμπούτο του, όπως είχε κάνει με τις Λίβερπουλ και Σάντερλαντ. Αυτή τη φορά το κάνει για λογαριασμό της ΚΠΡ, έχοντας απέναντι την Άστον Βίλα. Το πρώτο εξάμηνο έχει καλές (6 γκολ σε 8 ματς) και κακές στιγμές (2 αποβολές σε διάστημα ενός μήνα). Η δεύτερη χρονιά δεν ξεκινάει καλά και μετά από 3 γκολ σε 18 συμμετοχές φεύγει για τον προορισμό που γεμίζει τους τραπεζικούς λογαριασμούς. Δεν στεριώνει, όμως, ούτε στην Αλ Γκαράφα του Κατάρ.

Το μυαλό του μοιάζει να είναι περισσότερο στα χρήματα, απ’ ότι στα γκολ. Υπογράφει στην Κούμπαν Κράσνονταρ έναντι 1,2 εκατομμυρίων ευρώ για ένα χρόνο και παρά την προσπάθεια του Παναθηναϊκού, το ίδιο διάστημα, να τον φέρει πίσω. Εκατοντάδες οπαδοί τον υποδέχονται, ο ίδιος δηλώνει έτοιμος να σκοράρει πολλά γκολ και να επιστρέψει στην Εθνική, μα οι τραυματισμοί δεν του επιτρέπουν ούτε εκεί την αναγέννηση. Μένει και εκεί ένα εξάμηνο, σημειώνοντας τέσσερα γκολ και γυρίζει στη Γαλλία, υπογράφοντας για 1,5 χρόνο στη Μπαστιά και λαμβάνοντας σαφώς λιγότερα χρήματα. Η μοίρα τα έφερε έτσι, που το τελευταίο «επαγγελματικό» παιχνίδι του Σισέ ήρθε στο Βελοντρόμ, απέναντι στη Μαρσέιγ. Εκεί όπου αγαπήθηκε όσοι λίγοι, με το κοινό να τον αποθεώνει.

Όσο για την τελευταία του συμμετοχή, ως ποδοσφαιριστής; Προβληματική, όσο τα τελευταία πέντε χρόνια της καριέρας του. Ο Γάλλος συμφώνησε τον περασμένο Αύγουστο να παίξει πέντε παιχνίδια στην εραστιεχνική Σεντ Πιερουά, που αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Νοτίου Αφρικής, χωρίς αμοιβή. Στις 18 Σεπτεμβρίου αγωνίστηκε ως αλλαγή στο ματς απέναντι στην Καπρικόν, αλλά δέκα λεπτά μετά την είσοδό του στο γήπεδο αποχώρησε λόγω ενοχλήσεων. Και δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά. Το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει…

Ο τηλεοπτικός σταθμός Canal Plus, που εδρεύει στο προάστιο του Παρισιού, Ισί-Λε-Μουλινό, είχε «προαναγγείλει» με χαρά την παρουσία του Τζιμπρίλ Σισέ στην εκπομπή "J+1" της περασμένης Δευτέρας. Είπαμε, ο Γάλλος είναι ένα πρόσωπο που πουλάει. Κάθε του παρουσία φέρνει τηλεθέαση. Και όλα όσα είχε να πει εκείνο το βράδυ έκαναν τον κόσμο που βρισκόταν στο στούντιο να κοιτάζει δακρυσμένος, όπως ακριβώς ήταν και ο ίδιο ο Τζιμπρίλ, ανακοινώνοντας το «αντίο» του.

«Σήμερα δεν μπορώ να προπονηθώ σε υψηλό επίπεδο, ούτε καν σε χαμηλότερο επίπεδο. Έχω μία εγχείρηση μπροστά μου και θα γίνει πιθανότατα τον Ιανουάριο. Θα είναι αντικατάσταση ισχίου. Πρέπει να ακούς το σώμα σου. Κι εγώ το ακούω. Ναι, ήρθε το τέλος για την καριέρα μου», ανακοινώνει ο Γάλλος και λίγο αργότερα δεν μπορεί να κρατήσει τα δάκρυά του, βλέποντας τον δάσκαλό του, Γκι Ρου να του λέει: «Τζιμπρίλ, ξεκίνησες προπονήσεις; Αν ναι, τότε θα είσαι έτοιμος να παίξεις ποδόσφαιρο σύντομα»…

Λάθος. Τούτη τη φορά ο Τζιμπρίλ δεν θα παίξει ποδόσφαιρο ξανά. Τούτη τη φορά το «τέλος» μοιάζει να είναι οριστικό και αμετάκλητο. Ο Τζιμπρίλ δεν θα τρέξει ξανά με τον απίστευτο διασκελισμό του, δεν θα σουτάρει με το δυνατό δεξί του πόδι, δεν θα σκοράρει με το κεφάλι σαν γροθιά, όπως το είχαν αποκαλέσει κάποτε. Και τι θα κάνει τώρα;

«Έκανα φίλους στην Αθήνα! Με φαντάζεστε στον πάγκο του Παναθηναϊκού; Θα αρέσει στους φίλους μου που φορούν πράσινα κασκόλ. Θα αρέσει και σε εμένα! Αν, τελικά, γίνω και προπονητής, ίσως περάσω πάλι από την Αθήνα. Γιατί οι καλοί φίλοι δε χάνονται ποτέ». Πράγματι. Οι καλοί φίλοι δεν χάνονται ποτέ. Όπως τα λιοντάρι, που δεν πεθαίνει ποτέ. Μόνο κοιμάται…