«Χίλια πράγματα» για τον Πογιέτ!

«Το λέω και το καμαρώνω, γιατί η λέξη “επαγγελματίας” για μένα έχει ξεχωριστή σημασία που δεν έχει να κάνει μόνο με το ποσό που εισπράττεις, για να παίξεις μπάλα. Περισσότερο είναι το πως διαχειρίζεσαι στο κεφάλι σου την καριέρα, τις υποχρεώσεις, τον ίδιο σου τον εαυτό. Το να είσαι επαγγελματίας σημαίνει να προσέχεις, να προπονείσαι και να αποφεύγεις όλους τους περιττούς κινδύνους. Ποτέ στα χρόνια που έπαιξα, δεν ανέβηκα σε μηχανάκι, σε άλογο, δεν έκανα κάποιο extreme sport. Ημουν πιτσιρικάς στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας και με παρακαλούσαν να πάμε για σκι, μα δεν το έκανα μην τυχόν και τραυματιστώ».

«Επίσης, προσέχοντας ένας αθλητής τον εαυτό του, τη διατροφή, τις συνήθειες του, αυξάνει τις πιθανότητες να έχει μεγαλύτερη πορεία σε αυτόν τον δύσκολο χώρο. Προσωπικά, ο δικός μου οργανισμός είναι τόσο καθαρός, που όταν παίρνω μία ασπιρίνη, με πιάνει μόλις σε δύο λεπτά, επειδή δεν παίρνω ποτέ τίποτα χημικό. Ετσι πιστεύω ότι πρέπει να προσέχουν όλοι οι ποδοσφαιριστές και τώρα σαν προπονητής είμαι ιδιαίτερα αυστηρός σε αυτόν τον τομέα. Θέτω αυστηρούς κανόνες και απαιτώ απ' όλους να τους ακολουθούν. Οταν δεν το κάνει κάποιος, ακόμα και ο καλύτερος να είναι στο γήπεδο, έχει πρόβλημα μαζί μου».

Κάπως έτσι λοιπόν ο Πογιέτ θεωρεί ότι πρέπει να έχουν τα πράγματα, αλλά αυτό είναι δύσκολο να το εφαρμόσει. Οπότε ασχολείται με το να προσπαθήσει να κάνει τους παίκτες του να παίξουν καλή μπάλα στο χορτάρι. Τα αξιώματα που θέλει να έχουν οι ομάδες του στο παιχνίδι, τα εξήγησε σε άλλη συνέντευξη του και πάλι ως τεχνικός της Μπράιτον. Τότε που για την τετραετία 2009-'13 απέσπασε τα εύσημα από τον Χάρι Ρέντναπ και τον Αρσέν Βενγκέρ. Μάλιστα αφού εδραίωσε την παρουσία της ομάδας από το Σάσεξ στην Championship, έφτασε το 2012-'13 στην 4η θέση να διεκδικεί στα play off την άνοδο στα σαλόνια.

Οταν όμως την έχασε, ήρθε και ο χωρισμός με άσχημο όμως τρόπο. Καθώς το όνομα του έπαιζε για τον πάγκο ομάδων της Premier League, ο Ουρουγουανός κόουτς αξίωσε δημοσίως με δηλώσεις του στα ΜΜΕ μεγαλύτερο μπάτζετ και προσπάθεια για το θαύμα της ανόδου. Αντί γι' αυτά εισέπραξε την απόλυση με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: μέσα από τα ΜΜΕ και δίχως να τον έχει ειδοποιήσει κανείς από το club. Για την ακρίβεια συνέβη κατά την επίσκεψη του σε αθλητική εκπομπή και μάλιστα on air. Ποια ήταν όμως αυτά τα τεχνικά χαρακτηριστικά που έδωσε στην Μπράιτον και εκθειάστηκαν; Προσπάθησε να την κάνει να παίζει επιθετικά και με κάτι κοντινό στο tiki taka, κάτι που μόνο συνηθισμένο δεν είναι στο Νησί και ειδικά στις κατηγορίες κάτω από την Premier.

Ο ίδιος παραδέχεται ότι σε αυτό το κομμάτι, το επιθετικό, έχει δεχτεί επιρροές τόσο σε προσωπικό όσο και σε πιο διευρυμένο επίπεδο: «Σίγουρα με έχουν βοηθήσει όλες οι εμπειρίες που είχα και σαν ποδοσφαιριστής και σαν βοηθός προπονητή. Περισσότερο απ' όλους όμως με σημάδεψε ο Λουίς Φερναντέζ όταν έπαιζα για εκείνον στη Σαραγόσα. Εκείνος με πήρε από επιθετικό και με έκανε τον box to box μέσο που έγινα και έκανα σημαντική καριέρα. Από τον Χουάντε Ράμος με τον οποίο βρεθήκαμε στην Τότεναμ το 2006 πήρα στοιχεία που έχουν να κάνουν με την τακτική και το κοουτσάρισμα, αλλά δεν μπορώ να μην πω ότι λατρεύω τον Αρσέν Βανγκέρ. Απαντες ξέρουν ότι στην Αγγλία δηλώνω οπαδός της Τσέλσι, αλλά ο τρόπος που αγωνίζεται η Αρσεναλ είναι μοναδικός και έχω αφιερώσει στη μελέτη του άπειρες ώρες».

Ωστόσο, περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο του ποδοσφαίρου, υπάρχει κάποιος μπασκετικός που τον έκανε να αναθεωρήσει και να γίνει καλύτερος στο αμυντικό παιχνίδι, αρχικά σαν παίκτης και στην πορεία στο στήσιμο των ομάδων του. Ηταν ο πατέρας του. Ο Δον Ουάσινγκτον μεγάλος playmaker στο μπάσκετ της Ουρουγουάης και μετέπειτα εκλέκτορας της Εθνικής του δίδαξε ορισμένα σημαντικά δεδομένα. Ο Γκουστάβο όμως ξεχωρίζει πιότερο ένα αξίωμα που βίωσε τρέχοντας με τον μπαμπά του στα γήπεδα με το διχτάκι. «Σε όλες τις ομάδες μου τους έβαζα να παίζουν και λίγο μπάσκετ στις προπονήσεις. Αυτό βοηθάει τους αμυντικούς να κατανοούν και το τι γίνεται πίσω από την πλάτη τους, επειδή το μπάσκετ είναι το άθλημα που περισσότερα απ' όλα σε βοηθάει να έχεις έλεγχο του χώρου, το που βρίσκεσαι εσύ και που ο αντίπαλος».

Ολα τα παραπάνω κλήθηκε λοιπόν να τα εφαρμόσει συνδυαστικά τον Οκτώβριο του 2013, αντικαθιστώντας τον Πάολο Ντι Κάνιο στον πάγκο του «Σταδίου του Φωτός». Από το πουθενά βρέθηκε στον αστερισμό της Premier, έχοντας ένα απίστευτα δύσκολο έργο: να σώσει μία ομάδα ουραγό που δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Οταν πήρε ο Πογιέτ το κουμάντο, η Σάντερλαντ είχε κερδισμένο μόνο έναν βαθμό από τους 21 διαθέσιμους στα επτά ματς που είχε δώσει για το πρωτάθλημα. Ολα τα προγνωστικά ήταν ενάντια στον πρώτο Ουρουγουανό που εμφανιζόταν ως κόουτς στην ιστορία της Λίγκας και μάλιστα δεν είχε καν προϋπηρεσία σε ομάδα Α' Κατηγορίας.

Τα προγνωστικά φάνηκε να επιβεβαιώνονται τα Χριστούγεννα του 2013. Οι Μαύρες Γάτες δεν είχαν ξεκολλήσει από την ουρά και η ιστορία δεν σήκωνε αντίλογο. Από καταβολής Premier League (1992) μονάχα μία φορά η Γουέστ Μπρομ είχε καταφέρει να σωθεί, ενώ την είχε βρει η 25η του Δεκέμβρη στην τελευταία θέση. Κατά συνέπεια η εμφάνιση του σε εκπομπή του Sky Sports έμοιαζε από παράταιρη έως ειρωνική, όταν με περίσσια σοβαρότητα και αυτοπεποίθηση καλούσε το κοινό της ομάδας να πιστέψει στο θαύμα: «Εγώ, οι παίκτες το πιστεύουμε. Αισθανθείτε το κι εσείς και θα το δείτε να συμβαίνει», τους έλεγε και άπαντες τον θεώρησαν ονειροβάτη. Μάλιστα υπήρξαν άρθρα που τον ειρωνεύονταν επί τούτου εκείνο το... ξωτικό των Χριστουγέννων.

Εκείνο που ακολούθησε ήταν επικό. Με τον Πογιέτ στον πάγκο της, η Σάντερλαντ κατάφερε μέχρι το φινάλε να πάρει το 41% των βαθμών που διεκδίκησε. Τούτο συνέβη με 10 νίκες, 13 ισοπαλίες και μόλις επτά ήττες στις 30 αγωνιστικές που ήρθαν μετά από εκείνη την τηλεοπτική του εμφάνιση. Ηταν δηλαδή τόσο εμφατική όλη αυτή η πορεία, ώστε εάν η βαθμολογία μετρούσε από τότε, η ομάδα θα τερμάτιζε 10η στη βαθμολογία. Τελικά ολοκλήρωσε το έπος της στην 14η θέση, με πέντε βαθμούς κιόλας αέρα από την τριάδα του υποβιβασμού. Πως το πέτυχε αυτό και γιατι είναι θαύμα; Μα επειδή πραγματοποίησε ένα απίστευτο φινάλε...

«Μπορείτε να φανταστείτε κάτι πιο τέλειο από το να πάμε εδώ μέσα και να βάλουμε τέλος στο αήττητο του Μουρίνιο; Πάμε να γράψουμε ιστορία. Πάμε να τους τρελάνουμε όλους. Πάμε να σωθούμε». Αυτή ήταν η ομιλία του στα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων του «Στάμφορντ Μπριτζ» πριν το ματς με την Τσέλσι για την 35η αγωνιστική (19 Απριλίου 2014). Τους το είπε, τους έπεισε και οι παίκτες του το έκαναν. Πήραν το παιχνίδι με 2-1 και έβαλαν τέλος στο απίθανο σερί του Ζοσέ, ο οποίος ουδέποτε είχε ηττηθεί εντός έδρας στο πρωτάθλημα ως αφεντικό της Τσέλσι! Τον νίκησε λοιπόν ο Γκουστάβο Πογιέτ και μπορεί τούτο να το φέρει υπερήφανα ως παράσημο.

Ακολούθησε το 4-0 επί της Κάρντιφ και το άλλο επικό πέρασμα από το Μάντσεστερ με το 0-1 επί της Γιουνάιτεντ την προτελευταία αγωνιστική. Θα είχε όμως και κερασάκι η τούρτα της παραμονής. Ηταν η πορεία στο League Cup. Κόντρα και πάλι σε κάθε προγνωστικό απέκλεισε την Τσέλσι στα προημιτελικά και την Γιουνάιτεντ στα ημιτελικά. Στο «Γουέμπλεϊ« βέβαια υποτάχθηκε στην Σίτι, αλλά το κοινό της ομάδας του τον είχε πλέον λατρέψει για τα καλά. Παρά την ήττα στον τελικό, η κάμερα εστίασε σε έναν παππού με κασκόλ της Σάντερλαντ. «Ο Γκας μας έδωσε πολλά παραπάνω από όλα αυτά τα αγωνιστικά. Μας έδωσε ελπίδα, μας έκανε να πιστέψουμε και τούτο είναι μοναδικό συναίσθημα», έλεγε δακρυσμένος. Αυτή ωστόσο, θα ήταν η μία πτυχή της άποψης που θα υπήρχε για εκείνον. Επειδή θα ακολουθούσαν τα αρνητικά συναισθήματα που πάντοτε υπερισχύουν σε έναν χωρισμό...

Το συμβόλαιο του είχε διάρκεια μέχρι το καλοκαίρι του 2015. Μόνο που θα ολοκληρωνόταν άκομψα νωρίτερα. Μέσα Μαρτίου του 2015 και μετά την ήττα από την Αστον Βίλα, ήρθε η απόλυση. Ο Ουρουγουανός γινόταν ο έβδομος που θα έδιωχνε η Σάντερλαντ σε διάστημα έξι ετών, νούμερο άκρως παράταιρο με τα όσα ξέρουμε για την υπομονή με τους προπονητές στο Νησί. Στο ημίχρονο εκείνης του διασυρμού με 4-0, οι οπαδοί είχαν ήδη αρχίσει να αποχωρούν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το άσχημο που έβλεπαν. Η λατρεία είχε μετατραπεί σε απογοήτευση, σε κράξιμο. Για να πάει τελικά ο Ντικ Αντβοκαατ και να βιώσει το ίδιο ακριβώς έργο: την σωτηρία θαύμα και την επόμενη χρονιά την απόλυση. Αυτό τουλάχιστον είναι δείγμα σοβαρό ότι δεν φταίνε οι εκάστοτε προπονητές, αλλά οι δομές του συλλόγου.

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η προπονητική περιπέτεια του στα αγγλικά γήπεδα. Οχι όμως και συνολικά. Ήρθε ο καιρός να ζήσει καινούργιες εμπειρίες. Αλλωστε εκείνος έχει δηλώσει ότι το όνειρο του είναι να αναλάβει κάποια στιγμή την πιο αγαπημένη του ομάδα απ' όλες: «Αυτός πιστεύω ότι μία μέρα θα είναι ο προορισμός μου. Να προπονήσω τη Σαραγόσα και γιατί όχι, να σηκώσουμε το πρωτάθλημα και να παίξουμε στο Champions League. Το πιστεύω ότι θα συμβεί κάποια στιγμή». Εκεί, στην Αραγονία εξακολουθεί να μνημονεύεται ως ένας από τους σημαντικότερους που έχουν φορέσει τη λευκή φανέλα. Το έκανε για επτά χρόνια (1990-'97) και άφησε εποχή.

Ο Πογιέτ ήταν ένας από τους καλύτερους ξένους μέσους στην Ισπανία στα 90s. Οδήγησε τους Αραγόνες στην κατάκτηση του Κόπα Ντελ Ρέι κόντρα στη Θέλτα (1994) και την επόμενη σεζόν σήκωσε την δεύτερη ευρωπαϊκή κούπα του συλλόγου (μετά το Εκθέσεων του 1964), το Κυπελλούχων κόντρα στην Αρσεναλ. Εκεί είδε live και το ομορφότερο γκολ της καριέρας του, εκείνο του Ναΐμ, ο οποίος κρέμασε από 40 μέτρα τον Ντέιβιντ Σίμαν. Μάλιστα με τον Αλγερινό συμπαίκτη του ακόμα διατηρεί επαφές. Για του λόγου το αληθές είχε βρεθεί σε πορεία που διοργάνωσε εκείνη η ομάδα του '95, ώστε να δοθεί το όνομα του Ναΐμ σε έναν δρόμο έξω από το «Λα Ρομαρέδα». Ναι, συνέβη και αυτό!

Σαν παίκτης βέβαια έζησε κι άλλα μεγαλεία, εγχώρια και ευρωπαϊκά. Και η τετραετία του (1997-'01) στην Τσέλσι μνημονεύεται στην προ Αμπράμοβιτς εποχή. Με τους Μπλε σήκωσε ξανά το Κυπελλούχων (1998),πήρε αμέσως το Σούπερ Καπ Ευρώπης, αλλά και από ένα Κύπελλο και League Cup Αγγλίας (2000). Στο Λονδίνο ακόμα τον αποθεώνουν για την γκολάρα του κόντρα στη Σάντερλαντ με την αλά «Daniel son» ψαλιδωτή κίνηση του. Εκείνος πάλι πάντα μιλάει με θαυμασμό για τον αγαπημένο του συμπαίκτη ever. Εκείνον που του έδωσε και την ασίστ στο διασημότερο από τα πολλά γκολ του: τον Τζαφράνκο Τζόλα.

Ως συμπαίκτης ο ίδιος πάντως υπήρξε «φωνακλάς». Ετσι τον έχουν προσδιορίσει όσοι μοιράστηκαν μαζί του τα αποδυτήρια. Αλλωστε από εκεί του βγήκε και το παρατσούκλι που τον συνόδευσε στα αγωνιστικά χρόνια του. «La Radio» τον αποκαλούσαν αλλά με διττή σημασία. Το ένα είχε να κάνει με το ότι φώναζε και το άλλο με το ότι δεν σταματούσε ποτέ στο γήπεδο, όπως το ράδιο δεν παύει ποτέ να παίζει εάν δεν το κλείσεις. Φωνακλάς πάντως είναι και σαν προπονητής αν και όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Βγάζει ένταση και δεν παρακολουθεί τα ματς με ηρεμία. Ολη την ώρα είναι όρθιος σε υπερένταση και ουρλιάζει οδηγίες. Ηταν, είναι και θα είναι το ταμπεραμέντο του.

Εχει όμως και ένα εξαιρετικά καλό χαρακτηριστικό, το οποίο όμως ζορίζεται να βγάλει σε συνθήκες πίεσης, όπως αυτές που θα συναντήσει στην ΑΕΚ. Τρελαίνεται από χαρά να δουλεύει με πιτσιρικάδες. Το έχει πάρει από το πατέρα του και το έχει βγάλει στον έναν από τους δύο γιους του. Με τον Πέδρο εργάστηκε πολύ και τον βοήθησε, ώστε στα 20 του να έχει πάρει μεταγραφή στη Γουέστ Χαμ (σ.σ.: φέτος δανεικός στην Μίλτον Κέινς Ντονς), έχοντας περάσει και από τα μικρά κλιμάκια της Εθνικής Αγγλίας. Το 2005 πάλι, ο Γκουστάβο είχε βρεθεί ως υπεύθυνος για το ποδόσφαιρο μικρών ηλικιών, έναν οργανισμό που υπάρχει στην Ουρουγουάη για να αναδεικνύει τα ταλέντα στην χώρα.

Γενικότερα ο Γκουστάβο Πογιέτ όπου και αν βρέθηκε και με κάθε ρόλο, άφησε εποχή. Τα σίγουρα δεδομένα λοιπόν είναι δύο: Ο 47χρονος κόουτς το γνωρίζει το αντικείμενο, έχοντας παραστάσεις στο υψηλότερο επίπεδο και φυσικά δεν πρόκειται για κανέναν λόγο να περάσει απαρατήρητος από τα μέρη μας και να μην δημιουργήσει, να μην φέρει: εντάσεις, αγάπη, συναισθήματα, αναμνήσεις, τίτλους, αντιπάθειες, μα πάνω απ' όλα... ποδόσφαιρο!

Πιο συναισθηματική στιγμή ως παίκτης: «Οι δύο φορές που έκλαψα για το ποδόσφαιρο. Οταν σηκώσαμε το Κυπελλούχων με τη Σαραγόσα και όταν πήραμε με την Ουρουγουάη το Κόπα Αμέρικα. Και οι δύο το 1995»

Κορυφαίος συμπαίκτης: «Τζαφράνκο Τζόλα»

Κορυφαίος αντίπαλος: «Ντιέγο Σιμεόνε»

Κορυφαίος όλων των εποχών: «Ντιέγο Μαραντόνα»

Κορυφαίος παίκτης σήμερα: «Λιονέλ Μέσι»

Κορυφαίο γήπεδο για μπάλα: «Καμπ Νόου»

Κορυφαία ομάδα στην ιστορία: «Η Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα και ειδικά η διετία 2009-'11»

Κορυφαία Εθνική ομάδα όλων των εποχών: «Η Ισπανία του 2008»

Αγαπημένο άθλημα εκτός ποδοσφαίρου: «Μπάσκετ αν και τώρα παίζω συνέχεια γκολφ»

Επάγγελμα που θα έκανες εκτός ποδοσφαίρου: «Θα ήμουν ένας τρελός πολιτικός μηχανικός»