5, 4, 3, 2, 1... Κόμπι

Ήταν 26 Ιουνίου του 1996. Είκοσι χρόνια πριν... Ο τότε 18χρονος Κόμπι, έχοντας στο πλευρό του έναν πολύ ισχυρό ατζέντη (o Αρν Τέλεμ είχε φτάσει να «ελέγχει» το 13% των παικτών του ΝΒΑ!),αποφάσισε να μην πάει στο Κολέγιο και από το high school να μπει κατευθείαν στην λίγκα. «Διάλεξα τις ομάδες που θα διάλεγαν τον Κόμπι οι οποίες συμφωνούσαν πως δεν θα είχε επαφή ο head coachμαζί του», είχε πει ο Τέλεμ στο Sports Illustrated το 2003. «Ηξερα πως αρκετές ομάδες δεν θα ήθελαν να ρισκάρουν σ' έναν high schooler χωρίς να τον έχουν... τεστάρει πρώτα».

Και είχε δίκιο. Στο ντραφτ του 1996 ο Κόμπι επιλέγει 13ος. Πλέον ακούγεται και ως ανέκδοτο. Οτι υπήρχαν 12 καλύτεροι παίκτες από αυτόν! Τότε όμως; Ηταν απλά ένα 18χρονο παιδί που δεν ήθελε να πάει στο Κολέγιο. Με τρομερά potentials αλλά παρέμενε παιδί. Κοιτώντας τώρα 20 χρόνια μετά τοdraft του 1996, ναι είναι ανέκδοτο ότι ο Κόμπι επελέγη 13ος (ο Πέτζα Στογιάκοβιτς 14ος και ο Στιβ Νας 15ος). Γιατί; Δείτε το ντραφτ του '96.

12ος Βίταλι Ποταπένκο (Κλίβελαντ)

11ος Τοντ Φούλερ (Γκόλντερ Στέιτ)

10ος Ερικ Νταμπίερ (Ιντιάνα)

9ος Σαμάκι Γουόκερ (Ντάλας)

8ος Κέρι Κιτλς (Νιου Τζέρσεϊ)

7ος Λορένζεν Ράιτ (Λ.Α. Κλίπερς)

6ος Αντουάν Γουόκερ (Μπόστον)

5ος Ρέι Αλέν (Μινεσότα)

4ος Στεφόν Μάρμπουρι (Μιλγουόκι)

3ος Σαρίφ Αμπντούρ-Ραχίμ (Βανκούβερ)

2ος Μάρκους Κάμπι (Τορόντο)

1ος Αλεν Αϊβερον (Φιλαδέλφια)

Είκοσι χρόνια μετά ο Κόμπι αποσύρθηκε με 33,643 πόντους καριέρας (3ος all time scorer).Περισσότερους από όσους πέτυχαν μαζί σε όλη την καριέρα τους τα πέντε προηγούμενα πικ. Κατέκτησε πέντε τίτλους. Περισσότερους από όλους όσους κατέκτησαν όλοι όσοι έγιναν draft το 1996! Εξαιρείται ο Ντέρεκ Φίσερ ο οποίος πήρε τα πέντε δαχτυλίδια ως συμπαίκτης του Κόμπι. Κι όμως. Δώδεκα ομάδες τον προσπέρασαν. Ισως κι αυτό ν' αυξάνει τον μύθο του. Οτι πιθανότατα κανείς δεν περίμενε πόσο εντυπωσιακή καριέρα θα έκανε.

Κι αν δώδεκα ομάδες επέλεξαν καλύτερους (ΟΚ, respect και στον Αϊβερσον ο οποίος έγινε Hall of Famer φέτος) τι να πει και η Σάρλοτ. Η οποία του έβαλε το καπελάκι στο draft αλλά ένα μήνα μετά τον αντάλλαξε με τον Βλάντε Ντίβατς στέλνοντας τον μικρό Κόμπι στο L.A. Ταυτόχρονα οι Λέικερς αντικατέστησαν τον Σέρβο με τον ελεύθερο Σακίλ Ο'Νιλ!

Έπρεπε να περάσουν 18 χρόνια από τότε για να πει τι πραγματικά συνέβη εκείνο το καλοκαίρι ο Κόμπι. «Οι Χόρνετς μου είπαν αμέσως μετά το draft ότι δεν με υπολογίζουν και πως θα με ανταλλάξουν», έγραψε στο Twitter. «Σας ευχαριστώ». Σχόλιο με χιούμορ αλλά κι αρκετά πικρόχολο για τους ανθρώπους που τον απέρριψαν στα 18 του.

Το να μπαίνεις όμως στην λίγκα χωρίς την εμπειρία του κολεγίου έχει τα ζόρια του. Ο Ντελ Χάρις τον έχει μόνιμα στον πάγκο. Η συμβολή του στο rotation ήταν μικρή. Περισσότερο χρειαζόταν για να δίνει ανάσες στον Εντι Τζόουνς και στον Νικ Βαν Εξελ. Τέλειωσε την rookie season με 7.6 πόντους σε 15,5 λεπτά συμμετοχής. Η μεγάλη απογοήτευση όμως ήταν στα play off. Εκεί που στο πέμπτο παιχνίδι με την Γιουτα (για τον δεύτερο γύρο των play off) είχε 4/14 εντός πεδίας και τέσσερα air ball στην παράταση. Οι Λέικερς έχασαν 98-93 κι αποκλείστηκαν. Μοναδικό του παράσημο η ατάκα του Σακίλ Ο' Νιλ. «Ηταν ο μόνος τύπος που είχε τα κότσια να πάρει αυτά τα σουτ πάνω του». Υπενθυμίζουμε πως ο Κόμπι ήταν μόλις 19...

Ήταν αποφασισμένος όμως. Οπως τότε στο high school στο Lower Merion. Ενα μεσημέρι της Δευτέρας όταν ήχησε το τελευταίο κουδούνι του σχολείου οι περισσότεροι πιτσιρικάδες με τις τσάντες στις πλάτες έβλεπαν δημοσιογράφους. Από το Espn, τους Washigton Post κι άλλα τοπικά έντυπα. Ειχαν μαζευτεί γιατί ο τότε 17χρονος Κόμπι ο οποίος είχε μέσους όρους 31 πόντους, 12 ριμπάουντ, 7 ασίστ, 4 τάπες και 4 κλεψίματα θ' ανακοίνωνε το κολέγιο στο οποίο θα πήγαινε.

Θα ήταν το La Salle όπου ο πατέρας του (Τζο -Τζέλιμπιν- Μπράιντ) ήταν βοηθός προπονητής; ΤοVillanova; Η μήπως το Μίτσιγκαν; «Αποφάσισα να παρακάμψω το κολέγιο και να δοκιμάσω το ταλέντο μου στο ΝΒΑ». Δεν ήταν το θέμα των χρημάτων (αν και τα πρώτα τέσσερα χρόνια, εάν έμενε τόσα χρόνια φυσικά, θα έπαιρνε 10 εκατ. Δολάρια). Δεν είχε ποτέ οικονομικό πρόβλημα η οικογένεια του. Δεν ήταν ότι... ζήλεψε τον Κέβιν Γκαρνέτ ο οποίος έκανε το ίδιο ακριβώς ένα χρόνο νωρίτερα (κι απέδειξε άμεσα ότι ανήκει στην λίγκα). Το έκανε γιατί ήθελε να πραγματοποιήσει ένα όνειρο. Το δικό του όνειρο.

«Το να παίξω στο ΝΒΑ ήταν το όνειρό μου από τότε που ήμουν τριών ετών», είπε στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε εκείνη την Δευτέρα στις 6 Μαϊου του 1996... Ηταν θρασύς από τόσο μικρός. Ενα ατίθασο άλογο.

Ήταν τέτοια η επιρροή του Τζόρνταν στα '90s που έγινε είδωλο. Παγκόσμιο. Ο Κόμπι μεγάλωνε βλέποντας τον να μεγαλουργεί. Κι όπως κάθε παιδί στην ηλικία του προσπαθούσε να τον μιμηθεί. Πόσω μάλλον αυτός. Που είχε και τις ικανότητες.

Κόπιαρε τα πάντα. Το πως κινείται. Το πως τρέχει. Το πως σουτάρει. Το fade away. Τα καρφώματα. Την θέληση για τη νίκη. Το βλέμμα. Ναι μέχρι και το βλέμμα. Ο ίδιος ο Κόμπι είχε εκμυστηρευτεί τι τον είχαν συμβουλέψει οι συμπαίκτες του πριν το πρώτο του παιχνίδι κόντρα στον Τζόρνταν. «Κάνε ότι θες. Αλλά μην τον κοιτάξεις στα μάτια». Το 1996 όταν και μπήκε στο ΝΒΑ ο Μπράιντ ο Τζόρνταν ήταν ήδη θρησκεία.

Ο ίδιος πλέον είχε τέτοια αυτοπεποίθηση που απλά νικούσε στα mind games πολύ πριν αρχίσει το παιχνίδι. Στο trash talking ήταν ο... χειρότερος (άρα ο καλύτερος) οπότε πνευματικά ήταν ήδη τρομερά ισχυρός. Δεν δεχόταν καν το eye contact. Κι επειδή ο Κόμπι ήταν 18 και φαινόταν ήδη αρκετά θρασύς οι συμπαίκτες του όφειλαν να τον ενημερώσουν.

Oι περισσότεροι στην θέση του θα κούναγαν συγκαταβατικά το κεφάλι τους. Οχι όμως ο Κόμπι. Η αλήθεια είναι πως τον ταρακούνησε αυτό που άκουσε. «Τι; Να μην τον κοιτάξω στα μάτια; Τι σόι συμβουλή είναι αυτή», σκέφτηκε ο Κόμπι. Γρήγορα θα μάθαιναν όμως οι συμπαίκτες του και οι αντίπαλοι πως ήταν κάτι ανάλογο. Τον Μπράιντ δεν θα τον κοιτάς στα μάτια.

To πόσο θρασύς ήταν φάνηκε και στην πρώτη του γνωριμία με τον Τζόρνταν. Μία γνωριμία την οποία την επιχείρησε ο Φιλ Τζάκσον ελπίζοντας πως ο Μπράιαντ θα γίνει πιο ώριμος εάν τον συμβούλευε το είδωλό του. Μάταια. Μετά την πρώτη χειραψία τα πρώτα λόγια του Κόμπι τρέλαναν τον Φίλ Τζάκσον. «Ξέρεις οτι μπορώ να σε διαλύσω στο ένας εναντίον ενός»!

Η αλήθεια είναι πάντως πως ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν ότι πιο κοντινό στον GOAT. Ηθελε τόσο να του μοιάσει που πολλές φορές στις κινήσεις του έβλεπες τον Τζόρνταν. Τον ξεπέρασε μάλιστα και στους συνολικούς πόντους. Εστω κι αν χρειάστηκε περισσότερα από 200 (και βάλε) παιχνίδια από το είδωλό του. Οπως και να 'χει. Δύο βολές κόντρα στην Μινεσότα ήταν αρκετές για να ξεπεράσει τους 32,292 του Air Michael και να τελειώσει την καριέρα του στην τρίτη θέση των all time scorers (πίσω μόνο από Τζαμπάρ και Μαλόουν).

Όταν άλλαξε αριθμό στην φανέλα και το 8 έγινε 24 όλοι το συνδύασαν με τον Μάικλ Τζόρνταν και το 23 του GOAT. Ο ίδιος το αρνήθηκε λέγοντας πως «απλά δουλεύω 24 ώρες το 24ωρο. Γι' αυτό και ο αριθμός στην φανέλα». Βεβαίως το +1 το έκανε και με την φανέλα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τζόρνταν φορούσε το 9, ο Κόμπι διάλεξε το 10...

Το respect του ίδιου του Τζόρνταν στην τελευταία του επίσκεψη στην έδρα των Χόρνετς ήταν κάτι που τον συγκίνησε. Ισως να ήταν και το μήνυμα που θα κρατήσει από όλα όσα διάβασε και άκουσε αυτήν την σεζόν.

«Πάντα ήμουν κάτι σαν μεγάλος αδερφός σου κι εσύ σαν μικρός μου αδερφός, επικοινωνούσαμε συνέχεια. Ξέρω πως από πλευράς ανταγωνιστικού πνεύματος είσαι σαν κι εμένα. Ήσουν μια μεγάλη βοήθεια στο παιχνίδι του μπάσκετ, βοήθησες στην προώθηση του ΝΒΑ, απέκτησες πολλούς θαυμαστές σε όλο τον κόσμο κι ανάμεσά τους εγώ»

Πάντα παίζουν ρόλο οι τίτλοι. Ο Σακίλ Ο'Νιλ θυμήθηκε πως όταν ήταν μικρός ο Κόμπι του έλεγε μόνιμα πως «κάποια μέρα θα είμαι ο πρώτος σκόρερ και θα κατακτήσω πέντε με έξι πρωταθλήματα». «Ναι, ΟΚ», ήταν η απάντηση του Πέιτον με τον Κόμπι να επιμένει. «Θα δεις. Θα κάνω όσα σου λέω».

Εν τέλει τα έκανε. Ο Κόμπι έκλεισε την καριέρα του όντας πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Λέικερς και τρίτος στην all time list του ΝΒΑ. Ταυτόχρονα φοράει στο χέρι του πέντε υπέρλαμπρα δαχτυλίδια. Πέντε τίτλους ΝΒΑ. Εναν λιγότερο από τον Τζόρνταν. Θα μπορούσε να τους είχε φτάσει ίσως και να τους περάσει.

Εάν δεν ήταν τόσο εγωιστής, ξεροκέφαλος και θρασύς σίγουρα. Γιατί εάν έβαζε τον εγωισμό του χαμηλότερα από την ομάδα τότε πιθανότατα το ζευγάρι Κόμπι-Σακ θα έπαιρνε κι άλλους τίτλους. Εάν κατέβαζε το συμβόλαιό του και το salary cap των Λέικερς χωρούσε κι άλλα συμβόλαια τότε θα το Λ.Α θα είχε πιο ανταγωνιστική ομάδα.

Ομως μετά το three-peat το πήρε πάνω του. Αποκλειστικά. Πήρε ακόμα με την βοήθεια του Πάου Γκασόλ. Εφτασε τα πέντε. Μπορεί να είχε ένα λιγότερο από τον Τζόρνταν αλλά ταυτόχρονα είχε κι ένα περισσότερο από τον Σακίλ Ο' Νιλ. Του αρκούσε μάλλον. Πόσω μάλλον όταν το πέμπτο ήρθε μετά την εκδίκηση που πήρε από τους Μπόστον Σέλτικς.

Τελειώνοντας την καριέρα του δεν θα έχει να θυμάται μόνο τους πέντε τίτλους. Σαφώς αυτοί έχουν περίοπτη θέση στο σπίτι του. Ομως μια 20ετή καριέρα δεν θα μπορούσε να έχει μόνο πέντε δαχτυλίδια. Ο Κόμπι λοιπόν τελείωσε έχοντας:

5 τίτλους ΝΒΑ (2000, 2001, 2002, 2009, 2010)

7 τελικούς ΝΒΑ (2000, 2001, 2002, 2004, 2008, 2009, 2010)

2 τίτλους ΜVP τελικών (2009, 2010)

1 τίτλο MVP (2008)

2 τίτλους πρώτου σκόρερ (2006, 2007)

18 All Star συμμετοχές (δεν επελέχθη μόνο στην Rookie σεζόν του και την χρονιά του lock out)

4 All Star MVP (2002, 2007, 2009, 2011)

1 νικητής στο διαγωνισμό καρφωμάτων

2 Ολυμπιακά μετάλλια

Ναι. Πέντε δαχτυλίδια σε 20 χρόνια καριέρας είναι πολλά. ΟΚ, ο Τζόρνταν κατέκτησε έξι σε μια καριέρα μικρότερη όσον αφορά την διάρκεια. Αλλά ο Τζόρνταν είναι ο καλύτερος όλων. Εγινε το ίδιο το μπάσκετ. Ομως η καριέρα του Κόμπι ήταν γεμάτη milestones. Ακόμα και όταν άκουσε τον αχίλλειο του να διαλύεται.

Οι αριθμοί του πραγματικά προκαλούν ίλιγγο! Είτε στη συνολική του καριέρα, είτε σε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Ο Κόμπι υπήρχαν στιγμές που πραγματικά το τερμάτισε... Το ολοκλήρωσε με το γεγονός ότι έβγαλε 20 σερί σεζόν με μόνο μία ομάδα. Η μεγαλύτερη διάρκεια στα ΝΒΑ! Και η πέμπτη μεγαλύτερη στα επαγγελματικά σπορ των ΗΠΑ. Ομως αυτό είναι μάλλον το λιγότερο εντυπωσιακόmilestone του Κόμπι...

Κρατηθείτε:

Είναι πρώτος στην ιστορία των Λέικες σε πόντους, παιχνίδια, λεπτά, εύστοχα σουτ, τρίποντα, βολές και κλεψίματα.

Έχει σκοράρει τουλάχιστον 40 πόντους σε όλες τις ομάδες του ΝΒΑ!

Πέτυχε 81 πόντους κόντρα στους Τορόντο. Δεύτερη καλύτερη επίδοση πίσω μόνο από τους 100 του Τσάμπερλεϊν.

Έχει βάλει 12 τρίποντα σ' ένα ματς

Σε τέσσερα σερί ματς είχε 65, 50, 60 και 60 πόντους. Με Πόρτλαντ, Μέμφις, Μινεσότα και Νέα Ορλεάνη.

Την σεζόν 2006/07 πέτυχε περισσότερους από 50 πόντους σε 10 ματς κάτι το οποίο είχε να γίνει από το 63-64.

Περισσότερα από 40 καλάθια που έκριναν παιχνίδια.

Έχει το ρεκόρ πόντων με 61 στο Madison Square Garden

Έγινε ο νεότερος παίκτης που έπαιξε ποτέ στο ΝΒΑ (ρεκόρ που έχασε)

Ο νεότερος παίκτης που έφτασε τους 33,000 πόντους!

60 πόντους και περισσότερους σε 6 παιχνίδια

50 πόντους και περισσότερους σε 24 παιχνίδια

40 πόντους και περισσότερους σε 121 παιχνίδια

Έχει σκοράρει 9 σερί παιχνίδια 40 πόντους ή περισσότερους ισοφαρίζοντας τον Τζόρνταν και μένοντας πίσω από τον Τσάμπερλεϊν (14)

Κάθε άνθρωπος περνάει την σκοτεινή του πλευρά. Πόσο μάλλον όταν νιώθεις ότι έχεις κατακτήσει τον κόσμο. Ο Κόμπι πέρασε την δική του σκοτεινή πλευρά. Ήταν τόσο σκοτεινή που παραλίγο να του διαλύσει την καριέρα την στιγμή που είχε κατακτήσει τρία πρωταθλήματα και ανέβαζε την καριέρα του σε άλλο επίπεδο.

Αρχικά με τα όσα είχαν γίνει γνωστά στο παρασκήνιο των τίτλων. Οι σχέσεις του Κόμπι με τον Σακίλ είχαν φτάσει σε τέτοιο βαθμό που πλέον δεν άντεχε ο ένας τον άλλον. Ο Σακ δεν μπορούσε ν' ανεχθεί άλλο την συμπεριφορά του Κόμπι. Μια συμπεριφορά που δεν άντεχε ούτε ο Φιλ Τζάκσον.

Οι ψίθυροι έκαναν λόγο για τρομερό παρασκήνιο του Μπράιαντ ο οποίος ουσιαστικά ήθελε με κάθε τρόπο να «φάει» από την ομάδα τον Σακ (και το κατάφερε) αλλά και τον άνθρωπο που του χάρισε τρία δαχτυλίδια (επίσης το κατάφερε). Ο ίδιος ο Ο'Νιλ ζήτησε να γίνει ανταλλαγή και όταν ρωτήθηκε για ποιο λόγο είπε πως «η ομάδα δεν είχε σωστή κατεύθυνση και ήταν κάτι στο οποίο δεν ήθελα να είμαι μέλος και γι' αυτό ζήτησα να γίνω ανταλλαγή».

Τον ακολούθησε σε δηλώσεις ο Φιλ Τζάκσον. «Δεν θα προπονώ την ομάδα την επόμενη χρονιά εάν αυτό το παιδί (σ.σ. Μπράιντ) παραμείνει στην ομάδα»., είχε πει στον GM, Μιτς Κουτσπακ. «Δεν ακούει κανέναν».

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά (άλλωστε καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα) έσκασε και το σκάνδαλο περί σεξουαλικής παρενόχλησης το 2003. Ο Κόμπι συνελήφθη σ' ένα ξενοδοχείο επειδή την... έπεσε σε μια 19χρονο υπάλληλο. Τα δικαστήρια και η όλη υπόθεση κράτησε περισσότερο από ένα χρόνο. Όμως όλο αυτό το διάστημα η δημοτικότητα του είχε πέσει δραματικά σε συνδυασμό με όλα όσα είχαν βγει στο φως της δημοσιότητας με τα όσα γίνονταν στους Λέικερς.

Παρόλα αυτά κατάφερε να διατηρήσει την οικογένειά του, μιας και η γυναίκα του Βανέσα ήταν δίπλα του στην συνέντευξη Τύπου που έκανε ο ίδιος και ομολογούσε το λάθος. Η Βανέσα τον συγχώρεσε αρκετοί fan του όμως όχι...

Κατάφερε τόσα πολλά. Πέτυχε ακόμα περισσότερα. Μπορεί να απέκτησε πάρα πολλούς haters γιατί πολύ συχνά ήθελε να συγκριθεί με τον Μάικλ Τζόρνταν. Ομως στο τέλος δεν μπορείς να μην του βγάλεις το καπέλο για τα όσα πρόσφερε στο παιχνίδι. Ο Κόμπι Μπράιντ όπως δήλωσε «οι ήρωες πάνε κι έρχονται. Αλλά οι Θρύλοι είναι παντοτινοί».

Κι ως τέτοιος αποχαιρέτησε το άθλημα που υπηρέτησε επαγγελματικά για 20 χρόνια. Θρύλος. Από ένας απόλυτος σταρ του παιχνιδιού στο οποίο κυριάρχησε από το 1996 έως το 2013 (ουσιαστικά από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της καριέρας του). Το respect όλων ήταν συγκινητικό. Από τον καλύτερο όλων, Μάικλ Τζόρνταν μέχρι τους νεότερους τον οποίο χαρακτήρισαν τον «Τζόρνταν της γενιάς μας» (σ.σ. ο Κέβιν Ντουράντ).

Για να γίνει όμως μύθος στο πέρασμα του χρόνου έπρεπε να κερδίσει συμπαίκτες, αντιπάλους, προπονητές και τίτλους. Ναι, ο Κόμπι μετά το 2004 έπρεπε να επιστρέψει στην καριέρα του. Με την επιστροφή του Φιλ Τζάκσον ο Μπράιαντ ωρίμασε. Εκτός από καλύτερος παίκτης έγινε και καλύτερος άνθρωπος. Οσο μπορούσε τουλάχιστον.

Κερδίζοντας το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο νικώντας στον τελικό την Ισπανία του Πάου Γκασόλ (συμπαίκτη του στους Λέικερς) ο Κόμπι ήθελε να χτυπήσει στον εγωισμό του. Και το έκανε. Στην πρώτη προπόνηση πριν την έναρξη της σεζόν ο Μπράιαντ κρέμασε το χρυσό του μετάλλιο στο ντουλάπι του Γκασόλ. Οταν το είδε ο Ισπανός ο Κόμπι του είπε: «θες και φέτος να τερματίσεις δεύτερος;». Στο τέλος της χρονιάς οι Λέικερς αναδείχθηκαν πρωταθλητές.

Ο Ρον Αρτέστ (aka Metta World Peace) εξηγούσε τους λόγους γιατί είναι ο καλύτερος. «Παίζαμε χαρτιά στο αεροπλάνο και σταματούσε. Με φώναζε στο πίσω μέρος του αεροπλάνου. Εβγαζε το βίντεο και μου έδειχνε τι πρέπει να βελτιώσω. Αυτός ήταν ο Κόμπι. Ενας άνθρωπος ο οποίος δούλευε συνέχεια».

Η φίλη του Χίλαρι Σουάνκ (μη ξεχνάτε μιλάμε για το Λος Αντζελες) είχε πει σε μια συνέντευξή της πως «αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι η δίψα του για γνώση». Αυτό το κάνει τόσο ξεχωριστό από τους άλλους.

Πείτε τον εγωιστή, εγωμανή αλλά ήταν ο Κόμπι. Και μπορούσε να είναι όλα αυτά. Και πολλά περισσότερα. Γι' αυτό και κάθε φορά που οι Λέικερς αποκτούσαν νέο παίκτη (rookie ή ανταλλαγή) ο Κόμπι μετά την πρώτη προπόνηση του ζητούσε να μείνει για ένα μονό. Για να του αποδείξει από την πρώτη μέρα το ποιος είναι το αφεντικό στην ομάδα. Για να μην έχει αμφιβολία για το ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου.

Ναι. Στις 29 Νοεμβρίου του 2015 ο Κόμπι Μπράιντ, ανακοίνωσε το αντίο από το μπάσκετ. Πολύ πριν όμως την... απόσυρση είχε υπάρξει το αντίο στο ανταγωνιστικό μπάσκετ. Κι αυτό γιατί τον πρόδωσε το κορμί του. Πρώτα ο αχίλλειος το 2013, μετά ο ώμος. Ουδέποτε επέστρεψε στο επίπεδο στο οποίο βρισκόταν. Πως θα μπορούσε άλλωστε. Ο Κόμπι είχε γίνει πλέον ο γερό-Κόμπι. Οσο κι αν δεν τον ήθελε...

Η αρχή του τέλους ήταν στα τέλη της σεζόν του 2013. Οταν οι Λέικερς προσπαθούσαν να μπουν σταplay off και φιλοξενούσαν το Γκόλντεν Στέιτ. Δύο βράδια πριν ο Μπράιαντ έβαζε 47 πόντους. Τίποτα δεν έδειχνε αυτό που θ' ακολουθούσε. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε. Σε μια προσπάθεια για μπάσιμο ο Κόμπι σωριάζεται. Εχει καταλάβει την ζημιά. Πηγαίνει στον πάγκο αλλά ζητάει να γυρίσει για να εκτελέσει τις δύο βολές. Τις βάζει και γίνεται αλλαγή με δάκρυα στα μάτια.

Το μεταμεσονύκτιο ξέσπασμά του στο Facebook τον έκανε κατευθείαν συμπαθητικό και στους πιο τρελούς του haters. «Γιατί στο διάολο συνέβη αυτό; Δεν βγάζει νόημα. Τώρα πρέπει να επιστρέψω από αυτό και να είμαι ο ίδιος παίκτης ή καλύτερος στα 35; Πως στο διάολο θα το καταφέρω αυτό; Δεν έχω στοιχεία. Εχω την θέληση να ξεπεράσω αυτό το πράγμα; Ισως αυτό να είναι το τέλος μου. Ισως η ώρα του Θεού με έχει νικήσει. Είναι 03.30, το πόδι μου είναι σα νεκρό, το κεφάλι μου γυρίζει από το πόνο και είμαι ξύπνιος.

Συγχωρέστε με για το ξέσπασμα. Αν με δεις σε ένα καβγά με αρκούδα, προσευχήσου για την αρκούδα. Πάντα μου άρεσε αυτό το απόφθεγμα. Αυτή είναι η νοοτροπία του Μάμπα. Δεν τα παρατάμε, δεν τρέμουμε, δεν τρέχουμε. Αντέχουμε και βασιλεύουμε. Mamba off», είχε γράψει μεταξύ άλλων.

Όντως επέστρεψε. Οχι εξίσου δυνατός. Οχι εξίσου εκρηκτικός. Ομως οι Λέικερς αποφάσισαν να του ανανεώσουν το συμβόλαιο με τους όρους. 48,5 εκατ. Δολάρια για διετές συμβόλαιο! Μπορεί να ήταν ένα αστέρι που έσβηνε, αλλά θα γινόταν αυτό ως ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους αθλητές. Την σεζόν 13-14 έπαιξε μόλις σε 6 παιχνίδια. Την επόμενη σε 35 μιας και ουσιαστικά διέλυσε κάθε μυ στον ώμο του...

Το καλοκαίρι το είχε αποφασίσει. Το ανακοίνωσε μ' ένα συγκλονιστικό γράμμα σε όλον τον κόσμο. Ενα γράμμα συγκινητικό. Η αρχή του τέλους είχε ξεκινήσει το 2013. Το αντίο του όμως θα κρατούσε μία ολόκληρη σεζόν και όχι ένα βράδυ... Γιατί αυτός είναι ο Κόμπι.

«Αγαπημένο μου μπάσκετ, από τη στιγμή που άρχισα να τυλίγω τις κάλτσες του πατέρα μου και να κάνω φανταστικά σουτ νίκης στο Great Western Forum, ήξερα ένα πράγμα ότι ήταν αληθινό: Σε ερωτεύτηκα. Μία αγάπη τόσο βαθιά που σου τα έδωσα όλα Έπαιξα παρά τον ιδρώτα και τον πόνο, όχι επειδή με καλούσε η πρόκληση, αλλά επειδή ΕΣΥ με καλούσες.

Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί αυτό κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις τόσο ζωντανός όσο με έκανες εσύ να νιώθω. Αυτή η σεζόν είναι όσα μου έχουν μείνει για να δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει τους παλμούς, το μυαλό μου την τριβή, αλλά το σώμα μου ξέρει ότι ήρθε η ώρα να πω αντίο...»

Κάπως έτσι στις 29 Νοεμβρίου του 2015 ο Κόμπι Μπράιντ μέσω τουtheplayerstribune.com ανακοίνωσε το αντίο του από το μπάσκετ. Ενα αντίο που κράτησε μία ολόκληρη σεζόν. Μία αντίστροφη μέτρηση 82 αγώνων.

Μία χρονιά γεμάτη αφιερώματα, συγκινήσεις, αντίο και υποκλίσεις από όλους τους ανθρώπους του μπάσκετ. Μία σεζόν που ήταν γεμάτη ρεκόρ από ομάδες, παίκτες ο Κόμπι στην χειρότερή του χρονία έγινε ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Σε όποιο γήπεδο κι αν πήγαινε για τελευταία φορά τον αποχαιρετούσε μοναδικά. Ακόμα και οι αιώνιοι αντίπαλοι του υποκλίθηκαν. Τον χειροκρότησαν. Στην Βοστώνη έγινε standing ovationγια τον Mamba.

Το καλύτερο έμεινε για το τέλος. Στο Staples Center. Το βράδυ της Τετάρτης ο Κόμπι Μπράιντ αποχαιρέτησε το μπάσκετ μπροστά στο κοινό το οποίο τον λάτρεψε. Με 60 πόντους και με νίκη επειδή αποφάσισε να βάλει τα κρίσιμα σουτ στο τέλος. Οπως ακριβώς ονειρευόταν από μικρός. Οταν έπαιζε μπάσκετ με τις κάλτσες...

«Είμαι έτοιμος να σε αφήσω. Θέλω να το ξέρεις, ώστε και οι δυο μας να γευτούμε κάθε στιγμή που μας έχει απομείνει μαζί. Τις καλές και τις κακές. Έχουμε δώσει ο ένας στον άλλο όλα όσα είχαμε. Και οι δύο ξέρουμε, πως ότι και να κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις τυλιγμένες κάλτσες, τον κάδο σκουπιδιών στη γωνία, με 5 δευτερόλεπτα στο ρολόι, η μπάλα στα χέρια μου. 5 … 4 … 3 … 2 … 1

Θα σε αγαπώ για πάντα, Κόμπι»

Mamba out...