Νίκος Ζήσης ο τελευταίος των... Αρχηγών

«Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και έρχονται στιγμές στη ζωή που πρέπει να παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις. Θέλω να ανακοινώσω το «αντίο» μου από την Εθνική Ομάδα. Ήταν τεράστια τιμή και περηφάνια να αγωνίζομαι με το εθνόσημο στο στήθος και να εκπροσωπώ την πατρίδα μου μέσα στο γήπεδο. Κάθε καλοκαίρι ξεκινούσε με ανυπομονησία και όνειρα για τις μεγάλες διοργανώσεις, συναίσθημα που δεν άλλαξε ποτέ όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Στην Εθνική Ομάδα ένιωσα τις μεγαλύτερες χαρές και λύπες της καριέρας μου, είναι η ομάδα που αγάπησα περισσότερο από κάθε άλλη.

Θέλω να ευχαριστήσω την ομοσπονδία, τους προπονητές μου, όλους όσους συνεργάστηκα μα πάνω από όλα τους συμπαίκτες μου όλα αυτά τα χρόνια. Ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές εντός και εκτός παρκέ, που θα μας συνδέουν για πάντα. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι πως τόσο στα καλά, όσο και στα άσχημα, λειτουργούσαμε ως οικογένεια και νιώθαμε κάτι μοναδικό για αυτή την ομάδα. Το συναίσθημα να παίζεις για την Ελλάδα, δυστυχώς δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια.

Το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές και το διαφυλάξαμε μέσα στο γήπεδο και την καρδιά μας. Ελπίζω και θα με γεμίσει με ακόμα μεγαλύτερη περηφάνια να διαπιστώσω στο μέλλον πως η δική μου γενιά μεταλαμπάδευσε και στις επόμενες αυτό το αίσθημα ευθύνης, περηφάνιας και τιμής για την εθνική ομάδα. Θα είναι χαρά ανυπέρβλητη τα παιδιά που ξεκίνησαν να παίζουν μπάσκετ βλέποντας εμάς στην τηλεόραση και στο γήπεδο να μας ξεπεράσουν και να κάνουν ακόμα πιο “πλούσια” την παράδοση και την ιστορία της επίσημης αγαπημένης.

Νίκος Ζήσης»

Ο πατέρας του ήταν πολιτικός μηχανικός και τον ωθούσε καθημερινά προς το μπάσκετ. Η μητέρα του ως κλασική «ελληνίδα» μάνα είχε τις αμφιβολίες της και προτιμούσε την ενασχόληση με το πιάνο. Ο Νίκος Ζήσης κατάφερνε και τα δύο, αλλά για λίγο καιρό κι έτσι συμπληρώνοντας την πρώτη δεκαετία της ζωής του παράτησε ευτυχώς το πιάνο.

Ο Νίκος Ζήσης μετά από 18 χρόνια συνεχούς παρουσίας σε κάθε ηλικίας, Εθνική ομάδα αποφάσισε να σταματήσει. Λίγο πριν συμπληρώσει τα 33 του χρόνια το ομοσπονδιακός μας συγκρότημα θα αλλάξει αρχηγό και φυσικά όσα τον ακολουθούσαν τόσα χρόνια. Η ηρεμία, το μπάσκετ αυτό καθεαυτό, οι ομιλίες στα αποδυτήρια, οι συμβουλές, η διατήρηση των ισορροπιών μεταξύ τόσων και τόσων παικταράδων που πέρασαν από τη «γαλανόλευκη».

Ξεκίνησε από τις μικρές Εθνικές ομάδες ενώ ακόμη φορούσε τη φανέλα της ΧΑΝΘ. Ξεχώρισε για τον τρόπο που αγωνιζόταν, για τον τρόπο που σκεφτόταν και κυρίως για τον τρόπο που συμπεριφερόταν. Ακόμη κι όταν κατέβηκε στην Αθήνα για λογαριασμό της ΑΕΚ, ο Νίκος Ζήσης δεν άλλαξε το παραμικρό. Οι αρχές από την οικογένειά του είχαν «βιδωθεί» στο κεφάλι του.

Μεσουρανούσε με τις μικρές Εθνικές ομάδες και μάλιστα κατέκτησε ασημένιο μετάλλιο με την Εθνική Παίδων στο Πανευρωπαϊκό του 1999 στη Σοβενία, χάλκινο το 2000 στην Κροατία και στις 24 Νοεμβρίου του 2001 ο Γιάννης Ιωαννίδης αποφάσισε για το ντεμπούτο στην Εθνική Ανδρών. Ήταν ένα ματς για την προκριματική φάση του Eurobasket 2003 με τη Ρουμανία. Στο Βουκουρέστι εκείνο το βράδυ η Ελλάδα νίκησε 60-92 και ο Ζήσης έπαιξε τα πρώτα 10΄ από τα χιλιάδες που θα ακολουθούσαν με το εθνόσημο στο στήθος.

ΜΕΤΑΛΛΙΑ

Eurobasket Παίδων 1999 ασημένιο

Eurobasket Εφήβων 2000 χάλκινο Μεσογειακοί Αγώνες 2001 ασημένιο

Eurobasket Νέων Ανδρών 2002 χρυσό

Eurobasket Ανδρών 2005 χρυσό

Mundobasket 2006 ασημένιο

Eurobasket 2009 χάλκινο

Ο Ζήσης θα ήθελε να είναι στη Σουηδία για να βοηθήσει την προσπάθεια της Εθνικής Ανδρών στο Eurobasket, αλλά ο Γιάννης Ιωαννίδης παρά το γεγονός πως τον «γούσταρε με τα χίλια» δεν τον εμπιστεύτηκε. Όταν το τηλέφωνό του χτύπησε ένα βράδυ στα τέλη Αυγούστου δυστυχώς τα νέα ήταν άσχημα. Ο αδερφός του Δάνης είχε χάσει τη ζωή του σε δυστύχημα.

«Είχαμε μια καταπληκτική σχέση, δεν ήμασταν απλά αδέλφια. Ήταν προστατευτικός μαζί μου, με συμβούλευε με πρόσεχε. Ήταν σαν ένας μικρός πατέρας μου. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι έφταναν στα αυτιά που μου φωνές που μου έλεγαν ότι «αυτός δεν θα βρει τη δύναμη να ξαναπαίξει το μπάσκετ που ήξερε» και ότι αυτή η απώλεια θα μου κοστίσει. Όλα αυτά εμένα με πείσμωσαν για να κάνω το καλύτερο»

Εκείνο το βράδυ ο Νίκος... άντρεψε γιατί έτσι επέβαλλαν οι στιγμές.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης προχωράει σε ανακατανομή ρόλων και προσώπων. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονται στην Αθήνα και ο Νίκος Ζήσης δεν πιστεύει πως είναι ένας από τους δώδεκα! Τελειώνει το τουρνουά με 5.3 πόντους, 1.6 ριμπάουντ και 1.1 ασίστ, ωστόσο η εμπειρία θα είναι «πολύ καλή για να είναι αληθινή».

Η Ελλάδα στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι και ο Νίκος Ζήσης ολοκληρώνει το τουρνουά όντας ο πρώτος σκόρερ της Ελλάδας με 10.6 πόντους (και 2.1 ασίστ). Η συμβολή του ήταν απίθανη, ωστόσο ο ίδιος στον επίλογο του τουρνουά αποδεικνύει πως αγωνιζόταν και για κάποιον άλλον εκτός από τα εκατομμύρια Ελλήνων.

«Αφιερώνω το Κύπελλο στον αδικοχαμένο αδερφό μου, που έφυγε από τη ζωή πριν δύο χρόνια. Είχα πει ότι όποιο τίτλο θα κατακτήσω θα του τον αφιέρωνα. Περίμενα να είναι ένα Κύπελλο ή ένα πρωτάθλημα με σύλλογο. Τελικά του αφιερώνω το Ευρωπαϊκό. Ξέρω ότι με βλέπει από ‘κει πάνω και είναι χαρούμενος», θα δηλώσει λίγα λεπτά μετά τον τελικό του 2005 και για χρόνια, εκείνη η βραδιά θα είναι σημείο αναφοράς. «Τη μέρα που χάθηκε ο Δάνης, ένιωσα πως έπρεπε να κάνω κάτι ξεχωριστό για εκείνον. Και όταν δύο χρόνια αργότερα κατέκτησα το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου, πέτυχα δηλαδή το ίδιο κατόρθωμα με την ομάδα του Γκάλη που είχε ενθουσιάσει τον πατέρα μου, ένιωσα πως είχα ολοκληρώσει την αποστολή μου να τιμήσω τη μνήμη του αδελφού μου».

Στο ιστορικότερο παιχνίδι της Εθνικής Ανδρών ο Νίκος Ζήσης δεν αγωνίζεται, είναι ανήμπορος λόγω ενός αντιεπαγγελματικού χτυπήματος από τον Βραζιλιάνο Βαρεζάο. Η Ελλάδα δίνει τη δική της μάχη στο Μουντομπάσκετ. Ο Ζήσης ουσιαστικά είναι ο άνθρωπος χάρη στον οποίον η Ελλάδα πραγματοποιεί μία εντυπωσιακή ανατροπή απέναντι στους Αυστραλούς. Στο ματς που ακολουθεί ο Βαρεζάο θα τον χτυπήσει εσκεμμένα στο πρόσωπο και θα τον στείλει εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Δε θα αγωνιστεί καθόλου στη συνέχεια του τουρνουά, θα δει από τον πάγκο την επική νίκη επί των ΗΠΑ και θα ακούσει τους συμπαίκτες του να του την αφιερώνουν.

Από αγκάθι όμως, βγήκε ρόδο... «Η αγκωνιά του Βαρεζάο με άφησε εκτός για άλλες δέκα μέρες και ανάμεσα στις επισκέψεις που δέχτηκα στο νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, ήταν και αυτή μιας παλιάς μου συμμαθήτριας, της Φανής. Κι η αλήθεια είναι πως αν δεν υπήρχε αυτός ο τραυματισμός, δεν θα είχαμε συναντηθεί». Ο Νίκος πλέον είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης αφού με τη Φανή παντρεύτηκαν και απολαμβάνουν τα δύο παιδάκια τους, τον Αλέξανδρο και τον Μάρκο.

Οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες τον βρήκαν με αναβαθμισμένο ρόλο. Μπορεί η Αργεντινή να έκοψε το δρόμο προς τα μετάλλια, ωστόσο από μόνη της η συμμετοχή είναι τεράστιο επίτευγμα. Ειδικά αν τελειώνεις το τουρνουά με 6.5 πόντους...

Ο Νίκος Ζήσης ξεκινά μία ακόμη προετοιμασία με την Εθνική ομάδα, μόνο που αυτή είναι διαφορετική αφού για πρώτη φορά είναι ο αρχηγός της. «Τα χρόνια περνάνε, αλλά το λέω κάθε χρόνο πως αποτελεί μεγάλη τιμή για μένα να έρχομαι στην Εθνική. Φέτος ειδικά που είμαι αρχηγός είναι ακόμη μεγαλύτερη η τιμή και η ευθύνη. Όσο περνάνε τα χρόνια προς το τέλος της σεζόν νιώθεις πιο κουρασμένος, αλλά είχα το χρόνο να ξεκουραστώ κι από τη στιγμή που ο κόουτς με κάλεσε ήρθα με χαρά. Είναι πολύ σημαντικό οι δώδεκα παίκτες που θα είναι στην ομάδα να γουστάρουν που θα παίζουν σε αυτή, είτε λίγο είτε πολύ», ήταν τα λόγια του κατά την αναχώρηση στο Καρπενήσι.

Η Ελλάδα προσπάθησε πάρα πολύ, ολοκλήρωσε αήττητη την πρώτη φάση, ωστόσο στην πρώτη νοκ άουτ αναμέτρηση η Σερβία θα βάλει στοπ στην πορεία προς την «οκτάδα».

Η οικογένεια είναι κάτι ιερό για όλους, αλλά για τον Νίκο Ζήση είναι κάτι περισσότερο. Η Φανή δεν είναι απλώς ο... σχολικός του έρωτας που έγινε η γυναίκα του. Είναι ο άνθρωπός του! Και είναι παντού μαζί.

Η «επανασύνδεση» έγινε σε ένα νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, τον Αύγουστο του 2006, εκεί που ο Νίκος επούλωνε το τραύμα από την αγκωνιά του Βαρεχάο και την επόμενη μέρα έγιναν ζευγάρι.

Η Φανή ακολουθεί τον Νίκο παντού. Κάθε καλοκαίρι! Είτε μόνη της, είτε μαζί με την Ολυμπία, την κουμπάρα της και σύζυγο του Βασίλη Σπανούλη, είτε με τους... διαδόχους.

Το 2011, στα γήπεδα της Λιθουανίας, οι οπερατέρ έκαναν συνεχή πλάνα σε μια μελαχρινή κοπέλα με ένα μωρό 3 μηνών στην αγκαλιά. Κάπως έτσι, ο Αλέξανδρος Ζήσης πήρε το «βάπτισμα του πυρός» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το καλοκαίρι του 2014, στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας, έκανε «ντεμπούτο» και Μάρκος Ζήσης.

Οι σκηνές του Νίκου, μετά το τέλος κάθε αναμέτρησης, να αναζητά με το βλέμμα τη Φανή και τους μπόμπιρες είναι μοναδικές. Όπως και η... αγκαλιά. Η αγκαλιά μετά από κάθε αναμέτρηση. «Το τονωτικό μου», όπως λέει ο ίδιος ο Νίκος.

Η οικογένεια Ζήση μεγάλωσε μέσα στην Εθνική και μεγάλωνε όσο περνούσαν τα καλοκαίρια. Ήρεμα, χωρίς φανφάρες, χωρίς ξενύχτια και φωτογραφίσεις. Απλά, καθημερινά και κυρίως... αυθεντικά!

Να σας ζήσουν και να ζήσετε να τους καμαρώσετε!