Το δίκιο της Στεφανίδη και οι εξαιρέσεις στον κανόνα

Βλέποντας όλον αυτόν τον… χαμό από τα σχόλια σχετικά με το ποστάρισμα της Κατερίνας Στεφανίδη και τους λόγους που αμφισβήτησε την βράβευση του Γιάννη Αντετοκούνμπο ως κορυφαίο αθλητή της χρονιάς για το 2021, άρχισα να προβληματίζομαι για το αν έχει δίκιο ή άδικο.

Σε τέτοιου είδους… debate, ειδικά όταν δύο αθλητές είναι «κοντά» σε αγωνιστική αξία ο ένας με τον άλλον, ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν είσαι σωστός ή λάθος στην επιλογή σου. Μου θυμίζει λίγο αυτό το άτυπο «Πελέ ή Μαραντόνα» ή το «Τζόρνταν ή Κόμπε». Ο καθένας είναι ξεχωριστός στην δική του εποχή. Εδώ βέβαια δεν μιλάμε για διαφορετική εποχή στο δίλλημα «Γιάννης ή Μίλτος ή Στέφανος», αλλά για τρεις ΑΘΛΗΤΑΡΑΔΕΣ που διακρίθηκαν την ίδια χρονιά. Ο προβληματισμός όμως είναι ο ίδιος γιατί στην μέση μπαίνει η λέξη «κριτήρια»…

Για να βγάλω μια άκρη (όπως κι όλοι μας) έπρεπε να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα στο μυαλό μου.

Πρώτον, η Στεφανίδη ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν έχει πρόβλημα με τον Γιάννη (ή την... Σάκκαρη), αλλά με τους δημοσιογράφους και τα κριτήρια που ψηφίζουν στα βραβεία του ΠΣΑΤ. Δυστυχώς πρέπει να τονίζουμε και τα αυτονόητα με όλα όσα έχουμε δει να γράφονται γι΄ αυτήν...

Δεύτερον, σε αυτό που πρέπει να της δώσουμε δίκιο, είναι πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ένα χρυσό μετάλλιο, είναι ΠΑΝΩ από κάθε άλλη διοργάνωση. Από κάθε άλλη επιτυχία. Και σε ολυμπιακή χρονιά, ο κανόνας πρέπει να είναι αυτός.

Όμως… σε κάθε κανόνα υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Το να κερδίσει ο Γιάννης το πρωτάθλημα στο NBA είναι κάτι που δεν το έχουμε ξαναζήσει. Και κανείς δεν είναι σίγουρος ότι θα το ξαναζήσουμε. Μπορεί να μην πάρει (το απευχόμαστε) ξανά πρωτάθλημα. Είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ επίτευγμα που δεν μπορεί να μην επιβραβευτεί. Οπότε θεωρώ λάθος το σκεπτικό της Κατερίνας ότι ΝΒΑ γίνεται κάθε χρόνο και οι Ολυμπιακοί κάθε 4 χρόνια. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές, πρέπει να μπει στην άκρη αυτό το κριτήριο. Δεν το θεωρώ λογικό επιχείρημα και θέλω να δώσω ένα άλλο παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητός.

Αν σε ολυμπιακή χρονιά, η Κατερίνα ή ο Μίλτος (τυχαία προφανώς παραδείγματα), πάρουν χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και την ίδια χρονιά ο Τσιτσιπάς ή η Σάκκαρη κερδίσουν ένα ή δύο ή… και τέσσερα grand slam και φτάσουν στο Νο1 του κόσμου, ποιον θα έπρεπε να ψηφίσουμε για κορυφαίο της χρονιάς;

Θα ήταν «ορθό» να πάμε στο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο; Η απάντηση είναι όχι… Και η περίπτωση του Γιάννη φέτος, είναι κάτι αντίστοιχο. Αν ο Γιάννης ήταν ένας… ρολίστας στην ομάδα του, τότε δεν το συζητάμε. Όμως ήταν (και είναι) ο πρωταγωνιστής και αυτός που ουσιαστικά χάρισε (με την συνδρομή των Μίντλεντον και Χόλιντεϊ) το πρωτάθλημα στους Μπακς μετά από μισό αιώνα.

Εδώ πρέπει να μπει λοιπόν στην συζήτηση το ζήτημα «κριτήρια». Το να απορεί η Στεφανίδη για τα κριτήρια που ψηφίζουμε οι δημοσιογράφοι, έχει λογική. Γιατί στην συντριπτική πλειοψηφία (για να μην πω στο 100%) ΟΛΟΙ (δημοσιογράφοι ή και ο απλός κόσμος σε τέτοιες ψηφοφορίες) ψηφίζουν(με) με ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

Λανθασμένα (όπως σωστά επεσήμανε η ολυμπιονίκης του επί κοντώ) δεν λαμβάνει κανείς ποτέ υπόψιν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ένας αθλητής φτάνει στην κορυφή. Ο Τεντόγλου πήγε στο Τόκιο έχοντας τον τίτλο ενός εκ των φαβορί μεν, αλλά και με… ένα πόδι δε, καθώς σχεδόν σε όλη τη σεζόν δεν έκανε άλματα στις προπονήσεις για να προφυλαχθεί.

Πόσοι δημοσιογράφοι από αυτούς που ψήφισαν όμως το γνωρίζουν; Η απάντηση είναι απλή: Μόνο όσοι έχουν τριβή καθημερινά με το ρεπορτάζ του στίβου. Επομένως, μιλάμε για ένα πολύ μικρό ποσοστό (μονοψήφιο), πράγμα που οδηγεί στο να ψηφίσει κάποιος με μοναδικό κριτήριο την επιτυχία.

Το αν η επιτυχία του Αντετοκούνμπο είναι μεγαλύτερη, όπως έγραψα παραπάνω, είναι από τις περιπτώσεις που σε κάθε κανόνα, υπάρχουν εξαιρέσεις. Και θεωρώ πως φέτος (διαφωνώ για πέρυσι) ορθώς βγήκε κορυφαίος. Γιατί πήρε πρωτάθλημα, γιατί ήταν MVP των τελικών, γιατί είχε στατιστικά και ρεκόρ που κάνουν όλο τον πλανήτη να παραμιλούν. Το ότι πρόκειται για ομαδικό άθλημα το παραβλέπουμε όταν σε ατομικό επίπεδο κάνει αυτά που κάνει (ο οποιοσδήποτε Γιάννης).

Το ίδιο άδικο πάντως θεωρώ να μην γίνεται κουβέντα και για το μετάλλιο του Ντούσκου στην κωπηλασία. Γιατί αν δεν υπήρχε Γιάννης, θα έπρεπε να υπάρχει ένα ανάλογο debate. Γιατί να μην είναι ο Ντούσκος ο κορυφαίος; Χρυσό στην κωπηλασία αν και αουτσάιντερ, σε ένα πολύ επίπονο άθλημα και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Και δεν είναι μόνο το χρυσό, είναι ότι έκανε και Ολυμπιακό ρεκόρ! Αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί κριτήριο για να είναι αυτός ο κορυφαίος και όχι ο Γιάννης ή ο Μίλτος; Η έστω να είναι δεύτερος ο Ντούσκος στην ψηφοφορία;

Γι’ αυτό θεωρώ πως θα πρέπει να μπει ένα πλαίσιο σε αυτές τις ψηφοφορίες. Θα πρέπει πέρα από τις διακρίσεις να αναφέρονται και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έρχονται αυτές οι επιτυχίες ώστε να γνωρίζει αυτός που ψηφίζει και τον βαθμό δυσκολίας.

Πέρα από την δημοτικότητα του αθλήματος, ή του ονόματος. Και το πιο ορθό θα ήταν να υπάρχει και μία επιτροπή από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά από τα αθλήματα στα οποία οι υποψήφιοι… συναγωνίζονται για το βραβείο, ώστε να υπάρχει μια ισορροπία στην διαδικασία. Πολλοί αθλητικοί συντάκτες (ας μη κρυβόμαστε) ψηφίζουν και με κριτήριο το άθλημα στο οποίο καλύπτουν το ρεπορτάζ. Και αυτό ορισμένες φορές έχει οδηγήσει σε άδικα αποτελέσματα στο παρελθόν. Δεν ισχύει όμως για φέτος. Κι ας… ρίχνω τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Μίλτο Τεντόγλου (κι ας μη μου αρέσει που το κάνω ως… στιβικός, αλλά έτσι πρέπει να γίνει για το 2021 εκτιμώ) και τον εξίσου σπουδαίο Στέφανο Ντούσκο.

Αν και έχω ένα προαίσθημα ότι θα… αποκατασταθεί η «τάξη» σε ένα χρόνο από τώρα. Στα επόμενα βραβεία του ΠΣΑΤ.