Εσύ πόσο αυτομαστιγώθηκες σήμερα;

Ας μιλήσουμε λοιπόν για σπορ. Και ας ξεκινήσουμε από το κορυφαίο “άθλημα” στην Ελλάδα. Ασχολούνται με αυτό σχεδόν οι πάντες σε σημείο που να γίνεται πράξη το περίφημο σύνθημα “αθλητισμός για όλους”. Οι μεγαλύτερες ηλικίες αρέσκονται να εξασκούνται σε δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες και μέσα μαζικής μεταφοράς (οι καραντίνες, οι μάσκες και η ψηφιοποίηση των υπηρεσιών έχουν κάνει ζημιά εδώ βέβαια), οι νεότεροι μένουν συνήθως σιωπηλοί στις συγκεκριμένες...εγκαταστάσεις αλλά “ιδρώνουν” τα μέγιστα στα social media. Όσο για τους πιτσιρικάδες, δεν έχω εικόνα αλλά ένα κομμάτι τους εκφράζεται εκγυμναζόμενο με τους παιάνες των τράπερ απ' ότι έχω καταλάβει.

Το σπορ αυτό λέγεται “αχ σε τι χώρα ζούμε”. Αυτή είναι η βάση του και μετά υπάρχουν πολλές παραλλαγές. Αρκεί να ξεκινήσει μια κουβέντα και θα αρχίσει να απλώνεται σαν φωτιά η “αθλητικότητα” των παρόντων. “Πως την καταντήσαμε έτσι”, “Με αυτούς που μας κυβερνάνε”, “Εμείς φταίμε που δεν τους παίρνουμε στο κυνήγι”. Όπως βλέπετε έχει μια κλιμάκωση η υπόθεση, όπως απαιτείται στη σωστή γυμναστική.

Αντίστοιχη, με περισσότερη ένταση, είναι η εικόνα στα social media όπου κάνουν παιχνίδι οι νεότεροι που, όπως και να το κάνουμε, βράζει το αίμα τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι εκεί (στα social) έχουν ρίξει καμιά δεκαριά κυβερνήσεις, έχουν σταματήσει άλλους τόσους πολέμους και την πείνα στην Αφρική.

Όταν είναι όλα μπάχαλο...

Μετά από όλα αυτά πως θα ήταν δυνατόν να μην λύσουμε, κάπως έτσι, και τα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού. Για να είμαι ειλικρινής, να τα λύσουμε...ξανά. Όπως το κάνουμε κάθε καλοκαίρι, που έχει μεγάλες διοργανώσεις, έχουμε επιτυχίες των αθλητών μας και διαπιστώνουμε ότι δεν έχουν όση στήριξη απαιτείται, δεν βρίσκουν χορηγούς και ορισμένοι εξ αυτών μέχρι πρόσφατα ούτε καν τα απαραίτητα έγγραφα ώστε να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας. Ποταμός άρθρων στα ΜΜΕ και πύρινων ποσταρισμάτων στα social media, για το πόσο μόνοι και μόνες ήταν αθλητές και αθλήτριες σε αυτή την προσπάθεια και πόση ντροπή πρέπει να νιώθουν αυτοί που θα πάνε να βγουν μια φωτογραφία μαζί τους.

Αρχίζοντας από το τέλος, πρέπει να έχουμε εμπεδώσει πλέον ότι αυτοί που γουστάρουν τη λεζάντα δεν νιώθουν καμία ντροπή. Οπότε δεν θα ιδρώσει το αυτάκι τους. Άλλωστε το ακροατήριο τους επιθυμεί να τους βλέπει μέσα στο “κάδρο” και σε αυτό στοχεύουν. Και πάμε παρακάτω...

Το να ασχολείσαι με τους αθλητές, ακριβώς (και) μόνο όταν φέρνουν το μετάλλιο ακόμα και αν κατακεραυνώνεις αυτούς που δεν τους δίνουν την προσοχή που πρέπει, δεν σε κάνει και πολύ καλύτερο από αυτούς τους τελευταίους. "Και τι να κάνουμε, δηλαδή;” θα ρωτήσετε. Μήπως να προσπαθούσαμε να αλλάξουμε συνολικά τα πράγματα; Γιατί αν έχουμε καταλήξει ότι ζούμε σε μια χώρα με αδιαφάνεια, αναξιοκρατία, χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών σε βασικούς τομείς, όπως η παιδεία και η υγεία, γιατί πιστεύουμε ότι ως δια μαγείας θα είναι διαφορετικά τα πράγματα στο αθλητισμό; Ήταν, για λίγο, τις εποχές των χρυσών ολυμπιακών αγελάδων -όταν μέσω του αθλητισμού- κυκλοφόρησε πολύ χρήμα, με λίγο από αυτό να μένει σε αυτόν. Καθόλου υγιής περίσταση, αν με ρωτάτε.

Αν ως δημοσιογράφοι, πολίτες, φίλαθλοι, γονείς επιθυμούμε κάθε καλοκαίρι να μαστιγώνουμε αλλά κυρίως να αυτομαστιγωνόμαστε για αυτά που δεν γίνονται στον αθλητισμό, δεν μπορώ να πω κάτι. Αυτή η εσωτερική ανάγκη, υπάρχει παραδοσιακά στον άνθρωπο. Στην αριστερά την λέγαμε αυτοκριτική την κάναμε και πηγαίναμε παρακάτω. Στην εκκλησία που είχε πάντα μια πιο βαθιά επιχειρηματική ματιά το είπαν μια εποχή συγχωροχάρτι πλήρωνες και κάτι για το “μαγαζί” για να το πάρεις και ξαλάφρωνες. Το κατά πόσο -πραγματικά- έβγαινε κάτι και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ελέγχεται.

Συμφωνώ ότι μόλις περάσει το μεγάλο “μπαμ” από τις επιτυχίες, τα φώτα θα σβήσουν (αν βάλω και ένα κλισέ), οι αθλητές και οι αθλήτριες θα επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους. Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει δηλαδή; Μιλάμε για αθλήματα που δεν “παίζουν μπάλα” όλο το χρόνο άρα έχουν ένα συγκριτικό μειονέκτημα, ούτως ή άλλως. Στον στίβο (για παράδειγμα) η παγκόσμια ομοσπονδία ψάχνει πως θα μεγαλώσει τη δημοφιλία του. Δύσκολο να βρουν τρόπο να παίζουν καμιά 80αριά αγώνες τη σεζόν όπως στο ποδόσφαιρο, αλλά είναι σαφές ότι τους προβληματίζει η εποχικότητα.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι η προβολή. Ή τουλάχιστον όχι μόνο η προβολή. Αφήστε που στο συγκεκριμένο τομέα δεν έχουμε όλα τα ΜΜΕ την ίδια μούρη. Άλλοι προσπαθούμε και άλλοι απλά δεν γουστάρουν να το κάνουν. Επίσης, όπως και να το κάνουμε το ποδόσφαιρο πρώτα και μετά το μπάσκετ (ή το μπέιζμπολ και το φούτμπολ στις ΗΠΑ και το κρίκετ στην Ινδία π.χ.) θα είναι στην κορυφή και αυτό το γνωρίζουν και οι αθλητές. Το πρόβλημά τους λοιπόν δεν είναι εκεί, αλλά να μην τους βγαίνει η ψυχούλα στην προετοιμασία όσον αφορά τις εγκαταστάσεις και τη συνολική υποστήριξη (υλικό, ιατρικές υπηρεσίες), να έχουν ένα αξιοπρεπές μηνιαίο εισόδημα που να τους εξασφαλίζει την ηρεμία που απαιτείται και την χρηματοδότηση (από την ομοσπονδία τους) για το διάστημα που πρέπει να βγουν εκτός Ελλάδας.

Δεν πάμε να ανακαλύψουμε τον τροχό. Όμως το να προπονείται ακόμα στα χωράφια η Τζένγκο (όπως και πολλοί άλλοι αθλητές), να μην υπάρχει ένα εθνικό κέντρο για τα αθλήματα πισίνας μετά από τόσες επιτυχίες σε πόλο, κολύμβηση, συγχρονισμένη (για να αναφερθούμε μόνο στα πιο άμεσα) ναι, είναι ντροπή.

Όταν όμως αποφασίσουμε λοιπόν πως θα γίνει αυτό το ρουσφετολογικό οθωμανικό κατάλοιπο, κανονικό κράτος, με τη συμμετοχή και την πίεση όλων μας τότε θα έχουμε προσφέρει πραγματικά κάτι. Το να γράφουμε μόνο, απλά μας κάνει να (πιστεύουμε ότι) τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας.