Στεφανίδη: «Δεν ήθελα να πάω στις ΗΠΑ, οι γονείς μου με ανάγκασαν» (vids)

• Οσα είπε η Στεφανίδη στην εκπομπή

Καλεσμένη στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου ήταν η Κατερίνα Στεφανίδη.

Η ολυμπιονίκης του 2016 στο επί κοντώ αναφέρθηκε στα υπέρ και τα κατά του πρωταθλητισμού, αλλά και στον σύζυγο και προπονητή της, Μιτσέλ Κρίερ.

Παράλληλα, αποκάλυψε πως δεν ήθελε να μετακομίσει στις ΗΠΑ για σπουδές και οι γονείς της ήταν αυτή που ουσιαστικά την ανάγκασαν να το κάνει, αλλά της βγήκε σε καλό.

Οσα είπε η Στεφανίδη στην εκπομπή

Για την μοναξιά του πρωταθλητισμού: «Οι κάμερες είναι από τα λιγότερο αγαπημένα πράγματα της δουλειάς μου. Και στις επιτυχίες λίγο μόνοι μας είμαστε. Ετσι αισθάνεσαι. Κάποιοι θα έρθουν στο αεροδρόμιο. Αλλά και στο ενδιάμεσο μόνοι μας είμαστε. Ο πρωταθλητισμός έχει μοναξιά σε ατομικό άθλημα. Εχω πει ότι αν έρθει κάποιος να βγάλει φωτογραφία μαζί μου, θα πω όχι, αλλά η χαρά της επιτυχίας σε κάνει να μην το σκέφτεσαι. Αλλά τώρα δεν έρχονται ούτε στις επιτυχίες. Οταν γυρίσαμε από το Ευρωπαϊκό είχαμε δύο άτομα κι αυτά από την ομοσπονδία. Ισως είναι και θετικό αυτό».

Για τον Μίτσελ Κρίερ: «Ο Μιτσελ είναι προπονητής μου από το 2015. Τον γνώρισα στο μεταπτυχιακό στην Αριζόνα. Ήταν αθλητής τότε. Γίναμε κολλητοί και ο καθένας με διαφορετική σχέση τον πρώτο 1,5 χρόνο. Πριν να είμαστε σε σχέση, γνωριζόμασταν πολύ καλά. Τώρα το μετανιώνει μάλλον… Γιατί λέει ότι δεν είμαι εύκολη αθλήτρια για προπονητή, αλλά μάλλον το λέει επειδή είναι άντρας μου. Του αρέσει να μαγειρεύει. Τα ελληνικά φαγητά τα αναλαμβάνω εγώ».

Για τις πιο δύσκολες στιγμές στην καριέρα της: «Ηταν δύο. Στα 16 μου είχα διατροφικά προβλήματα. Πήρα κιλά, έφτασα σε σημείο βουλιμίας και ήταν από τα πιο δύσκολα κομμάτια για μένα. Για 6 μήνες σταμάτησα κιόλας. Και η δεύτερη είναι το φθινόπωρο του 2019 όπου ο τραυματισμός μου με ενοχλούσε 2,5 χρόνια. Αυτό με έκανε να πω κάποια στιγμή ότι ίσως δεν θα αγωνιστώ ξανά. Ηταν πολύ δύσκολο ψυχικά».

Για τις σπουδές στο Στάνφορντ: «Δεν ήθελα να πάω στο Στάνφορντ. Με ανάγκασαν οι γονείς μου. Καναμε συμφωνία να πάω το πρώτο 3μηνο να δω πως είναι τα πράγματα. Αρχισα να κλαίω στο πρώτο μισάωρο και μου είπαν να περιμένω λίγο. Ηταν εκεί οι γονείς μου και η αδερφή μου. Οταν πηγαίναμε στο πανεπιστήμιο έλεγα ότι θέλω να γυρίσω. Έμειναν μία εβδομάδα μαζί μου. Πήγα με αθλητική υποτροφία και έπρεπε να συνεχίζω πρωταθλητισμό. Η πρώτη χρονιά πήγε τόσο άσχημα που έψαχνα άλλη υποτροφία για να αφήσω τον αθλητισμό. Ημουν τυχερή που δεν το έκανα. Εφυγε ο προπονητής μου και ήρθε ένας ολυμπιονίκης από την Αθήνα που τον είχα σαν είδωλο. Και έτσι άρχισα να το διασκεδάζω και πάλι».

Για την υψοφοβία: «Από τα 10 κάνω επί κοντώ. Η υψοφοβία όσο μεγαλώνω χειροτερεύει. Το 2000 ήμουν 10 χρονών και το άθλημα συνδύαζε πράγματα στα οποία είχα ταλέντο. Ετσι άρχισα το επί κοντώ».