Νάσος Γκαβέλας στο Gazzetta: «Χαίρομαι για τις δράσεις που τους συμπεριλαμβάνουν όλους, χωρίς διακρίσεις»

Στα 21 του έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης, έχοντας καταρρίψει μάλιστα παγκόσμια ρεκόρ και καταφέρνοντας να εμπνεύσει μία ολόκληρη κοινωνία. Τι κι αν μία σπάνια πάθηση του έκλεψε λίγη-λίγη την όραση; Δεν κατάφερε να του κλέψει τη σπίθα που είχε μέσα του. Σπίθα για ζωή, σπίθα για μεγάλα επιτεύγματα.

Ο Νάσος Γκαβέλας είναι ένας αθλητής. Αθλητής όπως όλοι. Κάνει προπονήσεις κάθε μέρα, από δύο την ημέρα μάλιστα, κουράζεται, θέλει να γίνει πιο γρήγορος, θέλει και άλλα μετάλλια. Μπαίνει στις κούρσες με τσαμπουκά, με συνοδό τον Σωτήρη Γκαραγκάνη, και τρέχουν όσο πιο γρήγορα μπορούν για να κόψουν το νήμα πρώτοι. Αυτό τους νοιάζει, όπως όλους τους αθλητές.

Είναι, όμως, και αθλητής που δεν τα παράτησε ποτέ, τεράστιο πρότυπο για όσους αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις και ίσως νιώθουν εγκλωβισμένοι και δεν μπρούν να «τρέξουν» όπως ο Νάσος. Μιλάει ανοιχτά, εξηγεί πως είναι η κατάσταση στ' αλήθεια, δίνει δύναμη και εμπνέει. Ποτέ δε λέει μεγάλα λόγια, ποτέ δεν αφήνει ερωτήσεις αναπάντητες. Δε φοβάται το σκοτάδι, δε φοβάται την ταχύτητα. Σε λίγες μέρες θα είναι στο Navarino Challenge, ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους που τον θαυμάζουν, και το μόνο σίγουρο είναι πως θα τους πλησιάσει όλους με χαμόγελο και μία μικρή προσμονή να τρέξουν παρέα. Πριν από αυτό όμως, ο Έλληνας πρωταθλητής μάς μίλησε για την πραγματικότητα του να τρέχεις «στο σκοτάδι», τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τη σημασία του να υπάρχουν διοργανώσεις για όλους χωρίς διακρίσεις.

Η ζωή ενός αθλητή με περιορισμένη όραση πώς είναι; Έχεις νιώσει ποτέ πως έχεις «χάσει» πράγματα λόγω του συνδρόμου που έχεις;

«Δεν πιστεύω ότι η καθημερινότητά μου σε σχέση με άλλους αθλητές διαφέρει πολύ. Είμαι προσηλωμένος στον στόχο μου και τις οδηγίες του προπονητή μου, με καθημερινές και διπλές προπονήσεις. Αυτό που δημιουργεί μία παραπάνω δυσκολία στην περίπτωσή μου είναι ότι δεν μπορώ να οδηγήσω, επομένως πρέπει ή να ζητήσω από την οικογένειά μου να με μεταφέρει στο στάδιο ή να μετακινηθώ μόνος μου με τα μέσα (κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο όταν δεν μπορείς να δεις τι λεωφορείο έρχεται κάθε φορά). Σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες που προκύπτουν λόγω περιορισμένης όρασης όμως δεν μου αρέσει να μένω σε αυτό που χάνω αλλά σε αυτό που κερδίζω από κάθε κατάσταση. Είναι στο χέρι μας εάν θα βλέπουμε την αναπηρία ως ασθένεια ή θα την μετατρέπουμε σε δύναμη. Είμαι τυχερός γιατί έχω βρει τον τρόπο μέσα από την αγάπη μου για τον στίβο να διοχετεύω όλη μου τη δύναμη και την ενέργεια στον πρωταθλητισμό. Επομένως δεν νιώθω ότι έχω χάσει κάτι, πέραν των καθημερινών δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε πολλά άτομα ΑμεΑ κυρίως στις μετακινήσεις μας μέσα στην πόλη».

Πώς εμφανίστηκε ο στίβος στη ζωή σου και γιατί επέλεξες το σπριντ; Τι σε κέρδισε;

«Από μικρό παιδί είχα έφεση στον αθλητισμό. Θυμάμαι για παράδειγμα ότι από το δημοτικό είχαν παρατηρήσει οι γυμναστές του σχολείου ότι έτρεχα γρήγορα. Μάλιστα, είχα συμμετάσχει και σε σχολικούς αγώνες. Όλα τα επόμενα σχολικά χρόνια καταπιανόμουν με διάφορα αθλήματα, ό,τι μου κινούσε το ενδιαφέρον κάθε φορά. Όταν πια στο Λύκειο δεν είχα τον χρόνο να ασχολούμαι με πολλά, λόγω των υποχρεώσεων του σχολείου, επικεντρώθηκα μόνο στον στίβο που ήταν η αδυναμία μου. Όταν ξεκινούσα να τρέχω 100μ και 200μ κατάλαβα ότι ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Ενθουσιαζόμουν με την ταχύτητα και ένιωθα δέος για τους αθλητές που κατέρριπταν τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο. Επί τη ευκαιρία θα ήθελα πολύ να σημειώσω ότι αυτή η ποικιλία των αθλημάτων τα οποία δοκίμασα από μικρή ηλικία με οδήγησαν τελικά στην επιλογή που μου ταίριαζε περισσότερο. Είναι πολύ σημαντικό, επομένως, να δίνουμε την ευκαιρία στα μικρά παιδιά να μαθαίνουν όλο και περισσότερα αθλήματα και να παίρνουν ερεθίσματα από τον αθλητισμό».

Πώς είναι να εμπιστεύεσαι κάποιον με, κυριολεκτικά, κλειστά τα μάτια;

«Για μένα, που η όρασή μου είναι πολύ περιορισμένη, δεν μου είναι ξένο να τρέχω με κλειστά μάτια. Έχω μάθει να μην φοβάμαι αυτό το σκοτάδι και να συνεχίζω να προσπαθώ τόσο στον πρωταθλητισμό όσο και στην καθημερινότητα. Οι δυσκολίες ενός αθλητή ΑμεΑ δεν σταματούν στις προπονήσεις αλλά αφορούν συνολικά όλη του τη ζωή. Έχω χτυπήσει αρκετές φορές, ακόμη και απλά περπατώντας στον δρόμο και στις ασκήσεις μου στις προπονήσεις, αλλά δεν θέλω αυτό να με σταματήσει από το να κοιτάω μπροστά και να προχωράω. Όσον αφορά στον στίβο, το πιο σημαντικό σημείο για να συνεχίσω να προχωράω και να βελτιώνομαι ήταν η τυφλή εμπιστοσύνη στον προπονητή μου, Νέστορα Κολοβό. Ήδη από όταν με ανέλαβε, στα χρόνια του Λυκείου, μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη με τον χαρακτήρα και τη δουλειά του και, ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες του και τις συμβουλές του, έφτασα να έχω καταφέρει όλα αυτά μέχρι σήμερα. Αυτός είναι που μου έδειξε τι σημαίνει πρωταθλητισμός και αθλητισμός υψηλού επιπέδου, με τις οδηγίες του νιώθω ασφάλεια και σιγουριά. Μετά όλα τα άλλα ήρθαν ως φυσικό αποτέλεσμα».

Πότε ήταν η πρώτη φορά που ονειρεύτηκες τη συμμετοχή σου σε Ολυμπιακούς Αγώνες και πότε αντιλήφθηκες πως αυτό το όνειρο είναι πολύ κοντά στο να γίνει πραγματικότητα;

«Θυμάμαι πως από την πρώτη μου συζήτηση με τον προπονητή μου, Νέστορα Κολοβό, είχα αναφέρει πως αυτό που θέλω να καταφέρω είναι ένα χρυσό μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες με άγγιζαν λίγο παραπάνω, λόγω άμεσης σχέσης με τη χώρα μας αλλά και επειδή αποτελεί τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση με πλήθος αγωνισμάτων. Κάπως έτσι, λοιπόν, είπα και στον προπονητή μου εξ' αρχής "δείξτε μου τον δρόμο να φτάσω εκεί" και το έκανε. Όταν πλέον έφτασε η ώρα που πήγα στο Τόκιο και συμμετείχα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτό που στόχευα και ονειρευόμουν τόσα χρόνια τελικά συμβαίνει».

Το είχες πιστέψει το χρυσό;

«Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα διότι από τη μία το είχα πιστέψει, από την άλλη δεν το σκεφτόμουν. Ήμουν συγκεντρωμένος στον αγώνα, σε όλα αυτά που είχα δουλέψει και είχα μάθει στην προπόνηση και απλά έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω. Ακόμα και τώρα βέβαια, μετά από τόσους μήνες, υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω τι έχω καταφέρει».

6. Μετά από αυτή την τεράστια επιτυχία, τι άλλαξε γύρω σου και τι άλλαξε σε εσένα τον ίδιο;

Δεν θα έλεγα ότι έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που σκέφτομαι ή στην καθημερινότητά μου. Συνεχίζω να κάνω αυτό που ξέρω: να τρέχω. Σίγουρα όμως έχουν αλλάξει πολλά πράγματα ως αποτέλεσμα της απότομης προβολής που έλαβα. Ξαφνικά, τον τελευταίο χρόνο έχω πολλά περισσότερα μηνύματα από ανθρώπους που με ακολουθούν στα social media και στηρίζουν τις προσπάθειές μου και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Και επειδή είναι πολλά τα μηνύματα που λαμβάνω από ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν τη δική τους δύναμη να υλοποιήσουν τα όνειρά τους ή να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους, προσπαθώ να απαντάω σε όλους, όσο μπορώ».

7. Μετά το χρυσό Ολυμπιακό... τι; Ξέρουμε πως δε συνηθίζεις να λες μεγάλα λόγια αλλά θα θέλαμε να μοιραστείς το όνειρό σου μαζί μας.

«Το όνειρό μου είναι να είμαι καλά ώστε να συνεχίζω να προπονούμαι και να δουλεύω για το καλύτερο. Στόχοι μου είναι για τα επόμενα δύο χρόνια το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι και στο Κόμπε της Ιαπωνίας. Ο απόλυτος στόχος, βέβαια, είναι οι επόμενοι Παραολυμπιακοί στο Παρίσι, το 2024».

Σε λίγες μέρες θα βρεθείς στο κορυφαίο πολυαθλητικό event, το Navarino Challenge στην Costa Navarino, ως ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα της διοργάνωσης μαζί με αρκετούς Ολυμπιονίκες. Σου αρέσει να βρίσκεσαι σε τέτοια event, που ενώνουν τους αθλητές με το κοινό; Νιώθεις ότι μπορείς να «βοηθήσεις» τον αθλητισμό μέσα από αυτά και πώς νιώθεις που θα είσαι ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα;

«Αυτό που συμβαίνει στο Navarino Challenge είναι μία γιορτή του αθλητισμού. Χαίρομαι πάρα πολύ όταν ακούω για δράσεις που συμπεριλαμβάνουν όλες τις ηλικίες και όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, στον αθλητισμό. Είναι πιστεύω απαραίτητο για την προάσπιση της υγείας και την ανάπτυξη της ευγενούς άμιλλας στην κοινωνία μας να βρίσκουμε ευκαιρίες για συμμετοχή σε τέτοιου είδους διοργανώσεις. Είναι, επομένως, μία ιδανική ευκαιρία να λάβω μέρος ώστε να μεταδώσω, όσο περνάει από το χέρι μου, αυτές τις αξίες και τη χαρά του αθλητισμού ενώ είναι μία μεγάλη τιμή να βρίσκομαι μαζί με άλλους μεγάλους αθλητές και Ολυμπιονίκες στα μέρη που γνωρίζω πολύ καλά, καθώς από την Πύλο είναι η καταγωγή της μητέρας μου και με συνδέει ένας συναισθηματικός δεσμός με την περιοχή».

Από όλες τις δράσεις που θα γίνουν στο Navarino Challenge και εκτός από το τρέξιμο που θα βρίσκεσαι και εσύ, σε ποια άλλη θα ήθελες να συμμετέχεις και γιατί;

«Τώρα που ξεκίνησα να αγωνίζομαι και στο άλμα εις μήκος, σίγουρα, θα ήθελα να συμμετάσχω και εκεί. Πυγμαχία, κωπηλασία και μπάσκετ μού κινούν επίσης το ενδιαφέρον, καθώς με κάνουν να θυμάμαι τα σχολικά μου χρόνια που δοκίμαζα το ένα μετά το άλλο τα αθλήματα».