Ο Διογένης Τσώνης «επέστρεψε στη ζωή» και θα πάρει μέρος στον 17ο Διεθνή Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος με χειρίλατο αμαξίδιο

• Η άλλη ματιά
• Το λάθος που άλλαξε τη ζωή του
• Εφιαλτικοί μήνες
• Φύλακες άγγελοι: H άλλη ζωή
• Το πρώτο χαμόγελο
• Το μη χείρον βέλτιστον

Όταν αντιστρέφεις καταστάσεις, δείχνεις ότι έχεις τον έλεγχο. Όταν το δυσάρεστο το κάνεις υποφερτό, έχεις μάθει. Κι όταν απολαμβάνεις αυτό που κάνεις τότε έχεις ξανακερδίσει τη ζωή. Περίπτωση ανθρώπου από τροχαίο ο οποίος επέζησε αλλά με σοβαρές παθήσεις σε σπονδυλική στήλη και κάτω άκρα που οδήγησαν σε αναπηρία. Ο χρόνος σταμάτησε για τον αστυνομικό Διογένη Τσώνη όταν το μεσημέρι της 26ης Μαρτίου του 2010, ενώ οδηγούσε την μηχανή του, τον χτύπησε ΙΧ αυτοκίνητο.

«Όταν συνήλθα, κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με το σώμα μου, τα πόδια μου. Μια παραλυσία του, δεν τολμώ να κοιτάξω. Ένοιωσα ένα κενό, κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω». Τα χρόνια πέρασαν – πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 13 - το συμβάν ανήκει στο παρελθόν, πολλοί το ξέχασαν, ουδείς ασχολήθηκε , μέχρι που ο ίδιος μας προκάλεσε να ασχοληθούμε με θαυμασμό πλέον προς το πρόσωπό του και να αναμοχλεύσουμε τον τρόπο με τον οποίο μια «κατεστραμμένη» - πολύ εύκολη λέξη που δείχνει και οίκτο - ζωή, πήρε πνοή, έγινε αέρας χαράς και μας γέμισε αισιοδοξία, ότι υπάρχει ο τρόπος να κερδίσεις κάτι μέσα από όλη αυτή την απογοήτευση.

Η άλλη ματιά

«Αυτό που κέρδισα είναι η ίδια η ζωή. Βέβαια άλλαξε η ζωή που ήξερα, αλλά έμαθα πλέον τον νέο τρόπο επιβίωσης που μου δίνει χαρές τις οποίες, σκέφτομαι καμιά φορά, δεν θα γνώριζα αν…. τώρα λέω… ρίξε μια άλλη μια ματιά στη ζωή».

Η απορία εύλογη. Πώς κατάφερε να μείνει όρθιος; «Μετά το ατύχημα η πρώτη μου σκέψη ήταν η επιστροφή στην υπηρεσία μου. Είμαι αστυνομικός, έκανα περιπολίες. Πίστευα ότι επιστρέφοντας αυτό όλο θα ήταν μια παρένθεση κι ότι, ότι ήταν να γίνει έγινε. Σαν να ήθελε ο εαυτός μου να το ξεχάσει. Μετά από εντεκάμιση μήνες στο νοσοκομείο, πολλούς από αυτούς ήμουν σε πλήρη ακινησία, έκανα αίτημα για επιστροφή στις περιπολίες, αν και οι ανώτεροι μου είχαν άλλη άποψη, ταυτισμένη με την προστασία της υγείας μου».

Το λάθος που άλλαξε τη ζωή του

«Ήταν λάθος τελικά!. Έμεινα μέσα στο περιπολικό! Νοσοκομείο και πιο δυσάρεστα τα νέα. Να σώσουμε την σπονδυλική στήλη τουλάχιστον, άκουσα τους γιατρούς να λένε.

Μου έγινε σπονδυλοδεσία από νευροχειρούργους, ενώ την ίδια ώρα οι ορθοπεδικοί προσπαθούσαν να συνδυάσουν αυτό με την οστεονέκρωση του δεξιού ποδιού και το μούδιασμα του αριστερού, αφού είχα υποστεί ανοικτό συντριπτικό κάταγμα κνήμης-περόνης. Τοποθετήθηκαν λάμες, ένα σύμπλεγμα που είχε στόχο την επιμήκυνση του ποδιού. Στην ουσία είχε κοντύνει το πόδι μου!»

Εφιαλτικοί μήνες

Αν αφήσουμε λίγο την φαντασία μας να ταξιδέψει, μάλλον δεν θα θέλαμε να κάνει μεγάλο ταξίδι αφού τρομάζει μ αυτό που έρχεται. «Τότε συνειδητοποίησα την ζημιά σ όλο της το φάσμα. Η κίνησή μου, η μετακίνησή μου, ακόμη και μέσα στο σπίτι, ήταν προβληματική, χώρια της βαριάς ατμόσφαιρας τέτοιων καταστάσεων όπου δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Πολύ δύσκολη περίοδος με σκέψεις να με βαραίνουν. Τι μαυρίλα. Ποιά ψυχολογία; Δεν ήθελα να πιστέψω ότι δεν μπορώ. Αδυσώπητες μέρες. Στα όρια της απόγνωσης».

Φύλακες άγγελοι: H άλλη ζωή

Πολλοί λένε για αντίδραση, για θέληση, για συμπαράσταση. Πώς το αποκτάς, πώς το κτίζεις αυτό; Ένας θεός ξέρει τι τραβάει, τι υπομένει ο άνθρωπος όταν νοιώθει την ανάγκη της επιστροφής, αλλά πρέπει να βρει πρώτα το μονοπάτι. «Η αντίδραση ναι. Πρώτα η οικογένεια, σιγά- σιγά πήρα αυτοπεποίθηση η ψυχολογία ανέβαινε, έως ότου μια μέρα είπα…πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Γιατροί, συγγενείς, φίλοι, όλοι, μου είπαν πως τώρα είναι η σειρά μου να κάνω κάτι.

Οι κολλητοί μου, ο Νίκος Ρεπανάς που γνώριζα από παλιά στην κολύμβηση, ο Γρηγόρης Ερμείδης στην κωπηλασία…Έτσι ξεκίνησα κι έγινα ο γιατρός του εαυτού μου. Έτσι άρχισα να ορίζω εγώ πως θα πάει το σώμα μου». Σταδιακά ο Νικόλας Ρεπανάς του θύμισε ότι ήταν πολίστας (στον ΠΑΟΚ), ικανότατος κολυμβητής, του πρόσθεσε δυνάμεις για μαραθώνιες κολυμβητικές αναζητήσεις που φέρνουν πείσμα, εγωισμό κι έτσι ο άλλοτε αμφίβιος καταδρομέας των ειδικών δυνάμεων, έγινε πιο γρήγορος όταν κολυμπάει πάρα όταν περπατάει. Στην κυριολεξία!

Το πρώτο χαμόγελο

«Είναι αλήθεια! Περπατάω με δυσκολία 200μ. Κουράζομαι και αναζητώ παγκάκι για να καθήσω. Στο κολύμπι έχω πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες. Και πισίνα και ανοικτή θάλασσα. Θυμάμαι την πρώτη φορά στους αγώνες Almyra man στην Κατερίνη. Ήταν τα πρώτα μου 2,5 χιλιόμετρα. Δίπλα μου ναυαγοσώστες να με προσέχουν. Τα χέρια μου και το ένα πόδι δούλευε κι αυτό μισό. Κράμπες πολλές.

Όσο πλησίαζα στην ακτή άκουγα χειροκροτήματα και τον εκφωνητή να τα δίνει όλα. Νόμιζα πως ήταν για τους άλλους που τερμάτιζαν. Το μόνο που μ ένοιαζε ήταν να πατήσω στεριά. Ήμουν κατάκοπος. Σύρθηκα μέχρι την πρώτη ξαπλώστρα. Η γυναίκα μου τρόμαξε..Άφησέ μου 5′, να χαλαρώσω της είπα. Μετά κατάλαβα ότι τα χειροκροτήματα και η δύναμη της φωνής του εκφωνητή ήταν για μένα. Εκεί χαμογέλασα για πρώτη φορά μετά το ατύχημα . Εκεί κατάλαβα ότι αυτό πρέπει να κάνω στη ζωή μου από εδώ και πέρα».

Κι έτσι έκανε. Ακολούθησαν αγώνες στο Αρτεμίσιο με πολύ ρέμα και συνοδούς με κανό, στην Περαία με συναδέλφους του που τον είδαν να κολυμπάει στα 6 μποφόρ, τα Φιλίππεια στο Ποσειδώνιο με χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία SB9, αλλά κι άλλα τρία στην κατηγορία Master στην ίδια πισίνα, στην Κεραμωτή με χρυσό μετάλλιο, Εύβοια, Καβάλα, λίμνη Πλαστήρα, Αθήνα στο παγκόσμιο εργασιακό πρωτάθλημα του 2021 με χρυσό μετάλλιο στα 50μ ύπτιο, Κύπρο για το παγκόσμιο ocean man με την 79η θέση μεταξύ 135 κολυμβητών, όντως ο μοναδικός με αναπηρία αθλητής! Αγώνες που έκτισαν εμπιστοσύνη στον εαυτό του και μια περιέργεια μέχρι που μπορεί να φθάσει με τον παραθλητισμό.

«Τώρα προπονούμαι με τον Γρηγόρη Ερμείδη στον Όμιλο Καλαμαριάς ( ΝΑΟΚΘ), κάνοντας κωπηλασία με ειδική βάρκα. Έχει πλωτήρες, σταθερό κάθισμα για ακινησία της σπονδυλικής στήλης αλλά και μια σημαντική ταλαιπωρία γιατί μέχρι να μπω στο νερό ή να βγω από αυτό , χρειάζομαι την βοήθεια τριών ατόμων». Ως πρώην κωπηλάτης του Ο.Φ.Θ. τό χει. Η κωπηλασία μπορεί να τον οδηγήσει στους παραολυμπιακούς του 2024, στο Παρίσι, αρκεί να πάρει το classification μέσα από αγώνες στο εξωτερικό, να πιάσει τους χρόνους, να περάσει από γιατρούς. Στο 1ο πανελλήνιο παρακωπηλασίας σε κλειστό χώρο (έγινε στο Αλεξάνδρειο), έδειξε ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο - τσίμπησε κι ένα χρυσό μετάλλιο - όπως και τα εργομετρικά που ακολούθησαν.

Είναι αρκετά όλα αυτά; Όχι! Η ατζέντα του Διογένη Τσώνη είναι γεμάτη από αθλητισμό. Δύναμη συσσωρευμένη στα χέρια του πλέον, μετά την αδυναμία των κάτω άκρων να ακολουθήσουν, σκέφθηκε να δοκιμάσει στον στίβο, με τον τομέα των ρίψεων να έρχεται μπροστά του ως φυσιολογικό κομμάτι προπόνησης και αγώνων. «Τα πόδια μου είναι δεμένα στο ειδικό κάθισμα, πατέντα είναι στην ουσία, δεν έχω στροφή μέσης και το μόνο που χρησιμοποιώ, ως μοχλό στήριξης , είναι μια βέργα σαν λαβή, στο αριστερό χέρι. Κάνω ακόντιο, σφαίρα και δίσκο».

Χρυσό στη σφαίρα και τον δίσκο, ασημένιο στο ακόντιο στην κατηγορία F57, ήδη μετράει 5 πανελλήνιες νίκες μέσα στο 2021 και 2022.

Το μη χείρον βέλτιστον

Τόλμησα μια ερώτηση: Αν δεν είχες αυτές τις παθήσεις αναπηρίας, θα έκανες όλα αυτά που μας περιγράφεις;

Απάντηση γεμάτη ειλικρίνεια: «Όχι, αλλά να σου πω κάτι; Μόνο προς το καλύτερο άλλαξε η ζωή μου. Μπορεί να υπάρχει ο φόβος για μεγαλύτερη φθορά, να μην προχωρήσει πιο ψηλά η παραλυσία, αλλά δεν μπορώ να ζήσω μ αυτό. Έτσι ρίχνω μια άλλη ματιά στη ζωή μου».

Ανήσυχος πλέον, θέλει να κάνει ένα ακόμη βήμα. Η τελευταία του περιπέτεια θα είναι με χειρίλατο αμαξίδιο και η πρόκληση είναι ο 17ος Μαραθώνιος Μ. Αλέξανδρος. Στην ουσία είναι το επόμενο αθλητικό του ραντεβού. «Ναι, είναι η πρώτη φορά που θα δοκιμάσω και μάλιστα σε αγώνα. Θα πάρω μέρος στα 10000μ. Ελπίζω να τα καταφέρω. Πιστεύω σε 10 μέρες να είμαι έτοιμος για προπονήσεις. Καινούργιο είναι πολύ ακριβό γι αυτό και προτίμησα μεταχειρισμένο από έναν Γερμανό αθλητή.

Έχω φίλους που βοηθάνε όσο μπορούν και πιστεύω ότι όλα θα είναι έτοιμα στην ώρα τους». Αυτό το τελευταίο παραπέμπει στην στήριξη που χρειάζονται τα άτομα με παθήσεις , με αναπηρίες, στην προσπάθεια που κάνουν να επιστρέψουν και που έχουν αναγάγει τον αθλητισμό σε κύτταρο ζωής. Ο Διογένης Τσώνης, στα 51 του, ανήκει στο δυναμικό του ΑΣ ΑΜΕΑ Ελπίδα Θεσσαλονίκης κι έχει δημιουργήσει την δική του «ομάδα» μέσα στο Αστυνομικό Σώμα.

Πρόσφατα η Αθλητική Ένωση Αστυνομικών Ελλάδας, τον τίμησε για τις διακρίσεις του, αλλά κυρίως για την αισιοδοξία και για τα μηνύματα ελπίδας που εκπέμπει. Η επίσκεψη αστυνομικών στο σύλλογο «ΣΤΟΡΓΗ» για να μοιράσουν δώρα στα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο, έγινε με πρωτοβουλία του Διογένη. Όπως κάτι αντίστοιχο έγινε και για «ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ».

Ήταν ο τρόπος για χαμόγελο μέσα σ ένα χώρο όπου κυριαρχεί ο πόνος! Άλλωστε ο Διογένης Τσώνης ξέρει καλά από αυτόν…αλλά όπως είπε ο ίδιος: «Δεν θα με κερδίσει».

Πηγή: atgm.gr