Dominic Lobalu: Η ιστορία του πρόσφυγα δρομέα που τρέχει χωρίς σημαία

• Η ιστορία του Lobalu

Ένας από τους κορυφαίους δρομείς στον κόσμο, ο Dominic Lobalu ονειρεύεται να ανέβει στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Dominic είναι ο πρώτος πρόσφυγας αθλητής που έγινε επαγγελματίας, αλλά χωρίς εθνική ταυτότητα δεν μπορεί να αγωνιστεί στο παγκόσμιο πρωτάθλημα το καλοκαίρι ή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του επόμενου έτους.

To να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα ήταν σίγουρα η πιο όμορφη στιγμή της μέχρι σήμερα ταλαιπωρημένης ζωής του, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Lobalu άφησε το εμπόλεμο Νότιο Σουδάν ως εννιάχρονο ορφανό αγόρι για τους προσφυγικούς καταυλισμούς της βόρειας Κένυας.

Έχοντας περάσει περισσότερα από 10 χρόνια ζώντας στην Κένυα ως πρόσφυγας, ο Lobalu αποκαλεί σήμερα σπίτι του τη γραφική πόλη St. Gallen. Εκεί, προπονείται συνεχώς υπό το βλέμμα του Markus Hagmann, χωρίς ποτέ να ξεχνάει τον μεγάλο του στόχο, να αγωνιστεί δηλαδή στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση.

«Αυτό είναι το όνειρο που με έκανε να ξεκινήσω να τρέχω... ελπίζοντας ότι θα μπορέσω να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες», λέει ο 23χρονος στο CNN Sport. «Μπορώ να πω στους συναθήτές μου που ζουν καθημερινά την ίδια κατάσταση από την οποία προέρχομαι, ότι όλα είναι δυνατά».

Ενώ οι ρυθμοί της αίτησης ασύλου του προχωρούν με ρυθμούς «χελώνας», η μοίρα του παραμένει πεισματικά απρόσιτη, στερώντας του αυτό που επιθυμεί περισσότερο.

«Απλώς λέω στον εαυτό μου ότι είμαι γεννημένος για να υποφέρω», λέει, χαρίζοντας ένα πλατύ χαμόγελο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις λέξεις που βγαίνουν από το στόμα του σε μια νέα ταινία με τίτλο The Right to Race, που κυκλοφορεί σήμερα(20/06) για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων.

Η ιστορία του Lobalu

Μεγαλώνοντας ως πρόσφυγας στο Ναϊρόμπι, ο Lobalu έπαιζε κυρίως ποδόσφαιρο, χωρίς ποτέ να σκεφτεί καν να γίνει επαγγελματίας δρομέας.

Αλλά όταν το ποδόσφαιρο αποδείχθηκε πολύ ανταγωνιστικό και πολύ ακριβό, μεταπήδησε στον στίβο και άρχισε να προπονείται σοβαρά στα 16 του, πολύ αργότερα από πολλούς από τους σημερινούς αντιπάλους του.

Καθώς άρχισε να δείχνει πολλά από τα φανταστικά του αθλητικά στοιχεία, ο Lobalu εντοπίστηκε από την Ομάδα Αθλητών Προσφύγων (ART). Η ART υποστηρίζεται από τον διεθνή οργανισμό World Athletics και αποτελείται αποκλειστικά από αθλητές που έχουν διαφύγει από τη βία, τις συγκρούσεις και τον πόλεμο.

Μετά από δύο χρόνια, ωστόσο, ο Lobalu πήρε την παρορμητική απόφαση να εγκαταλείψει την ομάδα ενώ αγωνιζόταν στην ελβετική πόλη της Γενεύης.

«Όταν τελείωσα τον αγώνα, πήγα για ύπνο, χαλάρωσα το μυαλό μου. Και μετά είπα: "Εντάξει, δεν επιστρέφ» Με αυτό που έκανε, έχασε την ευκαιρία να αγωνιστεί για την ART έχοντας αποχωρήσει «χωρίς προειδοποίηση», σύμφωνα με το World Athletics.

Μερικούς μήνες αργότερα, ένας Ελβετός δάσκαλος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και προπονητής στίβου, ο Markus Hagmann, έλαβε μια κλήση από έναν αξιωματικό μετανάστευσης που τον ενημέρωσε ότι υπήρχε ένας αιτών άσυλο που ήθελε να τρέξει. «Μέσα στα πρώτα 200 μέτρα μπορούσα να δω κάτι σε αυτόν», λέει ο Hagmann. «Αλλά το σώμα και το μυαλό του σημαδεύτηκαν από το ταξίδι του – χρειαζόταν πολλή δουλειά για να τον κάνει να νιώσει άνετα».

Μαζί, εργάστηκαν στο St Gallen, όπου ο Lobalu εγκαταστάθηκε σε ένα διαμέρισμα μαζί με άλλους δύο αιτούντες άσυλο, «σπέρνοντας» τους σπόρους για μια θεαματική χρονιά το 2022 που περιελάμβανε νίκη στη Στοκχόλμη στο ντεμπούτο του στο Diamond League και έναν χρόνο πιο γρήγορο από το ευρωπαϊκό ρεκόρ στον ημιμαραθώνιο της Κοπεγχάγης.

Τώρα που δεν του επιτρέπεται πλέον να αγωνίζεται για την Ομάδα Προσφύγων Αθλητών, η World Athletics προσπαθεί να βρει λύση στο πρόβλημα του, καθώς ο Lobalu είναι ουσιαστικά απάτριδος στην παγκόσμια σκηνή του στίβου, τρέχοντας χωρίς σημαία και χωρίς εθνικά χρώματα...