Τα παιδιά που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα

Ο Μίλτος Τεντόγλου είναι σίγουρα ο μεγάλος σταρ του στίβου στη χώρα μας, αλλά όχι μόνο σε αυτό. Ήταν σίγουρα το πιο λαμπρό αστέρι της εθνική ομάδας στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (το παλιό αγαπημένο «Μπρούνο Ζάουλι») που έγινε στην Πολωνία, είναι αυτός που δίκαια συγκεντρώνει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, στον αθλητικό χώρο στην Ελλάδα. Και το κάνει με την ίδια επιτυχία και εκτός αυτής. Αλλά ο Μίλτος, το 8,34 στο Χορζόφ το Σάββατο και οι δηλώσεις του μετά τον αγώνα είναι απλά η αφορμή για γυρίσουμε τη ματιά μας λίγο περισσότερο προς τη μεριά, του στίβου, του κλασικού αθλητισμού. Και γιατί το κερδίζει με την προσπάθεια των αθλητών του και γιατί το έχει μεγάλη ανάγκη.

Παρακολουθώντας τηλεοπτικά το τριήμερο των αγώνων, που είχαν την ιδιαιτερότητα της βαθμολογίας, άρα και την ομαδικής προσπάθειας με μάχη (όχι μεγάλη αφού η Ιταλία ήταν…τούρμπο) για την πρώτη θέση, αλλά κυρίως για την αποφυγή των τριών τελευταίων και την αποφυγή του υποβιβασμού, δεν μπόρεσα να σκεφτώ για ακόμα μια φορά πόσο ευλογημένος νιώθω με την… παιδιόθεν αγάπη μου για τον κλασικό αθλητισμό. Και πόσο μεγαλύτερη έγινε αυτή η ευλογία, αφού το επάγγελμα μου έδωσε τη δυνατότητα να ζήσω από κοντά την υπέροχη διαδικασία Ολυμπιακών Αγώνων αλλά και Παγκοσμίων και Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Όχι μόνο στον στίβο, αλλά κυρίως σε αυτόν. Με την ειδική, διαφορετική και… λυτρωτική κουλτούρα που σου προσφέρει η συμμετοχή σε αυτή τη διαδικασία.

Ασφαλώς και δεν ακυρώνω τα υπόλοιπα αθλήματα. Προς θεού! Να πω βέβαια, ότι –δυστυχώς- τα «mainstream» στην Ελλάδα (ειδικά) φροντίζουν σε μεγάλο βαθμό να τα ακυρώνουν οι διοικήσεις και οι οπαδοί τους. Οπότε -στη σύγκριση- καταλήγεις να σκεφτείς πόσο ευτυχείς είναι οι αθλητές του στίβου που δεν έχουν τίποτα κάφρους να πλακώνονται στην κερκίδα και να τους κράζουν που δεν κάνουν π.χ στο μήκος 8,40 αλλά 8,10. Φαίνεται γελοίο, αλλά αν το «διαβάσουμε» σε αντιστοιχία με αυτά που γίνονται σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ (κυρίως) θεωρώ ότι έχει λογική.

Χωρίς ελιτισμούς λοιπόν και με πλήρη επίγνωση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι αθλητές και αθλήτριες στην προετοιμασία τους διαχρονικά, είτε λόγω του οικονομικού, είτε λόγω εγκαταστάσεων, τους αξίζει τώρα που είναι φρέσκες οι μάχες και οι επιτυχίες τους, ένα μεγάλο μπράβο. Μπορεί ο Μίλτος να είναι (και δίκαια) το κυρίαρχο πρόσωπο και να υποστηρίζει αυτό τον τίτλο με απόλυτη συνέπεια λόγων και έργων αλλά, σε όσα παιδιά αγωνίστηκαν στη Σιλεσία, είδα και πείσμα και διάθεση. Σχεδόν όλοι και όλες υποστήριξαν το ταλέντο τους με αξιοθαύμαστη συνέπεια, μέσα στην ομαδική προσπάθεια για παραμονή στη Super League.

Από τον έναν, τους δύο, τους τρεις βαθμούς μέχρι τα 16άρια, τα 15άρια και τα 10άρια, από την μάχη τακτικής στις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις (εκεί όπου χωλαίνουμε) για να έρθει έστω ένα βαθμός παραπάνω, μέχρι την εκπληκτική κούρσα της Εμμανουηλίδου (και) στα 4Χ100 για να διορθώσει την άσχημη δεύτερη αλλαγή, την παρουσία της εμβληματικής Στεφανίδου, το πείσμα της Γκούσιν, αλλά και τους πιο μικρούς σε ηλικία που έμαθαν πολλά από αυτήν προσπάθεια, οι τρεις ημέρες αυτής της μάχης ήταν όμορφες. Και ήταν και πέρα από την ελληνική προσπάθεια, γιατί ο στίβος έχει πάντα (όπως και άλλα ατομικά αθλήματα) να μας προσφέρει μια διαφορετική προσέγγιση στην αθλητική διαδικασία. Η εικόνα του Τεντόγλου να δίνει ρυθμό στον Φουρλάνι, στην τελευταία προσπάθεια του (2ου στην κατάταξη) 18χρονου Ιταλού και αναμένοντας τη σειρά του για το τελευταίο του άλμα, έχοντας μέχρι εκείνη τη στιγμή 8,08 και με τον αγώνα να μην είναι τυπικά τελειωμένος, είναι όπως και να το κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Αναγνωρίζω ότι αυτή η προσέγγιση μπορεί να χαρακτηριστεί… αφόρητα ρομαντική. Αλλά, από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις στιγμές που μας έχει χαρίσει με τους πρωταγωνιστές του (ειδικά) τα 30 τελευταία χρόνια. Πόσες φορές μα έχει πετάξει από τη θέση μας για να πανηγυρίσουμε. Πόσα πρόσωπα μας έχει γνωρίσει μέσα από τη μοναχική και επισφαλή τους προσπάθεια. Και θεωρώ πως ακόμα και μέσα στην εποχικότητα του, απασχολώντας μας από τον Μάρτιο μέχρι τον Σεπτέμβριο και κυρίως το καλοκαίρι, αξίζει ακόμα μεγαλύτερης προσοχής και στήριξης. Αυτό ασφαλώς αφορά και το δικό μας το συνάφι, αλλά κοιτάζοντας και την «εμπορικότητα» του θέματος ειδικά με τη νέα μορφή των στοχευμένων μίτινγκ (μήκους, επι κοντώ κλπ σε πλατείες και άλλους ανοιχτούς χώρους), αξίζει να υπάρχει συνεργασίας της πολιτείας με τον ΣΕΓΑΣ και τους δήμους για να έρθει ο κλασικός αθλητισμός πιο κοντά στο κοινό. Το δρομικό κίνημα έχει δείξει τον δρόμο εδώ και χρόνια, βάζοντας τον κόσμο στο παιχνίδι. Σε τελική ανάλυση, δεν είναι κακό όταν περνάμε εννέα μήνες το χρόνο μέσα στην «αθλητική» τοξικότητα να χαλαρώνουμε και με κάτι που αξίζει τον κόπο τους υπόλοιπους τρεις. Θα είναι πολύ καλύτερα και για τα παιδιά μας.