Μόντο Ντουπλάντις: Πέρα από τα όρια

• Η πρώτη φορά που μας συστήθηκε
• Η στιγμή που ξεπέρασε το είδωλό του
• «Δεν μπορώ να γίνω Μπολτ αλλά μπορώ να είμαι αυτός που είμαι»

Στην αυλή του σπιτιού του στο Λαφαγιέτ, της Λουιζιάνα, έμαθε όταν ήταν μόλις τριών ετών τί είναι το κοντάρι, ποιός ο πήχης και τί είναι το στρώμα και ξεκίνησε να παίζει. Έκανε αυτό που είχε δει να κάνει ο μπαμπάς του και ο αδερφός του. Παράδοξο αλλά το παιχνίδι του ήταν το επί κοντώ. Παιχνίδι στο παιχνίδι, ξεκίνησε το κοντάρι να γίνεται προέκταση του χεριού του, ο πήχης να μην ανεβαίνει αρκετά ψηλά πια για εκείνον και ο Αρμάντ Ντουπλάντις να δημιουργεί αυτό που είναι σήμερα, από ένα όνειρο.

Ο γνωστός σε όλους ως «Μόντο», από μικρός έκανε χόμπι του το επί κοντώ. Το αγάπησε πραγματικά, το έκανε κομμάτι του εαυτού του και γι’ αυτό πάσχισε αργότερα να γίνει ο καλύτερος. Το είχε ονειρευτεί πως μπορεί να γίνει ένας τεράστιος αθλητής, είχε ονειρευτεί τη μεγάλη στιγμή που θα πανηγύριζε ένα ολόκληρο στάδιο για εκείνον. Μπορεί η γραφικότητα της ιστορίας του να θυμίζει κάποιο παιδικό παραμύθι, που ο ήρωας του κάποια στιγμή όταν είναι μικρός υπόσχεται στους γονείς του πως θα γίνει ο καλύτερος (σε κάτι μεγάλο και δύσκολο) και το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρει, όμως είναι αληθινή.

Η πρώτη φορά που μας συστήθηκε

Ο πρωταθλητής του επί κοντώ Μόντο Ντουπλάντις γεννήθηκε στις ΗΠΑ, στη Λουιζιάνα όπου μεγάλωσε και ο πατέρας του, Γκρεγκ Ντουπλάντις ο οποίος ήταν άλτης του επί κοντώ με ρεκόρ 5.80μ.. Η μητέρα του, Ελένα Ντουπλάντις, ήταν επταθλήτρια και παίκτρια βόλεϊ ενώ η καταγωγή της είναι από τη Σουηδία. Από τη μέρα της γέννησής του ο Ντουπλάντις είχε διπλή υπηκοότητα, αμερικανική και σουηδική και, παρ’ ότι έμενε στις ΗΠΑ, η μητέρα του είχε φροντίσει να του μάθει σουηδικά τα οποία μεγαλώντας έμαθε να τα μιλά άπταιστα.

Από νωρίς, οι γονείς του αποφάσισαν για εκείνον πως θα ήταν καλύτερο (για αρκετούς λόγους) να αγωνίζεται με τα χρώματα της Σουηδίας και έτσι το 2015, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Κ18 του Κάλι ανέβασε τη σουηδική σημαία στο πρώτο σκαλί του βάθρου, με προπονητές τον πατέρα και τη μητέρα του. Σε εκείνο το βάθρο είχε ανέβει και… η ελληνική σημαία, με τον δικό μας Εμμανουήλ Καραλή ο οποίος τότε γνώρισε τον Ντουπλάντις και έκτοτε διατηρούν μία όμορφη φιλία. Τα μετάλλιά τους τα είχε δώσει ο Σεργκέι Μπούμπκα, ο θρύλος. Μεγάλη στιγμή για δύο μικρά παιδιά που όμως ονειρεύονταν ακόμα πιο πέρα από εκεί που έφτανε το μυαλό τους.

Το 2015 το όνομα του Ντουπλάντις ήταν ήδη γνωστό στους κύκλους του επί κοντώ αλλά και του στίβου γενικότερα. Άλλωστε είχε αρκετά χρόνια που πηδούσε στην αυλή του σπιτιού του και συμμετείχε σε αγώνες με στόχο να καταρρίπτει ηλικιακά ρεκόρ. Ενδεικτικά, σε ηλικία 6 ετών υπερέβη τα 1.67μ., στα 8 το 2.33μ., στα 10 τα 3.20μ., στα 14 τα 4.15μ., στα 17 είχε φτάσει στα 5.51μ ενώ στα 19 του έκανε για πρώτη φορά 6 μέτρα. Αυτή τη στιγμή έχει στην κατοχή του έξι ηλικιακά ρεκόρ συν το παγκόσμιο ρεκόρ Κ20, με 6.05μ. (ο αμέσως επόμενος άλτης στη λίστα έχει 5.80μ.). Συνολικά ο Ντουπλάντις έχει καταρρίψει 12 παγκόσμια ρεκόρ.

Το 2015, σε εκείνον τον αγώνα, ήταν η πρώτη φορά που ο Ντουπλάντις αγωνιζόταν με το σουηδικό εθνόσημο, μία σημαντική στιγμή της καριέρας του. Ήταν ένα σημείο που καλούνταν, αν και νεαρός, να διαχειριστεί όποια αρνητικά σχόλια ακούγονταν για τον ίδιο και το γεγονός πως επέλεξε να αγωνίζεται για τη Σουηδία αλλά και το άγχος της αποδοχής από τους ίδιους τους Σουηδούς. Η αποδοχή ήρθε χωρίς δυσκολία και με εμφατικό τρόπο, λίγα χρόνια αργότερα.

Η στιγμή που ξεπέρασε το είδωλό του

Παρ’ ότι ο αγώνας του στο Καλί συνοδεύτηκε από τη γνωριμία του με τον Μπούμπκα, ο Ντουπλάντις είχε ως είδωλο τον Ρενό Λαβιλενί. Όταν ο νεαρός «Μόντο» έκανε τα πρώτα του σοβαρά βήματα στον χώρο, αυτός που έβλεπε πάντα να κερδίζει ήταν ο Γάλλος, πρώην κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ. Αργότερα σε συνέντευξή του ο Ντουπλάντις είχε δηλώσει πως όταν έκανε επί κοντώ στην αυλή του σπιτιού του φανταζόταν πως είναι ο Λαβιλενί και πως τοποθετεί τον πήχη για παγκόσμιο ρεκόρ, όπως ο Γάλλος. Με αυτή τη σκέψη έκανε άλματα, και άλλα άλματα και περισσότερα άλματα μέχρι που έφτασε να ξεπεράσει τον Λαβιλενί και σήμερα να μετρά 37 νίκες εναντίον του.

Όταν οι δυο τους συναντήθηκαν, ανέπτυξαν μία ιδιαίτερη σχέση που δεν ήταν ακριβώς φιλική. Ο Λαβιλενί για τον Ντουπλάντις ήταν ένα είδωλο, αν κατάφερνε να νικήσει εκείνον θα μπορούσε έπειτα να κάνει τα πάντα. Και να, πως τα έφερε η ζωή, ο Ντουπλάντις πήρε το ρεκόρ από τον Λαβιλενί όταν τον Φεβρουάριο του 2020 υπερέβη τα 6.17μ. και για πρώτη φορά μας έδειξε τί θα νιώθουμε κάθε φορά που θα κάνει ένα τόσο μεγάλο άλμα. O Εμμανουήλ Καραλής ήταν εκεί, στον ίδιο αγώνα. Ήταν ο πρώτος που έτρεξε πάνω του να τον αγκαλιάσει και μαζί με τον Παβέλ Βοϊτσεχόφσκι τον σήκωσαν στα χέρια.

Τότε, στην πόλη της μητέρας του στη Σουηδία έστησαν έναν πήχη, πίσω από το γνωστότερο άγαλμα της πόλης, στο ύψος του παγκόσμιου ρεκόρ για να τιμήσουν το δικό του παιδί πια. Το άγχος της αποδοχής από την πατρίδα του, εξαφανίστηκε.

Εκείνη την ίδια χρονιά, που η πανδημία του κορωνοϊού είχε βάλει λουκέτο ακόμα και στους αγώνες, ο Ντουπλάντις βρήκε ξανά τον μικρό του εαυτό να παίζει επί κοντώ στην αυλή. Θυμήθηκε όσα φανταζόταν μικρός, πως ήταν ο Λαβιλενί και έκανε παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά και το ότι ξεκίνησε από μία αυλή, που ο τοίχος από τούβλα του γείτονα παραήταν… κοντά στο στρώμα και απορούσε πως ποτέ δεν χτύπησε. Ενώθηκε ξανά με τον εξάχρονο Μόντο και έπαιξε το ίδιο παιχνίδι μόνο που πια δεν φανταζόταν πως είναι ο Λαβιλενί αλλά ο εαυτός του.

«Ένα άλμα μπορεί να αλλάξει πολλά στη ζωή κάποιου», είχε εξηγήσει μιλώντας στο standard.co.uk για να δείξει, και εκείνος, πως το mentality του νικητή παίζει τεράστιο ρόλο σε αυτούς τους μεγάλους αθλητές: «Ξέρω πως είμαι ικανός για μεγάλα πράγματα. Θα μπορούσα να πηδήξω πολύ ψηλά και να καταρρίψω παγκόσμια ρεκόρ και να πιέσω τα όρια που κανένας άνθρωπος ποτέ δεν έχει πιέσει. Ξέρω πως μπορώ να φύγω με τη νίκη από κάθε αγώνα, η δεύτερη θέση θα ήταν απογοητευτική».

Η συνέχεια είναι ιστορία. Ακολούθησαν κι άλλα ρεκόρ, πρόσθεσε κι άλλα εκατοστά στο παγκόσμιο ρεκόρ, κατέκτησε χρυσά μετάλλια και τίτλους του κορυφαίου αθλητή και ο κόσμος τον αγάπησε.

Ντουπλάντις: Το παιδί θαύμα που έχει υπερβεί τα 6.20μ. τέσσερις φορές

«Δεν μπορώ να γίνω Μπολτ αλλά μπορώ να είμαι αυτός που είμαι»

(στιγμιότυπο από άλμα του το οποίο υπολογίζεται -σε καθαρό ύψος- στα 6.30μ)

Η σύγκριση με άλλους κορυφαίους ήταν αναπόφευκτη. Πρώτα με τον Μπούμπκα, μετά με τον μεγάλο Γιουσέιν Μπολτ. «Δεν μπορώ να γίνω ο Μπολτ αλλά μπορώ να είμαι αυτός που είμαι. Μπορώ να γίνω ο καλύτερος επικοντιστής που έχει περάσει ποτέ από τον κόσμο», είχε δηλώσει τότε. Και έγινε. Αυτή τη στιγμή είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του στίβου και ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών.

Ντουπλάντις: Για 60ή φορά πάνω από τα 6μ. το παιδί-θαύμα από τη Σουηδία

Η παιδικότητα που κρυβόταν σε εκείνον τον πρώτο πανηγυρισμό ενός τόσο μεγάλου άλματος, δεν έχει χαθεί. Μπορεί να έχει γίνει ένας τεράστιος αθλητής αλλά δεν έχει χάσει τη ζωντάνια του, δεν έχει γίνει αλαζόνας ή, εντελώς ελληνικά, δεν έχει καβαλήσει το καλάμι. Κάθε φορά που θα προσθέτει ένα εκατοστό στο ρεκόρ του, θα πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί κάνοντας backflip στο στρώμα και τρέχοντας προς τις κερκίδες για να αγκαλιάσει τους δικούς του ανθρώπους. «Είναι μία μεγάλη έκρηξη συναισθημάτων εκείνη τη στιγμή και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Το backflip βγήκε μόνο του αλλά θα ήταν κακό αν δεν το είχα προσγειώσει καλά… Ευτυχώς βγήκε ΟΚ», δήλωνε χαριτολογώντας στο BBC μετά το παγκόσμιο ρεκόρ του στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ανοιχτού του 2022.

Από αυτό το σημείο και έπειτα, μάλλον κανείς δεν νοιάζεται αν θα μπορέσει να βελτιώσει κι άλλο το παγκόσμιο ρεκόρ ή όχι, πέρα από τον ίδιο: «Δεν είμαι καλός στα μαθηματικά μάλλον γιατί δεν μπορώ να γνωρίζω ποιο θα ήταν ένα πραγματικό όριο για μένα ή τι είναι εφικτό. Αλλά ξέρω πως μπορώ να πηδήξω ακόμη πιο ψηλά».

Η ατάκα «Born to Fly» (γεννημένος για να πετάει) συνοδεύει το όνομά του και ίσως να είναι οι τρεις λέξεις που μπορούν να τον περιγράψουν καλύτερα. Και ακόμη δεν έχει κλείσει τα 24 του χρόνια…