Ο μεγάλος νικητής Παναγιώτης και οι μικρές ατομικές νίκες μας

Ο 40ος Κλασικός Μαραθώνιος έφερε στο προσκήνιο, ξανά, έναν υπέροχο μαχητή, τον Παναγιώτη Καραΐσκο, την ίδια μέρα που χιλιάδες άνθρωποι έδωσαν τη δικιά τους μικρή μάχη, σε μια μικρή ή πιο μεγάλη απόσταση μετρώντας τον ίδιο τον εαυτό τους.

Υπήρχαν φορές που όταν έκλεινε ένας δρόμος και περισσότερο κεντρικές αρτηρίες, για να γίνει κάποιος αγώνα δρόμου εκνευριζόμουν με τους «μουρλούς». Πλέον, έχω φτάσει να απορώ με τις ίδιες μου τις σκέψεις. Να έχω εκνευρισμό όταν εκατοντάδες αυτοκίνητα μένουν καθημερινά ακίνητα για ώρα στους δρόμους του τέρατος που λέγεται Αθήνα (και Θεσσαλονίκη υποθέτω με ανάλογα προβλήματα) και ακριβώς το ίδιο συναίσθημα όταν χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν τους δρόμους από τα αυτοκίνητα και για κάποιες ώρες συμμετέχουν, όσο μπορούν, σε κάτι που τους δίνει χαρά, τους κάνει να νιώθουν διαφορετικά; Σε κάτι που έρχεται μετά από μικρή ή μεγάλη προπόνηση, αλλά έχει βάλει στη ζωή τους, στην καθημερινότητα, μια συνήθεια που φτάνει να γίνει μια υπέροχη εξάρτηση; Όχι, ας κλείνουν οι δρόμοι, ας μένουν τα ρημάδια τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα. Δεν έγινε και κάτι. Είναι αυτές οι λίγες ημέρες της προσωπικής μικρούλας επανάστασης, που –τελικά- βάζουν χρώμα στη ζωή μας. Μπορεί να είναι, παράλληλα και μια «μπίζνα» πλέον, αλλά κανένας δεν έπιασε κανέναν από τον λαιμό για να τον βγάλει στο δρόμο να τρέξει.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν την θέληση να κάνουν ακραία (στα μάτια μου) πράγματα. Δεν βλέπω σε αυτή τους την προσπάθεια τη βλακώδη ματαιοδοξία αυτών που θέλουν να επιδειχθούν μέσα από ακραίες αγορές ή ακραίες συμπεριφορές όπως κάτι κρετίνοι Ελληνες λεφτάδες ή ανθυποσελέμπριτι. Δεν ήμουν πάντα έτσι ομολογώ. Πιτσιρικάς έμπαινα στα παπούτσια του εξυπνάκια λέγοντας: «Και δηλαδή τι σου προσφέρει να πας να τρέξεις 42 χιλιόμετρα;». Αφήστε τι σκεφτόμουν για την πνευματική κατάσταση αυτών που έκαναν π.χ… Σπάρταθλο. Προφανώς έπρεπε να αναρωτηθώ για τη δικιά μου, που δεν καταλάβαινα το μέγεθος όχι της προσπάθειας αλλά της ικανοποίησης μέσα από αυτή. Ίσως γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω και γιατί έκανα χιλιόμετρα… μετρώντας πλακάκια ως νεαρός κολυμβητής. Γι αυτό και έκανα μια τρύπα στο νερό, προφανώς.

Τώρα, μετά από –κοντά- σαράντα χρόνια από εκείνες τις… υπέροχες απόψεις, αυτό που έχω συνειδητοποιήσει σίγουρα είναι η ομορφιά του να «μετράς πλακάκια» (που ποτέ δεν μετράς αλλά είναι η έκφραση που αναδεικνύει τη μοναξιά μέσα στο νερό) και το ίδιο λυτρωτικό να μετράς (εντάξει το κάνουν τα…κινητά πλέον) τα βήματα σου στην άσφαλτο και στο τέλος της προσπάθειάς σου να ξέρεις ότι έχεις κάνει κάτι μόνο για «πάρτη» σου. Αν και νιώθεις τόσο καλά μετά από αυτό που –τελικά- έχεις κάνει κάτι καλό και για κάποιον άλλον, βάζοντας τον εαυτό σου σε ρέγουλα συνολικά.

Σκέφτομαι λοιπόν πως αν όλα τα παραπάνω αφορούν καθημερινούς αθλούμενους, όπως εγώ που όταν άρχισα να τρέχω φοβόμουν μην… μπουρδουκλωθώ και πέσω κάτω, σε σημείο που να θεωρώ επίτευγμα πλέον τα πέντε χιλιόμετρα, τι μπορεί να πει κάποιος για αυτούς που ο αθλητισμός τους έχουν τραβήξει μέσα από πραγματικά σκοτεινές τρύπες, με εχθρούς τέρατα που δύσκολα ξεφεύγεις από αυτά;

Η ιστορία του Παναγιώτη Καραΐσκου, του πρώτου νικητή στην κατάταξη των Ελλήνων δρομέων στον 40ο Κλασικό Μαραθώνιο, δεν έγινε γνωστή αυτή την Κυριακή. Είναι αρκετές οι αναφορές, σε πολλά ΜΜΕ στον άλλο μεγάλο «μαραθώνιο» στον οποίο έκοψε το νήμα με πολύ πόνο και προσπάθεια πριν φτάσει να κερδίζει στον κλασικό. Η μάχη με την ακραία εξάρτηση, το βύθισμα στην όλο και πιο βαθιά μορφή της, η ψευδαίσθηση πως «ότι ώρα θέλω το ελέγχω» που έφερε κοντά την καταστροφή, είναι εδώ και χρόνια καταστάσεις ειπωμένες από το στόμα του -εδώ και δεκατρία χρόνια- καθαρού Παναγιώτη. Αυτού που μπορεί όντως να είχε μετρήσει και τις χιλιάδες βήματα του πρώτου του Μαραθωνίου, όταν εντελώς άμαθος και απροετοίμαστος είπε απλά «πάμε». Ένα άλλο «πάμε κι όπου βγει», αισιόδοξο αυτό που βγήκε σε κάτι υπέροχο.

Σε αυτές τις περιπτώσεις λέμε ότι αυτή η ιστορία είναι φτιαγμένη για να γίνει ταινία. Πιθανότατα σε μια χώρα με βαριά βιομηχανία θεάματος θα είχε ήδη γίνει. Έχω καταλήξει ότι είναι μαγικό να ξέρεις πως η πραγματικότητα που βιώνεις, έστω ως παρατηρητής, είναι ακόμα πιο επική και συγκινητική από την ταινία, που θα σκαρώσουν ο σεναριογράφος με τον σκηνοθέτη.

Είναι μικρή πλειοψηφία, αυτοί που σαν τον Παναγιώτη Καραΐσκο θα βγουν από τη δίνη της εξάρτησης είτε μέσα από τον αθλητισμό, είτε από οποιαδήποτε άλλη ασχολία μπορεί να είναι το μαγικό υποκατάστατο. Αλλά ίσως επειδή μεγαλώνω και χάνω την επαναστατικότητά μου, έχω συμβιβαστεί με τη χαρά που φέρνουν οι μικρές νίκες κάθε μέρας. Οι λίγες ευχάριστες ειδήσεις. Ο Παναγιώτης να περιμένει στον τερματισμό τον (δεύτερο) Πιτσώλη για να τον πάρει αγκαλιά, το χαμόγελο του, η ατόφια σαν παιδικά χαρά του. Και γνωρίζοντας ότι χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας, κάτι κέρδισαν σε ένα προσωπικό στοίχημα με τη συμμετοχή τους από τα πέντε χιλιόμετρα, μέχρι τον μαραθώνιο είτε έκαναν ατομικό ρεκό, είτε τερμάτισαν έξω από τα επίσημα όρια του Μαραθωνίου και ενώ οι δρόμοι είχαν ανοίξει.

Οπότε ας μην είμαστε πικρόχολοι και εξυπνάκηδες σαν τον… μικρό Δημητράκη της ιστορίας μας. Ακόμα και αν ξέρω ότι την τελευταία δεκαετία το δρομικό, όπως και το ποδηλατικό «κίνημα» έχουν γίνει και μόδα εντούτοις δεν είναι μια μόδα που ενοχλεί κανέναν. Αντίθετα δικαιολογεί αισιοδοξία. Αλλά ακόμα και να ενοχλεί αυτόν που στερείται για μια ημέρα την άνεση του αυτοκινήτου του με την δεκάρα οθόνη, υπάρχει μια απλή… κίνηση ως απάντηση στις ενστάσεις του.

ΥΓ: Να γραφτεί στην ιστορία αυτή η αγωνιστική στην υπερSuper League. Νίκησαν οι Big4-5 και δεν μας έπρηξε κανένας με τη διαιτησία. Όλα καλά καμωμένα και με Ελληνες διαιτητές. Κοσμογονία!