Όποτε θ' ακούω πως ο στίβος δεν έχει συναίσθημα, θα μιλάω για τον αγώνα του Τεντόγλου

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που λένε πως ο στίβος είναι βαρετός, πως δεν μπορούν να παρακολουθήσουν, πως δεν καταλαβαίνουν… Δεν χρειάζονται πολλά, δυο μάτια ανοιχτά και λίγο συναίσθημα.

Τα λεπτά πριν το τελευταίο άλμα του Μίλτου Τεντόγλου έχουν γίνει μία ανάμνηση από αυτές που πρέπει κανείς να είναι πολύ τυχερός για να έχει ζήσει.

Θα πω την αλήθεια, από την αρχή ως το τέλος δεν σκέφτηκα ποτέ πως μπορεί αυτός ο Μίλτος να χάσει. Oύτε για ένα δευτερόλεπτο. Ούτε όταν ο νεαρός και, μεταξύ μας, λίγο υπερόπτης, Ματία Φουρλάνι ξεσήκωνε τον κόσμο και έκανε μεγάλα άλματα. Δεν θέλω να κακολογήσω τον Ιταλό, είναι ταλεντάρα και πραγματικά καλό παιδί, απλά παρασύρεται. Σε λίγα χρόνια θα είναι ένας πολύ σοβαρός αντίπαλος.

Πώς όμως, να σκεφτεί κανείς ότι ο Τεντόγλου που κάνει 8.42 μ. και βγαίνει σκασμένος από το σκάμμα, μπορεί να χάσει; Δεν χρειάζεται να αντιλαμβάνεσαι την τεχνική ή την τακτική, χρειάζεται μόνο να παρακολουθείς τον ίδιο τον αθλητή. Με 8.42 μ. δεν χάνεις στο Ευρωπαϊκό αλλά ο Τεντόγλου δεν κατεβαίνει στους αγώνες απλά για να νικήσει, δεν σκέφτονται έτσι οι κορυφαίοι, θέλουν τα πάντα. 8.49μ, και πάτησε και πίσω στη βαλβίδα 14 εκατοστά. Πάλι, δεν χρειάζεται να ξέρεις να «διαβάζεις» το άλμα. Χρειάζεται μόνο να δεις τον Τεντόγλου να βγαίνει και να αράζει στα κάγκελα της κερκίδας μαζί με τον προπονητή του, να κάνουν πλακίτσα, να γελάνε και να δίνουν τα χέρια. Τόσο χαλαρά, ξέρεις πως μετά θα δεις μια αλματάρα, έρχεται. Πάντα, μα πάντα, μπορείς να κρίνεις από τα μάτια τους, από τον τρόπο που κινούνται μέσα στον αγώνα, τις κινήσεις τους, τις ανάσες τους.

8.45μ, ο Πομάσκι ήρεμος, αραχτός. Ξέρει τον αθλητή του, αν δεις το πρόσωπό του τη στιγμή μετά τα άλματα ξέρεις τί έρχεται. Και πάμε στο 5ο άλμα. Όλοι στο πόδι, δίπλα δίπλα και τρέχει. Τρέχει, όσο πιο γρήγορα μπορεί, πατάει και… 8.65μ. Σηκώνεται από το σκάμμα, και βγαίνει δίπλα στον διάδρομο να μετρήσει με το μάτι το άλμα του. Και σηκώνει τις γροθιές του. Δεν χρειάζεται να έχεις δουλεμένο μάτι στα άλματα για να καταλάβεις πως η επίδοση που θα γραφτεί στην οθόνη θα είναι ιστορική. «Δώστο», φώναζε, και όλη η κερκίδα ήταν δίπλα του, περίμενε μαζί του. Όταν έγραψε το 8.65μ… Σηκωθήκαμε στο πόδι. Με 8.65μ. κανείς θα έχανε μόνο σε ελάχιστους αγώνες, που θα είχε αθλητές θρύλους όπως ο Καρλ Λιούις ή ο Ιβάν Πεντρόσο. Αλλά σε αυτόν τον αγώνα ο θρύλος ήταν ο Τεντόγλου.

Ένα εκατοστό μακριά ήταν και το πανελλήνιο ρεκόρ. Τι ειρωνεία κι αυτό; Να έχεις πάρει τα πάντα, κυριολεκτικά τα πάντα, και να μην έχεις το εθνικό ρεκόρ της χώρας σου; Πάμε για το τελευταίο, θα το κάνουμε τώρα.

Όλη η κερκίδα πάνω από το μήκος περιμένει. Αγκαλιασμένοι, δίπλα δίπλα, ο ένας κρατάει το χέρι του άλλου. Ο Τεντόγλου μπαίνει στον διάδρομο και ετοιμάζεται. «Πάμε», ακούγεται από έναν, «Άντε!» από έναν άλλο, όλοι εκεί μαζί του προπονητές, αθλητές, φυσικοθεραπευτές, φίλοι, συγγενείς, οικογένεια, φίλαθλοι. Ακόμα και οι Ιταλοί. Ακόμη και ο ηττημένος μέσα στη χώρα του Φουρλάνι χειροκροτάει, το ίδιο και οι αντίπαλοί του που σκάνε κάθε φορά που βιώνουν την ήττα από τον ίδιο τύπο.

Τρέχει, πατάει, προσγειώνεται. Είναι τεράστιο! Αγκαλιαζόμαστε, φωνάζουμε, έκανε το 8.70μ; «8.70», ακούω από πίσω. Λες; Και να μην είναι, ποιον νοιάζει; Είδαμε μπροστά μας να γράφεται Ιστορία. 8.65μ. Τελείωσαν όλα, ο Τεντόγλου έχει κάνει τον αγώνα της ζωής του, έχει νικήσει στον καλύτερο τελικό μήκους που έχει γίνει ποτέ σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και τα έχει δώσει όλα. Λογικά, σήμερα δεν θα μπορεί να κουνηθεί, θα πονάει όλο του το κορμί. Αλλά χαλάλι.

Ένα χέρι με πιάνει από τον ώμο, ένα άλλο με παίρνει αγκαλιά, εγώ προσπαθώ να φτάσω τον Πομάσκι να μοιραστούμε τη στιγμή και όλοι μαζί πανηγυρίζουμε σα να κάναμε εμείς τα μεγαλύτερα άλματα της ζωής μας. Πώς ένας άνθρωπος κατάφερε να κάνει ένα μία ολόκληρη κερκίδα; Κι ας μην πήγαμε όλοι μαζί στον αγώνα, κι ας μην είμαστε φίλοι. Για χάρη του Τεντόγλου γίναμε ένα.

Ως τον επόμενο αγώνα αυτού του αθλητή, ας κρατήσουμε την ανάμνηση και ας την επαναφέρουμε στη μνήμη μας κάθε φορά που ακούμε πως ο στίβος δεν έχει συναίσθημα, πρόσωπα, ιστορίες…