Eυρωπαϊκό κλειστού στίβου-Τεντόγλου: 100% επιτυχία στα Ευρωπαϊκά γιατί το μυαλό του δεν αναγνωρίζει την ήττα

• Δεν έχει χάσει ποτέ σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα
• Το μυαλό που δεν αναγνωρίζει τη λέξη «ήττα»

Και το φετινό χρυσό μετάλλιο στο μήκος ανδρών του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κλειστού στίβου γράφει το όνομα του Μίλτου Τεντόγλου. Και κανείς μας δεν ξέρει σε πόσους ακόμη τίτλους θα βάλει την υπογραφή του αυτός ο αθλητής.

Γνωστός σε όλους πια, ο Τεντόγλου έχει δημιουργήσει τη δική του ιστορία στο μήκος των ανδρών. Στα 25 του (συγκεκριμένα στα 24 και 357 ημερών) ο Τεντόγλου έχει αναδειχθεί πέντε φορές πρωταθλητής Ευρώπης σε ανοιχτό και κλειστό στίβο, είναι χρυσός Ολυμπιονίκης και Παγκόσμιος πρωταθλητής κλειστού. Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα χρυσά που έχει στη συλλογή του.

Δεν έχει χάσει ποτέ σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα

Το «τρελό» με αυτόν τον άλτη του μήκους, όμως, είναι πως δεν έχει χάσει ποτέ σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Και όταν γράφουμε «ποτέ» το εννοούμε. Σε όσα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα έχει αγωνιστεί, έχει κερδίσει το χρυσό μετάλλιο. Από τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα Κ20 και Κ23, το 2017 και 2019 αντίστοιχα, το Βερολίνο 2018 και τον πρώτο του τίτλο στους άνδρες, έπειτα στη Γλασκώβη 2019, στο Τόρουν 2021, στο Μόναχο 2022 και τέλος, σήμερα, στην Κωνσταντινούπολη 2023.

Η συνέντευξη του Μίλτου Τεντόγλου στο Gazzetta: «Ένα παπούτσι δεν κάνει τον καλό αθλητή»

Μάλιστα, από τότε που έχει βγει το ranking (περίπου το 2019) ο Τεντόγλου είναι στο Νο1 της Ευρώπης και δεν έχει πέσει ποτέ από την κορυφή. Αυτή τη στιγμή, μετράει 214 εβδομάδες στο Νο1, δηλαδή περίπου 4 χρόνια. Εδώ και 74 εβδομάδες, περίπου ενάμιση χρόνο τώρα δηλαδή, είναι στην κορυφή και της παγκόσμιας κατάταξης ενώ είναι στο Νο14 μεταξύ όλων των αθλητών, από όλα τα αγωνίσματα του στίβου παγκοσμίως. Ίσως χρειάζεται περισσότερες λεπτομέρειες για να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί το μέγεθος αυτής της επιτυχίας.

Ο Τεντόγλου έχει να χάσει σε μεγάλη διοργάνωση στην Ευρώπη περίπου από το 2017 και το πρώτο του χρυσό Ευρωπαϊκό στην κατηγορία των εφήβων. Πάνε περίπου έξι χρόνια από τη στιγμή που κάποιος Ευρωπαίος τον υποχρέωσε να χάσει. Και δεν θα το άντεχε αυτό να συνέβαινε, ειδικά τώρα που όσο περνάει ο καιρός τόσο βελτιώνεται και ο ίδιος.

Το μυαλό που δεν αναγνωρίζει τη λέξη «ήττα»

Φυσικά και όλοι μπορούν να χάσουν. Στον αθλητισμό μπορούν να συμβούν τα πάντα. Όμως όταν ξέρεις πως είσαι καλός, ή μάλλον ο καλύτερος, πως μπορείς να κάνεις τεράστια άλματα και να καταρρίψεις ρεκόρ, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να γνωρίσει την ήττα. Αυτό είναι το mentality και του Τεντόγλου, όπως και κάθε μεγάλου αθλητή. Είναι αυτός ο τύπος που θα πει: «Με πέρασαν στον προκριματικό, τώρα με έχουν μία νίκη». Γιατί ακόμη και αυτή η νίκη, που δεν έχει καμία απολύτως σημασία, εκείνου δεν του αρέσει.

Μετά το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Όρεγκον το περασμένο καλοκαίρι, είδαμε όλοι τον Τεντόγλου να μιλά στην ΕΡΤ με την απογοήτευση να είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Και όχι γιατί ο αγώνας του δεν ήταν καλός ή το αργυρό μετάλλιο δεν ήταν σημαντικό. Απογοητεύτηκε όμως γιατί «μπορούσα καλύτερα».

Και πέρα από την ικανότητα, το μυαλό παίζει τεράστιο ρόλο. Το mindset, το mentality, η ευφύια, η οξυδέρκεια. Ένας μεγάλος αθλητής πρέπει να είναι αθλητής σε όλα, και στο σώμα και στο μυαλό. Και αν ανατρέξουμε σε συνεντεύξεις και δηλώσεις μεγάλων αθλητών θα παρατηρήσουμε πως κανείς, ποτέ δεν έχει δηλώσει πως κάνει θυσίες. Γιατί δεν είναι θυσία γι’ αυτούς, είναι ο αυτοσκοπός τους. Αυτή την εντολή τους δίνει το μυαλό τους.

Όπως του Τεντόγλου, που θέλει εκατοστό-εκατοστό να βελτιώνει το ρεκόρ του για αν ανεβαίνει ψηλότερα στις παγκόσμιες κατατάξεις και να αφήνει πίσω του θρύλους του αγωνίσματος. Όπως τώρα που θα ήθελε πολύ να έχει κάνει 8.57μ. (έχει ρεκόρ 8.55μ.) για να περάσει τον θρυλικό Λαμέλα (8.56μ.), που είναι Νο2 όλων των εποχών στην Ευρώπη και να πάρει τη θέση του. Ο ίδιος που θέλει να γεμίσει τις λίστες των επιδόσεών του στους αγώνες του με άλματα άνω των 8.40μ. «γιατί είναι cool». Και γιατί μπορεί, θα προσθέσουμε εμείς.

Ο ίδιος που κοιτάζει με απέραντο θαυμασμό παλιούς αγώνες του Ιβάν Πεντρόσο και αποκαλεί όλους τους μεγάλους άλτες «μπαμπάδες» του αγωνίσματος, γιατί έμαθε από αυτούς.

Μέχρι να αποκαλούν τον ίδιοι, οι νεότεροι, «μπαμπά» του αγωνίσματος.