Οι Τεντόγλου και οι...Εμπαπέδες

Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν κάποιες συγκρίσεις που κάνω στο μυαλό μου είναι υπερβολικές ή αποτέλεσμα του...γήρατος που έρχεται σταδιακά και με κάνει πιο παράξενο και λιγότερο ανεκτικό.

Παράδειγμα... Βλέποντας όχι μόνο την (ακόμα μια) επιτυχία, αλλά και τη γενικότερη συμπεριφορά του Μίλτου Τεντόγλου, μετά και το χρυσό στο Μόναχο καρφώθηκε το μυαλό μου στα όσα διάβαζα τις προηγούμενες μέρες για τα...χαΐρια του Εμπαπέ. Που το πάω τώρα ε;

Εγώ πουθενά. Μόνο του πάει. Μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι στην κορυφή της δημοσιότητας και τα αστέρια του να μας απασχολούν, εκ των πραγμάτων, πολύ αλλά αν το σκεφτούμε μιλάμε για δύο αστέρια. Απλά σε άλλο άθλημα. Μάλιστα για να τα λέμε όλα από το 2018 περισσότερα πράγματα έχει κατακτήσει ο Τεντόγλου, παρά ο Εμπαπέ.

Πιθανότατα να πιστεύετε ότι σας κάνω πλάκα αφού στο μυαλό μας δεν μπορεί καν να χωρέσει η σύγκριση ενός Μουντιάλ ακόμα και με τους Ολυμπιακούς αγώνες, ή ενός σταρ της μπάλας με έναν του στίβου. Και "γιατί όχι;" είναι η ερώτηση.

Είναι μέρες τώρα που σκέφτομαι πως αν ήμουν Κελαϊφί θα ένιωθα πολύ κορόιδο για τη συμφωνία που έκανα για να δώσω τα κλειδιά μια επένδυσης εκατομμυρίων σε ένα (σαφέστατα εκ της συμπεριφοράς του) παιδάκι που νομίζει ότι παίζει στην αλάνα και...η μπάλα είναι δικιά του, άρα θα την πάρει να φύγει αν δεν του γίνονται τα χατίρια. Είναι πραγματικά μεγάλη επιτυχία να κάνει μέχρι και τον Νεϊμάρ να φαίνεται συμπαθής αλλά εσχάτως συμβαίνει και αυτό με τον νεαρό Γάλλο.

Έχουμε λοιπόν δύο αθλητές διεθνούς φήμης, σχεδόν ίδιας ηλικία και το εξής παράδοξο. Αυτός του ομαδικού αθλήματος με το ψώνιο της προβολής που κουβαλάει το κάνει ατομικό γιατί ενδιαφέρεται μόνο για τη δικιά του προβολή και αυτός του ατομικού με τον σεβασμό και την ευθύτητα που αντιμετωπίζει το αγώνισμα, τους αντιπάλους του, την επιτυχία και την αποτυχία του το έχει κάνει ομαδικό με την έννοια της συμμετοχής όλων μας σε αυτό.

Δεν είναι ότι δεν έχουμε δει "ψώνια" και στον στίβο. Αλλά με την εμπειρία της διαδρομής των (κοντά) σαράντα ετών σε αυτή τη δουλειά μπορώ να πω πως αν το ποδόσφαιρο (κυρίως) έχει γίνει πινακοθήκη υψηλόμισθων ηλίθιων που μιλάνε κυρίως με τον καθρέφτη τους (και οι ωραίοι τύποι αλά Μπενζεμά λιγοστεύουν επικίνδυνα) ο στίβος, η κολύμβηση, το πόλο και άλλα όχι τόσο προβεβλημένα αθλήματα παράγουν και επιτυχίες αλλά και ανθρώπους που τους χαίρεσαι.

Γιατί αν ο Μίλτος είναι ο σταρ είναι ακόμα η Ντρισμπιώτη, ο Χρήστου, η Στεφανίδη, ο Ντούσκος, ο Γκολομέεβ και όλα τα παιδιά που ακόμα και αν δεν ανέβουν στο βάθρο δίνουν ωραίες μάχες με τον εαυτό τους. Με λίγα εφόδια, αλλά πολύ κουράγιο και λεβεντιά.

Η κουβέντα που έχει να κάνει με το γιατί ασχολούμαστε μαζί τους περιστασιακά έχει γίνει πολλές φορές και θα ξαναγίνει. Ας κρατήσουμε ότι μας επιβάλουν να το κάνουμε και είμαι σίγουρος ότι τους αρέσει. Ας κρατήσουμε επίσης ότι έτσι είναι ακόμα πιο ωραία τα καλοκαίρια μας όταν η εναλλακτικές είναι όχι μόνο οι ζοχάδες του Εμπαπέ και το πόσο ντίβα είναι ο βετεράνος Κριστιάνο, αλλά (ακόμα χειρότερα) από το πόσες ομάδες μας και από πόσες διοργανώσεις στο ποδόσφαιρο, θα αποκλειστούν.

Πως να μην πεις λοιπόν σε όλα αυτά τα παιδιά όχι ένα "μπράβο", αλλά το ένα από καρδιάς "ευχαριστώ";