Καραλής στο Gazzetta: «Δώστε μου ένα στρώμα κι ένα κοντάρι και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου»

Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έφτανε σε τόσο μικρή ηλικία στην 4η θέση των Ολυμπιακών Αγώνων, τονίζει στο Gazzetta ο Εμμανουήλ Καραλής. Φεύγοντας από το Ολυμπιακό Χωριό για να επιστρέψει την Αθήνα, άνοιξε την καρδιά του και μιλά για τις σκοτεινές στιγμές που παραλίγο να τον κάνουν να τα παρατήσει, για την πράξη αγάπης προς τους γονείς του, αλλά και για το χαμόγελο του, που δεν θέλει ποτέ να αποχωριστεί: «Ελπίζω να βαρεθείτε να με βλέπετε να χαμογελάω», λέει βάζοντας στόχο ως τους Ολυμπιακούς του 2032 στη Μελβούρνη!

Αρχικά είπε: «Θέλω κάποιος να με ξυπνήσει από αυτό το όνειρο. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι στην πρώτη μου διοργάνωση, σε τόσο μικρή ηλικία, θα κερδίζω τα ινδάλματά μου και θα βρίσκομται τέταρτος σε μια Ολυμπιάδα».

Ένας τραυματισμός σε κράτησε αρκετά πίσω...

«Ναι, τρία χρόνια για την ακρίβεια μέχρι να ξαναβρώ ρυθμό και αυτοπεποίθηση. Ήταν δύσκολος αυτός ο καιρός, σκοτεινός για εμένα. Ήθελα να τα παρατήσω, να σταματήσω, δεν χαμογέλαγα. Με πίστη, υπομονή και στήριξη από τους γονείς μου ξεπέρασα τις δυσκολίες. Η φλόγα πήγε να σβήσει, αλλά μου την κράτησαν οι άνθρωποί μου. Ο προπονητής μου Παναγιώτης Συμεωνίδης, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, η αδερφή μου και οι φίλοι μου. Η φλόγα άναψε και χθες το βράδυ κορυφώθηκε».

Εκείνο το «ευχαριστώ» στους γονείς σου, το είχες σκεφτεί καιρό να το πεις με αυτόν τον τρόπο;

«Μία μέρα πριν από τον αγώνα. Μετά τον προκριματικό ήμουν τόσο χαρούμενος, δεν μίλησα με τους γονείς μου, δεν είπα κάτι. Ήθελα να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μου έχουν προσφέρει και το έκανα στη μεγαλύτερη διοργάνωση της ζωής μου».

Μίλησες με τους γονείς σου μετά το «ευχαριστώ»; Τι σου είπαν;

«Ήταν συγκινημένοι μόνο και μόνο που πήγα στον τελικό και με έβλεπαν ευτυχισμένο. Με είδαν να κάνω ρεκόρ και να βγάζω αυτό το μήνυμα, που τους συγκίνησε».

Κι εσύ φαινόσουν να τα έχεις χαμένα όταν βγήκες στο Στάδιο, κατά την παρουσίασή σου. Κοιτούσες αριστερά και δεξιά...

«Ναι, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Έλεγα "τι κάνω τώρα εγώ εδώ;". Με τα μεγαθήρια στη μεγαλύτερη διοργάνωση ever. Πού να το φανταζόμουνα εγώ, ένα μικρό παιδί που έβλεπε στην τηλεόραση τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τώρα κέρδισε αυτούς τους αθλητές».

Πίστεψες κάποια στιγμή ότι θα έπαιρνες μετάλλιο;

«Ναι και όχι. Δεν έδωσα τόσο σημασία. Ήμουν τόσο χορτάτος και γεμάτος που ήταν λες και πήρα το χρυσό. Πέρασα δύσκολα και το να κορυφώνομαι εδώ ήταν λες και πήρα το χρυσό».

Αυτό το πλατύ χαμόγελο θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε μέχρι το Παρίσι το 2024;

«Εννοείται. Και στο Παρίσι και στο Λος Άντζελες και στην Αυστραλία. Υγεία να έχουμε και ελπίζω να βαρεθείτε να με βλέπετε να χαμογελάω. Κάνω αυτό που αγαπάω. Όπου κι αν είμαι, δώστε μου ένα στρώμα κι ένα κοντάρι και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου».

Τι θα έλεγες σε αυτούς που δεν σε ήξεραν και σε έμαθαν τώρα;

«Να απολαύσουν το ταξίδι».