Ολυμπιακοί Αγώνες: Τι θα θυμάμαι, τι θα ξεχάσω...

Αυτό ήταν! Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν και πάνε! Και οι 33οι Αγώνες της σύγχρονης ολυμπιακής ιστορίας, αυτούς που μου έλαχε να ζήσω (και εγώ) στο Τόκιο, ήταν οι πιο περίεργοι, εξαιτίας του καταραμένου ιού Covid-19. Και τολμώ να γράψω ότι, αν δεν ήταν ο κορονοϊός, αυτοί οι Αγώνες θα ήταν πιθανότατα οι πιο πετυχημένοι όλων των εποχών. Για την θέληση των Ιαπώνων, για την φιλοξενία τους, αλλά κυρίως για την υπερπροσπάθεια των αθλητών να αγγίξουν το ολυμπιακό όνειρο. Άλλοι το αγκάλιασαν, άλλοι το πλησίασαν, άλλοι συμμετείχαν. Όλοι, όμως, είναι νικητές, δίχως καμία αμφιβολία...

Θα θυμάμαι... το πανέμορφο, καθαρό και πειθαρχημένο Τόκιο. Παρ’ ότι είμαι άνθρωπος της συνήθειας και την Αθήνα, με τις πολλές και μεγάλες αδυναμίες της, δεν θα την άλλαζα (σχεδόν) με τίποτα (Βαρκελώνη;), νιώθω ότι θα μπορούσα να μείνω σε αυτή την πόλη. Μια πόλη εξαιρετικά χρηστική για τον επισκέπτη (παντού πινακίδες στα αγγλικά), κάτοικοι που την σέβονται και την φροντίζουν και, κυρίως, μια αίσθηση ασφάλειας όπου και αν πας, όποια ώρα της ημέρας και αν το κάνεις. Tokyo, arigato gozaimasu (Τόκιο, σ’ ευχαριστώ).

Θα ξεχάσω... τα άδεια γήπεδα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες προπονητών, γιατρών, εθελοντών και υπαλλήλων της οργανωτικής επιτροπής να τους δώσουν λίγο χρώμα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα Μουντιάλ, όλες αυτές οι πολυπολιτισμικές διοργανώσεις, γίνονται πρωτίστως για τον κόσμο. Για τους επισκέπτες από τις τέσσερις γωνιές της Γης, για τις σημαίες, τις φανέλες, τα χαμογελαστά πρόσωπα βαμμένα, η διαδραστικότητα μεταξύ ντόπιων και ξένων. Πολύ φοβάμαι ότι θα ζήσουμε και άλλους τέτοιους Αγώνες και μάλιστα πολύ σύντομα (τον χειμώνα στο Πεκίνο), αλλά ελπίζω ότι θα επιστρέψουν γρήγορα οι προ κορονοϊού εικόνες που τόσο έχουμε ανάγκη.

Θα θυμάμαι... την ευγένεια των Ιαπώνων. Όχι επειδή ήρθε ο ξένος να τους αφήσει τα ωραία του λεφτάκια, αλλά γιατί αυτή είναι η κουλτούρα τους. Γιατί έχουν μάθει να σέβονται τον διπλανό τους, τον επισκέπτη, ακόμα και αν συναντάς μαγαζιά όπου δεν μιλούν αγγλικά (ούτε «hello» όμως...) ή δεν σου δίνεται την δυνατότητα να πληρώσεις με κάρτα, όταν παντού κινείται το ηλεκτρονικό χρήμα. Ακόμα και εκεί, όμως, θα βρεις χαμογελαστά πρόσωπα, έτοιμα να σε εξυπηρετήσουν, έστω και με νοήματα...

Θα ξεχάσω... τις ελάχιστες αντιαθλητικές ενέργειες εντός των γηπέδων, με αποκορύφωμα την κλωτσιά στο καράτε που άφησε αναίσθητο έναν αθλητή, αλλά του χάρισε το χρυσό μετάλλιο! Συνέβη στον τελικό των +75 κιλών, όπου ο Σαουδάραβας Ταρέκ Χαμντί έριξε στο καναβάτσο τον Ιρανό Σαγιάντ Γκαντζαντέ, ο οποίος αποχώρησε με φορείο, αλλά ευτυχώς συνήλθε γρήγορα και επέστρεψε για την απονομή. «Χάρηκα για το χρυσό μετάλλιο, αν και δεν ήθελα να το πάρω έτσι» είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Θα θυμάμαι... την χαρά για το χρυσό του Μίλτο Τεντόγλου από (σχεδόν) το πουθενά. Ο στίβος είναι ο βασιλιάς των Ολυμπιακών Αγώνων (πάνω από την κολύμβηση) και χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος για την Ελλάδα είναι κάτι το μυθικό. Διπλή, τριπλή, τετραπλή η χαρά για το μετάλλιο της εθνικής ομάδας του πόλο, η πιο συνεπής στην κορυφαία διοργάνωση, η οποία πήρε επιτέλους, έστω και με καθυστέρηση, αυτό που άξιζε. Χίλια μπράβο παιδιά!

Θα ξεχάσω... την απογοήτευση για το... μη χρυσό του Λευτέρη Πετρούνια. Όχι, βεβαίως, γιατί το χάλκινο είναι αμελητέο (κάθε άλλο μάλιστα), αλλά γιατί αυτός ο μικρός γίγαντας μας έχει κακομάθει στην κορυφή. Μένω ήσυχος, πάντως. Για να δίνει και ο ίδιος ραντεβού στο Παρίσι, είμαι σίγουρος ότι σε τρία χρόνια θα μας εκτοξεύσει (και πάλι) πιο ψηλά από τον... Πύργο του Άιφελ!

Θα θυμάμαι... τις επελάσεις του Κάελεμπ Ντρέσελ στις πισίνες, τον αγώνα ζωής που είναι αποφασισμένη να κερδίσει η Σιμόν Μπάιλς (παρ’ ότι δεν πήρε χρυσά μετάλλια αυτή την φορά, αδιάφορο είναι αυτό), τις απίστευτες νίκες των Ιταλών στα 100άρια (ρε παιδιά, τι έκανε φέτος η Ιταλία;), το ενδέκατο μετάλλιο (!) της θρυλικής Άλισον Φίλιξ, το «αντίο» του τεράστιου (από κάθε άποψη) Πάου Γκασόλ, τα τρομερά παγκόσμια ρεκόρ σε 400 μέτρα εμπόδια ανδρών (Κάρστεν Γουόρχολμ) και τριπλούν γυναικών (Γιουλιμάρ Ρόχας), ο θρίαμβος του 38χρονου «παρταόλα» Ντάνι Άλβες και, κυρίως, το χρυσό μετάλλιο που μοιράστηκαν οι φίλοι Μπαρχίμ - Ταμπέρι στο άλμα εις ύψος. Η φιλία, ένα από τα πιο όμορφα «μετάλλια» που μπορεί να σου επιφυλάξει η ζωή.

Θα ξεχάσω... την σπασμένη ρακέτα του απογοητευμένου Νόβακ Τζόκοβιτς που δεν μπόρεσε να κάνει το (απίστευτο) «Σούπερ Γκραν Σλαμ» και να διεκδικήσει, σε μια χρονιά, να κατακτήσει τα τέσσερα Γκραν Σλαμ τουρνουά του τένις, αλλά και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Το κάζο των Αμερικανών στις κούρσες ταχύτητας και το άδοξο «αντίο» του Ιάπωνα ολυμπιονίκη της γυμναστικής, Κοχέι Ουτσιμούρα. Μια εθνική τραγωδία για την χώρα.

Υ.Γ.: Πάνω από 115 εκατομμύρια Ιάπωνες τηλεθεατές είδαν τους Αγώνες, πάνω από 700 χιλιάδες τεστ για κορονοϊό έγιναν σε μέλη των αποστολών και εργαζόμενους. Τα θετικά δείγματα; Μόλις 186! Όχι κορονοϊέ, δεν μας νίκησες. Εντελώς τουλάχιστον...