Ο πρωταθλητισμός που θρέφεται από τα παιδικά όνειρα

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η ελληνική Ολυμπιακή αποστολή ετοιμάζει τις βαλίτσες της για το Παρίσι και οι αθλητές και αθλήτριές μας βάζουν τις τελευταίες πινελιές στην προετοιμασία τους. Με 101 αθλητές/αθλήτριες επιστρέφουμε στα τριψήφια νούμερα αποστολής μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 (τότε είχαμε 102). Με άλλα λόγια, η Ελλάδα θα έχει περίπου το 1% των συμμετεχόντων στους Ολυμπιακούς Αγώνες όταν ο πληθυσμός μας είναι το 0,125% της γης. Καθόλου άσχημη αναλογία…

Πολύ συζήτηση έχει ήδη αρχίσει να γίνεται για τον αριθμό των μεταλλίων που μπορεί να φέρει αυτή η αποστολή. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια αρκετά «ποιοτική» συμμετοχή με δύσκολες διαδικασίες πρόκρισης και το μετάλλιο μπορεί να έρθει από αθλήματα που ίσως δεν το περιμένουμε.

Είναι όμως ο πίνακας των Ολυμπιακών μεταλλίων το αποκλειστικό κριτήριο αθλητικότητας μιας χώρας; Η γνώμη μου είναι ότι αποτελεί ένα σημαντικό κριτήριο, αλλά σίγουρα όχι το μοναδικό. Η πυραμίδα του ελληνικού αθλητισμού έχει την κορυφή και τη βάση της. Η κορυφή είναι οι elite αθλητές μας που θα μας εκπροσωπήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η βάση είναι το περίπου μισό εκατομμύριο αθλητές με δελτίο που έχει η χώρα μας, παιδιά, έφηβοι, νεάνιδες κλπ. Η κορυφή της πυραμίδας αποτελεί τον «μαγνήτη», τον πόλο έλξης για τα χιλιάδες παιδιά που μπαίνουν στη βάση και εξελίσσονται στο μεγάλο σχολείο του αθλητισμού. Άλλωστε, ο πρωταθλητισμός από τα παιδικά όνειρα θρέφεται.

Πρωταθλητισμός και αθλητισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία, δεν μπορεί να λειτουργήσει το ένα αποτελεσματικά χωρίς το άλλο, δεν μπορεί να υπάρξει η κορυφή της πυραμίδας χωρίς τη βάση. Η αθλητική πυραμίδα για να έχει ψηλή κορυφή πρέπει να έχει και πλατιά βάση, έτσι ώστε να είναι σταθερή και στέρεη. Προκειμένου όμως να έχει πλατιά βάση χρειάζεται η ψηλή κορυφή που προσελκύει τα χιλιάδες παιδιά στον αθλητισμό.

Για αυτό πιστεύω ότι ο σημαντικότερος ρόλος των Ολυμπιακών Αγώνων είναι να εμπνεύσει τις νέες γενιές όπως ενέπνευσε κι εμένα τη μακρινή δεκαετία του ’70 για να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Βλέποντας του Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ τα βράδια του καλοκαιριού του ’76 δεν φανταζόμουν ότι 8 χρόνια μετά θα ήμουν κομμάτι τους.

Τι να περιμένουμε λοιπόν από τους αθλητές και τις αθλήτριές μας στο Παρίσι, τι να κρατήσουμε; Και μόνο που βρίσκονται εκεί είναι μια πρώτη νίκη. Η προσπάθεια των Ελλήνων αθλητών και αθλητριών να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους σε ένα τόσο ανταγωνιστικό επίπεδο, τα συναισθήματα και η έμπνευση που θα μας προσφέρουν με τον αγώνα τους, είτε νικήσουν είτε όχι, αυτά είναι που μετράνε και αυτά είναι που θα κρατήσουμε. Όπως έλεγε και ο μεγάλος μας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης «μην ντρέπεσαι αν αγωνίστηκε δίκαια και έχασες, να ντρέπεσαι αν αγωνίστηκες άδικα και κέρδισες…». Αυτός είναι ο αθλητισμός που στηρίζεται σε αξίες, αυτός είναι ο αθλητισμός που γεννήθηκε στη χώρα μας, αυτός είναι ο αθλητισμός που θέλουμε…

Καλή επιτυχία Ελλάδα!