Πόσο ρεαλιστικό είναι να μιλάμε για Ολυμπιακή Εκεχειρία το 2024;

Οι περισσότεροι ίσως τον γνωρίζουν από τις παρεμβάσεις και τις αναλύσεις του για ζητήματα που αφορούν τις διεθνείς σχέσεις, τη διπλωματία και τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Φίλης, ωστόσο, έχει αρκετές ακόμα πλευρές. Η σχέση του με τον αθλητισμό ξεκίνησε από νεαρή ηλικία, καθώς έπαιζε μπάσκετ στα τμήματα υποδομής του Παναθηναϊκού. Ήταν νεαρός όταν γνώρισε και αγάπησε τον στίβο, εξελίσσοντας στη συνέχεια τη σχέση του αυτή μέσω του ρόλου του ως Διευθυντής του Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας, αλλά και ως μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Η διοικητική του εμπειρία, αλλά και το δίκτυο επαφών του εντός και εκτός Ελλάδας τον έφερε υποψήφιο για την προεδρία του ΣΕΓΑΣ.

Με αφορμή λοιπόν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Δρ. Φίλης μιλάει στο Gazzetta για την έννοια της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, η οποία καθιερώθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αρχαιότητας. Τι σήμαινε πρακτικά αυτό; Από την έβδομη μέρα πριν την έναρξη μέχρι την έβδομη μέρα μετά την ολοκλήρωσή τους οι πόλεμοι σταματούσαν, προκειμένου οι αθλητές, απαλλαγμένοι από στρατιωτικές υποχρεώσεις, να μπορούν να ταξιδέψουν για να συμμετάσχουν στους Αγώνες. Το 1992 υπήρξε μια προσπάθεια αναβίωσης, ενώ υπήρξαν πρωτοβουλίες και στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Προφανώς, το 2024 δεν μπορούμε να μιλάμε για κατάπαυση του πυρός με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι ουτοπικό. Υπάρχουν ωστόσο τρόποι, σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Φίλη, να καλλιεργηθεί μια κουλτούρα ειρήνης και το μήνυμα των Αγώνων να φτάσει σε μέρη που τα παιδιά χρησιμοποιούν καλύτερα το όπλο από το στυλό. Παράλληλα, αναφέρεται στον αθλητισμό και την πολιτική, στο όραμά του για τον ΣΕΓΑΣ, αλλά και στο ζήτημα που δημιουργήθηκε στην ΕΟΕ για τους σημαιοφόρους.

Ακούμε συχνά για την έννοια της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, είναι κάτι που διδάσκεται στα παιδιά. Πόσο νόημα έχει, αλήθεια, το 2024;

«Πράγματι, είναι μια ερώτηση την οποία μας την απευθύνουν και τα νεαρά παιδιά πολλές φορές, κατά τη διάρκεια των εκπαιδευτικών μας προγραμμάτων, όταν διδάσκουμε τις Ολυμπιακές αξίες αλλά και την έννοια της Εκεχειρίας. Μας ρωτούν και άλλοι. Σωστά αναρωτιούνται ποια είναι η σημασία της Ολυμπιακής Εκεχειρίας σήμερα. Η απάντηση είναι η εξής: Αν όταν λέμε Ολυμπιακή Εκεχειρία εννοούμε την κατάπαυση του πυρός, που γίνεται βάσει ψηφισμάτων του ΟΗΕ αλλά και της Διακήρυξης στην Αρχαία Ολυμπία, τότε πράγματι δεν μπορούμε να βρούμε ουσιαστικό αντίκρισμα, γιατί ακόμα και τα κράτη που υπογράφουν το Ψήφισμα δε δεσμεύονται από αυτό, ούτε είναι υποχρεωμένα να σεβαστούν την υπογραφή τους.

Άλλωστε, δεν υπάρχουν και συνέπειες. Στα αρχαία χρόνια, επιβαλλόταν και υπήρχαν συνέπειες, υπήρχε και ο φόβος των θεών που ήταν πολύ ισχυρό κίνητρο. Σήμερα, δεν υπάρχει κάποιος μηχανισμός, ο οποίος να επιβάλλει κυρώσεις. Δεν υπάρχει καν μηχανισμός που να καταγράφει αν τηρείται η Ολυμπιακή Εκεχειρία. Όλα αυτά λοιπόν έχουν περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα παρά ουσιαστικό.

Το ουσιαστικό για μένα είναι το πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε μια κουλτούρα ειρήνης προς τη νέα γενιά, έτσι ώστε σε κάποια χρόνια από σήμερα αυτή να αντιστέκεται ή να είναι λιγότερο ευεπίφορη στο να υιοθετεί αντιλήψεις που οδηγούν σε διαμάχες και αντιπαραθέσεις, που τελικά καθιστούν τον πόλεμο ευκολότερο από την ειρήνη. Γι' αυτό και προωθούμε σειρά προγραμμάτων εστιασμένων στα παιδιά. Αντιλαμβανόμενος, όταν ανέλαβα τα καθήκοντά μου, ότι η κατάπαυση του πυρός είναι μάλλον ουτοπία, κατέληξα ότι θα έπρεπε να εστιάσουμε και να εστιαστούμε σε μια κουλτούρα ειρήνης με έμφαση στη νέα γενιά. Διότι υπάρχουν σήμερα παιδιά σε νεαρές ηλικίες που ξέρουν να χρησιμοποιούν καλύτερα το όπλο από το στυλό. Παιδιά που έχουν μάθει να ζουν σε συνθήκες πολέμου και όχι ειρήνης. Ακόμα και παιδιά σε ζώνες που δεν έχουν βιώσει πόλεμο, λόγω της εξοικείωσης που έχουμε με τη βία. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον αθλητισμό, ο αθλητισμός είναι μόνο μια έκφανσή της και προφανώς αυτοί που ασκούν βία στα γήπεδα δεν είναι άνθρωποι που εκτός γηπέδων δεν προβαίνουν σε έκνομες δραστηριότητες. Επειδή λοιπόν υπάρχει εξοικείωση με τη βία σε όλα τα επίπεδα, λεκτική, σωματική, ψυχολογική, απειλές κτλ, και βλέπουμε προϊόντος του χρόνου ότι γίνεται μεγαλύτερη στη νέα γενιά, ο στόχος ο δικός μας είναι να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της Ολυμπιακής Εκεχειρίας. Θα πρέπει να δουλέψουμε πολύ στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας κουλτούρας ειρήνης. Γιατί αν μείνουμε στα ψηφίσματα του ΟΗΕ και περιμένουμε ότι με αυτόν τον τρόπο θα κράτη θα κάνουν σεβαστή την κατάπαυση του πυρός, τότε είμαστε καταδικασμένοι σε αποτυχία».

Μπορεί να υπάρξει αυτός ο μηχανισμός που να καταγράφει και να επιβάλλει κυρώσεις;

«Μόνο ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει τη δυνατότητα να αναλάβει και να ολοκληρώσει μια διαδικασία σαν αυτή. Όμως ο ΟΗΕ τι είναι; Δημιούργημα των κρατών-μελών του. Λόγω των αντιπαραθέσεων ανάμεσα στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας που έχουν τη δυνατότητα του βέτο, τέτοιου είδους πρωτοβουλίες δεν μπορούν να αναληφθούν και να προωθηθούν, διότι απαιτείται ομοψηφία και ομοθυμία στους κόλπους του ΟΗΕ. Το κυριότερο όμως είναι ότι ο αθλητισμός δεν μπορεί να εμπλέκεται με την πολιτική. Δεν μπορεί ένα αθλητικό δρώμενο να διαπλέκεται με την πολιτική. Προφανώς οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας είναι πολιτική, αλλά δεν γίνεται να υπάρχει άμεση σύνδεση και συσχέτιση. Δεν μπορείς να πηγαίνεις σε λογικές αποκλεισμών αθλητών, οι οποίοι έχουν αφιερώσει τέσσερα χρόνια από τη ζωή τους για να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν μπορείς να τους στερήσεις τη συμμετοχή επειδή η ηγεσία της χώρας τους αποφάσισε να παραβιάσει τους κανόνες της κατάπαυσης του πυρός. Αρκεί βέβαια να μη στηρίζουν ενεργά ή δημόσια πολεμικές πράξεις.

Το 2008, στο Πεκίνο, την πρώτη μέρα που ξεκίνησαν οι Αγώνες, έγινε η εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία και εξελίχθηκε ένας πόλεμος έξι ημερών. Υπήρξαν αθλητές από τις δύο χώρες που συναγωνίστηκαν και στο τέλος αγκαλιάστηκαν, στέλνοντας ένα πολύ καθαρό και εκκωφαντικό μήνυμα συναδέλφωσης. Στο Παρίσι, η Ρωσία, μία παραδοσιακά μεγάλη δύναμη, θα εκπροσωπηθεί μόλις από 15 αθλητές, οι οποίοι μάλιστα δε θα χρησιμοποιήσουν κάποιο εθνικό σύμβολο. Είναι, αν δεν απατώμαι, η τέταρτη συνεχόμενη φορά που η συμμετοχή της Ρωσίας γίνεται υπό διαφορετικούς όρους. Στο παρελθόν λόγω των σκανδάλων ντόπινγκ και τώρα λόγω και του πολέμου στην Ουκρανία. Επομένως, με κάποιον τρόπο, προφανώς υπάρχει αλληλεπίδραση ανάμεσα σε αθλητισμό και πολιτική, αλλά πάγια απόφαση της ΔΟΕ είναι να μην λαμβάνονται αποφάσεις που παραπέμπουν σε πολιτική. Είναι, επομένως, πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα σε πολιτική και αθλητισμό. Ακόμα κι αν δημιουργούνταν ένας τέτοιος μηχανισμός, δεν θα ήταν αποδεκτός να μπει σε εφαρμογή ώστε να εξασφαλίσουμε την κατάπαυση του πυρός. Αντιθέτως, θεωρώ ότι θα μπορούσαμε, αντί να πηγαίναμε για το απόλυτο που είναι και ανέφικτο, να εντοπίζαμε κάποιες περιοχές, στις οποίες θα προωθούσαμε την κατάπαυση του πυρός. Αν όχι και για τις 16 ημέρες των Αγώνων, για τις περισσότερες εξ' αυτών. Και αυτό θα το χρησιμοποιούσαμε ως παράδειγμα/μοντέλο για την επόμενη φορά, για να πετυχαίναμε κάτι. Θα χρειαζόταν να προσφέρουμε και μία διεθνή επιβράβευση ως κίνητρο. Να καθιερώναμε ένα μοναδικό βραβείο, στο πρότυπο του Νόμπελ Ειρήνης. Ο αθλητισμός είναι η δύναμη του παραδείγματος. Όπως και στη ζωή, πρέπει οι αθλητές, οι προπονητές και οι παράγοντες να πορεύονται μέσω του δικού τους, προσωπικού παραδείγματος προς πάσα κατεύθυνση. Το ίδιο θα μπορούσαν να πράξουν και οι πολιτικοί».

Δεν είναι όμως λίγο υποκριτικό να θεωρούνται όλες οι πρωτοβουλίες εμπλοκή του αθλητισμού με την πολιτική;

«Θυμίζω στο παρελθόν τους Σμιθ και Κάρλος, τους δύο Αμερικανούς αθλητές που είχαν υψώσει τη γροθιά τους από το βάθρο. Τον Τζέσε Όουενς στο Βερολίνο της ναζιστικής Γερμανίας του '36 με την καταπληκτική ιστορία που διδάσκουμε και σήμερα με τον Λουτζ Λονγκ, το μποϊκοτάζ των Αμερικανών και άλλων δυτικών στη Μόσχα και των Σοβιετικών και των δορυφόρων τους στο Λος Άντζελες. Μη γελιόμαστε, προφανώς ο αθλητισμός έχει αλληλεπίδραση με την πολιτική όσο κι αν εμείς δεν το θέλουμε, όμως το να εκδηλώσεις μια άποψη που έχει πολιτική χροιά ενώ αγωνίζεσαι είναι απαγορευτικό. Μόνο η δύναμη του θετικού παραδείγματος είναι αποδεκτή».

Φτάνουμε όμως στο σημείο να βλέπουμε ποινές -και δεν μιλάω μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες- σε κάποιον που σηκώνει μια σημαία της Παλαιστίνης.

«Έχετε δίκιο, εδώ πρέπει να μπαίνει το κριτήριο, η γραμμή. Γιατί κάποιος μπορεί να πει ότι το να υψώσει μια σημαία της χώρας του είναι κάτι που το κάνουν όλοι, το να σηκώσει όμως μια σημαία που να λέει “free Gaza”, στέλνοντας ένα πολιτικό μήνυμα είναι κάτι διαφορετικό. Εκεί είναι που μπαίνει το μέτρο, που χαράσσεται η γραμμή. Γιατί με την ίδια λογική μπορεί κάποιος συμμετέχων από το Ιράν να αρνηθεί -όπως έχει συμβεί στο παρελθόν και αποκλείστηκε- να ανταγωνιστεί έναν αθλητή από το Ισραήλ. Αυτοί είναι οι κανόνες. H δύναμη του αθλητισμού και των Ολυμπιακών Αγώνων περισσότερο είναι αυτή η ύπαρξη των κοινών αποδεκτών κανόνων, πέραν από τις οικουμενικές αξίες. Επομένως, μπορεί να πούμε ότι είναι δίκαιο το αίτημα γιατί τασσόμαστε υποκειμενικά με μια άποψη που λέει "ελευθερώστε τη Γάζα" και γιατί ο αθλητής που σηκώνει αυτή τη σημαία μπορεί να έχει χάσει μέλη της οικογένειάς του, όμως δεν μπορούμε να εμπλέκουμε την πολιτική. Αν κάποιοι μήνυμα είναι υποκειμενικού χαρακτήρα δημιουργεί θέμα, ακόμα κι αν μας φαίνεται απόλυτα δίκαιο. Σήμερα μαίνονται σχεδόν 50 συγκρούσεις στον πλανήτη. Φαντάζεστε τη σύγχυση που θα προκαλούνταν αν αθλητές να επιχειρούσαν να στείλουν ένα πολιτικό μήνυμα στη διάρκεια των Αγώνων.

Από εκεί και πέρα, ήταν πολύ σημαντική η επιλογή του Τόμας Μπαχ το 2015 για τη δημιουργία ομάδας προσφύγων. Για μένα, ήταν ένα μήνυμα βαθιά ανθρωπιστικό, άρα και πολιτικό, προς όλους αυτούς που ύψωναν τείχη. Μιλάμε για το 2015, που οι μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη άγγιξαν τους 1.2 εκατομμύρια ανθρώπους, ο μεγαλύτερος αριθμός μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε υπήρχαν κράτη που ύψωναν τείχη και πολλοί ηγέτες, όπως ο Όρμπαν στην Ουγγαρία και άλλοι, επένδυσαν στην ανασφάλεια για να πουν ότι πρέπει να αποκλείσουμε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Ήρθε λοιπόν η ΔΟΕ στους Αγώνες του Ρίο και προώθησε την ιδέα της Ολυμπιακής Ομάδας προσφύγων Αντιλαμβάνεστε πόσο ισχυρό είναι το μήνυμα, που είναι και ουσιαστικό, όχι μόνο συμβολικό. Εσείς υψώνετε τείχη, εμείς οικοδομούμε γέφυρες. Γιατί αυτή είναι η έννοια του αθλητισμού. Γι' αυτό λέω ότι αν θέλεις να ενώσεις, δεν μπορείς να περνάς μηνύματα, που όσο σωστά και δίκαια αν είναι, διαιρούν και δεν ενώνουν. Αυτή είναι η έννοια των Αγώνων, η συμπεριληπτικότητα, όχι οι αποκλεισμοί».

Έχετε εξηγήσει πως η σύνδεση σας με τον αθλητισμό προέρχεται από το μπάσκετ. Γιατί επιθυμείτε να αναλάβετε τον ΣΕΓΑΣ; Ποιο είναι το κίνητρο;

«Το κίνητρο καταρχάς είναι πως πρόκειται για την ιστορικότερη Ομοσπονδία της χώρας, τη μήτρα όλων των Ομοσπονδιών. Και ο στίβος είναι αναντίρρητα ο βασιλιάς των σπορ. Δεν υπάρχει συζήτηση για το πόσο τιμητικό είναι για οποιονδήποτε από εμάς καλείται να υπηρετήσει έναν φορέα όπως ο ΣΕΓΑΣ. Η δική μου εμπλοκή με τον αθλητισμό είναι παιδιόθεν, οπότε δεν χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο. Το γεγονός ότι ασχολήθηκα με το μπάσκετ ή παρακολουθώ ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι δεν παρακολουθώ στίβο. Άλλωστε, είμαι Διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας, μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, μέλος της Εφορείας της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας, καθώς και της Επιτροπής Φιλάθλου Πνεύματος, Ηθικής και Δεοντολογίας. Εμπλέκομαι πάρα πολύ έντονα στα αθλητικά. Ήρθαν, λοιπόν, κάποια σωματεία να μου εκφράσουν τις αγωνίες τους για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στον ΣΕΓΑΣ. Έκριναν ότι με τη διεθνή μου παρουσία θα μπορούσα να προσθέσω γόητρο στον ΣΕΓΑΣ και προφανώς ο απώτερος στόχος όλης της προσπάθειας είναι πολύ συγκεκριμένος: Η επαναφορά της θεσμικής λειτουργίας του ΣΕΓΑΣ, όπου τα σωματεία πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, η σταδιακή ενίσχυση της χρηματοδότησης των σωματείων με ανακατανομή πόρων που ήδη υπάρχουν αλλά και νέα έσοδα, η άμεση πρόσβαση όλων των αθλητών και προπονητών στη διοίκηση, ώστε να ακούγονται και να αντιμετωπίζονται με εμπιστοσύνη και συνέπεια, η διεκδίκηση - ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για τον στίβο- των απαιτητών υποδομών, όπου εμείς θέλουμε πρωτεύοντα ρόλο στις εγκαταστάσεις που γίνονται στο Ελληνικό και την Παιανία αλλά και βελτίωση των υποδομών σε όλη την Ελλάδα. Επειδή έχω ταξιδέψει πολύ και έχω μιλήσει πρώτα με αθλητές, μετά με προπονητές κι έπειτα με παράγοντες, για τα σωματεία το ζήτημα των υποδομών είναι καίριο και εμείς θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, σε συνεργασία με όλους τους φορείς, για να το βελτιώσουμε. Τα παιδιά τα θέλουμε μέσα στα στάδια. Πέρα από πατέρας και καθηγητής, είμαι και πολίτης και έχω μεγάλη ευαισθησία για τη νέα γενιά. Και ο σχολικός αθλητισμός με ενδιαφέρει πολύ, γενικά θέλουμε τη νέα γενιά μέσα στα στάδια. Δεν θέλουμε να υπάρχουν αντικίνητρα, γιατί όταν βγαίνει εκτός σταδίων μπορεί να υπάρξουν άλλες προβληματικές δραστηριότητες. Και βέβαια, θέλουμε αναβάθμιση της παρουσίας του ΣΕΓΑΣ σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Ο στόχος είναι να αναλάβουμε τη διεξαγωγή μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων, γιατί η τελευταία δεν θυμάμαι καν πότε ήταν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Επειδή θα βρεθώ και στο Παρίσι, προσκεκλημένος από τον πρόεδρο της ΔΟΕ και θα είμαι σε θέση να υποστηρίξω τις προσπάθειες των αθλητών μας, θέλω να ευχηθώ να έχουν όλοι καλή παρουσία, για μένα το σημαντικό είναι ότι έχουν καταφέρει να προκριθούν. Πολλές φορές φορές κάνουμε το λάθος να δίνουμε άλλη διάσταση στην Ελλάδα και να τη μετράμε με διαφορετικούς όρους. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, η οποία έχει μεγάλες δυνατότητες και το έχει αποδείξει. Χρειάζεται υποστήριξη, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικό για τους αθλητές μας ότι βρίσκονται εκεί και αξίζουν συγχαρητήρια στους ίδιους, στους προπονητές -που είναι παραγκωνισμένοι και πρέπει να τους δώσουμε την αξία που τους αρμόζει- και στους συλλόγους τους. Περιμένουμε μετάλλια με Τεντόγλου, Καραλή, Στεφανίδη, τελικούς ίσως με Ντρισμπιώτη, Τζένγκο, Φραντσεσκάκη, Γκουσίν. Έχουμε όλα τα φόντα για να πάμε καλά».

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν και ακόμη δυο υποψήφιοι για τη θέση του προέδρου στην ομοσπονδία. Η νυν πρόεδρος και πρώην κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στον ακοντισμό Σοφία Σακοράφα και ο πρώην υπεύθυνος επικοινωνίας της παγκόσμιας ομοσπονδίας στίβου, Γιάννης Νικολάου. Οι δυο τους έχουν ένα σαφές background στον στίβο και ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Ποιο είναι το δικό σας συγκριτικό πλεονέκτημα;

«Καταρχήν και καταρχάς -και αυτό το εννοώ- είμαι από χαρακτήρα υπέρ της σύνθεσης. Ακόμα κι αν η σύνθεση είναι αποτέλεσμα θέσης και αντίθεσης, είμαι υπέρ της. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος, δεν το λέω με καμιά διάθεση να επαναλάβω κλισέ τα οποία λέγονται από πολιτικούς. Την επόμενη μέρα, όποια κι αν είναι η διοίκηση, θα πρέπει όλοι να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι ώστε να πάει ο ελληνικός στίβος βήματα μπροστά. Σε αυτό είμαι ξεκάθαρος. Και προφανώς για μένα δεν είναι αυτοσκοπός η εκλογή. Εμείς έχουμε βγει με μια ατζέντα θέσεων πολύ συγκεκριμένων, 11+1 προτάσεων. Αυτές τις μοιραζόμαστε με τα σωματεία. Εγώ ταξιδεύω στην Ελλάδα, ακούγοντας τους αθλητές, τους προπονητές, τους παράγοντες. Τα παράπονα και τα προβλήματα τα διαπιστώνω ιδίοις όμασι. Ήμουν στον Πύργο πριν από λίγες εβδομάδες, είδα τα ζητήματα των υποδομών. Πήγα Πτολεμαΐδα, Θεσσαλονίκη, Βόλο και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, ενώ τώρα θα βρεθώ στα Τρίκαλα για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ20. Είναι σημαντικό να δούμε πού υπάρχει σύγκλιση θέσεων. Όχι πού υπάρχει απόκλιση. Αυτό είναι το εύκολο, η αντιπαράθεση είναι πράγματι το εύκολο. Εγώ επιλέγω το δύσκολο. Είναι σημαντικό λοιπόν, την επόμενη μέρα, ένα κομμάτι των προτάσεων, οι οποίες είναι πολύ σοβαρές και τεκμηριωμένες, να αποτελέσουν κομμάτι της ατζέντας που θα ορίσει τις εξελίξεις για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Άρα, δεν είναι αυτοσκοπός η εκλογή. Οι άλλοι υποψήφιοι είναι σημαντικές προσωπικότητες. Η κυρία Σακοράφα μας έκανα να κλάψουμε με τις αθλητικές της επιτυχίες. Με το παγκόσμιο ρεκόρ της το 1982. Ακόμη θυμάμαι τους γονείς μου να πανηγυρίζουν και ας ήμουν 5 ετών. Ο κύριος Νικολάου έχει σημαντική παρουσία διεθνώς. Και οι δύο θα είναι χρήσιμοι την επόμενη μέρα.

Το δικό μου συγκριτικό πλεονέκτημα είναι ότι διαθέτω ένα δίκτυο επαφών εντός και εκτός Ελλάδας που πιστεύω ότι είναι σημαντικό. Είναι προσωπικό, αλλά θα γίνει θεσμικό, εφόσον αναλάβω την προεδρία και αποσκοπεί στο να λύσουμε προβλήματα και να δημιουργήσουμε τις καταστάσεις για να λυθούν τα προβλήματα, να πάμε να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε. Είμαι αρκετά πεισματάρης, αρκεί να υπάρχει πλάνο. Οι υπουργοί θέλουν λύσεις για τα προβλήματα. Όταν εσύ τους εκθέτεις το πρόβλημα χωρίς να προτείνεις λύση ή αναφέρεσαι σε κάτι γενικόλογο, αυτό κάπου θα τελματώσει και λόγω της γραφειοκρατίας. Το ίδιο ισχύει για τους περιφερειάρχες, τους δημάρχους κ.ο.κ. Εμείς θέλουμε να πάμε με τεκμηριωμένες προτάσεις, γνωρίζοντας πώς λειτουργεί η γραφειοκρατία, πώς μπορούμε να υπερβούμε εμπόδια, πώς μπορούμε να θέσουμε το πρόβλημα και τη λύση του ώστε όχι μόνο να μας ακούσουν οι υπουργοί, αλλά κυρίως να καταλάβουν ότι αυτό που προτείνουμε έχει ενδιαφέρον ώστε να δράσουν και οι ίδιοι. Δεν είμαι αφοριστικός, ότι όλα τα κακώς γενόμενα γίνονται από της διοικήσεις και τους υπουργούς, γιατί είναι μια αλυσίδα όλο αυτό. Δεν είναι μόνο ο πρόεδρος ή μόνο ο υπουργός παιδείας ή αθλητισμού. Είναι αλυσίδα.

Πήγα τις προάλλες στο ΟΑΚΑ, όπου τα γήπεδα του στίβου βρίσκονται σε φάση ανακατασκευής και το κλειστό που χρησιμοποιούμε ως ΣΕΓΑΣ έχει ήδη ανακατασκευαστεί αλλά χρειάζεται κι αυτό κάποιες επιπλέον εργασίες. Η διοίκηση του ΟΑΚΑ, όπως τη συνάντησα εκεί, ήταν ιδιαίτερα πρόθυμη να βοηθήσει τον ΣΕΓΑΣ, ο οποίος είναι ο κυριότερος "πελάτης" του ΟΑΚΑ, αλλά ήθελε προτάσεις από εμάς, ήθελε να διευθετηθούν εκκρεμότητας οικονομικού χαρακτήρα, που δεν είναι αμελητέες. Επισκέφτηκα τους ξενώνες που φιλοξενούνται κάποια παιδιά δικά μας του στίβου, πρωταθλητές που σπουδάζουν, και αντίκρισα μια κατάσταση η οποία ήταν πολύ προβληματική στο κομμάτι των υποδομών. Χάρηκα που άκουσα ότι έχει μπει μπροστά η ανακατασκευή τους. Γιατί κάποιος μπορεί να τα θεωρεί αυτά μικρά ζητήματα, όμως καταλήγουν να είναι ουσιαστικά. Αν έχεις έναν αθλητή από την επαρχία που αφήνει την οικογένειά του, επενδύεις πάνω του, στον προπονητή, στον σύλλογο κ.ο.κ, γιατί στην ουσία τίποτα δεν είναι ατομικό. Είναι δουλειά ομάδας. Του προσφέρεις υποδομή, κίνητρα, υποτροφίες ενδεχομένως που θα χρειαστεί για να σπουδάσει. Γιατί εσύ θέλεις ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Δεν θέλεις έναν αθλητή που κερδίζει το ένα μετάλλιο μετά το άλλο και δεν μπορεί να είναι πρότυπο για τη νέα γενιά, που δεν ξέρει να μιλήσει και να εκφραστεί, που όταν τελειώσει τον αθλητισμό δεν θα έχει πάρει τα απαραίτητα εφόδια για να συνεχίσει τη ζωή του. Θέλουμε αθλητές που δε θα σταματούν τον αθλητισμό και μετά θα πέφτουν σε κατάθλιψη, που θα μπορούν να συνεχίζουν τη ζωή τους. Χρειάζονται λοιπόν υποδομές, υποστήριξη, συνεργασίες και συνέργειες, ώστε τα παιδιά που έχουμε να τα κρατήσουμε στα στάδια και να φέρουμε κι άλλα, να βρίσκουν κίνητρα από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Όχι γιατί θα γίνουν πρωταθλητές, αλλά γιατί θέλουμε να δημιουργηθούν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, που όταν σταματήσουν θα έχουν κατακτήσει όλα τα θετικά στοιχεία που προσφέρει ο αθλητισμός».

Υπήρξε ένα ζήτημα σχετικά με τους σημαιοφόρους της Ολυμπιακής Ομάδας και μάλιστα αναφέρθηκε δημόσιά το όνομά σας, ως υποστηρικτή της άποψης για έναν σημαιοφόρο…

«Πρώτον, τα εν οίκω μη εν δήμω. Κινούμαστε θεσμικά, τις όποιες διαφωνίες τις λύνουμε μέσα στην ολομέλεια και όχι εκτός, όχι εκθέτοντας δημόσια αλλήλους. Αυτό δεν είναι καλή υπηρεσία για την εύρυθμη λειτουργία της ολομέλειας. Έπειτα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραποιούμε και να διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα, όποια σκοπιμότητα κι αν αυτό εξυπηρετεί. Είμαστε μια ομάδα στην ολομέλεια, με τις διαφωνίες της. Κάποιες φορές εντονότερες, κάποιες λιγότερο, αλλά μα ομάδα με κοινό στόχο. Επειδή λοιπόν ξεκινούν οι Αγώνες, ο κοινός στόχος είναι πιο έντονος και πιο ζωντανός. Έχουμε την προσμονή της συμμετοχής των αθλητών μας. Στην επόμενη ολομέλεια θα διευεθετήσουμε τα ζητήματα με τον δέοντα τρόπο, αλλά επαναλαμβάνω, πάντα πρέπει να κινούμαστε θεσμικά και αυτός που πρώτος πρέπει να δίνει το παράδειγμα είναι ο ίδιος ο πρόεδρος. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για το θέμα, για τη στάση των συναδέλφων μου. Όπως σας είπα τα εν οίκω μη εν δήμω, αλλά σημειώνω για την αποκατάσταση της αλήθειας, τουλάχιστον σε αυτό το σκέλος, πως όταν επήλθε τέλμα με δύο ισόπαλες ψηφοφορίες για την επιλογή ενός ή δύο σημαιοφόρων (παραίνεση όχι υποχρέωση εκ μέρους της ΔΟΕ οι δύο ψηφοφόροι), μαζί με τον Ισίδωρο Κούβελο (εγώ γραπτώς καθότι συμμετείχα μέσω τηλεδιάσκεψης) προτείναμε να υιοθετήσουμε την πρόταση του προέδρου. Ακριβώς γιατί έπρεπε να ξεφύγουμε από αυτό το αχρείαστο και ανούσιο τέλμα. Τα υπόλοιπα, θα τα πούμε ως ομάδα και οικογένεια που είμαστε στην ολομέλεια. Στόχος είναι οι επιτυχίες και οι συμμετοχές των αθλητών μας».