Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Να νιώσω ξανά παιδί…

Η πρώτη μου έντονη ανάμνηση από Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν στις 17 Οκτωβρίου του 1986. Ήταν η μέρα που ο αείμνηστος Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ ανακοίνωνε, με την ιδιότητα του προέδρου της ΔΟΕ τότε, ότι οι Αγώνες του 1992 θα λάμβαναν χώρα στην Βαρκελώνη, την γενέτειρα του υπογράφοντος.

Σε ηλικία δέκα ετών, τότε, η ανακοίνωση της ανάληψης με βρήκε στο σχολείο όπου το μεσημέρι τρώγαμε σε μια τεράστια αίθουσα – μαγειρείο, αφού πηγαίναμε νωρίς το πρωί και επιστρέφαμε στα σπίτια μας αργά το απόγευμα.

Μόλις έγινε γνωστή η είδηση, όλοι οι παρευρισκόμενοι μαθητές άρχισαν να χτυπούν με δύναμη τα μαχαιροπήρουνα στα τραπέζια, γιορτάζοντας την ανάληψη μιας διοργάνωσης που άλλαξε για πάντα το πρόσωπο, αλλά και την δυναμική της καταλανικής πρωτεύουσας η οποία, 32 χρόνια αργότερα, υποφέρει πλέον από… υπέρ τουρισμό και προσπαθεί να διώχνει τους επισκέπτες παρά να τους προσελκύει.

Η διοργάνωση που έξι χρόνια αργότερα ξεκίνησε μαγικά με το άναμμα της φλόγας στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μοντζουίκ με το βέλος του τοξοβόλου, αθλητή των παραολυμπιακών Αντόνιο Ρεμπόγιο, δεν με βρήκε στην Βαρκελώνη, αφού πλέον δεν διέμενα μόνιμα στην πόλη μου.

Εκείνες τις ημέρες, η Βαρκελώνη είχε γίνει… Σαρωνίδα και το Ολυμπιακό Στάδιο είχε μετατραπεί στο εξοχικό ενός καλού φίλου όπου, σε μια τηλεόραση 14 ιντσών, βίωσα την πρώτη έντονη ολυμπιακή μου εμπειρία: Την ιστορική νίκη της Βούλας Πατουλίδου στα εκατό μέτρα με εμπόδια.

Χαρές και πανηγύρια, ανάλογα με αυτά που ακολούθησαν της ανακοίνωσης από τον Σάμαρανκ της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997. Γιατί; Επειδή. παίρνοντας ως παράδειγμα την Βαρκελώνη, θεωρούσα (ίσως και λίγο αφελώς ομολογώ…) ότι η Αθήνα θα μεταμορφωθεί χάρη στην ώθηση των Αγώνων.

Και πράγματι, έγιναν πολλά έργα που πιθανόν να ήταν ακόμα «υπό κατασκευή», αλλά είκοσι χρόνια μετά το αθλητικό καλοκαίρι της ζωής μας (με κατάκτηση του Euro και Ολυμπιακούς Αγώνες στα μέρη μας), η ελληνική πρωτεύουσα εξακολουθεί να είναι δυσλειτουργική σε πολλά κομμάτια της.

Συγχωρέστε με, αλλά δεν ανήκω σε αυτούς που γκρινιάζουν για όλους και για όλα. Ναι, οι Αγώνες που αρχίζουν και επίσημα απόψε στο Παρίσι και η μοίρα θέλησε να τους ζω (και πάλι) από κοντά, αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα, με τελευταίο το σαμποτάζ στα τρένα.

Αφήστε με, όμως, να ονειρεύομαι (ολυμπιακά). Να «γεμίζω» με τις αναμνήσεις από τα σόου χρυσών μεταλλίων των Καρλ Λιούις, Γιουσέιν Μπολτ και Μάικλ Φελπς και την παράνοια που προκάλεσε η (πρώτη και μοναδική κατ’ εμέ) Dream Team με Μάικλ Τζόρνταν, Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ.

Την αγωνία για τον τραυματισμό του (ελληνικής καταγωγής από τον θετό του πατέρα) Γκρεγκ Λουγκάνις που εν τέλει πήρε το χρυσό στην κατάδυση, αλλά και την συγκίνηση για την προσπάθεια των αθλητών να τερματίσουν με κάθε τρόπο, όπως έκανε ο Βρετανός σπρίντερ Ντέρεκ Ρέντμοντ, ο οποίος ολοκλήρωσε τραυματίας τα 400 μέτρα, υποβασταζόμενος από τον πατέρα του. Γιατί, όπως έλεγε ο βαρόνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν, σημασία πάνω απ’ όλα έχει η συμμετοχή.

Τα δάκρυα του Ρέντμοντ μετά τον τερματισμό του είναι μια από τις δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες συγκλονιστικές στιγμές που χαρίζει διαχρονικά ο αθλητισμός και δη οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπου βεβαίως οι ελληνικές επιτυχίες αποκτούν μια διαφορετική, ονειρική διάσταση, ανεξαρτήτως αν είναι ατομικές ή ομαδικές.

Ναι, θέλουμε (προσδοκάμε καλύτερα) μετάλλια με τον Μίλτο Τεντόγλου, τον Λευτέρη Πετρούνια, τις ομάδες του πόλο. Ονειρευόμαστε η συγκομιδή, ει δυνατόν, να ξεπεράσει κατά πολύ τα τέσσερα του 2020 (2021 επί της ουσίας λόγω κορονοϊού) ή τα έξι του 2016. Τα 16 της Αθήνας είναι ρεκόρ και θα παραμείνουν τέτοιο, αλλά αυτό ουδόλως μας απασχολεί.

Για 15 (18 ημέρες για την ακρίβεια), επιτρέψτε στους εαυτούς σας να νιώσετε ξανά παιδιά και απολαύστε ανέμελα και σε όλό το το μεγαλείο τον αθλητισμό στο υψηλότερο επίπεδο και με το σημαντικότερο δυνατό έπαθλο: Την ολυμπιακή δόξα, η οποία γεννήθηκε και αυτή στην Ελλάδα, όπως τόσα πολλά άλλα. Εγώ, πάντως, θα το κάνω. Ξυπνήστε με και πάλι στις 12 Αυγούστου, όταν θα τελειώσουν οι ανταποκρίσεις από το ολυμπιακό Παρίσι…