Oλυμπιακοί Αγώνες: Η αθλητική μαγεία και η... ορχήστρα του Τιτανικού

• Το μεγάλο “αλισβερίσι”
• Δυο πόλεμοι σε εξέλιξη, ένα σαμποτάζ για «bonjour» και έπεται συνέχεια

Περιμένουμε άλλοι με ενδιαφέρον, άλλοι με αγωνία τις προσπάθειας των αθλητών και αθλητριών μας αλλά και (όσοι παρακολουθούν ακόμα περισσότερο τον αθλητισμό) όλων των μεγάλων ονομάτων που θα πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα ένα μεγάλο ραντεβού 17 ημερών, που στο αθλητικό του σκέλος πάντα κρύβει χαρές, λύπες, συγκινήσεις, μοναδικές στιγμές, πρωταγωνιστές αναμενόμενους αλλά και εκπλήξεις που προκύπτουν μέσα από τα σπλάχνα της προσπάθειας.

Ναι, είναι και μια μεγάλη μπίζνα. Ναι, είναι και ένα μεγάλο παιχνίδι διαφθοράς και πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Είναι μια διοργάνωση που έχει γιγαντωθεί όσον αφορά τον “τζίρο” της, ο οποίος δεν μετριέται μόνο με το χρήμα, αλλά και με την επιρροή όλων αυτών που ασχολούνται με αυτή άμεσα και έμμεσα. Ο οργανισμός των Ολυμπιακών Αγώνων, μετά από ένα μικρό διάλειμμα διακοπών, μόλις ολοκληρώνεται μια διοργάνωση (Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών) δουλεύει με τις μηχανές σχεδόν στο φουλ, κάθε μέρα, όλη τη χρονιά, κάθε έτος στο μεσοδιάστημα των Αγώνων (αυτό που παραδοσιακά ορίζεται ως “Ολυμπιάδα”). Αν κάτι μπορούμε να θεωρούμε σίγουρο είναι τα πολλά χρήματα πάνω και κάτω από το τραπέζι για την πιο σημαντική αθλητική διοργάνωση του πλανήτη.

Το μεγάλο “αλισβερίσι”

Ακόμα και στο πρώτο σκέλος να μείνουμε (στο “πάνω από το τραπέζι”) πάνε πολλά χρόνια τώρα που κάποια χώρα δεν έχει πληγώσει βαριά τα δημόσια οικονομικά της με το κόστος των Αγώνων. Το οποίο βέβαια έκρυψε κάτω από το ίδιο χαλί που έκαναν και οι προηγούμενοι (όπως η Αθήνα), την ίδια ώρα που η ΔΟΕ γεμίζει τα ταμεία της πουλώντας πανάκριβα την διοργάνωση στους χορηγούς της μαζί με το “αρχαίο πνεύμα αθάνατο”. Αγοράζεις -ως διοργανωτής- την προβολή, αλλά... σοβαροί να είμαστε. Έχει ανάγκη προβολής το Παρίσι; Ή το Τόκιο; Ή το Λος Αντζελες; Πάνε πάνω από τριάντα χρόνια που υπήρξε διοργάνωση η οποία άφησε πραγματικά κάτι πίσω της σε μια πόλη (πέρα από βαρύ λογαριασμό) και αυτή ήταν η Βαρκελώνη. Η οποία τώρα -βέβαια- έχει αρχίσει να βλαστημά για τους τουρίστες που άρχισε να μαζεύει από τότε. Όχι μην πείτε “και η Αθήνα;”. Θα χάσετε! Ο.Κ, το χαρήκαμε δεν λέω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το πληρώσαμε και με το παραπάνω (το “πόσο” δεν μάθαμε ποτέ).

Όλα τα παραπάνω προφανώς τα γνωρίζουμε όλοι. Αν αυτό οδηγεί κάποιον στην απόφαση να μην δει και το κυρίως μενού, το αθλητικό σκέλος των Αγώνων δηλαδή, ασφαλώς είναι δικαίωμα του. Δεν είμαι από αυτούς, ακόμα και αν αναρωτιέμαι περισσότερο από ποτέ για αρκετά πράγματα που μου φαντάζουν ακόμα πιο σουρεαλιστικά το 2024. Γιατί ακόμα και αν πάντα (και) στο έτος διοργάνωσης των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων είχαμε πάνω σε τούτο τον πλανήτη, μια μικρή ή πιο μεγάλη σύγκρουση, έναν πόλεμο ή μια απειλή για τους ίδιους τους Αγώνες, ακόμα και αν η Ολυμπιακή Εκεχειρία φάνταζε πάντα σαν ουτοπία δεν μπορείς να μην απορήσεις κοιτάζοντας τι συμβαίνει γύρω μας.

Δυο πόλεμοι σε εξέλιξη, ένα σαμποτάζ για «bonjour» και έπεται συνέχεια

Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να είναι σε εξέλιξη πάνω 2.5 χρόνια τώρα, με τη σφαγή στη Γάζα να συνεχίζεται, με περιφερειακές συγκρούσεις να εξελίσσονται, με την κλιματική αλλαγή να γονατίζει τον πλανήτη και να έχει κόψει την Ευρώπη (όσον αφορά τα φαινόμενα) στα δύο, την απειλή της τρομοκρατίας πάντα παρούσα, είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού το γεγονός ότι ο κόσμος θα αναμετρηθεί αθλητικά στα στάδια των Ολυμπιακών Αγώνων, όπως το έκανε η Ευρώπη πριν από ένα μήνα ποδοσφαιρικά στο Euro. Δεν έχω καταλήξει αν αυτό είναι μια συνειδητή προσπάθεια να νικήσει η κανονικότητα ή η... κεφάτη ορχήστρα στο κατάστρωμα του Τιτανικού, που έπαιζε μέχρι την τελευταία στιγμή. Θα ήθελα να είναι το πρώτο, καθώς το δεύτερο είναι και εφιαλτικό και τρομολαγνικό.

Η ημέρα ξημέρωσε με ένα σαμποτάζ στους γαλλικούς σιδηροδρόμους, που επηρεάζει πρακτικά και ψυχολογικά μια χώρα που δεν έχει τρελαθεί από τη χαρά της που θα φιλοξενήσει τη διοργάνωση και πλήττει καίρια πριν καν το “καλημέρα” της διοργάνωσης έναν μηχανισμό που υποτίθεται ότι έχει προετοιμαστεί για κάθε ενδεχόμενο. Επειδή όμως κανένας δεν μπορεί να προετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα ας ευχηθούμε πως δεν θα χρειαστεί να το μάθουμε. Έχοντας ζήσει αρκετές διοργανώσεις από κοντά, από “μέσα” είναι όμως η πρώτη φορά που αμφιβάλλω τόσο πολύ, ότι δεν μας περιμένει και κάτι άλλο.

Παρ' όλα αυτά ως αιώνιος εραστής των Αγώνων θα εστιάσω στην αθλητική προσπάθεια, πιστεύοντας ότι υπάρχει πάντα μια ανώτερη δύναμη που την προστατεύει (τελικά). Θα περιμένω με αγωνία την προσπάθεια των εξαιρετικών δικών μας εκπροσώπων αλλά και συνολικά όλων αυτών που θέλουν να κερδίσουν τη δική τους στιγμή, πιστεύοντας ότι αυτή η νησίδα κανονικότητας θα μας φτιάξει τη διάθεση έστω και για αυτές τις 17 ημέρες.