Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Το μετάλλιό μου για μια αγελάδα!

Οι πάνω από δέκα χιλιάδες αθλητές που βρίσκονται ή θα βρεθούν στην Γαλλία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες προπονούνται εδώ και τουλάχιστον μια τριετία, μετά το φινάλε των Αγώνων του Τόκιο δηλαδή, με το όνειρο να το περάσουν στο λαιμό τους, να το κρατήσουν στα χέρια τους.

Το χρυσό είναι ο διακαής πόθος, αλλά τόσο το ασημένιο όσο και το χάλκινο χαρίζουν αιώνια ολυμπιακή δόξα για όσους καταφέρουν να πατήσουν σε ένα από τα σκαλιά του πολυπόθητου βάθρου, όπου θα τους δει και θα τους χειροκροτήσει (νοερά έστω) ολόκληρος ο πλανήτης.

Στο Παρίσι θα δοθούν συνολικά 5.084 μετάλλια και σε αυτά βεβαίως συνυπολογίζονται τα επιπλέον που δίνονται στα ομαδικά αθλήματα, όπου τιμώνται όλοι οι αθλητές που αποτελούν την ομάδα (όχι όμως και οι προπονητές, μήπως θα έπρεπε;).

Τα παριζιάνικα ολυμπιακά μετάλλια έχουν το καθένα από αυτά ενσωματωμένα 18 γραμμάρια από τον Πύργο του Άιφελ, από υλικό που εξάχθηκε από ανακαινίσεις του ιστορικού μνημείου και θα συνοδεύουν για πάντα τους «υλικούς» νικητές αυτής της διοργάνωσης. Γιατί νικητές είναι όλοι όσοι συμμετέχουν, μην ξεχνιόμαστε.

Εκτός, όμως, από τα μετάλλια, τα οποία υπενθυμίζουν την τεράστια επιτυχία, η πλειοψηφία των αθλητών που θα τα κάνουν δικά τους, έχουν λαμβάνει επιβράβευση σε μορφή χρημάτων (μεταξύ αυτών και οι Έλληνες), σπιτιών, ταξιδιών, διαμαντιών, ακόμα και… αγελάδων!

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, φαβορί για να κυριαρχήσουν στον πίνακα μεταλλίων και επί γαλλικού εδάφους, δίνουν 35 χιλιάδες ευρώ για το χρυσό, 21 χιλιάδες για το ασημένιο και 14 χιλιάδες για το χάλκινο. Ποσά που είναι εμφανώς χαμηλότερα σε σχέση με πολλές άλλες χώρες, αλλά είναι λογικό, γιατί για τους Αμερικάνους η κατάκτηση μεταλλίων είναι (γλυκιά) ρουτίνα και όχι μια απρόσμενη έκπληξη.

Η Σερβία προσφέρει 200 χιλιάδες ευρώ για το χρυσό (Νόβακ Τζόκοβιτς, ακούς;), το Μαρόκο 186 χιλιάδες και η Λιθουανία 167 χιλιάδες, μεταξύ άλλων. Το… κοντέρ, βεβαίως, το σπάει το Χονγκ Κονγκ, το οποίο θα δώσει 700 χιλιάδες ευρώ (!) σε χρυσό/χρυσή ολυμπιονίκη (αν έχει), αλλά μάλλον θα μείνει δεύτερο στην σχετική λίστα, αφού η Σαουδική Αραβία είχε δώσει στο Τόκιο 1,2 εκατομμύρια ευρώ (!) στον Ταρέγκ Χαμεντί, ο οποίος προ τριετίας είχε πάρει το… ασημένιο μετάλλιο στο καράτε. Ούτε καν το χρυσό δηλαδή!

Έχουμε και άλλα, όμως, μην φεύγετε! Η Ταϊβάν, εκτός από 550 χιλιάδες ευρώ, προσφέρει για ένα ολυμπιακό χρυσό και μηνιαίο εισόδημα ύψους 3.700 ευρώ (!), ώστε η ζωή του αθλητή της να μεταμορφωθεί προς το πολύ καλύτερο μετά από την επιτυχία του με την οποία θα μεταφέρει το όνομα της χώρας στις τέσσερις γωνιές της Γης.

Το βραβείο… ευρεσιτεχνίας, βεβαίως, το κερδίζει με διαφορά η Ινδονησία, η οποία προσφέρει στους ολυμπιονίκες της μέχρι (και) αγελάδες! Το 2021, η Γκρέσια Πόλι και η Απριγιάνι Ραγιάχου, οι οποίες κατέκτησαν το χρυσό στο μπάντμιντον, πήραν από το κράτος πέντε αγελάδες, ένα σπίτι, ένα εστιατόριο και κοντά στα 320 χιλιάδες ευρώ σε μετρητά.

Πρωτοτυπεί και η Αυστρία, η οποία προσφέρει ως βραβείο μια σπάνια συλλογή νομισμάτων που έχει κατασκευαστεί προς τιμήν της φιλαρμονικής ορχήστρας της Βιέννης, η οποία κοστολογείται πάνω από 18 χιλιάδες ευρώ.

Οι Νοτιοκορέατες άνδρες αθλητές έχουν το κίνητρο της αποφυγής της (υποχρεωτικής) στρατιωτική θητεία διάρκειας 18 μηνών που μπορεί να αποδειχθεί ιδιαιτέρως ζημιογόνα για την καριέρα τους, ενώ στην Πολωνία οι νικητές θα λάβουν, εκτός από χρήματα, ένα διαμάντι (!), ένα ταξίδι για δύο άτομα αξίας 23 χιλιάδων ευρώ, έναν πίνακα ζωγραφισμένο από ντόπιο καλλιτέχνη και ένα διαμέρισμα με δύο κρεβατοκάμαρες στην Βαρσοβία. Βρε να μην είμαι Πολωνός. Μήπως και λέω…

Υ.Γ.: Συγκλονιστική η κούρσα του «άλογου» πάνω στον Σηκουάνα, εντυπωσιακή και η παρουσία τεσσάρων θρύλων του αθλητισμού στην (προ) τελευταία λαμπαδηδρομία της Ολυμπιακής Φλόγας. Αναμφίβολα, όμως, η πιο ξεχωριστή στιγμή της διαφορετικής (από κάθε άποψη) τελετής έναρξης ήταν η παρουσία της Σελίν Ντιόν, η οποία παλεύει με μια πολύ σκληρή ασθένεια αλλά, παρόλα αυτά, βρήκε το σθένος ψυχής και κατάφερε να προσφέρει την ερμηνεία της ζωής της, ούσα στον Πύργο του Άιφελ και κάτω από βροχή. Ανατριχιάζω ακόμα και την ώρα που γράφω γι’ αυτήν…