Η διδακτική λιακάδα του Εμμανουήλ Καραλή

Πριν από περίπου δυόμιση χρόνια, είχα τη χαρά να συμμετέχω μια σειρά από video-συναντήσεις του Παναγιώτη Γιαννάκη με αθλητές που έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν. Ήταν στο πλαίσιο των δράσεων του Γηπέδου Ζωής, μιας προσπάθειας με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, το οποίο πλέον δεν υφίσταται. Τα video όμως βρίσκονται εκεί έξω, στον ωκεανό του YouTube για όποιον θέλει να τα παρακολουθήσει. Ο «Δράκος», ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές που έχει αναδείξει η χώρα μας και πρότυπο θέλησης και σκληρής δουλειάς, επικοινωνούσε με διαφορετικό τρόπο μαζί τους. Μια από αυτές τις συναντήσεις ήταν με τον Εμμανουήλ Καραλή. Καταγράφω εδώ ένα απόσπασμα από τη διήγησή του.

«Εγώ μικρός ξεκίνησα βλέποντας τον αθλητισμό ως ένα πολύ όμορφο πράγμα κι ότι μόνο καλά θα έχει. Μερικές φορές όμως ο δρόμος δεν είναι τόσο εύκολος. Δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Πέρασα κι εγώ πάρα πολλές δυσκολίες και λόγω του ότι είμαι διαφορετικός, λόγω του χρώματός μου, και λόγω εγκαταστάσεων, δεν είχα πού να κάνω προπόνηση και τώρα εξακολουθώ να έχω κάποιες μικρές δυσκολίες, που δεν μπορώ να κάνω καλά την προπόνησή μου, αλλά σημασία έχει ό,τι δυσκολία σου φέρνει η ζωή να είσαι δυνατός, να στέκεσαι στα πόδια και πάντα να πιστεύεις και να παλεύεις με ό,τι έχεις για να φτάσεις πιο ψηλά», είπε στην αρχή, πριν εμβαθύνει στο κομμάτι των δυσκολιών: «Λόγω του χρώματός μου, που η μητέρα μου είναι από την Ουγκάντα, είχα δυσκολίες, είχα ρατσιστικές επιθέσεις, είχα περάσει πάρα πολύ άσχημα μικρός, και στο σχολείο και στον στίβο. Αλλά ως μικρός δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω και καθόμουν μόνος και στεναχωριόμουν, μαζί με την αρερφή μου. Κάποια στιγμή είχα περάσει τόσο άσχημα, που πήρα τη δύναμη να μιλήσω στη μητέρα μου και της είπα "μαμά, περνάω τόσο δύσκολα και με κοροϊδεύουν τα παιδιά στο σχολείο και περνάω άσχημα". Κι από τότε που πήρα τη δύναμη να μιλήσω, μίλησε η μητέρα μου με τους διευθυντές και το θέμα τελείωσε. Το πιο σημαντικό πράγμα και το μήνυμα που θέλω να στείλω στα παιδιά είναι να βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν στους ανθρώπους τους, στους καθηγητές τους, στην οικογένειά τους, στους φίλους τους. Γιατί αν δεν μιλήσεις δεν θα ξεπεραστεί το πρόβλημα».

Λίγες εβδομάδες μετά, ο Μανόλο είχε προχωρήσει σε μια κατάθεση ψυχής για το χαμένο του χαμόγελο. Μίλησε για τις κρίσεις πανικού, το άγχος και την κατάθλιψη. Την πίεση που έβαλε ο ίδιος στον εαυτό του και έκανε τα πράγματα χειρότερα. Κατέληξε ότι «χρειάζομαι να κάνω ένα διάλειμμα για να βρω πίσω το χαμόγελό μου». Κάποιοι ίσως πίστεψαν ότι αυτή η συγκλονιστική του κατάθεση ψυχής ισοδυναμούσε με φινάλε για τον πρωταθλητισμό. Κι έρχεται αυτή η εικόνα, της 5ης Αυγούστου. Με τον Μανόλο χάλκινο Ολυμπιονίκη στο Παρίσι. Και το χαμόγελο να είναι ξανά εκεί, πιο φωτεινό από ποτέ.

Ένα χαμόγελο, που κρύβει πίσω του μια αναγέννηση. Έναν «άλλο άνθρωπο, έναν καλύτερο άνθρωπο, με περισσότερη αυτοπεποίθηση, με περισσότερη ενέργεια και περισσότερη πίστη», όπως είπε ο ίδιος στο Gazzetta έπειτα από τον αγώνα του. Η ενέργεια αυτή έφτασε σε όλους εμάς, νιώθοντας μια ειλικρινή χαρά για τη χαρά του Μανόλο. Ένα συναίσθημα οικειότητας, επιτυχίας ενός δικού μας ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.

Και γιατί θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία; Για όλα τα παραπάνω. Για τους θύτες και τα θύματα τους bullying. Για τα παιδιά που ωθούνται στο να αισθάνονται μειονεκτικά λόγω της διαφορετικότητάς τους. Για εκείνες κι εκείνους που κρατούν τα πάντα μέσα τους και διστάζουν να μιλήσουν. Για τη σημασία της οικογένειας και του υποστηρικτικού περιβάλλοντος. Για τον αθλητισμό τον ίδιο και τον τρόπο που μπορεί να επουλώσει τις πληγές. Για την αξία της προσπάθειας, της φιλίας, της αλληλεγγύης εντός κι εκτός αθλητισμού. Για τους συμβολισμούς ενότητας και όχι αλληλοσπαραγμού, την εικόνα του Μανόλο με τον Μίλτο κι όχι την εικόνα του μίσους. Για να βοηθηθούν τα παιδιά. Να μη φοβούνται όταν πέφτουν, να καταλάβουν ότι είναι ok να μιλάς για ό,τι σου τρώει την ψυχή. Ότι είναι ok να πας από το «επτά» στο «δύο» και μετά να παλέψεις για το «εννιά», που λέει κι ο Novel, ότι μπορείς να ξεθάψεις μια λιακάδα από το σκότος.

Ολο αυτό δεν είναι θεωρητικό. Η ίδια η Πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει προκειμένου τα σωστά αθλητικά πρότυπα να έρχονται σε επαφή με τα παιδιά, μέσα από προγράμματα, συνεργασίες, ακόμα και χορηγούς. Δεν θα αφήσει προφανώς κανένας μαθητής τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας για να φορέσει το αμάνικο του Μανόλο, αλλά είναι βέβαιο ότι παιδιά με την αύρα, την προσωπικότητα και την πορεία του Καραλή μπορούν να εμπνεύσουν και να βάλουν έστω ένα λιθαράκι για τη διάπλαση των χαρακτήρων του μέλλοντος. Α, να είναι και υποχρεωτική η παρουσία των γονέων.

Μέχρι να γίνει αυτό, ας μιλήσουμε εμείς στα παιδιά μας για τον Μανόλο. Κι ας τα πάρουμε να του πουν ένα μπράβο, την επόμενη φορά που θα αγωνιστεί στην Ελλάδα.