Ένα παιδί, διαφορετικό απ’ τα άλλα…

Ο Μίλτος Τεντόγλου είναι δις Χρυσός Ολυμπιονίκης του μήκους. Back to back. Αυτός και ο Καρλ Λιούις το έχουν πετύχει στην ιστορία των Αγώνων. Ο ΚΑΡΛ ο ΛΙΟΥΙΣ! Και όταν τελείωσε ο αγώνας του, όταν μπήκε στο πάνθεον των αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων, η πρωτη αντίδραση που έβγαλε προς τον προπονητή του, ήταν η: «Δεν ήμουν καλός, δεν ήμουν καλός».

• Τεντόγλου: Μια καριέρα γεμάτη χρυσά μετάλλια
• Τεντόγλου: «Ελπίζω να έκανα τους Έλληνες να γελάσουν λίγο»

Ξέρετε γιατί λατρεύω τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Γιατί κάθε τέσσερα χρόνια, έχουμε επιτέλους την ευκαιρία να θυμηθούμε (δεν το γράφω τυχαία), να θαυμάσουμε, να δούμε και να ακούσουμε παιδιά, όπως ο Μίλτος, ο Εμμανουήλ, ο Λευτέρης, ο Απόστολος, ο Θοδωρής, η Κατερίνα, η Ζωή, η Μιλένα και όλοι οι υπόλοιποι που διαλύουν τα κορμιά και τα μυαλά τους κάθε μέρα γι’ αυτή την μία στιγμή. Αυτή την μία ώρα ή αυτά τα τρία λεπτά, που διαρκεί ο αγώνας τους.

Μια ολόκληρη ζωή για μία ώρα. Μία ολόκληρη ζωή για τρία ρημαδιασμένα λεπτά.

Και πάντα, ό,τι και να γίνει, αγωνίζονται με σεβασμό, με αλληλεγγύη, με στοργικότητα, με αγάπη. Για τους συναθλητές τους, για τους αντιπάλους τους, για την οικογένεια και τους φίλους τους. Δεν βλέπεις ζήλεια και φθόνο στα μάτια τους, παρά μόνο απογοήτευση αν δεν τα καταφέρουν και χαρά, ανείπωτη χαρά αν πετύχουν τους στόχους τους. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Για κάποιον είναι το χρυσό μετάλλιο, για κάποιον άλλο είναι ο τελικός, για κάποιον τρίτο είναι απλά η συμμετοχή.

Το θέμα με τον Τεντόγλου είναι πως κερδίζει -και όχι απλά κερδίζει, αλλά γράφει ιστορία- και ψάχνεις να βρεις την ικανοποίηση. Ναι, είναι χαρούμενος, ευτυχισμένος, αλλά δεν είναι ικανοποιημένος. Το βλέπεις στα μάτια του, ότι λείπει κάτι. Γιατί αυτός ο υπεραθλητής από τα Γρεβενά δεν είναι φτιαγμένος, όπως οι υπόλοιποι…

Έχει γίνει κάτι περισσότερο από meme ο Τεντόγλου. Οι νέοι των ημερών μας λένε ότι έχει γίνει mood (παλεύω να ακολουθήσω τη νέα γενιά, συγχωρέστε με). Αλλά καταλαβαίνω τι προσπαθούν να πουν. Όντως, ο Τεντόγλου είναι mood και η πρώτη φορά που το καταλάβαμε όλοι μας ήταν εκείνη την ημέρα στο Τόκιο που έσκασε με τα γυαλιά ηλίου στο γήπεδο για τον αγώνα του και ήταν λες και τον είχαν σηκώσει μία ώρα πριν για να πάει σχολείο.

Πολύ θα ήθελα να μπω στο μυαλό του, κατά την διάρκεια του αγώνα του. Φαντάζομαι ότι είναι ένας τεράστιος λαβύρινθος από αριθμούς, εικόνες και βίντεο που τρέχουν σε fast forward και σε slow motion, υπεραναλύοντας την παραμικρή λεπτομέρεια που μπορεί να πάει στραβά. Ο αέρας, τα παπούτσια, η άμμος, οι αντίπαλοι, ο κόσμος, η μουσική, τα φώτα. Όλα παίζουν τον ρόλο τους, όλα είναι εκεί μπροστά του κι εκείνος προσπαθεί να τα τιθασεύσει για να συγκεντρωθεί στην προσπάθειά του.

Άγκυρά του φαίνεται πως είναι ο Γιώργος Πομάσκι. Ο προπονητής του, τον οποίο κοιτάει για να πάρει το πράσινο φως να ξεκινήσει να τρέχει, ο άνθρωπος στον οποίο πηγαίνει να του πει το παράπονό του, γιατί πάντα (μα πάντα) έχει ένα παράπονο για το άλμα του. Θυμάμαι πέρυσι στον τελικό του Παγκοσμίου, που πέρασε τον Πίνοκ στο τελευταίο άλμα και πάλι τα είχε με τον εαυτό του. Είχε «κλέψει» το χρυσό μετάλλιο από τον αντίπαλό του στο τελευταίο άλμα σε τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και είχε νεύρα! Γιατί το άλμα δεν έγραψε όσο θα ήθελε, γιατί έκανε ένα τεχνικό λάθος.

Ο Τεντόγλου δείχνει ότι πρώτα τον ενδιαφέρει η επίδοση και μετά η θέση. Νιώθω μερικές φορές ότι θα προτιμούσε να χάσει σε έναν αγώνα, αρκεί να κάνει π.χ. ένα 8.70. Κι ας βγει και δεύτερος. Μπορεί τότε να είναι πραγματικά ικανοποιημένος. Δεν ξέρω αν τον «στοιχειώνει» το Πανελλήνιο ρεκόρ του Λούη Τσάτουμα. Αυτό το 8.66μ. Δεν ξέρω αν πλέον δεν του λένε κάτι τα χρυσά, γιατί το Πανελλήνιο ρεκόρ δεν γράφει το όνομά του, αλλά δεν θα μου έκανε κι εντύπωση.

Το θέμα είναι πως στα 26 του, ο Μίλτος έχει κερδίσει τα πάντα! Κυριολεκτικά τα πάντα! Κι όχι μόνο μία φορά. Είναι μακράν του δεύτερου ο πιο πετυχημένος Έλληνας αθλητής του στίβου, είναι ένας εκ των κορυφαίων στην ιστορία του αθλήματός του παγκοσμίως, είναι ένας θρύλος, αλλά πείτε μου ειλικρινά: πιστεύετε πως το έχει καταλάβει ο ίδιος; Θέλω να τον ρωτήσω ευθέως: «Έχεις αντιληφθεί πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ αθλητής είσαι;» και κομπλάρω, γιατί φοβάμαι, ότι μπορεί και να μου πει πως δεν είναι.

Γιατί δεν έχει το Πανελλήνιο ρεκόρ, γιατί κάτι, κάπου, κάποτε, σε ένα άλμα ένα ψαλίδι δεν το έκανε σωστά, γιατί, γιατί, γιατί… Πάντα θα βρίσκει αιτίες για να μην είναι ευχαριστημένος. Ίσως βέβαια κι αυτό να είναι το μυστικό της επιτυχίας του. Η ατέρμονη αναζήτηση του τέλειου. Της τέλειας στιγμής. Εκείνης της στιγμής, που ο άνεμος θα είναι ευνοϊκός όσο όσο, που το ταρτάν θα είναι ακριβώς όσο ελαστικό χρειάζεται, που τα φώτα του σταδίου θα είναι στη τέλεια θέση για να έρθει επιτέλους αυτό το τέλειο άλμα. Γιατί είμαι σίγουρος, ότι ο Μίλτος Τεντόγλου αυτό αναζητάει στη ζωή του: ένα τέλειο άλμα. Και μετά ας πάνε χαλάλι και τα Ολυμπιακά μετάλλια και οι Παγκόσμιοι τίτλοι και όλα!

Άλλοι θέλουν τη δόξα και τα χρήματα. Άλλοι θέλουν τη φήμη και τα χειροκροτήματα. Ο Τεντόγλου θέλει τα πέντε δευτερόλεπτα του τέλειου άλματος…