Ολυμπιακοί Αγώνες: Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι

Και τα τρία ταξίδια που έχω κάνει στο Παρίσι ήταν για αθλητικούς λόγους. Το 2006 για τον τελικό του Champions League μεταξύ Μπαρτσελόνα και Άρσεναλ, που διεξήχθη στο «Σταντ ντε Φρανς», όπου έγινε η τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Το 2010 για το Final Four της Euroleague, το οποίο διεξήχθη στο «Μπερσί», όπου και κρίθηκε υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών η μάχη με την Κίνα για την πρωτιά στον πίνακα μεταλλίων, έστω και αν οι δύο χώρες έμειναν «ισόπαλες» στα χρυσά (από σαράντα έκαστη).

Το τρίτο ήταν το μακρύτερο σε διάρκεια και, σε καμία περίπτωση, το… φαρμακερό, αλλά το τυχερό, αφού πάντα η ολυμπιακή εμπειρία από κοντά είναι ξεχωριστή. Τι κρατάω, όμως, και τι πετάω από τους 33ους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες;

Θα θυμάμαι… τα οκτώ ελληνικά μετάλλια και η χαρά που μας έδωσαν αυτά τα παιδιά, για να ξεχάσουμε για λίγο τα καθημερινά μας προβλήματα και τα βάσανα που μας ταλαιπωρούν, όπως οι πυρκαγιές. Όλα ήταν ένα και ένα, ξεχωρίζω αυτό του Εμμανουήλ Καραλή, για όσα συμβολίζει και για όσα τράβηξε το παλικάρι μέχρι να φτάσει εδώ. Η εικόνα του να μπαίνει ως σημαιοφόρος στο «Σταντ ντε Φρανς» είναι εφάμιλλη με αυτή του Γιάννη Αντετοκούνμπο να… πλέει στον Σηκουάνα με την ελληνική σημαία ανά χείρας, γεμάτος υπερηφάνεια.

Θα ξεχάσω… το διαδικτυακό κράξιμο για όσους από τους Έλληνες δεν τα κατάφεραν ή βρέθηκαν μια ανάσα από την διάκριση, αλλά δεν την έκαναν δική τους. Οι ομάδες πόλο και μπάσκετ, για τελείως διαφορετικούς λόγους, είδαν το βάθρο από την τηλεόραση, αλλά αμφότερες είναι άξιες συγχαρητηρίων για την προσπάθειά τους. Μην τρελαθούμε κιόλας…

Θα θυμάμαι… την εικόνα του Νόβακ Τζόκοβιτς να κλαίει σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά της κόρης του Τάρα (κατ’ εμέ, μάλιστα, ήταν η φωτογραφία των Αγώνων, όπως έγραψα και σχετικά), έπειτα από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, το μοναδικό που έλειπε από την τεράστια συλλογή του. Μάθαμε, μάλιστα, ότι θα δωρίσει σε φιλανθρωπικά ιδρύματα τις 200 χιλιάδες ευρώ που προσέφερε η σερβική κυβέρνηση για κάθε χρυσό μετάλλιο αθλητή της. Τεράστιε «Νόλε»!

Θα ξεχάσω… την άδικη κριτική πριν, κατά την διάρκεια και μετά τους Αγώνες των Στέφανου Τσιτσιπά και Μαρία Σάκκαρη. Συγνώμη, αλλά μέχρι να εμφανιστούν αυτά τα παιδιά και με κάθε σεβασμό στην προσπάθεια των προηγουμένων, μεταξύ των οποίων και η μητέρα της Μαρίας, Αγγελική Κανελλοπούλου, το τένις φάνταζε σχεδόν σαν… εξωγήινο για τους (μη μυημένος και φαν) Έλληνες…

Θα θυμάμαι… τις δύο διαφυλικές πυγμάχους Ιμάν Κελίφ (Αλγερία) και Λιν Γιου Τινγκ (Ταϊβάν) που έκλεισαν τα αυτιά τους για όσα άκουσαν (και ακούν) για την βιολογική τους ιδιομορφία και χάρισαν στις χώρες τους χρυσά μετάλλια στις κατηγορίες τους. Αν θεωρείται άδικο για τις συναθλήτριές τους, γιατί δεν θεωρείται άδικος ο αθλητικός και κοινωνικός αποκλεισμός τους επειδή έχουν αυτή την γενετική διαφορετικότητα;

Θα ξεχάσω… τον χαμό που προκλήθηκε από την παρουσία των δύο, ύστερα από τον αποκλεισμό τους στο πρόσφατο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, επειδή δεν πέρασαν τα τεστ καταλληλότητας φύλου. Συγνώμη, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι γυναίκες. Ούτε τρανσέξουαλ, ούτε βεβαίως άνδρες…

Θα θυμάμαι… το ρεσιτάλ του Λεόν Μαρσάντ στην πισίνα, όπου έγινε ο νέος εθνικός ήρωας μιας Γαλλίας που σημείωσε την καλύτερη συγκομιδή μεταλλίων (64) εδώ και… 124 χρόνια! Από την πρώτη φορά, δηλαδή, που το Παρίσι φιλοξένησε Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι Γάλλοι στήριξαν όλους (μα όλους!) τους αθλητές τους, γέμισαν τα στάδια και έδωσαν, μαζί με τους ξένους επισκέπτες, ένα πολύ ξεχωριστό χρώμα στις εξέδρες, σβήνοντας μεμιάς την πικρή ανάμνηση των άδειων γηπέδων (λόγω κορονοϊού) στο Τόκιο…

Θα ξεχάσω… την επιμονή των οργανωτών να χρησιμοποιηθεί ο Σηκουάνας, τόσο για την τελετή έναρξης, όσο και για τρίαθλο και ανοιχτή κολύμβηση. Ναι, είναι σημείο αναφοράς του Παρισιού και η παρουσίαση των αποστολών εν πλω ήταν πρωτότυπη και ξεχωριστή. Ταλαιπώρησε, όμως, πολύ κόσμο και, κυρίως, τα παράπονα για την κατάσταση του νερού, παρότι δαπανήθηκαν 1,4 δισεκατομμύρια ευρώ (!) για τον καθαρισμό του ποταμού, είναι πολλά…

Θα θυμάμαι… την εντυπωσιακή επιστροφή της Σιμόν Μπάιλς, η οποία άφησε πίσω τα ψυχολογικά προβλήματα και την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη για να προσθέσει τρία χρυσά και ένα ασημένιο στην θρυλική συλλογή της. Η κορυφαία εικόνα της στο Παρίσι, μάλιστα, ήρθε στην ήττα της, στις ασκήσεις εδάφους, όταν ούσα στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, υποκλίθηκε στη νικήτρια και μεγάλη της αντίπαλο, Βραζιλιάνα Ρεμπέκα Αντράντε. Εύγε Σιμόν!

Θα ξεχάσω… ότι ένα μετάλλιο, κατά σύμπτωση το τρίτο στις ασκήσεις εδάφους, κρίθηκε στο CAS και όχι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Γενικά, υπήρχαν πολλά παράπονα για τους διαιτητές και τους κριτές, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις φρονώ ότι δεν στάθηκαν στο (τεράστιο) ύψος των περιστάσεων.

Θα θυμάμαι… τις δύο μεγάλες εκπλήξεις στις κούρσες ταχύτητας του στίβου, με τη νίκη της Ζιλιέν Αλφρέντ από την Αγία Λουκία στα 100 μέτρα Γυναικών και του Λετσίλε Τεμπόγκο από τη Μποτσουάνα στα 200 μέτρα Ανδρών. Δικαίωμα στην ολυμπιακή επιτυχία έχουν όλοι και είναι πολύ ευχάριστο που, κατ’ εξαίρεση, η νίκη δεν κατέληξε στις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Τζαμάικα.

Θα ξεχάσω… την άθλια σκυταλοδρομία των Ηνωμένων Πολιτειών στα 4Χ100 των Ανδρών, όπου ούτως ή άλλως είχε χάσει κάθε ελπίδα για μετάλλιο. Αλλά και τις πολύ χαμηλές επιδόσεις των Τζαμαϊκανών σε αγωνίσματα όπου τα προηγούμενα χρόνια κυριαρχούσαν. Γιουσέιν Μπολτ, λείπεις…

Θα θυμάμαι… την απίστευτη παράσταση του Αρμάντο Ντουπλάντις στον τελικό του άλματος επί κοντώ, όπου άφησε τους υπόλοιπους να… σκοτώνονται για δεύτερη και τρίτη θέση (γεια σου ρε Μανόλο!) και, στη συνέχεια, έσπασε πρώτα το ολυμπιακό ρεκόρ (6.10) και μετά το παγκόσμιο ρεκόρ (6.25) για άλλη μια φορά. Ο «Μόντο», ο οποίος αυτές τις ημέρες κάνει τις διακοπές του στην Ελλάδα, θα μπορούσε να είχε δοκιμάσει να υπερπηδήξει και τον… Πύργο του Άιφελ προτού έρθει στα μέρη μας!

Θα ξεχάσω… την δραματική περιπέτεια που έζησε στο Παρίσι ο χρυσός ολυμπιονίκης του Τόκιο στο άλμα εις ύψος, Τζιανμάρκο Ταμπέρι. Στην τελετή έναρξης του έπεσε το δαχτυλίδι του γάμου στον Σηκουάνα (!) και, λίγες ώρες πριν από τον τελικό, υπέστη κολικό του νεφρού, πήγε από το νοσοκομείο στο στάδιο και, βεβαίως, αποκλείστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν μπόρεσε ούτε να πανηγυρίσει χρυσό του φίλου του, Μουτάζ Μπαρσίμ, με τον οποίο πριν από τρία χρόνια είχαν μοιραστεί το χρυσό, σε μια μοναδική, καταπληκτική στιγμή στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.

Θα θυμάμαι… το σόου τριπόντων του Στεφ Κάρι σε ημιτελικό και τελικό του τουρνουά μπάσκετ, για να οδηγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα ακόμα χρυσό. Από μικρός μου άρεσαν τα τρίποντα περισσότερο από τα καρφώματα και ο τύπος αυτός το έχει ανάγει σε επιστήμη…

Θα ξεχάσω… το τουπέ των Αμερικανών, το οποίο πολύ θα ήθελα να τους είχε στοιχίσει την ήττα στον ημιτελικό από την Σερβία. Δεν πειράζει, η παρέα του απίθανου Νίκολα Γιόκιτς πήρε εν τέλει μετάλλιο και αυτός ο παικταράς με την κοιλίτσα μας πρόσφερε άλλο ένα αλησμόνητο στιγμιότυπο, εκτός παρκέ αυτή την φορά.

Κανείς από εμάς δεν ξέρει που θα βρίσκεται τέτοια εποχή, σε τέσσερα χρόνια από τώρα. Όπως και να’ χει, όμως, το αφήνω εδώ, την υγειά μας να έχουμε και βλέπουμε τι και πως: Au revoir Paris, hello Los Angeles!

Υ. Γ.: Πολλές εικόνες μας συγκλόνισαν σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ως επιμύθιο αφήνω το βίντεο με πρωταγωνιστή τον Χάντερ Γούντχολ, συζύγου της χρυσής ολυμπιονίκη Τάρα Ντέιβις – Γούντχολ. Παρακαλώ όπως το δείτε μέχρι το τέλος…

Los reto a no emocionarse con este video de la campeona olímpica de salto de longitud Tara-Davis Woodhall y su marido Hunter que, por muchas razones, es tan campeón como ella. Véanlo hasta el final. pic.twitter.com/7dlB8mtajv

— Martín del Palacio (@martindelp) August 10, 2024