Στο άλλο (υπέροχο) παράλληλο σύμπαν

• Ο μύθος του ξεχωριστού Μίλτου
• Η τρελή χαρά του Καραλή

Το τι επιθυμεί ο καθένας για τη ζωή του είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Υποθέτω πως αν κοιτάξουμε γύρω μας, μπορούμε να συμφωνήσουμε πως αυτό που (σίγουρα) δεν έχουμε ανάγκη είναι η τοξικότητα. Για τους νορμάλ ανθρώπους μιλάω. Γιατί δυστυχώς αυξάνονται όλο και περισσότεροι αυτοί που αρέσκονται να καταναλώνουν την τοξικότητα σε μεγαλύτερη ποσότητα από τα λιπαρά. Μακριά από μας να λέμε (η τοξικότητα καθότι τα λιπαρά έχουν την νοστιμάδα τους).

Είτε το πιάσεις από αυτή τη σκοπιά, είτε από την καθαρά αθλητική το θέμα του προηγούμενου τριημέρου, για τον ελληνικό αθλητισμό, είναι οι επιτυχίες του Τεντόγλου και του Καραλή, αλλά και συνολικά οι προσπάθειες όλων των αθλητών και αθλητριών του στίβου στην Γλασκώβη. «Υποκειμενική κρίση» θα πείτε και θα έχετε δίκιο. Αλλά τα πάντα είναι υποκειμενικά, αφού ο καθένας την δικιά του άποψή του λέει (εντάξει στη δημοσιογραφία όχι πάντα).

Ματσάρες (λέει), ανατροπές μέσα στον αγώνα και στην τελική βαθμολογία στην Superleague, αλλά στο τέλος της ημέρας μια από τα ίδια. Μουρμούρα, γκρίνια, κακοπιστία, ο καθένας κοιτάζει (πολύ) λιγότερο την καμπούρα του και περισσότερο κάποιον άλλον (συνήθως τον διαιτητή) που φταίει για όσα ο ίδιος δεν έκανε σωστά. Και το ποδόσφαιρο να μετατρέπεται σε θέατρο σκιών, με θεατρίνους εντός και εκτός αγώνα, που γίνεται όλο και περισσότερο απωθητικό. Όχι απαραίτητα ως θέαμα, αλλά με αφορμή τις συμπεριφορές κακομαθημένων μπέμπηδων που έχουν αρκετοί από τους πρωταγωνιστές τους. Μεγάλες εκπτώσεις οι οποίες δυστυχώς, ακυρώνουν σε σημαντικό βαθμό και την καλή προσπάθεια που γίνεται από κάποιους προπονητές και παίκτες.

Ο μύθος του ξεχωριστού Μίλτου

Στο παράλληλο σύμπαν του άλλου αθλητισμού, του «κλασικού», του στίβου, εκεί όπου κανένας δεν θα βρεθεί να σε σώσει αν κάτι δεν πάει καλά (καθώς δεν υπάρχει συμπαίκτης) στην «σταθερά» πολύ λέγεται Μίλτος Τεντόγλου, ήρθε να προστεθεί αυτός ο υπέροχος τύπος που λέγεται Εμμανουήλ Καραλής. Ο «Μανόλο». Δύο αθλητές (όχι μόνο αυτοί αλλά εστιάζω σε αυτούς που μας απασχόλησαν το ΣΚ) που εδώ και χρόνια έχουν καταφέρει να τους νιώθουμε δικούς μας ανθρώπους, ακόμα και αν έχουμε πει ένα (ή κανένας) «γειά». Και αυτό δεν το έχουν καταφέρει μόνο με τα μετάλλια τους. Σίγουρα το μέγεθος της αποδοχής έχει να κάνει με αυτό, αλλά όχι μόνο. Αν ένα μέρος του κοινού έχει επιστρέψει σε αγώνες στίβου, εντός των συνόρων, οφείλεται κατά κύριο λόγο στον Τεντόγλου και στον συνδυασμό του απίστευτου σερί των επιτυχιών του, αλλά και της αυθεντικότητας που βγάζει στις αντιδράσεις και τις δηλώσεις του. Ακόμα και όταν κάτι δεν του πάει καλά, θα το πει, θα το δηλώσει, σαν μια διαπίστωση, θα αναδείξει το πρόβλημα και θα φύγει να συνεχίσει την προσπάθεια του.

• Τεντόγλου στο Gazzetta: «Αυτή η νίκη δεν σημαίνει τίποτα για μένα, ούτε στον εχθρό μου πρωινός τελικός»

Ο Μίλτος χρειάστηκε να φτάσει στο όριο του μύθου, στον παγκόσμιο αθλητισμό πλέον, για να απολαμβάνει τα αυτονόητα. Δηλαδή να μπορεί να κάνει μια σωστή προετοιμασία χωρίς περισπασμούς. Να δεήσει να δει το κλειστό προπονητήριο του ΟΑΚΑ να στεγανοποιείται αφού, τόσο ο ίδιος όσο και ο Γιώργος Πομάσκι του έχουν επισημάνει επί σειρά ετών. Γιατί κάπως έτσι… ζεις τον μύθο σου στην Ελλάδα. Το έχουν συνηθίσει (να ζουν με αυτό το έλλειμμα) οι αθλητές και οι αθλήτριες του στίβου και άλλων ατομικών αθλημάτων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και το σωστό.

Η τρελή χαρά του Καραλή

Όταν όμως δίπλα στα κοινά για όλους αυτούς τους αθλητές προβλήματα, έρχονται να προστεθούν και άλλα πιο βαριά που οφείλονται σε προσβλητικές, ρατσιστικές συμπεριφορές, τότε το φωτεινό χαμόγελο και η παιδική χαρά του Καραλή για το χάλκινο μετάλλιο στη Γλασκώβη -μετά από έναν υπέροχο αγώνα- αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη αξία και κρύβει τεράστια ζεστασιά. Τον «Μανόλο» δεν τον γνωρίσαμε τώρα σε υψηλό επίπεδο, αλλά όταν μιλάμε για έναν αθλητή που αντιμετώπισε στον χώρο της προπόνησής του τον ρατσισμό από ομοσπονδιακό προπονητή (ο οποίος παρότι το περιστατικό επιβεβαιώθηκε «ενόρκως» από τρεις καταθέσεις τιμωρήθηκε με ποινή «χάδι» από την προηγούμενη διοίκηση του ΣΕΓΑΣ που προσπάθησε –λέει- αρχικά να λύσει το θέμα…μακριά από τα φώτα της δημισιότητας) και πριν από ενάμιση χρόνο δήλωνε: «Είχα κατάθλιψη για αρκετό καιρό, θα κάνω διάλειμμα για να πάρω πίσω το χαμόγελό μου», η καρδιά μας χτυπάει πιο δυνατά. Και μετράμε διαφορετικά αυτή την τρελή χαρά του. Ότι πιο κόντρα στην τοξικότητα έχουμε δει τον τελευταίο καιρό.

• Καραλής στο Gazzetta: «Είχα έρθει με τη 13η επίδοση και πήρα χάλκινο, το αφιερώνω στη μαμά μου» (vid)

Όταν ανοίγει η κουβέντα για τα «ζόρια» που έχουν οι αθλητές υψηλού επιπέδου στην διαχείριση της απαίτησης για επιτυχία, αλλά και της ίδια της επιτυχίας, πάντα φτάνουμε να μιλάμε για τους χιλιάδες εργαζόμενους συμπολίτες μας που τραβάνε τα ίδια και πολύ χειρότερα ζόρια χωρίς να το φωνάζουν. Το καταλαβαίνω και είναι και λογικό, ακόμα και αν είναι άδικο για αυτά τα παιδιά που δεν θέλουν απαραίτητα να τραβάνε τα φώτα της δημοσιότητας αλλά λένε την αλήθεια τους, χωρίς να ακυρώνουν την αλήθεια και τα προβλήματα των υπολοίπων. Μετά το (ακόμα ένα) χρυσό στη Γλασκώβη ο Τεντόγλου είπε: «Οι νέοι αθλητές μπαίνουν στους αγώνες πιο πεινασμένοι από μένα. Εγώ πρέπει να βρω την όρεξη. Είναι δύσκολο να την βρεις πολλές φορές όταν τα έχεις κατακτήσει όλα, ειδικά όταν είναι έτσι οι συνθήκες». Σκέφτηκα ότι αν αύριο ο Μίλτος πει πως δεν το σηκώνει άλλο αυτό το βάρος ψυχολογικά και φύγει ή κάνει ένα διάλειμμα, πρέπει να το δεχτούμε και να συνεχίσουμε να τον αγαπάμε το ίδιο.

Αποδέχομαι την γενική χαρά και το πανηγυρτζίδικο κλίμα, με τα μεγάλα λόγια και τα ποσταρίσμα στα social μετά από αυτές τις επιτυχίες. Είναι κάτι που το έχουμε τεράστια ανάγκη. Δεν θα γίνω… αστυνομία συναισθημάτων. Αλλά θεωρώ πως ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη είναι να κατανοήσουμε το μέγεθος της προσπάθειας και κυρίως της «μοναξιάς» μέσα σε αυτή, αυτών των αθλητών. Από τους οποίους άλλοι πετυχαίνουν και άλλοι όχι. Κάτω από την κορυφή του παγόβουνου υπάρχει μια «πυραμίδα» με λίγα μέσα και πολύ πόνο. Κάπου εκεί βρίσκεται ο πραγματικός αθλητισμός, πέρα από την τοξικότητα, το θέατρο σκιών, τις «κλαίουσες χήρες», τους πρόθυμους «δημοσιογράφους» και τους κάφρους της εξέδρας. Οκ, αυτός ο συρφετός θα είναι πάντα σε πρώτο πλάνο, αλλά έτσι γίνονται ακόμα πιο σημαντικά κάτι τέτοια Σαββατοκύριακα.