Ο Τεντόγλου γεύτηκε την άλλη πλευρά του νομίσματος, αλλά… ούτε που τον πείραξε

Πέρυσι, λίγη ώρα μετά την κατάκτηση του χρυσού του μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Μίλτος Τεντόγλου μιλώντας στην κάμερα της ΕΡΤ, είπε ότι δεν άξιζε το χρυσό μετάλλιο που στέρησε από τον Ετσεβαρία στην τελευταία προσπάθεια και μάλιστα λόγω καλύτερης δεύτερης, καθώς είχε το ίδιο άλμα με τον Κουβανό (8,41μ.).

Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα να… αποδεχτώ το ρεσιτάλ ειλικρίνειας και ταπεινοφροσύνης του 23χρονου πέρυσι Μίλτου. Μου φάνηκε… too much. Και από ένα νέο αθλητή που... βράζει το αίμα του.

Και έρχεται τώρα το Παγκόσμιο πρωτάθλημα όπου γεύτηκε το… πικρό ποτήρι που πήρε πέρυσι ο Κουβανός εξαιτίας του. Στο τελευταίο άλμα ο Κινέζος Βανγκ του πήρε το χρυσό μετάλλιο, που αυτός άξιζε. Το άξιζε γιατί έκανε τον καλύτερο αγώνα της καριέρας του με 5 άλματα πάνω από τα 8,20μ. Ο Κινέζος ήταν πέμπτος και φέτος είχε κάνει όλο κι όλο έναν αγώνα κι αυτόν με άλμα στα 7,67μ. Και από το πουθενά ήρθε κυριολεκτικά να κλέψει το χρυσό από τον Γρεβενιώτη άλτη.

Περιμένοντας λοιπόν τις δηλώσεις του, είχα την περιέργεια να δω τι θα πει που τώρα δικαιούνταν αυτός το χρυσό και το έχασε. Και τελικά… διέψευσε πανηγυρικά τις σκέψεις μου. Και το έκανε με δηλώσεις που με ψιλό...σόκαραν.

«Θα ήταν ντροπή να κερδίσω με 8,32μ. Καλύτερα που δεν κέρδισα. Ηθελα 8,50μ. Και να μην έπαιρνα μετάλλιο το ίδιο θα μου ήταν» γύρισε και είπε στην κάμερα της ΕΡΤ.

Και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πω: «Κάτσε ρε Μίλτο! Κάτσε ρε αγόρι μου! Να καταλάβω την πίκρα σου για το ότι δεν πήρες το χρυσό ή για τα τεχνικά λάθη που διέκρινες. Αλλά όχι και ντροπή. Εχουν κερδίσει χρυσά με μικρότερα άλματα. Γιατί αδικείς την ΤΕΡΑΣΤΙΑ προσπάθεια που κάνεις και τη νέα επιτυχία σου;».

Λίγα λεπτά μετά συνειδητοποίησα όμως ότι μιλάμε για ένα διαφορετικό παιδί. Ενα παιδί που βλέπει τα πράγματα σαν να είναι ο προπονητής και όχι ο αθλητής. Γιατί το να κάνει κριτική στον εαυτό του και τόσο αυστηρή, μετά από μία μεγάλη επιτυχία σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα, δείχνει το πόσο ψηλά έχει βάλει τον πήχη για τον εαυτό του. Και το κάνει με ταπεινότητα, χωρίς να έχει σηκώσει… μύτη. Δεν ασχολήθηκε με το ότι έχασε στο τέλος έναν δικό του αγώνα από το πουθενά, αλλά με το τι έκανε αυτός λάθος, σε έναν τελικό όπου είχε την καλύτερη συνολική παρουσία της καριέρας του!

Η ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζει την κάθε κατάσταση και το ότι θεωρεί… αποτυχία το ότι δεν πήρε το χρυσό μετάλλιο ένα παιδί που είναι ακόμη 24 ετών, είναι πραγματικά συγκλονιστική.

Και γνωρίζοντας πλέον (και από τον προπονητή του) το πόσο «ψυχρός εκτελεστής» είναι, το μόνο βέβαιο είναι ότι του χρόνου περιμένω στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης το χρυσό. Θα έρθει. Εστω και με ένα χρόνο καθυστέρηση.

Ο Μίλτος δεν έχει αναλογιστεί ακόμη (πιθανόν ούτε κι εμείς, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) πόσα πολλά έχει πετύχει και σε τόσο μικρή ηλικία.

Ανάλογα επιτεύγματα, σε αριθμό μεταλλίων, μόνο η Στεφανίδη έχει να καμαρώνει στην ηλικία των 24 ετών. Κανείς άλλος. Και αν έχει την υγεία του, μπορεί να ξεπεράσει αθλητές θρύλους του μήκους.

Το… εξωφρενικό είναι πως όλα αυτά δεν τον απασχολούν καν. Ισως αυτό όμως είναι και το ευτύχημα. Γιατί μπορεί να τον «βάραιναν» όλα αυτά και δεν θα απολάμβανε τους αγώνες του. Και ο Μίλτος όταν δεν θα απολαμβάνει τους αγώνες του, δεν θα έχει τα αποτελέσματα που θέλει. Ας ευχηθούμε να μείνει έτσι και όσα εμείς γράφουμε να του περνούν αδιάφορα… Οσο το κάνει, θα συνεχίσει να γράφει ιστορία.