Αυτοί που αγαπάμε γιατί είναι πάντα «εδώ»!

Για όλους εμάς, τους “απ' έξω” ο αθλητισμός υψηλού επιπέδου είναι, πιθανότατα, κατά 90% η προσδοκία μιας επιτυχίας. Ακόμα και αν δεν είμαστε από αυτούς που αναμένουμε ντε και καλά ένα μετάλλιο από τους αθλητές μας σε μια μεγάλη διοργάνωση (από αυτούς που μπορεί και να...κράξουν μετά αν αυτό δεν συμβεί), μπορούμε κάλλιστα να ανήκουμε σε αυτούς που νιώθουν “ασφαλείς”, όταν σε ένα Ολυμπιακούς αγώνες, παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, παίρνουν μέρος ο Τεντόγλου, η Στεφανίδη, ο Πετρούνιας, η Κορακάκη ή η εθνική ομάδα πόλο.

Έχοντας ζήσει την εποχή που τα ονόματα, στους ίδιους στίβους (ή γυμναστήρια) ήταν άλλα, με την ίδια μεγάλη προσδοκία για επιτυχία όμως, όπως ο Κεντέρης, η Θάνου, η Κελεσίδου, ο Γκατσιούδης, η Βασδέκη, η Δεβετζή, η Μανιάνι, ο Ιακωβάκης, ο Παπακώστας αλλά και ο Πύρρος, ο Κάχι, ο Λεωνίδης και πολλοί άλλοι και άλλες (που δεν τους αγνοώ αλλά θα θέλαμε εγκυκλοπαίδεια για τους/καταγράψουμε) αισθάνομαι ότι χρωστάω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” σε όλες αυτές τις γενιές, που μου έμαθαν όχι να πανηγυρίζω αλλά να αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της προσπάθειας. Όχι πάντα μέσα από την εκρηκτική στιγμή της επιτυχίας, αλλά ακόμα περισσότερο από τον πίκρα την αναποδιάς, αλλά και τη...μέση γη της τέταρτης ή πέμπτης θέσης.

Είμαστε ως λαός πανηγυρτζήδες των μεταλλίων και των επιτυχιών. Σε μεγάλο ποσοστό δεν έχουμε αθλητική παιδεία, οπότε αυτό είναι, όχι αποδεκτό, αλλά λογικό. Αν κάτι λοιπόν προκαλεί κάποια αισιοδοξία είναι ότι μετά το ασημένιο μετάλλιο (το χαμένο στην τελευταία προσπάθεια χρυσό) του Τεντόγλου στο Όρεγκον και την 5η θέση της Στεφανίδη, ήταν τόσα πολλά τα ωραία λόγια και οι ανοιχτές αγκαλιές στα...αιμοβόρα social media. Και αν ένα μετάλλιο δύσκολα το ακυρώνεις, η 5η θέση μπορεί και να “ξίνιζε” σε πολλούς. Βλέπετε, υπάρχει πάντα η “υποχρέωση” της επιτυχίας, από έναν λαό που (σε πολύ μεγάλο ποσοστό) συνήθως δεν σηκώνει τον κ@@@ του από την καφετέρια, αλλά έχει την απαίτηση να τα κάνουν οι άλλοι, όλα τέλεια!

Δεν είμαι σίγουρα εγώ αυτός που, μετά από 17 χρόνια αγώνων σε υψηλό επίπεδο σε όλες τις ηλικίες, θα επικυρώσω την αξία της Κατερίνας Στεφανίδη. Το έχει κάνει ήδη (και συνεχίζει να το κάνει) ο “πλανήτης” του παγκόσμιου αθλητισμού. Απλά θα σημειώσω ότι, όπως το έχω κάνει παλαιότερα και για την Θάνου, ότι είναι ακριβώς αυτές οι συνεχόμενες παρουσίες σε τελικούς, τα πλασαρίσματα, πέρα από τα μετάλλια, που με κάνουν να υποκλίνομαι στην αθλητική αξία του ατόμου. Που μου δείχνουν το πόσο και η ίδια η αθλήτρια αγαπάει αυτό που κάνει, πόσο σέβεται το αγώνισμά της. Όταν μάλιστα δεν έχει κάτι να αποδείξει και θα μπορούσε να... κουνήσει μαντίλι. Αλλά είναι πάντα παρούσα και πάντα δυνατή. Ακόμα και να πείτε “φιλοδοξία”, ναι συμφωνώ! Αν δεν υπήρχε αυτό το καύσιμο, τότε θα μιλούσαμε για ένα ρομπότ. Δεν μου αρέσουν όμως οι μηχανές αλλά οι άνθρωποι. Με τα πάθη, τα λάθη και το πείσμα τους.

Την ίδια ώρα που οι ομάδες στο ποδόσφαιρο προετοιμάζονται για να ανοίξουν τη μακρά σεζόν που θα λήξει μετά από 10 μήνες, οι αθλητές και αθλήτριες στα ατομικά αθλήματα ζουν το μικρό διάστημα της προβολής τους. Ακόμα πιο μικρό, αν το μετρήσουμε σε σχέση με το σύνολο της μοναχικής προετοιμασίας τους, που διαρκεί σχεδόν όλο το χρόνο και δεν υποστηρίζεται από συμπαίκτες που μπορούν να μοιραστούν το βάρος της προσπάθειας, στη κρίσιμη στιγμή. Από αυτούς τους ίδιους και μόνο, από την καλή ή κακή μέρα, ακόμα και από ένα μικρό τραυματισμό ή ένα γύρισμα του ανέμου μπορεί να εξαρτάται μια ολόκληρη σεζόν. Αυτή η διαδικασία, είναι κάτι που πάντα θαύμαζα και με έκανε να βλέπω με άλλο μάτι, αυτά τα παιδιά. Ακόμα και εκείνα που δεν μπόρεσαν να υποστηρίξουν όσο έπρεπε το ταλέντο τους. Είναι ένας σκληρός κόσμος. Μπορεί πολύ σωστά να λέει ο Τεντόγλου (ακόμα ένας λόγος να τον αγαπάς) ότι σαφέστατα υπάρχουν πολύ δυσκολότερες δουλειές, αλλά εδώ μιλάμε τα...”ταξικά” ζητήματα του αθλητισμού. Και πιστέψτε με είναι πολλά και σημαντικά.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; απλά γιατί πιστεύω ότι το πως βλέπουμε την προσπάθεια αυτών των παιδιών, που είτε ανεβαίνουν στο βάθρο, είτε μπαίνουν σε έναν τελικό, είτε κοντράρουν τον εαυτό τους σε μια μεγάλη διοργάνωση, μας εκπαιδεύει καλύτερα στο πως να αντιμετωπίζουμε τον δίπλα μας, πως να παραδειγματιζόμαστε εμείς αλλά και τα παιδιά μας για την αξία της μάχης. Μπορεί κανένας αθλητής να μην έχει υποχρέωση να γίνεται πρότυπο, αλλά με την ισορροπία ανάμεσα στην αθλητική του προσπάθεια, τη ζωή του και το μυαλό του, μπορεί να γίνει παράδειγμα ακόμα και αν δεν είναι αυτός ο στόχος του.