Μαθήματα ζωής από Μίλτο Τεντόγλου και Αντιγόνη Ντρισμπιώτη

Προσπαθώ να αποφεύγω το πρώτο ενικό στα κείμενά μου, όμως εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω μια εξαίρεση. Το πρωί της Παρασκευής μίλησα στο τηλέφωνο με την εξάχρονη κόρη μου, η οποία βρίσκεται εκτός Αθήνας για το καλοκαίρι. Της είπα ότι ο Μίλτος (ναι, γνωρίζει ποιος είναι ο Μίλτος) πήρε το χρυσό μετάλλιο και βγήκε κορυφαίος αθλητής μήκους στον κόσμο. Το γνώριζε ήδη και ήταν πραγματικά χαρούμενη γι' αυτό. Είχε δει, μάλιστα, και το video από το Gazzetta, με την υποδοχή του αθλητή στο ξενοδοχείο.

Στη συνέχεια, της εξήγησα πως ενώ στο τελευταίο άλμα ο αντίπαλός του μπορούσε να τον ξεπεράσει, ο Τεντόγλου του χτυπούσε παλαμάκια για να του δώσει ρυθμό κι έπειτα τον αγκάλιασε. Χωρίς να το θέλω, η φωνή μου έσπασε από τη συγκίνηση. Έκανε μια μικρή παύση, προσπαθώντας να το κατανοήσει. Και νομίζω το κατανόησε. Όταν επιστρέψει, θα της μιλήσω και για την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, όπως της μιλάω και για άλλους αθλητές που θεωρώ ότι πρέπει να γνωρίζει. Και αντιμετωπίζει τις ιστορίες τους με ενδιαφέρον.

Στη χώρα που τα σκουπίδια διαμορφώνουν συνειδήσεις, τα παιδιά αυτά που λάμπουν ολόκληρα με τις γαλανόλευκες σημαίες και το μετάλλιο στο στήθος, έχουν πολλά περισσότερα να προσφέρουν στα δικά μας παιδιά από τις αθλητικές διακρίσεις και τη διάδοση των σπορ που μένουν στο σκοτάδι μέχρι να έρθει μια μεγάλη διάκριση. Όσο κι αν αυτό ακούγεται δυσάρεστο, η διάκριση αυτή βοηθάει ώστε να τους γνωρίσει το ευρύ κοινό περισσότερο, να αφουγκραστεί τις πεποιθήσεις και τον τρόπο τους. Το αν μετά τη διάκριση αυτά θα μείνουν, εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες.

Ας δούμε μόνο την ημέρα των μεταλλίων της Αντιγόνης και του Μίλτου, τις αντιδράσεις και τις δηλώσεις τους.

Από τη μία πλευρά, μια αθλήτρια που αποδεικνύει πως η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο, μια γυναίκα που ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου δουλεύοντας παράλληλα στην οικογενειακή της επιχείρηση και έμεινε στο επίπεδο αυτό, αποδεικνύοντάς το με ένα ακόμα μετάλλιο. Κλείνοντας τα αυτιά, όπως δήλωσε και η ίδια, στην κακεντρέχεια που παραμονεύει σε κάθε επιτυχία τούτης της χώρας: «Ευχαριστώ όσους με πίστεψαν, αλλά και όσους δεν με πίστεψαν, γιατί αυτοί μου δίνουν το κίνητρο». Συντροφιά με ένα μόνιμο χαμόγελο και μια αγκαλιά προς τους ανθρώπους της, που δεν σταμάτησαν να την στηρίζουν, αναφέροντας σε αυτήν την τόσο σημαντική για εκείνη στιγμή την κατάσταση στη (χαρο)καμένη Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, ένα πραγματικό θαύμα του αθλητισμού, Ο Μίλτος Τεντόγλου που στα 25 του έχει «πατήσει» σε όλες τις κορυφές του άλματος εις μήκος. Ο Air Miltos, που στο τελευταίο άλμα εμψύχωνε τον αντίπαλό του και αντιμετώπισε κάθε του προσπάθεια με ηρεμία. Που μιλούσε με τον Πίνοκ σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, αναγνωρίζοντας ο ένας την επιτυχία του άλλου. Ο ίδιος, που έχοντας κατακτήσει χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν αυτοαποθεώθηκε, αλλά τόνισε αυτό που θα μπορούσε, βάσει της προπόνησης και της δουλειάς που έχει ρίξει, να κάνει. Ο Πρωταθλητής που απλά αγνοεί το θράσος του κάθε «καλοχαιρέτα» για να αγκαλιάσει τον παππού του που ταξίδεψε στη Βουδαπέστη. Ένα παιδί που έχει κατακτήσει τα πάντα, και συνεχίζει να είναι cool, να λέει ό,τι πραγματικά πιστεύει, να αγνοεί όσα δεν τον ενδιαφέρουν, να αγαπά και να ασχολείται με τα ίδια πράγματα που ασχολιόταν πριν τον μάθει όλος ο κόσμος.

Ξεχνάμε, περικυκλωμένοι από την τοξικότητα του επαγγελματικού αθλητισμού, τι πραγματικά μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός σε ένα παιδί. «Τεντόγλου» και «Ντρισμπιώτη» υπάρχουν σίγουρα κι αλλού. Ενδεχομένως να βρίσκονται στο σχολείο του παιδιού σου, ακόμα και στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Μένουν όμως συχνά αόρατοι, χαμένοι σε μια κοινωνία που ουρλιάζει για τσιπάκια στις ταυτότητες και για πογκρόμ σε ανθρώπους, που ζει στις οθόνες και υιοθετεί πρότυπα συμπεριφοράς από αυτές.

Ο Μίλτος και η Αντιγόνη εισβάλλουν σε αυτήν την πραγματικότητα και δείχνουν το διαφορετικό: Την αυταπάρνηση, την αλληλεγγύη, την προσπάθεια, τις αξίες, τον σεβασμό, την ειλικρίνεια. Αν δεν είναι αυτοί πραγματικοί influencers (όσο κι αν μισώ τούτη τη λέξη) τότε ποιοι είναι; Όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους γονείς. Πώς το είπε η Βούλα Πατουλίδου; Ο κόσμος αλλάζει μόνο με αυτούς του τύπους που βγάζουν γλώσσα στο άπιαστο....