Τεντόγλου: Με την οικογένεια στο πλευρό του δεν θα χάσει ποτέ

Αποστολή στη Βουδαπέστη: Πηνελόπη Γκιώνη

Το στάδιο της Βουδαπέστης είχε γεμίσει ελληνικές σημαίες. Δεν ήταν μόνο οι πιστοί φίλαθλοι του στίβου αλλά ήταν και οι σημαντικότεροι φαν του Μίλτου Τεντόγλου. Οι άνθρωποι που τον ακολουθούν σε κάθε του άλμα, σε κάθε στιγμή περηφάνειας που μας χαρίζει. Οι άνθρωποι που αγχώνονται πιο πολύ από όλους, που πανηγυρίζουν με την καρδιά τους και ξεσηκώνουν ένα ολόκληρο στάδιο, όλοι εκείνοι που ό,τι και να κάνει του λένε «μπράβο».

Η μητέρα του, ο πατέρας του, η αδερφή του, ο παππούς του, η γιαγιά του και άλλοι συγγενείς ταξίδεψαν για τη Βουδαπέστη για να τον παρακολουθήσουν από κοντά να πετυχαίνει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του.

Είχαν όλοι εισιτήρια κοντά μεταξύ τους, όμως στο πάνω διάζωμα. Σε κάθε άλμα του δικού τους παιδιού στον τελικό του μήκους παρακολουθούσαν με αγωνία και η καρδιά τους χτυπούσε ξέφρενα. Λίγο πριν το τελευταίο άλμα, όταν ο Τεντόγλου ήταν δεύτερος, ζήτησαν από τους εθελοντές που βρίσκονταν στις πύλες να τους επιτρέψουν να κατέβουν στο κάτω διάζωμα ώστε να παρακολουθήσουν από εκεί το φινάλε του αγώνα και να μπορέσει η μητέρα του να του δώσει εκείνη τη σημαία που θα σήκωνε.

Οι εθελοντές έκαναν αυτή την εξαίρεση και μακάρι να ήξεραν πόση χαρά έδωσαν σε όλους τους. Ο Τεντόγλου στο τελευταίο άλμα έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: νίκησε. Στις κερκίδες έγινε πανικός, η οικογένεια έβλεπε το δικό της παιδί να φτάνει μία ανάσα μακριά από την κορυφή του κόσμου. Όταν ανακοινώθηκε η επίδοση του τελευταίου άλματος του Πίνοκ, που έφερνε οριστικά πια τον Τεντόγλου στην πρώτη θέση, το στάδιο σείστηκε.

Ο παππούς Μιλτιάδης, από τον οποίο πήρε και το όνομά του, πήρε μία από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής του. Ο παππούς Μιλτιάδης που είχε ακολουθήσει τον εγγονό του μέχρι και στο Κάλι της Κολομβίας, το 2015 και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Κ18. Και έπειτα στη Γλασκώβη, στο Μόναχο... Το ίδιο και η γιαγιά του, η μαμά του, ο μπαμπάς του. Όλη η οικογένειά του ήταν στο πλευρό του στη μεγαλύτερη επιτυχία του.

Ο Τεντόγλου μετά τον αγώνα εξήγησε πως ο κόσμος τον βοήθησε, ότι άρεσε πάρα πολύ που το μάτι του έβλεπε παντού γαλανόλευκες σημαίες και που μόλις τελείωσε τον αγώνα είδε οικεία πρόσωπα, γεμάτα χαρά για εκείνον.

Άλλωστε, αν αυτές τις στιγμές δεν τις μοιραστείς με τους ανθρώπους σου, τι νόημα έχουν;