Οταν μία «παρέα» έγραψε ιστορία

Γυρίστε τον χρόνο πίσω. Σχετικά αρκετά. Ακριβώς 10 χρόνια πριν. Οταν και έγινε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του Κυπέλλου Ελλάδας. Τότε το Χαϊδάρι απέκλεισε την ΑΕΚ στην διαδικασία των πέναλτι, από την φάση των «32» του θεσμού. Θα αναρωτηθείτε. 'Γιατί αυτή η ειδική αναφορά; Στην διοργάνωση πολλές φορές έχουν υπάρξει ανάλογα αποτελέσματα'. Σωστά. Η απάντηση δεν «κρύβεται» στο ότι η ομάδα της Football League έπαιξε σχεδόν όλη την παράταση με εννέα παίκτες. Αυτό αφορά το «καθαρά» αγωνιστικό μέρος. Αλλά στο ότι εκείνο το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου του 2006, μάθαμε πως οι... παρέες γράφουν ιστορία.

Ας γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι. Βρισκόμασταν στην σεζόν 2006/07. Τις εποχές των «παχιών αγελάδων» στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που ακόμη και στην Β' Εθνική – οι γνωρίζοντες ποτέ δεν μπορούν να την αναφέρουν ως Football League, είναι ίσως πολύ «κυριλέ» για εκείνη – τα λεφτά... ρέουν. Συμβόλαια της τάξεως των 130.000 ευρώ χαρακτηρίζονται ως «νορμάλ» για μία ομάδα που έχει στόχο την άνοδο. Οχι, δεν καταλάβατε καλά. Μην μπερδεύεστε. Αυτό το νούμερο δεν αντιστοιχεί σε όλο το μπάτζετ ενός συλλόγου όπως δυστυχώς συμβαίνει τώρα σε ορισμένες ομάδες. Αλλά για έναν «ενδεκαδάτο» παίκτη. Εκεί λοιπόν στην Δυτική Αττική, έχουν κάνει μία «στρωμένη» ομάδα από την Γ', που είχε ανέβει το καλοκαίρι του 2005 με ως επί το πλείστον παίκτες που δεν τους γνώριζε κανείς. Η πρώτη της χρονιά στην δεύτερη τη τάξη κατηγορία ήταν «αναγνωριστική», αλλά σώθηκε σχετικά άνετα. Παρότι τερμάτισε ισόβαθμη με τον Ολυμπιακό Βόλου που υποβιβάστηκε, μαθηματικά ήταν εξασφαλισμένη δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε (εκείνα τα χρόνια «συνηθίζονταν» την τελευταία ημέρα να κινδυνεύουν... τρεις με τέσσερις ομάδες, άρα το δύο «στροφές» πριν το τέλος είναι σημαντικό).

Μεταγραφές ελάχιστες, ενώ η φιλοσοφία δεν άλλαξε ούτε όταν αποχώρησε ο Γιάννης Παπακώστας και ανέλαβε ο Βασίλης Βούζας. Ως επί το πλείστον νεαρά παιδιά που είναι μαζί χρόνια. Αλλωστε κακά τα ψέμματα. Το Χαϊδάρι δεν αποτελούσε «πρώτη επιλογή» για κανένα «όνομα» της κατηγορίας εκείνη την εποχή. Μέχρι που το... μάθαμε όλοι μας απότομα. Εκείνη την χρονιά ξεκίνησε.. εκπληκτικά. Και τον Νοέμβριο έκανε το «μεγάλο μπαμ», αφήνοντας εκτός Κυπέλλου την Ενωση. «Οι 11 μικροί Τσιτσομήτσοι» είχε αναφέρει τότε χαρακτηριστικά η «SportDay» κάτι που... έμεινε στην ομάδα, όπως και το «φοιτητές του Χαϊδαρίου». Σε εκείνο το παιχνίδι ο μέσος όρος ηλικίας όσων έπαιξαν ήταν 24 ετών και τριών μηνών. Οχι γιατί έκαναν rotation, αλλά επειδή... αυτοί ήταν. Οι περισσότεροι νεαροί.

Θα σκεφτεί κάποιος, 'πώς τα κατάφεραν;'. Αν πήγαινε κάποιος δυο-τρεις ώρες πριν την προπόνηση στο στέκι τους στην πλατεία της περιοχής, θα καταλάβαινε το «γιατί». Εκεί μαζεύονταν όλοι. Αυτός δεν ήταν απλά ένας καφές μίας παρέας όπως πηγαίνουμε με τους φίλους μας. Τραπέζι γάμου θύμιζε. Καθημερινά συγκεντρώνονταν περίπου 15 άτομα. Τα έλεγαν, έκαναν χαβαλέ και συζητούσαν ότι τους απασχολούσε, εντός και εκτός γηπέδου. Ολοι τους ήξεραν εκεί τριγύρω. Αυτό το «παρεϊστικο» έβγαινε και μέσα στο γήπεδο. Ηταν μία ομάδα που είχε μόνο δύο παίκτες άνω των 30 ετών και ελάχιστους ξένους. Μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Πολλές φορές πήγαιναν και τους έβρισκαν πρώην συμπαίκτες τους..Το τραπέζι μεγάλωνε. Αλλά αυτό δεν ήταν τυπικό. Ετσι για το θεαθήναι που λέμε. Η στήριξη ήταν έμπρακτη. Παιδιά που είχαν πρόβλημα, απολάμβαναν την στήριξη όλων. Πρωτοχρονιές έκαναν μαζί... Θύμιζαν μία παρέα που μαζεύτηκε από την καφετέρια και έπαιζε μπάλα. Ο Δεκέμβριος εκείνου του χρόνου τους βρήκε να διεκδικούν άνοδο στην Σούπερ Λιγκ. Αλλά τότε η ομάδα άρχισε να «λυγίζει» από τα οικονομικά προβλήματα. Ξεκίνησαν οι παραχωρήσεις, το ρόστερ άδειαζε, η παρέα... χάθηκε και όχι μόνο δεν ολοκλήρωσε την μεγάλη έκπληξη που μπορούσε να το κάνει, αλλά την επόμενη σεζόν ήρθε ο υποβιβασμός. Το ότι οι «φοιτητές» μεγάλωσαν, φάνηκε από το ότι σχεδόν όλοι πήγαν αλλού., πανηγύρισαν ανόδους, οι περισσότεροι έπαιξαν Σούπερ Λιγκ και αρκετοί συνεχίζουν ακόμη στον χώρο, είτε ως παίκτες είτε από άλλα πόστα. Εκείνη η παρέα... έγραψε ιστορία.

Ας θυμηθούμε τους χαρακτηριστικότερους «εκπρόσωπους» εκείνης της ομάδας, τι έκαναν μετά και που βρίσκονται τώρα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΤΤΑΡΑΣ: Ηταν ο μεγάλος της... υπόθεσης και ο «ήρωας» σε εκείνο το ματς που πήγε στα πέναλτι. Σε εκείνα τα αποδυτήρια του να είσαι 30, θύμιζε «παππού». Συνέχισε το ποδόσφαιρο για επτά χρόνια. Ο έμπειρος πορτιέρο πανηγύρισε σε αυτό το διάστημα δύο ανόδους, με τον Πανσερραϊκό και τον Απόλλων Σμύρνης, έπαιξε στην Σούπερ Λιγκ με τα «λιοντάρια», ενώ για ένα διάστημα ήταν τεχνικός διευθυντής της «Ελαφράς Ταξιαρχίας».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΩΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Συνέχισε την μπάλα για ακόμη εννέα σεζόν. Ο έμπειρος δεξιός μπακ συνέχισε μετά το Χαϊδάρι στον Εθνικό Αστέρα και έκλεισε την καριέρα του στην Καλλονή, με την οποία πανηγύρισε την άνοδό του στην Σούπερ Λιγκ και έπαιξε για δύο χρόνια στα «σαλόνια». Την περασμένη σεζόν ήταν γενικός αρχηγός στην ομάδα της Μυτιλήνης.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΡΙΠΙΝΤΗΡΗΣ: Πήρε μεταγραφή για τον Ατρόμητο και στο Περιστέρι έμεινε 2,5 σεζόν, γνωρίζοντας έναν υποβιβασμό και μία άνοδο. Ακολούθησε ο Εθνικός Αστέρας και μετά πήγε στην Καλλονή. Στην Μυτιλήνη ήταν εκ των πρωταγωνιστών στην πορεία της ομάδας από την Γ' Εθνική μέχρι την Σούπερ Λιγκ. Μετά από μία διετία στα «σαλόνια» (3,5 συνολικά σεζόν στην Σούπερ Λιγκ μαζί με του Ατρόμητου), συνεχίζει στον Αιολικό.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΕΛΕΓΡΙΝΗΣ: Ακολούθησε το Χαϊδάρι στην Γ' Εθνική καθώς εκείνα τα χρόνια ήταν από τους πιο μικρούς, αλλά στάθηκε άτυχος. Θα μπορούσε να είχε κάνει το «άλμα» και εκείνος, όμως ένας τραυματισμός τον πήγε πολύ πίσω.

ΣΑΒΒΑΣ ΤΣΑΜΠΟΥΡΗΣ: Εκείνα τα χρόνια ήταν ο μικρός... των μικρών. Με την φανέλα του Χαϊδαρίου αποτελούσε τον μόνο εκπρόσωπο της Β' Εθνικής στην Εθνική Ελπίδων. Δεν ήταν τυχαίο. Ακολούθησε ο Αστέρας Τρίπολης όπου έγινε ο αρχηγός της ομάδας που καθιερώθηκε στην Ελλάδα και έπαιρνε τα ευρωπαϊκά «εισιτήρια», και μετά η Καλλονή, την διετία που ήταν στην Σούπερ Λιγκ. Πλέον αγωνίζεται στην Κύπρο με τη Νέα Σαλαμίνα.

ΙΒΑΝ ΝΕΝΤΕΛΚΟΒΙΤΣ: Είχε αποκτηθεί τον περασμένο Γενάρη από την Λάρισα. Ο Σέρβος χαφ – βασικά Ελληνας καθώς από το 1998 ήταν στην πατρίδα μας – συνέχισε στην Σούπερ Λιγκ με το Αιγάλεω, μετά πήγε στην Καβάλα αλλά αποφάσισε να σταματήσει την μπάλα αρκετά νωρίς. Από το 2012 άρχισε να ασχολείται με την προπονητική και πλέον είναι στα τμήματα υποδομής της ΑΕΚ.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ: Ακολούθησε μία μακρά καριέρα. Συνέχισε μεταξύ άλλων σε Ιωνικό, Τρίκαλα, Νίκη Βόλου και Καλλονή. Με τις δύο τελευταίες πανηγύρισε ισάριθμες ανόδους στη μεγάλη κατηγορία. Πλέον συνεχίζει στον Αιολικό.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΑΤΟΣ: Πιτσιρικάδες στο Χαϊδάρι, μικρός και εκείνος τότε, αποκτήθηκε στα μέσα της σεζόν 2006/07 από την Παναχαϊκή. Ακολούθησαν 134 εμφανίσεις στην Σούπερ Λιγκ με Ατρόμητο, Ολυμπιακό, Βέροια και από πέρσι είναι στον Αρη με τον οποίο ανέβηκε στην Football League.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ακολούθησε το Χαϊδάρι στην Γ' Εθνική, αλλά δεν.. χάθηκε. Πήγε στην Κύπρο όπου και «ρίζωσε». Από το 2009 μέχρι πέρσι αγωνίστηκε κατά σειρά στην πρώτη κατηγορία του νησιού με την ΑΕΚ Λάρνακας, τη Νέα Σαλαμίνα και την Αγία Νάπα. Μοναδική εξαίρεση ήταν η σεζόν 2013/14 που βρέθηκε στην Σούπερ Λιγκ ως παίκτης του Λεβαδειακού.

ΝΙΚΗΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ: Μετά το Χαϊδάρι βρέθηκε στην πρώτη κατηγορία με το Αιγάλεω, το οποίο και ακολούθησε μέχρι την Γ' Εθνική. Μεταξύ άλλων μέχρι να σταματήσει την καριέρα του πέρασε από Εθνικό, Θρασύβουλο και Προοδευτική.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΒΕΛΙΔΗΣ: Συνεχίζει τώρα στην Football League με τον Απόλλων Καλαμαριάς. Στην δεκαετία που έχει μεσολαβήσει τον είδαμε στην Σούπερ Λιγκ με Κέρκυρα, Πανθρακικό και Δόξα Δράμας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΤΣΟΜΗΤΣΟΣ: Από τους άτυχους, καθώς ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς. Συνέχισε σε Αιγάλεω, Ηλυσιακό, Εθνικό Αστέρα και μετά τον Ιωνικό.

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΣΑΓΑΝΑΣ: Από τους μεγάλους άτυχους, καθώς ένα πρόβλημα τραυματισμού δεν του επέτρεψε να έχει την πορεία που θα μπορούσε. Επαιξε μεταξύ άλλων σε Αιγάλεω και Παναχαϊκή, ενώ συνεχίζει τώρα στον Αγιο Ιερόθεο.