Πολυκανδριώτης στο Gazzetta.gr για τα 96 χρόνια του Ολυμπιακού: «Ο Ολυμπιακός είναι η ζωή μου, η πρώτη ανάμνηση είναι να με βάζει ο Μουράτης στο γήπεδο»!

Ο Γιάννης Πολυκανδριώτης γεννημένος το 1936 πρωτοξεκίνησε στον Ολυμπιακό ως αθλητής στίβου για να τον υπηρετήσει μετά για πολλά χρόνια και να φτάσει ακόμα και να είναι αντιπρόεδρος του Ερασιτέχνη. Ο ίδιος χαρακτηρίζει στο Gazzetta.gr τον εαυτό του ως τον τελευταίο των μοϊκανών από τους παλιούς παράγοντες της ομάδας.

Ουσιαστικά πρόκειται για έναν άνθρωπο που είναι 70 χρόνια στον Ολυμπιακό. «Νιώθω σαν να είμαι ο τελευταίος των μοϊκανών. Είχαμε μείνει εγώ και ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης (ο επίτιμος πρόεδρος του Ερασιτέχνη που έφυγε από τη ζωή το 2020 όταν ήταν 91 ετών). Για μένα ο Ολυμπιακός είναι η ζωή μου. Όλη η ζωή μου. Όλο μου το είναι. Είμαι στον Ολυμπιακό από 15 ετών παιδί. Από τότε που πρωτοξεκίνησα ως αθλητής στίβου. Μιλάμε για 70 χρόνια», επισημαίνει αρχικά στο Gazzetta.gr.

Ο Πολυκανδριώτης έχει τις πρώτες του μνήμες μικρός. Από τότε που τον έβαζε στο γήπεδο ο Ανδρέας Μουράτης, που έπαιξε στον Ολυμπιακό από το 1945 έως το 1955.

«Έχω θητεύσει στη μεγάλη σχολή του Βαγγέλη Χέλμη. Εσείς τα διαβάζατε στα βιβλία αλλά εγώ τα έζησα όλα αυτά. Με τον Γιάννη Χέλμη, τον Γραμματικόπουλο και τον Δαρίβα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Χατζηκυριάκειο και Άγιο Νείλο. Η πρώτη ομάδα που γνώρισα ήταν ο Αργοναύτης, που τροφοδότησε με μεγάλους παίκτες τον Ολυμπιακό. Παίκτες όπως οι Αλιφραγκής και Δεληκάρης και πολλοί ακόμα.

Η πρώτη μου ανάμνηση ήταν όταν ήμουν πιτσιρίκι και με έπαιρνε ο Αντρέας Μουράτης και με έβαζε στο γήπεδο. Με έβαζε στο γήπεδο και έβλεπα από μικρός τα ματς. Είμαι του '36 γεννηθείς. Όλους του παλιούς τους έζησα και τους θυμάμαι», θα μας πει.

Ο Γιάννης Πολυκανδριώτης προφανώς και έχει πολλές μνήνες από τον Ολυμπιακό στο μυαλό του. Ωστόσο όταν του ζητήσαμε να ξεχωρίσει την κορυφαία και την πιο δύσκολη στιγμή του ήταν ξεκάθαρος στο Gazzetta.gr.

«Η κορυφαία για μένα στιγμή όλα αυτά τα χρόνια ήταν αυτή που βίωσα με τη Μίλαν στο 2-2 στο πρώτο παιχνίδι του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Το παιχνίδι αυτό μες στο Καραϊσκάκη με τον Ηλία Υφαντή, τον Σάββα Θεοδωρίδη και τόσους άλλους. Το πρώτο ευρωπαϊκό ματς και τον 'Ματσόλα' (εννοεί τον Αλταφίνι που τον έλεγαν Ματσόλα) που μας ισοφάρισε. Εκείνο που με ενθουσίαζε ήταν το ποδόσφαιρο και μετά το μπάσκετ. Μετά η κολύμβηση και μετά το πόλο», αναφέρει.

Ήταν 13 Σεπτεμβρίου του 1959, όταν ο Ολυμπιακός έδωσε τον πρώτο του ευρωπαϊκό αγώνα για το Κύπελλο Πρωταθλητριών και αντίπαλός του ήταν η Μίλαν. Οι Πειραιώτες έφεραν 2-2 με τους πανίσχυρους Ιταλούς.

Το σκορ άνοιξαν οι γηπεδούχοι στο 19'. Ο Υφαντής εκτέλεσε κόρνερ, ο Κώστας Παπάζογλου απογειώθηκε και έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα για το 1-0. Η απάντηση ήρθε στο 33' για τους φιλοξενούμενους. Ο Λίντχολμ βρήκε δεξιά τον Ντανόβα, οι Σούλης και Στεφανάκος δεν απομάκρυναν και η μπάλα έφτασε στον Αλταφίνι που με κεφαλιά ισοφάρισε.

Λίγο πριν πάνε οι δυο ομάδες στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα, έγινε το 2-1 για τον Ολυμπιακό. Ο Μπέμπης βρήκε τον Υφαντή, ο οποίος ήταν κλεισμένος μέσα στη περιοχή από τους Οκέτα και Μαλντίνι, όμως με υπέροχη ενέργεια και σουτ κατάφερε να σκοράρει. Το τελικό σκορ διαμορφώθηκε στο 76' και πάλι με τον Αλταφίνι (που οι οπαδοί της Μίλαν αποκαλούσαν Ματσόλα).

Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν το δίχως άλλο η τραγωδία της Θύρας 7 το 1981: «Η Θύρα 7 ήταν η πιο δύσκολη στιγμή (κομπιάζει). Ήταν ανατριχιαστικά όλα όσα ζήσαμε. Κατέβαινα στα υπόγεια του Τζάννειου και έβλεπα τα άψυχα κορμιά και με έπιανε η ψυχή μου. Τότε έψαχνα και για ανθρώπους που ήξερα. Να βλέπεις κορμιά μαυρισμένα από την ασφυξία. Είναι ότι χειρότερο έχουμε ζήσει όλοι μας».

Κλείνοντας τη συζήτησή μας ο έμπειρος παράγοντας και άλλοτε αθλητής του Ολυμπιακού μιλώντας για παλιούς προπονητές είχε να επισημάνει πως «κάποτε με είχανε ρωτήσει ποιον θα ήθελες για προπονητή στον Ολυμπιακό. Είχα πει τότε έναν με την τεχνική κατάρτιση του Αλέφαντου, την πειθαρχία του Μπλαχίν και τη ψυχολογία του Παναγούλια. Μου λένε τέτοιος δεν υπάρχει. Εγώ είπα έναν τέτοιο προπονητή ήθελα».

Όσο για παίκτες; «Παίκτες ήταν τόσοι καλοί. Ήταν όλοι τους παιχταράδες στις εποχές που ζήσαμε εμείς. Είναι άδικο να πούμε ένα ή δύο ονόματα. Κάποτε μου είχε πει ο Βαγγέλης Χέλμης πως ο Ολυμπιακός έγινε Θρύλος με τη δύναμη, την άθληση και τη ψυχή των παικτών του αλλά και την πένα του αείμνηστου Θόδωρου Νικολαϊδη», υπογραμμίζει.

Κλείνοντας θέλοντας να δώσει την ευχή του για τα 96 χρόνια της ιστορίας του Ολυμπιακού επισήμανε: «Ένα έχω να πω. Ότι όλοι οι ψιθυριστές και οι λασπολόγοι είναι νάνοι μπροστά στον γίγαντα πρόεδρο Βαγγέλη Μαρινάκη με αφορμή αυτά που πέρασε. Μία ευχή θέλω να δώσω να συνεχίσει όπως είναι δυνατός και Ολυμπιακός για να παραδώσει τη δυναστεία στον γιο του τον Μιλτιάδη, που ακούει στο όνομα του αείμνηστου πατέρα του, Μιλτιάδη, που ήταν προσωπικός μου φίλος».