Η ιστορία του 5άστερου, «Σαντιάγο Μπερναμπέου» (pics)

Από την ... αλάνα της βασίλισσας Κριστίνα στον Δήμο της Μαδρίτης, έπειτα από πρωτοβουλία του Αντόνιο Μπερναμπέου, στο «O'Donnell» του πλούσιου Ιρλανδού και από εκεί στο «Velodromo», δηλαδή το ποδηλατοδρόμιο που μετατρεπόταν σε ποδοσφαιρικό τερέν με χορτάρι.

Μεσολάβησε και το «Campo del Real Madrid Futbol Club», για να μετονομαστεί από το 1947 «Chamartin» και εν τέλει να πάρει τη σημερινή του ονομασία, χάρη στον μεγάλο ευεργέτη.

Τον άνθρωπο που άφησε την καριέρα του για να αφοσιωθεί στο εγχείρημα να κάνει... τεράστια τη Ρεάλ Μαδρίτης και να τη δει να βάζει το σημάδι της στον ποδοσφαιρικό χάρτη, με το δικό της γήπεδο.

Τη σπουδαία ιστορία της παρουσίας του στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Σαντιάγο Μπερναμπέου την έγραψε από τα μέσα της δεκαετίας του '40 κι έπειτα. Όταν πλέον είχε αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο και περίπου 20 χρόνια αφότου είχε «κρεμάσει» τα παπούτσια του – έριξε τους τίτλους τέλους το 1927- βρήκε ευκαιρία ν' ασχοληθεί με τη «βασίλισσα» από κάθε δυνατό πόστο, όπως προπονητής, τεχνικός σύμβουλος, διοικητικός παράγοντας.

Ήταν ο άνθρωπος που ουσιαστικά έκανε τον ποδοσφαιρικό σύλλογο να λειτουργεί απόλυτα επαγγελματικά, μαθαίνοντας κάθε πτυχή της... ποδοσφαιρικής βιομηχανίας εκείνης της εποχής, ώστε να κάνει πρωτοποριακά βήματα και να εκτοξεύσει τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Άφησε τη νομική και το επάγγελμα του δικηγόρου που θα μπορούσε να έχει ασκήσει και αφοσιώθηκε στην αγαπημένη του ομάδα, στην οποία είχε βρεθεί από μικρό παιδί, όταν είχε εγγραφεί στα τμήματα υποδομής.

Ως ώριμος άνδρας, με γνώσεις, αλλά και με το κύρος που του έδινε το πέρασμα από τη Νομική Σχολή, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του και με τη βοήθεια ό,ποιας επαφής κι αν είχε από τους... νομικούς κύκλους, ώστε η Ρεάλ Μαδρίτης να συμβαδίζει απόλυτα με την εποχή του επαγγελματισμού στην Πριμέρα Ντιβισιόν εκείνα τα χρόνια.

Όντας πρόεδρος, λοιπόν, βρήκε χορηγούς, απέσπασε κρατικά δάνεια και βάλθηκε να φτιάξει ένα εκπληκτικό γήπεδο. Σε θητεία 35 ετών στον προεδρικό θώκο, ο Σαντιάγο Μπερναμπέου είδε την ομάδα να προσθέτει 71 τίτλους στην τροπαιοθήκη της έχοντας πετύχει σε απόλυτο βαθμό το στόχο τους! Αξίζει να σημειωθεί ότι το καλοκαίρι του 1978, όταν άφησε πλέον την τελευταία του πνοή σε ηλικία 82 ετών, η FIFA αναγνώρισε την προσφορά του στο άθλημα γενικότερα, επισημοποιώντας περίοδο πένθους...

Για να επανέλθουμε στα του «σπιτιού» του συλλόγου, στις 14 Δεκεμβρίου του 1947 (τρία χρόνια αφότου είχε μπει ο... θεμέλιος λίθος), η Ρεάλ υποδεχόταν τη Μπελενένσες στο καινούργιο «Chamartin» παρουσία 100.000 θεατών! Ήταν το καλύτερο και πιο σύγχρονο γήπεδο του κόσμου (κόστισε 1,7 εκατ. ευρώ, ποσό ασύλληπτο για την εποχή)!

Η πρώτη αύξηση της χωρητικότητας, σημειώνεται εν έτει 1954, με τις 125.000 θέσεις να καθιστούν το γήπεδο αυτό, το μεγαλύτερο σε όλη την Ευρώπη.

Το «Nuevo Estadio Chamartin» πήρε τ' όνομα του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» από το 1955 και μόλις δύο χρόνια αργότερα, διεξήχθη εκεί ο μεγάλος ευρωπαϊκός τελικός της Ρεάλ Μαδρίτης απέναντι στη Μπενφίκα, με τους «μερένχες» να φτάνουν στο τελικό 2-0 και να συνεχίζουν το σερί της κυριαρχίας στη Γηραιά Ήπειρο, φτάνοντας μέχρι και τους πέντε σερί τίτλους στα τέλη της δεκαετίας του '50.

«Θυμάμαι τον κόσμο... Όλοι στις εξέδρες με τις λευκές εμφανίσεις τους, σαν ένα κύμα, να μας στηρίζουν κατά χιλιάδες... Ήταν πραγματικά απολαυστικό να το χαζεύεις το γήπεδο γεμάτο από κόσμο» είχε δηλώσει ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο για τον τελικό του 1957.

Εκείνη τη χρονιά μπήκαν και οι προβολείς στο γήπεδο και το πρώτο παιχνίδι που διεξήχθη νύχτα για τον σύλλογο της ισπανικής πρωτεύουσας στο συγκεκριμένο γήπεδο, ήταν αυτό απέναντι στη βραζιλιάνικη Ρεσίφε.

Με την ανακατασκευή που πραγματοποιήθηκε το 1982, ενόψει του Μουντιάλ εκείνη της χρονιάς, η χωρητικότητα του γηπέδου «έπεσε» στις 85.000 και στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» φιλοξένησε τον μεγάλο τελικό εκείνης της διοργάνωσης, με την Ιταλία ν' αντιμετωπίζει τη Δυτική Γερμανία. Φυσικά, οι Ισπανοί είχαν δει εκεί την εθνική ομάδα της πατρίδας τους να κατακτά το πρώτο Euro της ιστορίας της, το 1964.

Εκείνη του 1982 δεν θα ήταν η τελευταία αναμόρφωση του. Υπό την προεδρία του Ραμόν Μεντόθα (1992-’94) στήθηκαν και θεωρία επισήμων, ενώ όταν ανέλαβε ο Φλορεντίνο Πέρεθ, επενδύθηκαν 127 εκατ. ευρώ σε μία πενταετία (2001-’06), ώστε να αποκτήσει την σημερινή του μορφή.

Το γήπεδο, έγινε... πεντάστερο, βάσει της αξιολόγησης της UEFA, το 2005, έπειτα από τα βελτιωτικά ργα στην ανατολική πλευρά του γηπέδου, όπου πλέον φιλοξενείται το «director's box», αλλά και η αίθουσα Τύπου που εξυπηρετεί τις ανάγκες των δημοσιογράφων για τις όποιοες συνεντεύξεις ή τη σύνταξη των κειμένων για τη δουλειά τους.

Από το 2009, έχει μπει σε περίοπτη θέση στην κεντρική είσοδο το όνομα του Μπερναμπέου αλλά και η ημερομηνία 1947, όταν και πρωτάνοιξε τις θύρες του η ιστορική έδρα των «μερένχες».

Εδώ και αρκετά χρόνια βρισκόταν υπό εξέταση το ενδεχόμενο να κλείσει τελείως η οροφή του «Σαντιάγο Μπερναμπέου», όπως για παράδειγμα γίνεται με τη Veltins Arena της Σάλκε στη Γερμανία και από τη στιγμή που το πλάνο θεσπίστηκε κι εγκρίθηκε, οι εργασίες θα ξεκινήσουν από το επόμενο έτος!

Η νέα διαμόρφωση του γηπέδου, είναι και το μεγάλο όνειρο του Φλορεντίνο Πέρεθ, επί προεδρίας του οποίου, σε μια πενταετία (2001-2006) επενδύθηκαν 127 εκατ.ευρώ σε βελτιωτικά έργα.

Ένας χώρος που έχει ιδιαίτερη λάμψη και ... ουδείς πρέπει να τον προσπεράσει αν έχει την τύχη να βρεθεί εκεί, είναι η περίφημη «Sala de Trofeos». Ναι, η αίθουσα των τίτλων. Το Μουσείο που είναι γεμάτο τρόπαια, μετάλλια, αναμνηστικά, κειμήλια, αντικείμενα που το καθένα αν είχε... μιλιά θα έλεγε τρομερές ιστορίες και φυσικά, τα ευρωπαϊκά τρόπαια που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, έχοντας πλέον γίνει 11!

Συμπληρωματικά, σε αυτό το γήπεδο έχουν επίσης διεξαχθεί ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το 1969 όταν η Μίλαν διέλυσε τον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ με το τελικό 4-1, αυτός του 1980 με τη Νότιγχαμ Φόρεστ να παίρνει το δεύτερο ευρωπαϊκό της τρόπαιο απέναντι στο Αμβούργο, ενώ και Ίντερ του Ζοσέ Μουρίνιο, το 2010, πανηγύρισε εκεί, τον θρίαμβο επί της Μπάγερν Μονάχου.