Όχι τον Γκάλη, τον Δομάζο ξεπερνάει...

Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά περιστατικά: Συνέβη λίγο πριν ο Δημήτρης Διαμαντίδης υπογράψει το προηγούμενο συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό. Ήταν στα ντουζένια του, όπως καλή ώρα τώρα ο Βασίλης Σπανούλης, θα υπέγραφε το μεγαλύτερο συμβόλαιο της καριέρας του κι οι «σειρήνες» από Μόσχα βούιζαν λες και γινόταν πόλεμος για να τον πάρουν απ' την Αθήνα και να τον τραβήξουν κοντά τους. Φήμες έλεγαν ότι θα μπορούσαν να του έδιναν και €3.000.000 ετησίως. Κάποιος «τόλμησε» να το γράψει. Ο Διαμαντίδης που δεν φημίζεται για τις σχέσεις του με τα Media, δεν άφησε την ιστορία να αιωρείται. Θα του έκανε πολύ καλό στην τότε διαπραγμάτευσή του με τους «πράσινους» να σέρνεται η «πληροφορία» για μυθική πρόταση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

«Ρε συ, τι είναι αυτά τα πράγματα; Τι είναι αυτά που γράφονται για τα €3.000.000; Λίγη ντροπή...», του είπε. Ο δημοσιογράφος απόρησε κι ας μην είχε γράψει εκείνος το δημοσίευμα. «Εσένα τι σε ενοχλεί; Ας γράφουν ό,τι θέλουν», του ανταπάντησε. «Όχι, να μην γράφουν για προτάσεις που δεν υπάρχουν, αφού δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα να πάω, ούτε να δώσουν σε εμένα €3.000.000... ».

Η ιστορία είναι διδακτική. Κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά. Διότι ο Διαμαντίδης είναι πιθανότατα ο μοναδικός αθλητής παγκοσμίως, σε οποιοδήποτε σπορ, που αρνείτο να μπει και σε συζητήσεις με άλλη ομάδα. Κι είναι διδακτική πρώτα απ' όλα για τα παιδιά. Γιατί δίνει το παράδειγμα ότι τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία. Ειδικά αν έχεις ήδη αρκετά. Ο Διαμαντίδης ίσως έχει και πάνω από €10.000.000 στον λογαριασμό του. Μαγκιά του. Τα δούλεψε και τα έβγαλε με το παραπάνω.

Δεν είναι, όμως, ο μόνος απ' τους μεγάλους αθλητές που έχει τόσα. Κάποιοι έχουν και περισσότερα, αλλά κυνήγησαν τα €10.000.000 να τα κάνουν €11.000.000 και τα €16.000.000 να τα κάνουν €17.000.000. Πάλι δικαίωμά τους. Ίσως έτσι πίστεψαν ότι εξασφαλίζουν το μέλλον τους, αλλά και των... δισέγγονών τους. Κανείς δε μπορεί να τους κατηγορήσει.

Αξίζει, όμως, να εξυμνήσει κανείς και να σταθεί στον τρόπο σκέψης του Διαμαντίδη, που δεν άλλαξε μυαλά στην πορεία των ετών. Έλεγε πάντα «είμαι καλά εδώ, ζω άνετα, έκανα λεφτά, παίζω σε μεγάλη ομάδα, γιατί να πάω αλλού;». Κι αν υπήρχε κάτι... ιδανικό στον αθλητισμό, θα ήταν τα είδωλα κι οι σημαίες να παραμένουν στον ιστό τους, εκεί που ταυτίστηκαν. Στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναϊκό, στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ. Γιατί ο αθλητισμός βασίζεται στο συναίσθημα, όσο κι αν όλοι συμφωνούμε πως «επαγγελματίες είναι, μπορούν σήμερα να παίζουν εδώ κι αύριο αλλού»...

Ο Διαμαντίδης συμφώνησε να πάρει περίπου €1.500.000 τον χρόνο. Δεν τα λες και λίγα. Η πιάτσα των μάνατζερ ισχυρίζεται ότι, αν ήταν άλλος στη θέση του, πολύ, μα πολύ άνετα, θα έβρισκε ένα διετές από €2.000.000 έως €2.500.000 τον χρόνο από ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κλαμπ. Μήπως δε θα ταίριαζε στην ΤΣΣΚΑ δίπλα σε Πάργκο, Φριντζόν, Γουίμς και σία, που έχουν πρώτα στο μυαλό τους την εκτέλεση κι έπειτα τη δημιουργία; Στη Φενέρ του «Ζοτς» (άσχετα αν ο Σέρβος δε θα έμπαινε στη διαδικασία γι' άλλους λόγους); Στη Μπάρτσα, στη Ρεάλ Μαδρίτης;

Το άρθρο δεν αφορά την αγωνιστική αξία του Διαμαντίδη. Αυτά είναι... χιλιοτραγουδισμένα. Το θέμα είναι πως στα 33 του δε βγήκε καν στη γύρα να κρεμάσει το όνομά του στα μανταλάκια των περιπτέρων για να γίνει λίγο τζερτζελές. Δε θα χρειαζόταν καν να πάει σε άλλη ομάδα. Αν έφερνε μία πρόταση της ΤΣΣΚΑ ίσως έβαζε τον Παναθηναϊκό στη διαδικασία να του κάνει μία αντιπρόταση. Δε γίνονται αυτά λέτε; Κάθε μέρα! Σε κάθε ομάδα! Με κάθε παίκτη!

Ο Διαμαντίδης, όμως, είναι μία κατηγορία μόνος του. Είναι ο παίκτης που ανάγκασε τους μπασκετόφιλους να εστιάσουν το ίδιο σε μία καλή άμυνα ή ένα κλέψιμο με ένα ωραίο καλάθι. Κι ο άνθρωπος που ανάγκασε τους συμπαίκτες του να λένε «ο τύπος δεν υπάρχει, έχει δώσει εντολή στους ατζέντηδες του να μην συζητάνε άλλες προτάσεις».

Σήμερα ίσως είχε στον λογαριασμό του €15.000.000 αντί για €10.000.000 (τρόπος του λέγειν, δεν είμαστε το ΣΔΟΕ για να μας ενδιαφέρει πόσα έχει...). Σίγουρα, όμως, δε θα είχε μείνει στην Ιστορία ως ο κορυφαίος αθλητής που αγωνίστηκε ποτέ στον Παναθηναϊκό. Τον Νίκο Γκάλη δε θα τον φτάσει και δεν θα τον ξεπεράσει κανείς. Αλλά επειδή οι συγκρίσεις είναι ωραίες, ακόμη κι αν είναι ΑΝΟΜΟΙΕΣ, ο Διαμαντίδης το 2015, όταν εκπνέει το διετές συμβόλαιό του, θα είναι ο Νο.1 αθλητής στην 107χρονη, τότε, Ιστορία του συλλόγου.

Πάνω απ' τον Σαραβάκο, τον Βαζέχα, τον Αλβέρτη, τον Ρότσα. Τους ξεπέρασε όλους. Ακόμη και τον Μίμη Δομάζο, που για τους παλιούς κρατάει την πρωτοκαθεδρία. Και σε νούμερα, και σε επιτυχίες, και σε προσφορά ο 3D έφτασε ψηλότερα.

Ο Δομάζος σε 20 χρόνια κέρδισε 9 Πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα, 1 Βαλκανικό κι ήταν φιναλίστ στο Γουέμπλεϊ. Ο Διαμαντίδης σε 9 χρόνια, ως τώρα, στον Παναθηναϊκό πήρε 8 Πρωταθλήματα, 7 Κύπελλα, 3 Ευρωπαϊκά συν τα αλησμόνητα μετάλλια με την Εθνική.

Αλλά ο Διαμαντίδης πέρα απ' όλα τα άλλα έδωσε νέα διάσταση στην ατάκα των παλαιμάχων: «Εμείς τότε παίζαμε για μία πορτοκαλάδα». Η πορτοκαλάδα του Διαμαντίδη... κοστίζει λίγο πιο ακριβά, αλλά κατ' αντιστοιχία, απέναντι στους άλλους Ευρωπαίους σταρ του δικού του επιπέδου, κι εκείνος έβαζε άλλες προτεραιότητες στην ζωή του παρά το «επαγγελματικό» συμφέρον του. Θα χάσει μερικά μηδενικά, θα κερδίσει μία θέση στην Ιστορία όχι μόνο ενός συλλόγου, αλλά των σπορ συνολικά, γιατί στην πιο άκρατη εποχή επαγγελματισμού, εκεί που τα πιτσιρίκια έκλαιγαν, όταν αναγκάζονταν να κατεβάζουν αφίσες από τα δωμάτια τους και να καίνε φανέλες των «ειδώλων», εκείνος συνέχισε να είναι διαφορετικός μέχρι τέλους.