Ο ανίκητος Σουμάχερ, τα φρένα του Μπαρικέλο και η... Ταμπουρέλο

Τον Μίκαελ Σουμάχερ τον πρωτοάκουσα τη χρονιά που "έφυγε" ο μεγάλος Αϊρτόν Σένα. Ήταν η χρονιά της πρώτης κούπας του και επειδή ήμουν "φανατίλα" με τη ΜακΛάρεν και τον Βραζιλιάνο, οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά τα δύο, μου έμοιαζε... εχθρικό (πιτσιρικάς βλέπετε).

Το μοιραίο '94, βέβαια, χρονιά του πρώτου τίτλου για τον πιο επιτυχημένο πιλότο της Φόρμουλα 1, ο Σένα βρισκόταν στο κόκπιτ της Γουίλιαμς. Δεν με πείραζε, αρκεί που έβλεπα τον Βραζιλιάνο να χορεύει στις πίστες με εκείνο τον ασύγκριτο στα μάτια μου τρόπο. Ο Γερμανός, όμως, άκουγα πως ήταν ανερχόμενος, πως απειλούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αν θυμάμαι καλά, ακολουθούσε τον Σένα τη στιγμή που ο Αϊρτόν δεν έστριψε ποτέ στην Ταμπουρέλο και έπεσε πάνω στον τοίχο. Ακόμα και γι' αυτό, έβαλα στο κάδρο των... ευθυνών και τον Σουμάχερ (πιτσιρικάς, ξαναλέω).

Τα χρόνια πέρασαν και ο Σούμι έδειχνε αγώνα με τον αγώνα, pole με την pole, νίκη με τη νίκη, ότι μόνο πυροτέχνημα δεν ήταν. Δήλωνε με το δικό του αγωνιστικό ύφος ότι ήρθε μόνο για ένα σκοπό. Για να πατάει μονίμως το γκάζι, για να αντικρίζει μόνο την καρό σημαία πρώτος από όλους, για να ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί ακούγοντας τον εθνικό ύμνο της Γερμανίας με τη σημαία της χώρας του να ανεμίζει και για να μεθύσει από τις σαμπάνιες πάνω στο πόντιουμ: με λίγες λέξεις, για να γράψει ιστορία. Τόση, ώστε ελάχιστοι (ίσως και κανένας) να την ξεπεράσουν.

Τους αριθμούς και την πορεία της καριέρας του δεν θα τη διαβάσετε εδώ. Έγραψε η Αξιοπούλου κομματάρα.

Εγώ θέλω να πω ότι η ζωή και η μοίρα είναι πολύ άδικες. Είναι τραγικά ειρωνικές να "προσπερνούν" με αυτή την άτιμη κίνηση έναν από τους μεγαλύτερους οδηγούς που μπήκε ποτέ σε μονοθέσιο. Όσο και να με εκνεύριζε, τον παραδέχτηκα και μόνο ένας εμπαθής ή γραφικός ή ανίδεος θα επιχειρούσε να τον αποκαληθώσει. Όσο και να πεταγόμουν από χαρά όταν "του έριχνε" ο τρελό-Μοντόγια, όταν τον κοιτούσε στα μάτια ο αυτοκαταστροφικός Κίμι, όταν έσπασε την κυριαρχία του ο Αλόνσο με τη Ρενό ή όταν ο μεγάλος Μίκα Χάκινεν πετύχαινε σε βάρος του Γερμανού το πιο θεαματικό ίσως προσπέρασμα στα χρονικά της F1, οφείλω να πω ότι ο Σουμάχερ ήταν μοναδικός όταν εργαζόταν.

Και εδώ να υπενθυμίσουμε σε αυτούς που νομίζουν ότι η Φόρμουλα 1 είναι ατομικό αγώνισμα και ότι οι πιλότοι κερδίζουν μόνοι τους, το εξής: το "τσίρκο" είναι ένα κατ' εξοχήν ομαδικό άθλημα. Χωρίς μηχανικούς και τεχνική ομάδα, δεν οδηγείς μονοθέσιο, αλλά κάρο με άλογο. Χωρίς καλό αυτοκίνητο δεν παίρνεις νίκες και τίτλους, αλλά χρόνο συμμετοχής και όχι πάντα. Αν ο κινητήρας δεν αντέξει και η αεροδυναμική είναι σαν των Volvo και Scania, θα παρκάρεις κάπου δεξιά στη μέση του αγώνα. Στο γρασίδι. Αν η μπροστινή αεροτομή δεν "δουλέψει", αντί για τη στροφή θα "πάρεις" μερικά ελαστικά ή προστατευτικά ασφαλείας στο κεφάλι.

Ακριβώς εδώ εντοπίζεται άλλη μια τρομακτική ικανότητα του 44χρονου. Όταν δοκίμαζε, ήταν καλύτερος κι απ' τους "επαγγελματίες" δοκιμαστές. Έδινε στους μηχανικούς όλες τις... αισθήσεις του μονοθεσίου. Τους έδινε τέτοιες σημειώσεις που οι τεχνικοί ετοίμαζαν πύραυλο. Και όχι μόνο αυτό. Ισοπέδωναν τον ανταγωνισμό. Έκαναν τη ΜακΛάρεν, τη Γουίλιαμς και τα άλλα μονοθέσια να μοιάζουν με IX.

Κάπου εδώ "έρχεται" η πρώτη μεγάλη αδικία της ιστορίας. Της ιστορίας που έδωσε στους πολέμιούς του το επιχείρημα του μηδαμινού και ανύπαρκτου ανταγωνισμού στο γκριντ. "O oποιοσδήποτε άλλος στη θέση του θα έκανε τα ίδια" είπαν πολλοί και η θέση αυτή ενισχυόταν κάθε φορά που ο Ζαν Τοντ έδινε εντολή στον Ρούμπενς Μπαρικέλο να φρενάρει πριν από τη γραμμή τερματισμού για να πάρει ακόμη μια νίκη ο Σούμι. Οι θρίαμβοί του και η ιστορία που έγραφε με τη... γόμα των ελαστικών της Ferrari "επισκιαζόταν" σε κάθε ευνοϊκή προς τη σκουντερία απόφαση των αγωνοδικών και της FIA.

Η παντοκρατορία της ιταλικής ομάδας ήταν εδραιωμένη. Η ανωτερότητά της δεδομένη, μόνο που (λες και κάλπαζε δίπλα στο αλογάκι η ανασφάλεια) φρόντιζε σε διάφορες στιγμές να την προστατεύει με θεμιτό και αθέμιτο τρόπο. Όλα αυτά "αδικούσαν" τον Μίκαελ Σουμάχερ, ο οποίος είχε τόσα αβαντάζ, δούλευαν όλοι και όλα υπέρ του, ακόμη και η τύχη πολλές φορές, που το αγώνισμα έφτασε σε σημείο να χαρακτηριστεί βαρετό επειδή είχε "καταντήσει" ένα άθλημα που έτρεχαν 22 αυτοκίνητα, αλλά στο τέλος κέρδιζε ο Σουμάχερ.

Όπως και να έχει, μιλάμε για τον μοναδικό πιλότο που συγκρίθηκε ουσιαστικά με τον Αϊρτόν. Σε αριθμούς και τρόπαια τον ξεπέρασε, "βοηθούμενος" ίσως και από τον πρόωρο χαμό του Βραζιλιάνου. Οι μάχες τους τράβηξαν νωρίς χειρόφρενο και ο Σουμάχερ δεν πήρε την ευκαιρία να ξεπεράσει τον Σένα και στις καρδιές των οπαδών της F1. Άδικο κι αυτό. Το μεγαλύτερο "γαμώτο", ωστόσο, ήρθε τώρα. Ένας άνθρωπος που έτρεχε μια ζωή με 300 χιλιόμετρα, που ξεπερνούσε τα όρια και κάθε φορά έθετε νέα με τις επιδόσεις του, ο πιλότος με την πιο λαμπρή ιστορία, ο οδηγός που έφτασε τη δημοτικότητά του έως τις... γυναίκες, ο Σουμάχερ που από τα 250+ χλμ. έπεφτε στα φρένα και στα 80 χλμ., για όσους ξέρουν τι σημαίνει αυτό για τον ανθρώπινο οργανισμό, δεν μπόρεσε να αποφύγει έναν.... βράχο και να στρίψει ώστε να συνεχίσει το "δρόμο" του στην πλαγιά των Άλπεων. Αυτή είναι η μέγιστη αδικία. Μια βόλτα με το σκι, έπειτα από 307 αγώνες στα όρια, να τον βάλει στον πιο δύσκολο αγώνα για τη ζωή.

Ας ελπίσουμε ότι θα πάρει κι αυτή την καρό σημαία. Δεν θα πανηγυρίσουν μόνο οι μηχανικοί του, ο Ζαν Τοντ, ο Λούκα ντι Μοντιζέμολο, ο Ρος Μπρον, εκείνη η -με σπασμένα φρένα- dream team των πάντοκ. Θα πανηγυρίσει όλος ο μηχανοκίνητος και μη πλανήτης. Διότι ακόμα και να τον μισούσες, σε παρακινούσε με όλα του τα καμώμωτα, τα καλά και τα άσχημα, να αγαπάς πιο πολύ τη Φόρμουλα 1.

Follow me: ChrisStatho