Μαύρη σημαία στην Εθνική

Στις 15 Ιανουαρίου 2014, ο Κώστας Μίσσας θα διανυκτερεύσει στο Μιλγουόκι. Σκοπός του ταξιδιού του είναι να συζητήσει με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και με τους προπονητές των Μπακς, αλλά και να βολιδοσκοπήσει δύο παίκτες των φιλοξενούμενων Μέμφις Γκρίζλις: τον Κώστα Κουφό και τον Νικ Καλάθη.

Ο Μίσσας θα φορέσει στις ΗΠΑ το καπέλο του προπονητή της Εθνικής Νέων, αυτής που θα αγωνιστεί το καλοκαίρι στο Ευρωμπάσκετ των 20άρηδων στο Ηράκλειο (Μποχωρίδης, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Αντετοκούνμπο κλπ, 8-20 Ιουλίου). Στη βαλίτσα του θα έχει και την τραγιάσκα του αναπληρωτή προπονητή της Εθνικής Ανδρών, αφού δεν προβλέπεται να επιλεγεί αντικαταστάτης του Αντρέα Τρινκιέρι πριν την διανομή των προσκλητηρίων για το Μουντομπάσκετ.

Η ετυμηγορία της FIBA θα ανακοινωθεί στις 1 ή 2 Φεβρουαρίου. Πιστεύω ότι μία από τις περιζήτητες wild cards θα δοθεί στην Ελλάδα. Όπως και αν έχει το πράγμα, η Ομοσπονδία είναι υποχρεωμένη να κρατήσει ανοιχτή γραμμή με τους ξενιτεμένους παίκτες των Εθνικών ομάδων μας.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που χθες έπαιξε 28 λεπτά στον αγώνα των Μπακς με τους Πίστονς, είναι υποψήφιος όχι μόνο για τη Νέων, αλλά και για την Ανδρών.

Επιτρέψτε μου να διατυπώσω διαφορετικά αυτό που θέλω να πω: ο Γιάννης Αντετοκούνμπο όχι απλώς μπορεί, αλλά πρέπει να παίξει στο Μουντομπάσκετ με την Εθνική Ανδρών.

Το πρώτο κριτήριο είναι φυσικά το αγωνιστικό. Παίκτης που κρίνεται ικανός να αναλάβει 28 λεπτά συμμετοχής σε αγώνα του ΝΒΑ είναι, ντε φάκτο, άνδρας. Δεν χρειάζεται να φτάσει στα 23 του για να περάσει τη μεγάλη πόρτα.

Ο πολυσύνθετος Αντετοπούνμπο μπορεί να δώσει απαντήσεις σε κάθε λογής αίνιγμα και να γίνει το «μαύρο άλογο» της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ (εάν και εφ’όσον…), ο μπαλαντέρ για όλες τις θέσεις, προσφέροντας στην ομάδα στοιχεία που της λείπουν: γρηγοράδα, μπόι, αιφνιδιασμούς, τάπες, transition, κλεψίματα, λίγο απ’όλα, χωρίς να υστερεί αισθητά σε κάποιον τομέα.

Το περασμένο καλοκαίρι, έγραψα στην Ελευθεροτυπία ότι ο μικρός μπορούσε να κληθεί και να βοηθήσει την Εθνική Ανδρών άμεσα, ακόμα και με συμμετοχή στις προπονήσεις της. Την πρώτη φορά που τον είδα σε δράση, στο Ευρωμπάσκετ των Εφήβων, ένιωσα το κεφάλι μου να γυρίζει. Τέτοιες περιπτώσεις εμφανίζονται μια φορά στα 10 χρόνια εάν μιλάμε για Αμερική, μια φορά στα 100 εάν μιλάμε για Ελλάδα.

Ο Φάνης Χριστοδούλου παραμένει μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς όταν ανοίγουμε συζήτηση για τον «πλήρη φόργουορντ», αλλά το ταβάνι του Αντετοκούνμπο βρίσκεται έτη φωτός ψηλότερα από το αντίστοιχο του Φάνη. Ο Φάνης πρωτόπαιξε στην Ανδρών στα 18 του, σε εποχή λειψανδρίας και ελάχιστων απαιτήσεων. Πριν από τριάντα χρόνια.

Πάγια στρατηγική της Ομοσπονδίας μπάσκετ είναι να προωθεί παίκτες της «επόμενης ημέρας» στην Εθνική Ανδρών, ίσως και λίγο πρόωρα. Μεταξύ ενός 30άρη και ενός 20άρη, κατά κανόνα προκρίνεται ο δεύτερος.

Αυτή η τακτική οδήγησε σε πρόωρη αποστρατεία ιστορικά στελέχη που είχαν μπροστά τους 2-3 χρόνια πολύτιμης προσφοράς (π.χ. τον Δ.Παπανικολάου ή τον Κακιούζη ή τον Ντικούδη), αλλά τελικά δικαιώνεται, αφού ανεβάζει στο προσκήνιο έγκαιρα παίκτες όπως ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου, ο Παππάς που ήταν πρώτος επιλαχών το 2010 κιόλας, ο Καββαδάς, ο Σλούκας. Ακόμα και ο Σπανούλης έπαιξε δύο χρόνια στην Ανδρών (2004-5) χωρίς να είναι απόλυτα έτοιμος και χωρίς να έχει πείρα Ευρωλίγκας.

Ο Αντετοκούνμπο είναι ο καλύτερος Ελληνας 18άρης που είδαμε τα τελευταία 15 χρόνια, ασχέτως αν χρειάστηκε να μεσολαβήσουν οι Αμερικανοί για να τον εκτιμήσουμε. Η ώρα του είναι τώρα, όχι μεθαύριο. Εάν κριθεί σκόπιμο, ας παίξει και στο Ευρωμπάσκετ Νέων πριν διοχετευτεί στην Ανδρών. Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις του στο ΝΒΑ θα ολοκληρωθούν γύρω στις 20 Απριλίου, οπότε περισσεύει άφθονος χρόνος για ξεκούραση.

Υποψιάζομαι ότι οι Μπακς θα θελήσουν να τον εντάξουν σε ειδικό πρόγραμμα το ερχόμενο καλοκαίρι, ώστε να τον φέρουν εκεί που θέλουν εν όψει της επόμενης σεζόν. Μπορεί όμως να κρίνουν ότι θα «ψηθεί» περισσότερο με τους επίσημους αγώνες στην Ευρώπη, παρά με κρύες ατομικές προπονήσεις και νερόβραστα summer camp στην Αμερική.

Υπάρχει και μία δεύτερη παράμετρος εκτός της αγωνιστικής, εξίσου σημαντική κατά τη γνώμη μου. Η παρουσία του Αντετοκούνμπο με την Εθνική Ελλάδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, μπροστά στα βλέμματα της φίλαθλης οικουμένης, θα υπενθυμίσει στους ξένους ότι υπάρχει και άλλη Ελλάδα, εκτός από αυτήν που τρέφει τον νεοφασισμό και τον ρατσισμό.

Τρεις μήνες πριν το Μουντομπάσκετ, η αλαλιασμένη πατρίδα μας θα στείλει στην Ευρωβουλή 2-3 νοσταλγούς του Φύρερ και οι κάτοικοι της μισοπεθαμένης Αθήνας θα δώσουν 15% σε υποψήφιο δήμαρχο με τατουάζ σβάστικας στον ώμο. Κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού.

Η Ομοσπονδία μπάσκετ, κληρονόμος βαθιάς δημοκρατικής παράδοσης την οποία ενσάρκωνε ο αλησμόνητος Νότης Μαστρογιάννης, είναι υποχρεωμένη να γίνει μοχλός αντίστασης στα εκφυλιστικά φαινόμενα. Η παρουσία ενός μαύρου μετανάστη στην Εθνική Ανδρών θα είναι ο ιδανικός συμβολισμός, ειδικά αν συνδυαστεί με επιστροφή του βαριεστημένου Σοφοκλή Σχορτσανίτη.

Αλλωστε, ο Αντετοκούνμπο δεν είναι αλεξιπτωτιστής ούτε πήρε τη φανέλα εκ μετεγγραφής όπως οι διάφοροι ΜακΚάλεμπ, Χίκμαν και Χάκετ. Εδώ γεννήθηκε, εδώ γαλουχήθηκε, εδώ μεγάλωσε, εδώ διδάχθηκε το μπάσκετ, εδώ έμαθε τη βιοπάλη.

Όταν πανηγύρισε την επιλογή του στο ντραφτ ανεμίζοντας ελληνική σημαία –την ίδια σημαία που λερώνουν με τα βρώμικα χέρια τους αυτοί που κηρύσσουν το μίσος και τη βία- έγινε σύμβολο μίας Ελλάδας που πότε πότε αντιστέκεται. Θα μπορούσε να τη μισεί ο Αντετοκούνμπο μετά από όσα πέρασε η οικογένειά του, αλλά όχι, αυτός είναι πολύ πιο Ελληνας από τα καθάρματα που κάποτε τον κυνηγούσαν για να τον μαχαιρώσουν ή από τους πιθήκους που τον θεωρούν πίθηκο.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να γίνει η μαύρη σημαία της Εθνικής μας στα γήπεδα της Ισπανίας. Μια μαύρη σημαία που, στη δική του περίπτωση, δεν σημαίνει πένθος, αλλά πρόοδο και ανοιχτό μυαλό.