Το μαγικό φάουλ του Μπέκαμ κόντρα στην Ελλάδα και η πρόκριση στο Μουντιάλ (pics & vid)

Πριν από 17 χρόνια, στις 6 Οκτωβρίου στο «Ολντ Τράφορντ», η Αγγλία υποδέχθηκε την Ελλάδα και στις καθυστερήσεις, ο Τέντι Σέριγχαμ κέρδισε φάουλ από τον Κώστα Κωνσταντινίδη. Την εκτέλεση ανέλαβε ο Ντέιβιντ Μπέκαμ με περίσσιο θράσος, αποφασιστικότητα και... μαγκιά μπροστά στους οπαδούς της Αγγλίας που δεν τον είχαν συγχωρήσει για εκείνη την αποβολή το 1998 κόντρα στην Αργεντινή και περίμεναν για να τον ... στήσουν ξανά στον τοίχο.

Επιστροφή χρημάτων* στο Αλαβές – Ρεάλ Μαδρίτης και σούπερ αποδόσεις στην La Liga από τη Vistabet.gr. (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Ό,τι κι αν γραφτεί, δεν μπορεί να μεταφέρει καλύτερα τα γεγονότα, από την περιγραφή του μεγάλου πρωταγωνιστή από το βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 2013:

«Άκουγα τον ήχο από ένα τύμπανο σαν να ήταν ο μοναδικός σε όλο τον κόσμο και το υπόλοιπο γήπεδο φαινόταν εντελώς σιωπηλό, σαν να ήξερε ο καθένας ότι το επόμενο χτύπημα θα έκρινε το παιχνίδι.

Ο Τέντι Σέρινγχαμ πήρε τη μπάλα και την έστησε στο σημείο που είχε γίνει το φάουλ στον Εμίλ Χέσκι από έναν Έλληνα αμυντικό λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα. Ένιωσα την αδρεναλίνη μου στα ύψη. Το ματς ήταν στο93ο λεπτό και χάναμε 2-1. Αν δεν σκοράραμε τώρα, δεν θα προκρινόμασταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν άντεχα την σκέψη αυτή. Πήρα τη μπάλα από τον Τέντι και την επανατοποθέτησα. Δεν του άρεσε ηπαρέμβαση μου. “Το έχω, Ντέιβιντ. Ξέρω ότι μπορώ να το κάνω “ μου είπε. Όμως τίποτα δεν με σταματούσε από το να εκτελέσω εκείνο το φάουλ. Είχα αυτοπεποίθηση, ήμουν ήρεμος και σίγουρος. Ηξερα ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Είχα ήδη αστοχήσει σε κάποια άλλα στο ματς, αλλά η αυτοπεποίθηση μου ήταν στα ύψη. Είχα ακόμη πολύ ενέργεια παρά το γεγονός ότι είμασταν στις καθυστερήσεις. “Είναι πολύ μακριά για σένα“μου είπε ο Τέντι. “Εμπιστεύσου με. Το έχω " του απάντησα.

Είχα κάνει σχεδόν ακριβώς το ίδιο ως πιτσιρικάς στις πρώτες μου σεζόν στη Γιουνάιτεντ. Ο Μπραιαν Ρόμπσον, που ήταν αρχηγός της ομάδας τότε, προπονούνταν μαζί μας γιατί μόλις είχε επιστρέψει από τραυματισμό. Κερδίσαμε ένα φάουλ στην άκρη της περιοχής και ο Ρόμπσον πήγε να το εκτελέσει, όμως του άρπαξα τη μπάλα “ Συγγνώμη αλλά εγώ τα εκτελώ αυτά συνήθως” του είπα.

Ο Τέντι έβλεπε πως δεν θα υποχωρούσα και παρά το γεγονός ότι ήταν μεγαλύτερος και σοφότερος από εμένα απομακρύνθηκε. Ήμουν μόνο εγώ, η μπάλα και η απόσταση των 23 μέτρων που με χώριζαν από την αριστερή γωνία του τέρματος.

Αυτό το φάουλ δεν ήταν μόνο για την Αγγλία, ήταν επίσης και για μένα. Ηταν για να μπει ένα τέλος στα τέσσερα χρόνια της πίκρας. Τέσσερα χρόνια στα οποία οι Αγγλοι οπαδοί –όχι όλοι, αλλά αρκετοί για να με πληγώσουν- φώναζαν τα χειρότερα προς εμένα ενώ αγωνιζόμουν για την πατρίδα μου.

Τέσσερα χρόνια πόνου.

Πήρα δυο βαθιές αναπνοές, κοίταξα την γωνία του τέρματος και άδειασα το μυαλό μου από οποιαδήποτε σκέψη εκτός από μια: “Θα σκοράρω “. Δεν υπήρχε αμφιβολία στο μυαλό μου, ούτε κάτι αρνητικό. Απλά ένα αίσθημα απόλυτης ηρεμίας (…) Είχα εκτελέσει πολλά φάουλ όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή για τις ομάδες του Λονδίνου που έπαιζα μικρός. Υπήρχαν και τα φάουλ που εκτελούσα στην αυλή του σπιτιού μου ή στο πάρκο μαζί με τον μπαμπά μου, όπου το καθένα από αυτά έστελνε την Αγγλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο ή χάριζε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το Κύπελλο.

Όταν ο μπαμπάς μου επέστρεφε από τη δουλειά, καθόταν ανάμεσα από εμένα και το τέρμα και με υποχρέωνε να περάσω τη μπάλα γύρω από το σώμα του. Ο κόσμος που μας έβλεπε νόμιζε ότι είμαστε τρελοί. Συνεχίζαμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Τα πόδι μου πονούσαν, όμως ο πατέρας μου έλεγε να συνεχίσω.

Έπαιζα ακόμη και στο σπίτι. Αν και απαγορευόταν η μπάλα, συνέχιζα την προπόνηση κλωτσώντας τα αρκουδάκια στο δωμάτιο της αδελφής μου. Αν είχα την ευκαιρία να μην πάω σχολείο και να παίζω από το πρωί μέχρι το βράδυ θα ήταν η καλύτερη μου. (…).

Ήταν σαν όλα αυτά τα χρόνια της αφοσίωσης μου με προετοίμαζαν για αυτή την στιγμή και γι αυτό αισθανόμουν σιγουριά για το φάουλ αυτό.

Ο χρόνος έμοιαζε να κυλά αργά. Το τύμπανο συνέχιζε να χτυπά και η ένταση ανέβαινε.

Έκανα λίγο αριστερά. Από την στιγμή που κλώτσησα τη μπάλα –είναι αυτό το περίεργο που συμβαίνει μερικές φορές στο ποδόσφαιρο- ήξερα ότι θα καταλήξει στα δίχτυα.

Είναι εκπληκτικό όταν σουτάρεις τη μπάλα με τον τρόπο που θέλεις. Όταν το κάνεις σωστά, ελάχιστα αισθάνεσαι το χτύπημα. Είναι λες και κλωτσάς ένα φτερό.

Όπως η μπάλα κατευθυνόταν στην αριστερή γωνία, πριν καν καταλήξει στα δίχτυα, είχα φύγει προς τη γραμμή του πλαγίου φωνάζοντας από χαρά. Η ησυχία αντικαταστάθηκε από ένα εκκωφαντικό πανηγυρισμό.

Πήδηξα στον αέρα και προσγειώθηκε και στα δυο μου πόδια, άνοιξα τα χέρια και αγκάλιασα το πλήθος. Αισθανόμουν υπέροχα που σκόραρα, και ειδικά στο Ολντ Τράφορντ το οποίο ήταν σαν το σπίτι μου.

Αλλά αισθανόμουν και κάτι ακόμη. Είχα παλέψει πολύ σε εκείνο το ματς. Για κάποιο λόγο είχα τεράστια αποθέματα ενέργειας. Έτρεχα, έκανα τάκλιν, κυνηγούσα, ακόμη δοκίμασα και πράγματα που δεν είχα ξανακάνει. Ο κόσμος έβλεπε τι σήμαινε για μένα να παίζω με την εθνική ομάδα.

Το γκολ ήταν το …κερασάκι στην τούρτα. Ήταν σαν όλες οι αμφιβολίες για μένα ως ποδοσφαιριστή και ως άνθρωπο να εξαφανίστηκαν στη στιγμή. Όλος ο πόνος, όλη η πίκρα, όλο το μίσος, όλες οι αντεγκλήσεις. Ήξερα ότι ένα από τα δυσκολότερα κεφάλαια στη ζωή μου έφτασε στο τέλος.

Επιτέλους με συγχώρεσαν».